All Chapters of รักสำรอง: Chapter 191 - Chapter 200

เพราะเขาได้ประกาศกับเธออย่างชัดเจนแล้วว่า เขาไม่ต้องการหมั้นกับเธอ แต่สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุด ก็คือขุนณรงค์จะมาแฉเธอและแม่ของเธอว่าเป็นคนรวยจอมปลอมน่ะสิที่คุณหญิงนฤมิตรยังคงจัดงานหมั้นต่อเพราะขุนณรงค์ยังไม่ได้มาบอกคุณหญิงแน่ๆเธอจึงใจชื้นขึ้นมา ไม่งั้นเธอกับแม่ของเธอตัองอับอายมากแน่ที่ครอบครัวของเธอกลายเป็นบุคคลล้มละลาย"อ้อเปล่าจ๊ะ....ตาขุนนี่น่ะก็แต่งตัวช้าซะเหลือเกินป้าว่าป้าไปตามหน่อยดีกว่า"คุณหญิงนฤมิตรหาข้ออ้างเพื่อจะไปโทรศัพท์หาขุนณรงค์อีกครั้งและทำให้นามิไม่ต้องสงสัยว่าขุนณรงค์ยังไม่มาที่งาน"อ้อได้ค่ะ....นามิว่าก็จะไปให้พี่ช่างแต่งหน้าเติมหน้าซะหน่อย""จ้างั้นเดี๋ยวถ้าตาขุนเสร็จแล้วป้าจะให้คนไปตามหนูนะจ๊ะ""ค่ะ"นามิกาพูดจบเธอก็ยิ้มหวานอย่างไร้เดียงสาให้คุณหญิงนฤมิตรก่อนจะหันหลังและเดินออกไปจากห้องนี้ เมื่อนามิกาไปแล้ว คุณหญิงนฤมิตรก็เดินออกมาจากห้องรับรองพร้อมกับกดโทรศัพท์เครื่องหรูของเธอโทรหาขุนณรงค์ไปด้วยแต่ก็เหมือนเดิม ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ เธอก้มหน้าก้มตาเดินไปตามทางเดินของชั้นนี้พร้อมกับยกโทรศัพท์แนบหูไปและบ่นไปตลอดทางจนกระทั่งเธอต้องหยุดชะงักฝีเท้าลงเมื่อเธอ

"แล้วที่นี่ใครจะช่วยขุนศึกคะหรือเขาต้องติดคุกจริงๆ?"ฉันเอ่ยถามป้าบัวไปอย่างสงสัยป้าบัวก็จ้องหน้าฉันก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาอย่างวิตก"ตำรวจต้องสอบปากคำคุณขุนศึกอีกหลายวัน....ถึงเขาจะยอมรับผิดแทนแม่ของเขาไปแล้วแต่ถ้าไม่มีหลักฐานว่าคุณขุนศึกมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆเขาคงจะได้ประกันตัวมาสู้คดี"ป้าบัวเอ่ยออกมาก่อนจะยื่นมือมาจับมือฉันไปกุมไว้"เอริ.....ช่วยคุณขุนศึกด้วยนะ.....พรุ่งนี้ถ้าเขาให้ประกันตัวเอริไปเดินเรื่องให้ป้าทีนะ""ป้าพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าน...."ป้าบัวว่าพร้อมกับยื่นมือไปหยิบสมุดบัญชีธนาคารที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของท่านส่งมาให้ฉันฉันก็ทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะยื่นมือไปรับสมุดบัญชีมาจากป้าบัวและเปิดดูยอดเงินในบัญชีก่อนจะพบว่า มีเงินในบัญชีอยู่ทั้งหมดสามแสนบาทฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าป้าบัวด้วยแววตาวิตก ป้าบัวก็จ้องมองหน้าฉันด้วยแววตาสั่นไหว"ทำไมเอริ?"ป้าบัวเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าร้อนรนใจ"เงินแค่นี้ประกันตัวขุนไม่ได้หรอกค่ะป้า.....คดีใหญ่แบบนี้เงินประกันต้องไม่ต่ำกว่าสิบล้าน"ฉันเอ่ยบอกป้าบัวไปตามความจริง ท่านเมื่อได้ยินคำพูดของฉันก็ถึงกับหน้าถอดสีถอยหลังจนเกือบจะล้ม แต่ฉันพุ

ฉันรอหน้าห้องผ่าตัดสองชั่วโมงเต็มๆคุณหมอก็ออกมารายงานผลว่าคุณหญิงปลอดภัย และส่วตัวเธอไปรักษาที่ห้อวพักฟื้นเรียบร้อยแล้ว ทั้งฉันและป้าบัวจึงพากันโล่งใจ "เอริกลับบ้านก็ได้น่ะเดี๋ยวป้าเฝ้าคุณหญิงเอง"ป้าบัวหันมาเอ่ยบอกฉันที่ยืนมองป้าบัวจัดการห่มผ้าห่มให้คุณหญิงที่นอนหลับอย่างไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้"ไม่เป็นไรค่ะ.....ริลางานไว้แล้ว....ริว่าคนที่ควรจะกลับไปพักผ่อนคือป้าบัวนะคะ"ฉันเอ่ยบอกป้าบัวไปพลางมองท่านด้วยสายตาห่วงใย ท่านก็คลี่ยิ้มให้ฉันอย่างภูมิใจ ฉันจึงมองหน้าท่านอย่างสงสัยว่าทำไมท่านถึงมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น"ทำไมป้สบัวมองริแบบนั้นล่ะค่ะ?""ป้าดีใจนะที่เอริไม่ถือโทษโกรธคุณหญิงถึงแม้ท่านจะไม่เคยดีกับเราเลยสักครั้งแถมยังขัดขวางความรักของเรากับคุณขุนศึกอีก""ริเข้าใจค่ะว่าคุณหญิงท่านคงจะห่วงใยขุนศึกก็คงอยากจะให้ขุนสึกคู่ควรกับผู้หญิงที่คู่ควรกับเขาไม่ใช่ริที่เป็นเด็กกำพร้าไม่มีหัวนอนปลายเท้า"ฉันพูดไปตามความจริง ที่ออกมาจากใจแต่ฉันไม่ได้พูดเยาะเย้ยหรือถากถางตัวเองน่ะ แต่มันคือความจริงที่ติดตัวฉันมาตลอด ฉันควรจะเข้าใจไม่ใช่ไปน้อยใจกับมัน"เราเป็นคนดีจริงๆเอริ"ป้าบัวเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำ

"แค่รู้ไว้ว่าเขาเป็นคนที่รักและหวังดีกับคุณเสมอมาแม้คุณจะไม่สนใจเขาก็ตาม"ทนายพูดเสียงอ่อนแววตาอ่อนโยน ก่อนจะโค้งตัวให้ขุนศึกพร้อมกับเดินหลีกขุนศึกไป ทิ้งให้เขางุนงงกับคำพูดของทนายหนุ่มคนนั้น ซึ่งฉันเองก็งงนะ หรืออาจจะเป็นเหล่าบรรดาของผู้หญิงที่ขุนศึกไปจีบพวกเธอแต่ขุนศึกไม่จริงจังด้วยแต่เธอกลับรักเขาอย่างใจจริงเธอจึงช่วยเขาในยามที่เขาเดือดร้อนแบบนี้น่ะ"เอริ?"ฉันมัวแต่เหม่อคิดถึงเรื่องคนที่ช่วยขุนศึกจนขุนศึกหันมาเห็นฉันจึงเอ่ยทักฉันด้วยน้ำเสียงตกใจ ฉันจึงเงยหน้าไปมองหน้าเขาด้วยแววตาและสีหน้าเรียบเฉยและเป็นขุนศึกที่เป็นฝ่ายเดินออกจากที่กั้นของบังลังก์เดินมาหาฉันแทน ฉันก็จ้องหน้าเขานิ่ง เขาเองก็จ้องฉันนิ่งเหมือนกัน เราสองคนจ้องกันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนเป็นขุนศึกที่หลบสายตาฉันไปก่อน"เธอมาประกันตัวฉันเหรอ?"เขาเอ่ยถามฉันอย่างเปิดประเด็น ฉันก็ส่ายศีรษะไปมาก่อนจะบอกเขาไปตามความจริง"ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะมาประกันตัวนายตามคำร้องขอของป้าบัว.....แต่มีคนประกันตัวนายไปก่อนหน้าฉันแล้ว"ขุนศึกขมวดคิ้วงุนงงเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของฉัน เขาเชื่อคำพูดของฉันแต่เขาเองก็คงจะแปลกใจว่าใครเป็นคนประกันตัวเขา

"แต่ฉันก็แอบเชื่อใจตัวเองนะ....ว่าเธอจะไม่ทรยศฉัน"ขุนศึกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังและมีความหวัง ฉันที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นจึงต้องหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างตกใจ"อย่าเลย.....อย่ามองฉันเป็นคนดีเลยนะ.....เพราะฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่นายคิดหรอก""แต่เธอก็เลือกที่จะช่วยชีวิตแม่ของฉัน""เป็นใครใครก็ต้องช่วยเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์นั้น"ฉันตอบเขาไปพร้อมกับจ้องมองเข้าไปนัยน์ตาคู่คมสวยของขุนศึกที่เขาจ้องมองฉันด้วยแววตาอ่อนโยนเหมือนตอนที่เรายังคบกัน"แต่เธอก็ไม่จำเป็นก็ได้หนิเพราะทั้งฉันและแม่ของฉันทำไม่ดีไว้กับเธอตั้งมากมาย"ขุนศึกแย้งต่อ ฉันจึงละสายตาจากดวงตาของเขาเพราะกลัวตัวเองจะใจอ่อน"อาจเป็นเพราะฉันมีจิตใต้สำนึกที่ดีอยู่มั้ง....."ฉันตอบเขาไป ขุนศึกเองก็เงียบไปเหมือนกัน ฉันจึงหันกลับมามองเขาว่าทำไมเขาถึงเงียบไป ก็พบว่าเขาเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า ด้วยแววตาที่เศร้าหมอง"นี้คงจะเป็นบทลงโทษของฟ้าสินะที่มอบให้คนอย่างฉัน.....""ทำไมนายถึงคิดว่าเป็นบทลงโทษจากฟ้าล่ะ....นายทำผิดอะไรไว้หรือไง?""ฉันคิดไม่ดีกับพ่อฉันต่อว่าพ่อฉันมันเป็นลูกเนรคุณ""ถ้านายเป็นลูกเณรคุณแล้วคนแบบไหนล่ะที่เป็นลูกที่ไม่เณรคุณน่ะ...