All Chapters of รักสำรอง: Chapter 181 - Chapter 190

ฉันคิดว่าวันนี้คงจะไม่เจอขุนศึกแน่เพราะพรุ่งนี้ก็จะถึงวันหมั้นของเขากับนามิแล้ว เขาคงไม่มีเวลามายุ่งกับฉันหรอก"คุณจะไปไหนคะ?"ป้าแหม่มที่เธอเดินถือเครื่องดูดฝุ่นออกมาจากห้องนอนที่ฉันนอนเมื่อคืนก็เอ่ยถามฉันขึ้นด้วยความสงสัยที่เธอเห็นว่าฉันกำลังจะออกไปจากห้องนี้"หนูจะกลับไปเอาของที่บ้านนะคะ""และคุณจะกลับมาตอนไหนคะ?""น่าจะไม่เย็นมากค่ะป้า""อ้อคะป้าจะได้บอกคุณเควินถูก""ค่ะป้า....."ฉันพยักหน้ารับรู้คำป้าก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินออกไปยังห้องรับแขกแต่แล้วฉันก็นึกคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับไปหาป้าแหม่มอีกครั้งเพื่อจะถามอะไรเธอสักหน่อย"เอ่อป้าคะ?""คะ?""ห้องอีกฝั่งมีคนมาอยู่ไหมคะ?"ฉันถามป้าพร้อมกับยกนิ้วชี้ไปยังห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องที่ฉันอยู่"ก็คุณเควินไงคะ.....เมื่อคืนคุณเควินก็พักที่ห้องนั้นแหละค่ะและดูเหมือนคุณเควินจะมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยนะคะ"คำพูดที่ไร้เดียงสาของป้าทำให้ฉันตื่นตกตะลึง หมายความว่าสองห้องนี้เป็นของเขาและเขาก็อยู่ห้องนั้นและไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่บ้านตามที่เขาบอกฉันสินะ"เขาเป็นเจ้าของคอนโดนี้ค่ะคุณ""เป็นเจ้าของคอนโดด้วยหรือคะ?"ฉันเอ่ยออกไปอย่างตกตะลึงพร้อมกับเบิกต

"ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วจ้า .....เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นแฟนแม่หนูมากินด้วยเลยนะ"คุณลุงเป็นคนยกชามก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟให้ฉัน และก็เอ่ยถามหาแฟนฉัน แฟนฉันที่คุณลุงหมายถึงก็คือขุนศึก เรามักจะมากินก๋วยเตี๋ยวเป็ดที่นี่ด้วยกันเป็นประจำ เพราะมันคือของโปรดฉัน"เขาไม่ค่อยว่างค่ะ.....ขอบคุณนะคะคุณลุง"ฉันตอบคุณลุงไปและเอ่ยขอบคุณคุณลุงที่ยกก๋วยเตี๋ยวมาให้ฉัน คุณลุงก็พยักหน้ารับรู้และไม่ได้ถามอะไรฉันต่อ แกก็ยิ้มบางๆให้ฉันและเดินกลับไปหาคุณป้า ฉันก็หันกลับมามองก๋วยเตี๋ยวชามตรงหน้าของฉันต่อพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองที่นั่งฝั่งตรงข้ามของฉันก่อนจะเห็นภาพของขุนศึกซ้อนขึ้นมา เขาที่ไม่ชอบกินถั่วงอกก็จะตักถั่วงอกมาใส่ในชามฉัน และฉันไม่ชอบกินผักบุ้งก็จะตักไปใส่ชามเขาเช่นกัน เรากินกันไปหัวเราะกันไปเรากินที่ร้านนี้ตั้งเเต่เรียนมหาลัยจนทำงานเราก็ยังคงหาเวลามากินเมื่อมีโอกาส เลยทำให้คุณลุงกับคุณป้าจำเราสองคนได้แม่น"ทำไม......ทุกที่ถึงมีแต่ภาพของนาย......?"ฉันพึมพำออกไปก่อนจะส่ายศีรษะไปมาและไล่น้ำตาที่เอ่อคลอที่รอบดวงตาทั้งสองข้างของฉันให้มันไหลย้อนกลับเข้าไปก่อนจะเริ่มปรุงก๋วยเตี๋ยวตามใจชอบและรีบกินมันจนฉันใช้เวลาแค่สิบนา

"ก็ใช่น่ะสิ.....ไม่งั้นนางจะได้เข้าไฟลท์บินเร็วขนาดนี้ได้ไง...ทีคราวฉันนะกว่าจะได้บินจริงก็ต้องไปฝึกหัดในที่จำลองอยู่เป็นเดือนๆ""ใช่ๆๆฉันก็เหมือนกันและดูตารางการบินของนางสิมีแทบจะทุกวันอ่ะ""เห็นว่าฐานเงินเดือนของนางก็ห้าหมื่นอัพนะยะ""ว๊ายได้เยอะจริง.....กว่าฉันจะได้ขนาดนั้นก็ทำงานเข้าปีที่สองพอดี""แค่นั้นยังไม่พอพวกสจ๊วตและโคไพลอตก็ต่างพากันชอบนางน่ะแต่พอรู้ว่านางเป็นแฟนของท่านประธานก็ต่างพากันถอนตัวกันเพียบเพราะกลัวตกงาน""ว๊ายจริงเหรองั้นก็ดีสิฉันจะได้ไม่ต้องไปเป็นศัตรูกับนางไม่ต้องไปแย่งสจ๊วตและโคไพรอตหล่อๆน่ะ""ฉันก็ว่าอย่างงั้นเพราะอย่างเราคงไม่มีบุญวาสนาได้อยู่ในสายตาของท่านประธานหรอก"ฉันที่นั่งอยู่บนฝารองนั่งชักโครกเพื่อฟังบทสนทนาของพวกเธอจนจบ ฉันก็ลุกขึ้นยืนหลังจากที่ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงของคนสองคนเดินออกไปแล้ว "เป็นแฟนกับท่านประธานเหรอ?.....ข่าวนี่ก็มั่วดีเหมือนกันนะไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ไม่พ้นคนนินทาสินะ"ฉันพึมพำกับตัวเองพลางก้มหน้าล้างมือไปด้วยและไหวไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริงอย่างที่พวกเธอเม้าท์มอยเรื่องฉันสักหน่อย เพราะฟังจากการที่เธอบอกรูปร่า

"จนกระทั่งตำรวจเข้ามาหาพ่อฉันที่บริษัทและแจ้งข้อหาให้พ่อฉันได้รับรู้.....พ่อถูกจับโดยไม่ได้แตะเงินผิดกฎหมายนั่นเลยสักบาท....""แถมยังต้องมาล้มละลายและหมดตัวอย่างไม่ทันตั้งตัว""และหุ้นส่วนคนนั้นล่ะ?"ฉันเอ่ยถามฟิวไปอย่างสงสัยและลุ้นกับเรื่องของเขาพร้อมกับสงสารและเห็นใจฟิวไปด้วย แล้วขุนศึกรู้เรื่องนี้หรือยัง?"หุ้นส่วนคนนั้นมีแค่รูปร่างหน้าตาแต่ไม่มีตัวตน....ชื่อที่เขาใช้ก็เป็นชื่อปลอมเอกสารปลอมและเขาก็หายตัวไปอย่างลึกลับ.....จนตอนนี้ก็ไม่มีใครหาเขาเจอ""เขาตั้งใจเข้ามาหลอกพ่อนายเหรอ?"ฉันถามฟิวไปอย่างสงสัย ฟิวก็จ้องหน้าฉันนิ่ง แววตาสั่นไหวอย่างคนที่เสียใจและรู้สึกผิดมาก"ตอนแรกฉันก็ยังปะติดปะต่อเรื่องไม่ถูกเท่าไหร่.....จนกระทั่งผู้หญิงที่ชื่อแก้มหวานปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีกครั้ง""มันทำให้ฉันรู้และแน่ใจได้ในทันทีว่าเรื่องบัดซบที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของฉันทั้งหมดมันก็เพราะเธอคนนี้นี่แหละ""เธอกลับมาแก้แค้นทุกคนที่ทำลายชีวิตเธอ.....รวมไปถึงไอ้ขุนเองก็ด้วย""ฉันว่าฉันเจอหนักกว่ามันแล้วนะ.....แต่สู้มันไม่ได้เลย""หมายความว่ายังไงฟิว?"ฉันเอ่ยถามฟิวไปอย่างร้อนรนใจ พอฟิวพูดเรื่องขุนศึกทำให้ฉันกลั

"มาทำอะไรที่นี่เหรอแม่หนู?"เสียงทุ้มแหบแห้งของคุณลุงคนขับแท็กซี่เอ่ยขึ้นอย่างสงสัย ฉันจึงละสายตาที่กำลังทำคอชะเง้อชะแง้มองเข้าไปในบ้านหันกลับมามองคุณลุงแทน"พอดีป้าของหนูทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้นะคะ""อ้อ.....คงจะออกไปหมดแล้วล่ะข่าวใหญ่โตว่าคุณนายเศรษฐีบ้านนี้โดนยึดทรัพย์ยึดบ้านคงไม่มีใครทำงานกับคนที่ไม่มีเงินจ้างหรอก"คุณลุงว่าพร้อมกับทำมือชี้นิ้วเข้าไปในบ้าน ฉันนี่หน้าถอดสีลงเลย เมื่อได้ยินคุณลุงพูดแบบนี้ แสดงว่ามันคือเรื่องจริงสินะ ฉันผิดเองที่ไม่กล้าพอที่จะเปิดข่าวฟัง เพราะฉันรับไม่ได้ "แล้วเจ้าของบ้านล่ะค่ะเขาไปอยู่ไหนกัน?"ฉันเอ่ยถามคุณลุงไปอย่างสงสัย และรอลุ้นกับคำตอบที่จะได้รับ"ในคุกน่ะสิ....โกงชาวบ้านชาวเมืองไปขนาดนั้นคนแบบนี้ไม่ต้องออกมาจะดีมากที่จริงไม่สมควรติดคุกด้วยซ้ำ!""น่าจะโดนสั่งให้ตายไปเลย!!"คุณลุงพูดเสียงเข้มอย่างโกรธจัดและคับแค้นใจอย่างคนที่จงเกลียดจงชังคนบ้านนี้ ฉันจึงเงียบปากลงและไม่กล้าถามอะไรลุงต่อ จึงบอกให้เขาพาฉันไปจากที่นี่ ตอนที่รถแท็กซี่ขับผ่านหน้าบ้านก็มีเอกสารสีขาวติดไว้ที่ประตูรั้วมากมายหลายแผ่นซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือเอกสารอะไร อาจจะเป็นเอกสา