All Chapters of รักสำรอง: Chapter 201 - Chapter 210

"ขอบคุณเธอด้วยนะ....."เสียงทุ้มอ่อนนุ่มของคนที่คุ้นหูทำให้ฉันที่ยืนมองอะไรอย่างใจลอยต้องหันกลับไปมองต้นเสียงนั้น ก็พบว่าขุนศึกนั้นเองที่ยืนมองฉันอยู่ด้วยแววตาลึกซึ้งและอ่อนโยนฉันก็วางแก้วน้ำที่ดื่มเสร็จแล้วลงไปในซิงค์ล้างจานและหันกลับไปมองหน้าขุนศึกด้วยแววตาล่อกแล่กอย่างส่อพิรุธว่าฉันรู้สึกดีที่เขาพูดดีๆแบบนี้กับฉัน"สำหรับทุกเรื่อง""ไม่ต้องขอบคุณหรอก....ถือซะว่าเราหายกัน"ฉันบอกเขาไปพลางยิ้มบางๆให้เขา ขุนศึกก็มองหน้าฉันอย่างงงๆที่ฉันบอกเขาว่าหายกัน"ก็นายเคยช่วยฉันไม่ให้ฉันถูกไล่ออกจากมหาลัยเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมไง....และตอนนี้นายเดือดร้อนจะให้ฉันนิ่งเฉยได้ยังไง""อ้อและนี่"ฉันว่าต่อพร้อมกับหยิบเช็คเงินสดยื่นส่งไปตรงหน้าของขุนศึก ขุนศึกก็มองหน้าฉันสลับกับเช็คเงินสดอย่างสงสัย ฉันก็จัดการยัดเช็คเงินสดใส่มือเขาไป"เอาไปจ่ายเงินรายเดือนที่นายค้างจ่ายพวกพนักงานทั้งหมดนะพวกเขาจะได้ไม่ต้องมาฟ้องร้องนายอีก"ฉันเอ่ยออกไป ขุนศึกก็มองหน้าฉันด้วยสีหน้าที่ยากจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรก่อนที่เขาจะเปิดเช็คเงินสดในมือเขาดูเขาก็ยิ่งทำสีหน้าตกใจและแปลกใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน ใช่เขาคงจะตกใจกับ

"วันนี้มีคนออกมายืนส่งด้วย"คุณลุงเอ่ยแซวฉันทันทีที่ฉันเปิดประตูรถแท็กซี่เบาะหลังขึ้นมานั่งบนรถของแก ฉันก็หันไปมองตามที่สายตาของลุงจ้องมองก็พบว่าขุนศึกยืนอยู่หน้าบ้านฉันตรงทางเข้าบ้านคนที่ลุงหมายถึงก็คงจะเป็นเขานี่แหละ "พอดีที่บ้านของเพื่อนเขามีปัญหานิดหน่อยนะคะเขาเลยมาอยู่กับหนูสักระยะ"ฉันเอ่ยบอกลุงไป ลุงแกก็พยักหน้าเข้าใจแต่ก็แอบยิ้มกริ่ม "ดูเหมือนเขาจะไม่ได้มองหนูเป็นแค่เพื่อนนะ"ลุงคนขับแท็กซี่พูดทิ้งท้ายก่อนจะใส่เกียร์และขับรถออกมาจากบ้านของฉันโดยที่ฉันแอบหันหลังไปชะเง้อมองขุนศึกที่เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมจนรถแท็กซี่แล่นออกมาจนพ้นบ้านของฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันถึงจะหันตัวกลับมานั่งตามเดิมและปล่อยให้ใจคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ฉันควรจะดีใจสิ ที่ฉันพูดบอกขุนศึกและขอจบสถานะแบบนั้นกับเขาไปได้เสียทีเป็นแค่เพื่อนกันในตอนนี้ดีกว่าถ้าฉันปล่อยให้อารมณ์และอะไรๆระหว่างเรามันแย่ไปกว่านี้ บางที เราสองคนอาจจะมองหน้ากันไม่ติดและไม่สามารถที่จะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้อีกเลยก็ได้นะ........บ้านเอริ หลังจากที่ฐิติมนไปทำงานแล้วห้องนอนคุณหญิงนฤมิตรขุนศึก ขุนณรงค์......"ป้าบัวไปพักผ่อนเถ

โรงพยาบาลเอกชน Q3ชั่วโมงต่อมาห้องพักผู้ป่วยVVIPเอริ ฐิติมน....."อื้อออ"ฉันเริ่มบิดตัวไม่มาอย่างเมื่อยล้าและอ่อนเพลีย รู้สึกหนักศีรษะและยังมึนๆอยู่บ้าง ฉันจึงยกแขนขึ้นมากุมศีรษะตัวเองก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่น เพราะครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะหมดสติไป ฉันจำได้ว่าฉันหมดสติที่หน้าสนามบินเบสท์เวิร์คแอร์ไลน์หนิและตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน มองไปทางไหนก็เป็นสีขาวไปหมด รวมถึงผ้าห่มที่ห่มร่างกายฉันอยู่ด้วยก็ยังเป็นสีขาวบริสุทธิ์"โรงพยาบาลเหรอ?"ฉันพึมพำออกมาก่อนจะรู้ได้เมื่อสายตามองไปสำรวจรอบห้องแล้วก็พบว่าที่นี่มันคือโรงพยาบาลและชุดที่ฉันใส่อยู่ก็เป็นชุดของโรงพยาบาลอีกด้วยว่าแต่ใครกันที่พาฉันมาโรงพยาบาลนะพรึบฉันพยายามขยับตัวเพื่อจะยันกายลุกขึ้นนั่งแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาอย่างตกใจ"คุณเอริจะไปไหนครับ"เสียงตกใจเอ่ยเสียงดังก่อนที่ร่างสูงโปร่งของหนุ่มลูกครึ่งจะวิ่งถลามาอย่างรวดเร็วเพื่อมาประคองร่างกายช่วยฉันกลัวว่าฉันจะตกเตียง"คุณเควิน?"ฉันเอ่ยชื่อคุณเควินไปพลางมองหน้าเขาไปอย่างสงสัยที่เห็นว่าเขาอยู่ที่นี่ งั้นแสดงว่าคนที่พาฉันมาโรงพยาบาลก็คือเขาน่ะสิ"อยากไ

"ค่ะ...ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่ให้กันและการลางานที่คุณเสนอให้ฉันคิดว่าฉันคงจะไม่กลับไปบินอีกแล้วล่ะค่ะเพราะฉันมีเจ้าตัวเล็ก""อะไรๆก็คงจะไม่สะดวก""งั้นคุณย้ายไปทำงานตำแหน่งอื่นดีไหมครับ....คุณเคยเป็นเลขามาก่อนหนิ""ใช่ค่ะ....และฉันก็ยังต้องการงานด้วย....งั้นรบกวนคุณเพื่อนเควินช่วยหางานที่เหมาะสมให้กับเพื่อนเอริคนนี้ด้วยนะคะ""ได้ครับไม่มีปัญหา"คุณเควินว่าพร้อมยิ้มแก้มปริอย่างดีใจ ที่ได้ยินคำพูดที่สนิทจากปากของฉัน และฉันก็เอ่ยขอตัวลงจากรถเพื่อจะเข้าบ้าน"งั้นฉันไปก่อนนะคะไว้ได้งานแล้วก็ติดต่อมาได้ค่ะ""โอเคครับ....ไว้เจอกันครับเพื่อนเอริ""ยินดีเสมอค่ะเพื่อนเควิน"ฉันยิ้มให้คุณเควินก่อนจะเปิดประตูรถสปอร์ตของคุณเควินลงมาและหันไปยิ้มลาให้เขาก่อนจะมุ่งหน้าเดินตรงเข้าบ้าน"เดี๋ยวครับเอริ"แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงเรียกรั้งของคุณเควินดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฉันที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดบ้านก็ต้องหันกลับไปมองยังต้นเสียงของเขาก็พบว่าคุณเควินวิ่งถือซองยาบำรุงครรภ์ที่หมอให้ฉันมาทานลืมไว้บนรถเขาจนได้"รินี่ขี้ลืมจริงๆขอบคุณนะคะ"ฉันเอ่ยขอบคุณคุณเควินไปหลังจากที่เขาวิ่งมาหยุ

นี่เป็นเรื่องที่ดีสำหรับผมในรอบหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมมีกำลังใจที่จะเผชิญปัญหาข้างหน้าตาอึไปแล้ว ผมจะไม่คิดสั้นตัดช่องน้อยอีกแล้ว เพราะชีวิตของผมต่อจากนี้ มันมีสิ่งลำ้ค่าที่สุดในชีวิตผมกำลังรอเจอและรอรับความรักจากผมอยู่"พ่อจะสู้เพื่อหนูนะ....เจ้าตัวเล็ก"ผมเอ่ยออกมากับภาพถ่ายอัลตราซาวด์สีขาวดำก่อนจะผุดรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้าของผม นี่ก็เป็นรอยยิ้มแรกของผมในรอบหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเช่นกัน......วันเดียวกันผับ W23:45น."สวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้คุณณัฐวุฒิไปด้วยความอ่อนน้อมทันทีที่ผมมาหยุดยืนมี่โต๊ะวีไอพีของเขา เขาที่นั่งดริ้งค์อยู่กับสาวๆอีกสองคนมี่มีเรือนร่างหุ้นสะบึ้มอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ก่อนจะกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นก่อนจะยกมือรับไหว้ผมอย่างเต็มใจ"สวัสดีครับคุณขุนณรงค์เชิญนั่งก่อนครับ"เขาว่าพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้ผมนั่ง "ขอบคุณครับ"ผมก็เอ่ยขอบคุณเขาไปก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับคุณณัฐวุฒิตามคำเชิญของเขาคุณณัฐวุฒิคือหนึ่งในหุ้นส่วนของบริษัทSMบริษัทแม่ของบริษัทAKของผม เท่ากับเขามีความสำคัญมากในการที่ผมมาขอเขาเข้าพบในวันนี้แต่ผมกลับไม่เบ้าใจว่าเราจะคุยธุรกิ