บททั้งหมดของ สาวน้อยทะลุเวลาพร้อมภารกิจSkinship: บทที่ 21 - บทที่ 30

บ้านของผู้ใหญ่บ้าน เพื่อสวัสดีปีใหม่ พอเสร็จแล้วเธอก็กลับมาบ้านเพื่อทำของไปส่งร้านพี่ซิ่วอิง“ท่านมีความสุขหรือเปล่า” “ข้ามีความสุขสิ ทำไมเจ้าถึงถามข้าแบบนั้น” “ก็ท่านทำหน้าตาเหมือนโกรธใครมา ตอนที่มีเด็กๆ มาอวยพรให้พวกเรา” “ข้าแค่ยิ้มไม่เก่งก็แค่นั้น เจ้าคิดมากไปแล้ว” “ข้าก็นึกว่าท่านจะไม่มีความสุขเสียอีก ข้าอยากเข้าเมืองไปดูร้านค้า ข้าอยากจะเปิดร้านค้าขายเครื่องหอม ข้าเก็บเงินได้หลายร้อยทองแล้ว ไม่รู้ว่าจะพอซื้อร้านค้าในเมืองสักร้านได้หรือเปล่า” “ถ้าเจ้าอยากได้ เราเข้าเมืองไปหานายหน้า แล้วให้เขาหาร้านค้าดีๆ แต่ไม่แพงให้เราก็ได้” “ก็จริงของท่าน วันนี้เราเข้าเมืองกันเถอะ ข้าอยากไปดูร้านค้าจะแย่แล้ว” “วันนี้เป็นวันปีใหม่ ในเมืองน่าจะมีคนเยอะมาก รออีกสองสามวันก็แล้วกัน ข้าจะพาเจ้าเข้าไปดูร้านค้า” ก็จริงอย่างที่เขาพูด เธอยังต้องรอให้วันปีใหม่ผ่านไปก่อน ถึงจะเข้าเมืองได้ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ครึ่งปีกว่าแล้ว มีอะไรหลายๆ อย่างเปลี่ยนไปมาก ที่เป็นเรื่องยากสำหรับเธอเลยก็คือการเขียนภาษาของที่นี่ เป็นอะไรที่ยากมากสำหรับเธอ และการดูเวลาของที่นี่ก็ดูลำบากยิ่งนักเธอเลยซื้อนาฬิกาจากร้า

ส่วนร้านที่ติดหน้าบ้านของเธอ เป็นร้านสองชั้น เธอจะปรับเปลี่ยนร้านให้เป็นแบบทันสมัยใหม่ เธอจะให้ช่างมาต่อไม้ไว้ที่ผนังเพื่อวางสินค้า และเธออาจจะซื้อรูปภาพมาตบแต่งร้านค้า ให้ดูน่าสนใจมากขึ้น เธอจะเปลี่ยนชั้นแรกของร้านให้คนทุกระดับเข้าซื้อสินค้าของเธอได้ ส่วนชั้นที่สองเธอจะทำเป็นชั้นวางของที่แพงขึ้นมาหน่อยและมีโต๊ะเล็กๆ ให้ลูกค้าที่มาเลือกซื้อได้นั่งพัก ระหว่างที่รอซื้อของจากร้านของเธอ“เจ้าทำอะไรอยู่หรือ” เขาเห็นนางนั่งร่างอะไรบางอย่างอยู่นานแล้ว เขาคิดว่าสิ่งที่นางวาดน่าจะเป็นแบบบ้านที่นางเคยพูดกับเขา“ข้ากำลังร่างแบบร้านค้าที่จะสร้าง ท่านลองดูบ้านแบบนี้สวยหรือไม่” เธอส่งแบบบ้านและแบบร้านค้าของเธอให้อี้เฉิงได้ดูเขารับแบบที่เหมยฮวาส่งให้ดู เขารู้สึกว่าแบบบ้านของนางไม่เหมือนที่ไหน เขาไม่เคยเห็นบ้านแบบนี้มาก่อน เขาเริ่มที่จะสงสัยแล้ว ว่าบ้านของนางนั้นอยู่ที่ไหนกัน ถึงมีสิ่งของแปลกใหม่หลายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย“แบบบ้านที่เจ้าให้ข้าดูนั้น ข้าไม่เคยเห็นบ้านแบบนี้มาก่อนเลย บ้านที่เจ้าจากมามีบ้านแบบนี้หลายหลังหรือ” ที่จริงแบบบ้านที่เธอร่างขึ้นมา เป็นบ้านของคนมีเงินในระดับหนึ่งเ

“เจ้าเตรียมของพร้อมแล้วใช่ไหมเรารีบขึ้นไปบนเขากันเถอะ เดี๋ยวจะเข้าไปถึงที่นั่นสายเสียก่อน” เขาพูดพร้อมกับหยิบตะกร้าของเหมยฮวาที่เตรียมไว้เอามาถือทั้งสองคนเดินหายเข้าไปในป่า ที่มีหมอกหนาของอากาศหนาว หนึ่งคนตัวเล็กหนึ่งคนตัวใหญ่เดินเคียงคู่กันไปตลอดทางทางที่อี้เฉิงพาเธอเดินขึ้นเขามานั้น เป็นทางสูงชันแต่มีทางที่อี้เฉิงเคยทำไว้เพราะเขาเข้ามาที่แห่งนี้บ่อย และไม่ค่อยมีใครรู้จัก จึงเป็นที่สงบแห่งเดียวในป่านี้ ที่เขามักเข้ามาพักผ่อนบ่อยๆ“เจ้าเดินระวัง ทางตรงนี้จะสูงมากและจะลื่นได้ง่าย เจ้าจับมือข้าเดินไปดีกว่า” เธอจับมืออี้เฉิงเดินมาตลอดทาง “ที่เจ้าบอกว่าไม่มีคนรู้จัก ข้าว่าก็ไม่แปลกที่จะไม่มีคนรู้จัก เพราะที่นี่สูงและชันมาก ให้ข้ามาเองข้าก็คงไม่กล้าเดินมา” “ข้าถึงบอกเจ้าไง ว่าคนธรรมดาไม่มากันหรอก เพราะข้าไม่ธรรมดา” “ก็จริงของท่าน ท่านไม่ธรรมดาจริงๆ นั่นแหละ เพราะคนธรรมดาไม่ขึ้นกันมา” เธอตอบเขาไป เพราะเขาเป็นพรานป่าแถมยังเก่งต่อสู้อีกด้วย แต่ก็แปลกที่อี้เฉิงเก่งการต่อสู้เขาดูไม่เหมือนพรานป่าธรรมดาเลย“เจ้าอย่ามัวแต่พูดเดินตามข้ามาให้ดี” เธอดูนาฬิกาที่ข้อมือของเธอ เธอเดินตามอี้

“อ่า.. อี้เฉิงข้าเจ็บบ..” เธอร้องบอกเขาด้วยเสียงกระเส่า“เจ้าเจ็บหรือข้าจะทำเบาๆ ” เขาตอบเธอกลับไปด้วยเสียงที่แหบพร่า เขาค่อยๆ ไล้ลิ้นของเขาออกจากปากสีดอกบ๊วยของนาง ไล้ลงมาจนถึงใบหูของนาง เขาหยอกเย้าใบหูของนางอีกเล็กน้อย เขาก็ค่อยๆ เลื่อนใบหน้าไล้ลงมาจนถึงเนินเนื้อนุ่มที่มีขนาดใหญ่และบนยอดของเนินเนื้อนั้นมีเมล็ดสีเชอร์รีสีสดน่ากินอยู่หนึ่งลูก เขาอดใจไม่ไหว เขาใช้ปากครอบผลเชอร์รีนั้นจนถึงเนินเนื้อนุ่มนั้นแรงๆ และดูดดึงด้วยความหมั่นเขี้ยว มืออีกข้างของเขาก็ใช้นิ้วมือที่แข็งแรงของเขาแทงเข้าออกตรงร่องเสียวของนางพร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่มือขยี้ไปตรงติ่งเสียวไปพร้อมกัน เหมยฮวาทนไม่ไหว เธอก็กระตุกตอดนิ้วมือของเขาไปหนึ่งรอบ “เสร็จแล้วหรือคนดี” เขาถามนางออกไปในขณะที่ปากของเขายังดูดดึงผลเชอร์รีของนางอยู่“ท่านแกล้งข้าใช่หรือไม่” เธอตอบเขากลับไปด้วยเสียงที่หอบถี่ “ข้ายังไม่ได้ทำของจริงเลย เจ้าเก็บแรงเอาไว้หน่อยวันนี้ยังอีกยาวไกลนัก” เขาพูดบอกนางพร้อมกับปล่อยเชอร์รีสีสดออกจากปากของเขา บนเนินเนื้อและเชอร์รีทั้งสองข้างของนางมีน้ำลายของเขาเลอะอยู่เต็มไปหมด เขาเห็นนางหน้าแดง เขาก็ยิ่งได้ใจ เข

เขาไม่คิดว่าวันนี้จะโชคดีแบบนี้ เขาเจอรังของแมวป่าที่มีลูกน้อยของแมวป่าคลานไปมาอยู่สี่ตัว แต่ละตัวสีไม่เหมือนกัน แต่เขาเลือกตัวที่สวยที่สุดเป็นตัวสีขาวทั้งตัว ดูน่ารักเป็นอย่างมาก ถ้าเขาเอาไปฝากนาง นางจะต้องชอบมากแน่ ตอนนี้แม่ของลูกแมวพวกนี้ไม่อยู่ที่รัง เขาจึงรีบเดินออกมา เพราะเขาคิดว่าอีกไม่นานแม่แมวป่าก็คงกลับรังมาแน่ เขาอุ้มลูกแมวที่ร้องไม่หยุด วิ่งกลับไปที่บ้านต้นไม้ของเขา เพื่อแบกกวางตัวใหญ่ลงจากเขา กวางตัวใหญ่ แต่เขาก็ยังพอแบกมันลงไปได้ เขาไม่อยากอยู่บนเขานานนัก เดี๋ยวแม่แมวป่าจะตามเขามาทัน เขาลงเขากลับมาที่บ้านทันทีกว่าอี้เฉิงจะลงจากเขาได้ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว เขาคิดถึงเหมยฮวา ถ้านางเห็นแมวที่เขาเอามานางจะดีใจมากแค่ไหน เจ้าแมวน้อยตัวนี้ก็ร้องไม่หยุดไม่รู้ว่ามันต้องกินอะไร เขาต้องเอาไปให้นางดูว่าพอมีอะไรให้แมวน้อยกินได้บ้างเพราะตัวเขาก็ไม่เคยเลี้ยงแมวมาก่อนจึงไม่รู้วิธีดูแลมัน เขาเดินมาถึงหน้าบ้านของตัวเอง เขาเคาะไปที่ประตูบ้านเสียงดัง “ข้ากลับมาแล้ว” เขาร้องเรียกอยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกฟากของบ้านที่วิ่งออกมาเปิดประตูให้เขา“ทำไมท่านกลับมาเร็วจัง ท่านล่ากวางมาห