Semua Bab สาวน้อยทะลุเวลาพร้อมภารกิจSkinship: Bab 51 - Bab 60

“ถ้าแบบนั้นข้าจะพาไปดูบ้านทั้งสองหลัง หลังหนึ่งเป็นร้านสามชั้น แต่ไม่มีบ้านด้านบนของร้านมีห้องพักให้นอนพัก ข้าว่า ถ้าท่านจะเปิดร้านขายของที่นี่ก็ดีมากเลย” เธอพูดคุยกับนายหน้าไปเรื่อยๆ ก็เดินมาถึงหน้าร้านที่นายหน้าพูดถึงพอดี เธอมองเห็นเป็นร้านที่ยังดูดีอยู่มีทั้งหมดสามชั้น บริเวณโดยรอบเป็นร้านค้าอยู่อีกหลายร้าน ถึงว่าเป็นทำเลทอง แต่ทำไมถึงไม่มีคนซื้อที่นี่กัน“ร้านนี้หรือที่เจ้าพูด จากที่ข้าดูภายนอกก็ดูดี และก็อยู่ในที่ ที่ดีเลยเหมาะแก่การเปิดร้าน” “ร้านนี่เพิ่งจะมาประกาศขายตอนเย็นของเมื่อวาน พวกท่านมาดูเป็นคนแรก ข้าเลยพาท่านมาดูที่นี่ก่อน พวกท่านว่าร้านนี้ดีหรือไม่” “ข้าอยากเข้าไปดูด้านในร้าน” “ท่านลองเข้าไปดูด้านในก่อน เจ้าของร้านคนเก่าขนของเอาออกไปหมดแล้ว ที่มีอยู่ก็เป็นบ้านโล่งๆ เท่านั้น ถ้าท่านอยากสร้างอะไรเพิ่มก็ทำได้เลย ไม่จำเป็นต้องสร้างใหม่แต่ที่นี่ก็จะแพงเสียหน่อยเพราะอยู่ในทำเลที่ดี” พวกเธอเดินเข้ามาดูตั้งแต่ชั้นแรกไปจนถึงชั้นที่สาม เป็นแค่ห้องโล่งๆ ที่ไม่มีอะไรเลย ส่วนด้านบนของร้านเป็นห้องพักหนึ่งห้อง ส่วนด้านนอกก็เป็นพื้นที่โล่ง เธอเห็นที่นี่ก็รู้สึกชอบ แต่เธอก็

เหมยฮวาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ยามเว่ยแล้ว เธอนอนหลับไปนานขนาดนี้เลยหรือ เธอยอมรับว่าเสียใจเรื่องอี้เฉิง เมื่อเธอเลือกที่จะตัดใจแล้ว เธอก็จะไม่พยายามคิดถึงเรื่องของเขาอีก เธอเตรียมตัวจะลุกขึ้น เธอก็รู้สึกปวดหน่วงที่ท้องน้อยของเธอ เธอนั่งลงจนอาการนั้นดีขึ้นแล้ว เธอก็เดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอทาแป้งปกปิดดวงตาที่บวมแดงของเธอ ในโลกของเธอนั้นการหย่าร้างเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าเขาเลือกผู้หญิงคนนั้น เธอก็จะยอมเซ็นชื่อในใบหย่าให้เขาไม่เป็นไร เธอเก่งอยู่แล้วเหมยฮวา เธอให้กำลังใจตัวเอง ก่อนที่เธอจะออกไปพบเจอกับทุกคน“นายหญิง ท่านหิวข้าวหรือไม่” ลี่หลินที่รอนายหญิงออกมาจากห้อง เธอก็รีบเดินเข้าไปถามนางทันที“ข้าหิวมากเลยพี่ลี่หลิน ท่านมีอะไรให้ข้ากินบ้าง ข้าอยากกินข้าวต้มและผักดอง” เธอยังมีอาการมึนหัวหลังจากที่เธอกินไวน์ เกือบหมดขวด เธอไม่เคยกินพวกมันมาก่อนเลย เมื่อคืนเธอคงเสียใจมาก จนห้ามตัวเองเอาไว้ไม่ไหวเธอคิดว่าเมื่อช่างเข้ามาปรับปรุงร้านค้าให้เธอ เธอก็จะเช่ารถม้าเดินทางไปทางใต้ก่อน แล้วค่อยกลับมาจัดการร้านค้าที่เมืองหลวงอีกครั้งตอนปรับปรุงร้านเสร็จแล้ว ที่จริงเธอกลัวที่จะเจอกับอี้เฉิง

การเดินทางในยุคนี้ช่างทำให้เธอรู้สึกปวดเมื่อยตัวเสียจริง ถ้าเธอซื้อรถมาขับได้ก็คงทำไปแล้ว ในร้านค้าของเธอมีรถขายหรือเปล่า เธอต้องลองดูเสียแล้ว แต่เธอก็ขับรถยนต์ไม่เป็น ขับได้แค่รถมอเตอร์ไซค์เท่านั้น ตอนนี้เธอไม่ได้มีแต้มในร้านค้ามากเท่าไหร่นัก ยิ่งเธอเลิกกับอี้เฉิงไปแล้ว เธอก็ไม่รู้จะหาแต้มมาจากใครได้อีก ถ้าแต้มในโทรศัพท์ที่เหลืออยู่ไม่กี่พันแต้มหมดลง เธอก็คงไม่มีโอกาสซื้อของที่ร้านค้าอีกแล้วก็เป็นได้“ถึงเสียที พวกเราหาโรงเตี๊ยมในเมืองพักกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยจ้างรถม้าไปส่งที่ท่าเรือ” “ให้ผู้คุ้มกันไปส่งเรา ที่โรงเตี๊ยมดีไหมเจ้าคะ” “แบบนั้นก็ดีพี่ลี่หลิน บอกให้เขาพาเราไปส่งที่พักเลยก็ได้” ลี่หลินเรียกผู้คุ้มกันภัยมาหา เธอบอกตามที่นายหญิงสั่ง คนขับรถม้าก็เปลี่ยนเส้นทางไปอีกฝั่งหนึ่งที่เป็นแหล่งโรงเตี๊ยมที่มีห้องพักเปิดอยู่หลายร้านเหมยฮวาสังเกตเห็นว่าภายในเมืองหมิงเวย มีชายผิวสีหรือตาสีฟ้าอยู่หลายคน หรือก็คือคนต่างชาติ แต่คนที่เธอเห็นนั้นส่วนมากจะไม่ใช่คนต่างชาติแท้ทั้งหมด น่าจะเป็นลูกครึ่งเสียส่วนใหญ่ เพราะประเทศจีนสมัยนี้คงยังไม่เปิดรับคนต่างชาติเท่าไหร่นัก เมืองแต่ละเมืองก็มี

เมื่อทุกคนกินข้าวเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปนอนพัก พรุ่งนี้เธอยังต้องเดินทางไปที่หมู่บ้านท่าเรือแต่เช้า หมู่บ้านที่นั่น มีเรือสินค้าเข้ามามากมาย และขนสินค้ามาจากต่างแดนหลายอย่าง ที่ไม่มีอยู่ในประเทศแห่งนี้ เธออยากเลือกซื้อหาของที่จะเอามาทำขนมที่ร้านของเธอ เธออยากได้ชีสสักก้อนก็ยังดี หรือเธอจะลองหัดทำชีสไว้กินเองบ้างดีหรือไม่ แต่เธอก็กลัวว่าคนที่กินอาจจะท้องเสียได้เช้าวันต่อมา เธอให้หลีชางไปเช่ารถเกวียนม้ามาหนึ่งคัน เธอให้หลีชางเป็นคนบังคับรถม้าคันนั้นไปที่หมู่บ้านท่าเรือ หมู่บ้านท่าเรือแห่งนี้ไปไม่ยากเท่าไหร่ เพราะตลอดเส้นทางจะมองเห็นรถเกวียนวัว และรถเกวียนม้า เข้าออกที่หมู่บ้านแห่งนั้นอยู่ตลอด เพราะเป็นหมู่บ้านที่อยู่ติดกับท่าเรือ ระยะห่างจากเมืองหลวงกับหมู่บ้านท่าเรือแห่งนี้ ก็จะห่างกันประมาณห้ากิโลได้ เธอชอบเที่ยวทะเลก็จริง แต่เธอก็ไม่ชอบแดดจ้า และอากาศแถวนี้มากนัก ถ้าให้เธอมาอยู่ เธอคงจะอยู่ไม่ได้ เธอรู้สึกเหนียวตัวอยู่ตลอดเวลา เธอยังเอาครีมกันแดดมาทาตามหน้าและตัวของเธออีกด้วย แต่ในวันที่เธออกหักเช่นนี้ การมาเที่ยวทะเลก็ทำให้เธอผ่อนคลายได้ดีพอหลีชางบังคับรถเกวียนม้าเข้ามาในหมู่บ้า

เหมยฮวาเดินไปดูตรงที่พี่ลี่หลินบอก เธอเห็นว่าเป็นหอยมุก ที่นอนอ้าปากของมันอยู่ตรงโขดหิน ตรงบริเวณนี้ไม่มีคนมาเดินเท่าไหร่นัก จึงไม่มีใครมาพบกับหอยมุกที่อยู่บริเวณนี้“นี่คือหอยมุก เราเก็บกันเถอะ หอยมุกจะมีมุกอยู่ด้านใน เราสามารถเอาไปขายทำเครื่องประดับได้” เธอกับพี่ลี่หลินช่วยกันเก็บหอยมุกจนหมด ด้านข้างของหอยมุก เธอยังเจอหอยเป๋าฮื้ออีกสามตัว วันนี้เธอโชคดีเสียจริง“นี่คือหอยอะไรเจ้าคะ ทำไมหน้าตาถึงไม่ค่อยน่ากินเลย” “พี่ลี่หลินตาไม่ดีเสียแล้ว นี่เขาเรียกว่าหอยเป๋าฮื้อ เป็นหอยที่ราคาแพงมาก เอาไปทำยาหรือเอาไปกินก็ได้เหมือนกัน เอาไว้ข้าจะทำหอยเป๋าฮื้อตุ๋นน้ำแดงให้พี่ลี่หลินกิน” “ของแพงเช่นนี้เราเอาไปขายกันดีกว่าเจ้าคะ” เธอรู้ว่ามันแพงมาก ก็ไม่อยากเอาพวกมันไปกิน เธออยากเอาไปขายมากกว่า“อะไรที่เราไม่เคยกินก็ต้องลองกินนะพี่ลี่หลิน เราจะได้ไปบอกกับคนอื่นได้ เงินหาเมื่อไหร่ข้าก็หาได้ แต่หอยตัวนี้ไม่รู้พวกเราจะเจอมันอีกเมื่อไหร่ ท่านไม่อยากลองกินมันหรือ” “ข้าแล้วแต่นายหญิงเจ้าคะ ท่านให้ข้ากินข้าก็จะกิน” “ดีแล้ว เราเดินไปดูหลีชางกันดีกว่า เราเดินออกมาไกลมากแล้ว” เธอเดินย้อนกลับไปที