บททั้งหมดของ รักสำรอง: บทที่ 211 - บทที่ 220

ฉันจึงหันไปมองก็พบว่าคุณหญิงนฤมิตรตื่นแล้วจริงๆและตอนนี้ท่านก็กำลังนอนลืมตาทั้งสองข้างมองไปรอบๆห้องแห่งนี้อยู่แววตาของท่านดูสงบลงกว่าวันแรกๆที่ท่านรู้ว่าตัวเองเดินไม่ได้มาก เหมือนท่านจะพยายามยอมรับมันแต่ฉันเชื่อว่าท่านยังไม่สามารถรับมันได้อย่างเต็มใจหรอก เพราะถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงจะรับมันไม่ไหวเหมือนกัน หมดตัวไม่มีบ้านอยู่ แถมตัวเองยังต้องมานอนติดเตียงช่วยเหลือตัวเองแบบนี้ไม่ได้อีก ฉันสงสารท่านเหมือนกันนะฉันรีบเดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนและทำการล้างมือให้สะอาดเพื่อจะไปทำการป้อนข้าวป้อนยาคุณหญิงและก็จะเปลี่ยนแพมเพิสให้ท่าน เพราะต้องเปลี่ยนทุกสามชั่วโมงเพื่อไม่ให้คุณหญิงรู้สึกไม่สบายตัวและไม่เป็นการสะสมของเชื้อแบคทีเรียด้วยฉันใช้เวลาล้างมือจนสะอาดไม่ถึงสองนาทีก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับมือที่แห้งและสะอาดเดินมุ่งไปยังเตียงนอนของคุณหญิงพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงของท่านคุณหญิงก็เหลือบหางตามามองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าท่านด้วยสายตาที่อ่อนลงก่อนจะยื่นมือไปจัดการไขเตียงให้สูงขึ้นเพราะฉันสั่งเตียงนอนแบบนี้มาให้คุณหญิงโดยเฉพาะฉันจัดการไขให้ส่วนศีรษะของท่านตั้งขึ้นอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ

"คือผม...."เชิดชายทำท่าทางอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะตอบคนตรงหน้าไปอย่างไร นันฤดีจึงเปิดซองเอกสารสีดำตรงหน้าของเธอออกเพื่อดูประวัติของคนที่อัยการบอกว่าเก่งนักเก่งหนา"อายุยังน้อยว่าความมาแค่ไม่กี่ครั้งแต่เป็นทนายประจำตัวของผู้มีอิทธิพล?"นันฤดีอ่านข้อมูลในซองเอกสารที่เป็นประวัติของทนายหนุ่มรูปหล่อ ที่กำลังจะทำแผนการแก้แค้นของเธอในครั้งนี้ล่ม"ใช่ครับ""แล้วคุณพอจะรู้ไหมว่าผู้ที่มีอิทธิพลที่ทนายคนนี้ประจำให้คือใคร?"นันฤดีละสายตาจากเอกสารตรงหน้าขึ้นไปมองหน้าอัยการเชิดชายด้วยแววตาเฉียบคมอย่างบีบบังคับให้เชิดชายหาคำตอบที่เขาเองก็ไม่รู้ให้กับเธอเชิดชายมีสีหน้าที่ซีดสลดลงกว่าเดิม เพราะกลัวนั้นฤดี เพราะเธอคนนี้สามารถทำให้เขาตกงานจากการเป็นอัยการและหมดอนาคตได้เลยเพราะเธอรู้ความลับในการรับเงินของเขาจากจำเลยที่ไม่ว่าจำเลยจะถูกหรือจะผิด เขาก็สามารถทำให้จำเลยหรือโจทก์แพ้คดีไปได้อย่างสบายๆและตอนนี้เขาเองก็รับเงินจากนันฤดีมามหาศาลเช่นกัน เพื่อฟ้องร้องให้ขุนณรงค์หมดตัวและหมดอนาคตที่จะยืนอยู่ในวงการธุรกิจและนักอสังหาริมทรัพย์ได้แต่ทุกอย่างมันกำลังจะง่ายถ้าไม่มีทนายที่เก่งและไฟแรงอย่างคนคนนี้เข้ามายุ่งเรื่องน

เพราะห้องนี้เรียกได้ว่าเป็นห้องปิดตายเลยล่ะ จะหนีออกทางประตูก็ลำบากและไม่รู้ว่าจะหลบหลีกไฟโลกันตร์พวกนั้นได้ไหมจะหนีออกทางหน้าต่าง ห้องนี้ก็อยู่ชั้นสอง จะให้ฉันโยนคุณหญิงที่เป็นอัมพาตลงไปด้านล่างก็ยังไงๆอยู่และถ้าเป็นฉันที่กระโดดลงไปก็อาจจะไม่เป็นผลดีกับลูกในครรภ์ฉัน อาจจะแย่ถึงขั้นที่ฉันต้องสูญเสียเขาไปเพราะฉะนั้นฉันไม่มีทางเลือกเยอะนักนอกจากต้องออกทางประตูทางเข้าออกห้องนี้ และหลีกเลี่ยงเปลวไฟโลกันตร์ด้านนอกที่กำลังลุกโชกโชนนั้นอยู่ให้ได้เพื่อความปลอดภัยของตัวฉันเองรวมไปถึงคุณหญิงเองด้วยฉันมองไปรอบๆได้ไปพบกับผ้าม่านผืนใหญ่ที่อยู่ตรงระเบียงห้องนอน ฉันจึงหันมามองหน้าคุณหญิงและทำสายตาจริงจังให้ท่านเห็นว่าฉันไม่ได้จะทิ้งท่านแต่ฉันกำลังหาวิธีช่วยท่านอยู่"ฉันจะไปเอาผ้าชุบน้ำและมาพาคุณหญิงออกไปจากที่นี่ค่ะะ"ฉันตอบคุณหญิงไปพร้อมกับบีบมือของท่านแน่น ท่านที่มีสีหน้าที่ตื่นกลัวก็คลายลงก่อนจะมองฉันด้วยสายตาซาบซึ้ง น้ำตาเอ่อคลอที่ดวงตาทั้งสองของท่านแต่เวลานี้ฉันคงจะมาลึกซึ้งอะไรกับท่านไม่ได้ เพราะถ้าช้ากว่านี้ มีหวังฉันกับคุณหญิงนฤมิตรสำลักควันตายแน่ฉันรีบปล่อยมือคุณหญิงและรีบเดินไปที่ผ้าม่

ปึง ปังฉันสะดุ้งจนต้องหันไปมองเสียงประตูที่ดังพร้อมกับบานประตูที่ถูกใครบางคนทำให้มันหลุดออกจากลอนประตูอย่างเสียงดังสนั่นก่อนจะปล่อยมือคุณหญิงและเดินไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น"คุณจอมพล?"ฉันเอ่ยชื่อของเจ้าของที่ทำให้เกิดเสียงนั้นก็พบว่า เป็นคุณจอมพลที่เขายืนอยู่ในท่าที่ยกขาข้างซ้ายขึ้น เขาน่าจะใช้เท้าถีบประตูน่ะและก็พบว่าเขาคลุมผ้าห่มผืนใหญ่มาด้วย "เอริเธอเป็นยังไงบ้าง?"คุณจอมพลเมื่อเห็นฉันเขาก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางดีใจและเป็นห่วง"ริสบายดีค่ะ"ฉันตอบคุณจอมพลไป เมื่อเขาได้ยินคำพูดของฉันและยังเห็นว่าฉันยังยิ้มได้ เขาก็มีสีหน้าที่โล่งใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด"ไฟยังลุกไม่ถึงห้องนี้ทำไมเธอไม่ออกไปล่ะ?""ถ้าพี่ไม่ผ่านมาที่นี่เธอจะเป็นยังไง"คุณจอมพลเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ และออกแนวเชิงดุฉันเสียมากกว่า "ไปกันเถอะออกไปตอนนี้ยังทัน"คุณจอมพลว่าพร้อมกับจับมือฉันและออกแรงดึงให้ฉันตามเขาไปโดยที่เขาไม่ได้เปิดช่องว่างให้ฉันตอบคำถามเขาเลยสักนิด"พี่จอมคะ"ฉันรั้งแขนเขาไว้ไม่ยอมให้เขาพาฉันออกไปจากห้องนี้พร้อมกับเอ่ยเรียกเขาไป คุณจอมพลก็หันกลับมามองฉันด้วยสีหน้ามีคำถามและงุนงงที่ฉันไม่ยอมไปกับเขาฉันก็มอ

"โอ้ย"ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อปลายนิ้วของคุณจอมพลแตะลงไปสัมผัสกับแผลของฉันจนฉันสะดุ้งสุดตัวเพราะความเจ็บมันแล่นแปลบเข้ามา "หัวเธอแตกหนิพี่ว่าเราต้องรีบไปโรงพยาบาลมันเป็นแผลกว้างด้วย"คุณจอมพลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงสีหน้าเขาเป็นกังวลขึ้นมา ฉันก็พยักหน้าเข้าใจ "ค่ะดีเหมือนกันค่ะริจะได้พาคุณหญิงไปตรวจด้วยว่าท่านเป็นอะไรไหม" "เขาจะเป็นอะไรได้"คุณจอมพลเอ่ยออกมาเสียงเย็นชาพร้อมมองไปที่ใบหน้าของคุณหญิงนฤมิตรที่อยู่ในอ้อมแขนเขา "ไม่ต้องขอบคุณผมนะ......ผมไม่อยากติดไว้ให้เป็นหนี้บุญคุณ"คุณจอมพลเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบ แววตาของคุณหญิงสั่นไหวเล็กน้อย ฉันจึงรีบเดินเข้าไปเกาะแขนคุณจอมพลเพื่อจะรั้งให้เขาหยุดพูดเสียดแทงคุณหญิง "ริว่าเรารีบไปกันเถอะค่ะพี่จอม.....ริรู้สึกเจ็บแผลขึ้นมาแล้ว" "ครับ"คุณจอมพลละสายตาจากคุณหญิงขึ้นมามองหน้าฉันพร้อมกับเอ่ยบอกฉัน และเราสองคนก็หันหลังจะเดินไปยังรถของคุณจอมพลที่จอดอยู่ด้านสวนของบ้านหลังนี้ และในขณะเดียวกันเสียงไซเรนก็ดังขึ้นกระหึ่มพร้อมกับรถดับเพลิงสามคันวิ่งแล่นเข้ามาจอดในบ้านของฉันและทำการฉีดน้ำด้วยเครื่องแรงดันสูงทันทีเพื่อควบคุมไฟไม่ให้มันลุก