All Chapters of รักสำรอง: Chapter 171 - Chapter 180

20:30น.บ้านเอริห้องนอนเอริเอริ ฐิติมน.....พรึ่บตุ๊บฉันโยนกระเป๋าสะพายลงบนที่นอนติดสปริงขนาดใหญ่พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนตามอย่างเหนื่อยล้ามาทั้งวันพร้อมกับปิดเปลือกตาลงเพื่อพักผ่อนสายตาและปล่อยความคิดให้ว่างเปล่า ไม่นึกถึงเรื่องอะไรอีกอีกสองวัน ขุนศึกก็จะหมั้นแล้วสินะ ฉันคงจะไม่ไปล่ะ เพราะเขาไม่ได้ชวนฉันหนิ ฉันจะไปทำไมล่ะจริงไหม"เห้อ........."ฉันผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะผุดลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อจะนำพาร่างกายของตัวเองไปชำระร่างกายอาบน้ำให้สบายตัว วันนี้ฉันตะลอนไปตั้งหลายที่กว่าจะได้กลับบ้านก็มืดค่ำอีกแล้ว จะว่าไป บ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้แต่มีฉันอยู่แค่คนเดียวมันก็เหงาๆเหมือนกันนะฉันใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็เสร็จ พร้อมกับเดินออกมาทาครีมบำรุงผิวกายและผิวหน้าที่หน้าโต๊ะกระจกขนาดใหญ่ และสายตาของฉันก็มองไปเห็นไดร์เป่าผม ก็อดที่จะนึกถึงขุนศึกไม่ได้ที่เขาเคยยืนเป่าผมให้ฉันจนแห้งแทบจะทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน เขาคอยเอาใจใส่ฉันอยู่เป็นประจำ "คิดถึงเขาอีกแล้วสินะ"ฉันเอ่ยพึมพำออกมาพร้อมกับยิ้มบางๆให้ตัวเองในกระจกก่อนจะเลิกสนใจไดร์เป่าผมและลุกขึ้นยืนเพื่อจะลงไปด้านล่างของบ้านเพื่

30นาทีต่อมาคอนโด ขุนศึกตุ๊บ"อื้อ!!!"ฉันส่งเสียงร้องในลำคอออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างของฉันโดนขุนศึกเหวี่ยงให้ลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างแรง จนฉันรู้สึกเจ็บแขนและจุกท้องไปหมด แต่ก็ร้องไม่ได้ เพราะปากของฉันยังไม่ได้ถูกขุนศึกปล่อยให้เป็นอิสระ ข้อมือของฉันก็เช่นกัน"เจ็บเหรอ?"ขุนศึกเดินมายืนตรงหน้าฉันที่พยายามตะเกียกตะกายร่างให้ลุกขึ้นนั่งจากโซฟาอย่างยากลำบากพลางเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าเข้มขรึมฉันก็ทำเป็นไม่สนใจเขาและก้มหน้าพยายามบิดข้อมือตัวเองเพื่อให้เชือกที่รัดข้อมือฉันอยู่ได้หลุดออกไป แต่ยิ่งฉันทำแบบนั้นมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งแสบข้อมือมากขึ้นและรู้สึกเหมือนจะเริ่มมีเลือดซึมออกมาแล้วด้วย พรึบ"เอริ!!!"ขุนศึกจับข้อมือฉันให้เลิกขึ้นไปเหนือศีรษะพร้อมกับดันแผ่นหลังของฉันให้แนบชิดติดกับพนักโซฟาและตะโกนใส่หน้าฉันแววตาดุดันแข็งกร้าวจนน่ากลัว เขาคงจะไม่พอใจฉันที่ฉันทำเป็นไม่สนใจเขาสินะ พรึบปากของฉันถูกขุนศึกกระชากเนคไทออกไปจากปากของฉันอย่างแรงจนฉันรู้สึกเจ็บขึ้นมา แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้นิ่งมากที่สุด "เธออยากลองดีกับฉันเหรอวะ!!"ขุนศึกตะโกนใส่หน้าฉันเสียงเหี้ยมใบหน้าแดงก่ำ เขาโกรธฉันเป็นฟืนเป็นไฟขนาดน

คอนโดขุนศึกขณะเดียวกันหลังจากที่เอริวิ่งออกจากห้องของขุนศึกไปแล้วขุนศึก ขุนณรงค์...........พรึบ โพล๊ะ"เลิกบ้าสักที!!!"ผมตะโกนใส่หน้าของนามิพร้อมกับผลักร่างของเธอจนร่างของเธอเซไปด้านหลังและเสียหลักล้มลงนั่งก้นจ้ำเบ้าลงบนโซฟาเสียงดัง"พี่ขุน?"นามิเอ่ยเรียกผมเสียงอ่อนมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอแววตาของเธอที่จ้องมองมาที่ผมมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธที่แอบซ่อนอยู่ในนั้น ผมก็จ้องเธอกลับไปอย่างนิ่งเฉย"พี่ขุนกล้าทำอย่างนี้กับนามิได้ยังไงกันคะ"เธอเอ่ยถามผมอย่างไม่พอใจพลางยันตัวลุกขึ้นยืนเพื่อมาประจันหน้ากับผม ผมก็หรี่ตามองเธอก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา"เธอไม่ได้มีความสำคัญกับฉันมากขนาดนั้น""ที่ฉันทำดีกับเธอก็เพราะใช้เธอเป็นหมากตัวหนึ่งในการเดินเกมส์ของฉันเท่านั้นเอง"ผมเอ่ยออกไปโดยใช้สายตามองเธอด้วยแววตาดูถูกตั้งแต่หัวจรดเท้าเท้าจรดหัว คิดเหรอว่าผู้หญิงที่ยอมผมง่ายขนาดนี้จะทำให้ผมหลงเธอได้น่ะ ผู้หญิงที่ผมหลงมีคนเดียวเท่านั้น ซึ่งมันไม่ใช่เธอ"หมากเดินเกมส์....หมายความว่ายังไงกันคะ?"เธอเอ่ยถามผมกลับมาอย่างสงสัย"ก็อย่างที่พูดไป.....หมากก็คือเบี้ยตัวหนึ่งในกระดาษหมากรุก.....ที่ไม่มีวันเท

"คุณเอริ?"เสียงทุ้มเข้มเอ่ยเรียกฉันด้วยความสงสัยและไม่แน่ใจในการเอ่ยทักฉัน ฉันที่นั่งก้มหน้าก้มตากอดเข่าร้องไห้อยู่หน้าคอนโดหรูของขุนศึกต้องค่อยๆเงยหน้าที่อาบไปน้ำตาขึ้นไปมองเจ้าของเสียงนั่น ก็ต้องตกใจและแปลกใจกับบุคคลตรงหน้าที่นั่งยองๆลงตรงหน้าฉันอย่างสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่ในเวลานี้กันแน่ เขาควรที่จะอยู่ที่บ้านหรือไม่ก็ที่คอนโดเขาสิ"คุณเควิน?"ฉันเอ่ยเรียกชื่อเขาไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้งพลางใช้มือที่ถูกมัดอยู่ปาดคราบน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มอยู่อย่างลวกๆฉันหยุดนิ่งจ้องใบหน้าหล่อของคุณเควินอย่างตะลึงที่อยู่ๆเขาก็ยื่นทิชชูมาซับริมฝีปากให้ฉันอย่างอ่อนโยน นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองฉันด้วยความอ่อนโยนและมองต่ำลดสายตาไปที่บาดแผลบนใบหน้าฉันเขาก็มีสีหน้าที่เป็นกังวลขึ้นมาทันทีใช่สิ ฉันโดนตบมาหนิ เลือดกบปากเลยด้วยซ้ำ ตอนแรกอาจจะชาไปทั้งหน้าแต่ตอนนี้เริ่มเจ็บปากและปวดแสบเจ็บปวดแก้มทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วนะ"ขอบคุณนะคะ"ฉันเอ่ยขอบคุณคุณเควินไปหลังจากที่เขาเช็ดคราบเลือดที่มุมปากให้ฉันเสร็จเรียบร้อยแล้ว โดยที่ฉันหลบสายตาต่ำลงเพราะไม่กล้าสบตาที่มีเสน่ห์และเต็มไปด้วยความลึกซึ้งคู่นั้นของคุณเควิน"ด้วยความเต็มใจค

คอนโดเควินเช้าวันต่อมา"ป้าแหม่มคะ?"ฉันเอ่ยเรียกชื่อของป้าแหม่มคนที่คุณเควินส่งให้มาดูแลฉันอย่างสงสัยว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ในห้องครัว"นั่งรอที่โต๊ะอาหารได้เลยนะคะคุณเอริ^_^"ป้าแหม่มหันจากหน้าเคาน์เตอร์ครัวหันมาบอกฉันที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว ฉันก็ยิ้มแหยๆอย่างเกรงใจเธอและเกรงใจคุณเควิน แต่ฉันก็ไม่มีสิทธิ์เลือกมากนักจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ในห้องอาหารที่น่าจะจัดเตรียมไว้ให้คนได้มานั่งกินห้องของคุณเควินค่อนข้างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ก็ดูแพงเหลือเกิน คอนโดห้องนี้มีของเครื่องใช้ครบครันเรียกว่า เพนท์เฮ้าส์เลยก็ว่าได้เพราะมันหรูและใหญ่มากจริงๆ เมื่อคืนนี้ฉันนอนหลับสบายมากเลยล่ะ เอ่อฉันลืมบอกไปว่าห้องคอนโดนี้มีสองห้องนอนเมื่อคืนนี้ป้าแหม่มนอนอีกห้องนอนหนึ่ง ซึ่งเธอดูแลฉันดีมากหายาให้ฉันกิน แถมยังทำแผลให้ฉันอีกตั้งหาก "เจ็บเหมือนกันแหะ"ฉันพูดออกเมื่อเอามือมาจับที่แก้มทั้งสองข้างของตัวเองที่มันบวมและแดงจากการโดนตบเมื่อคืนนี้ เมื่อคืนนี้ยังไม่เจ็บเท่าไหร่ เพราะมันยังชาอยู่ แต่พอเช้านี้ทั้งเจ็บทั้งปวดเลย ปากก็ปวดแสบระบมไปหมดพรึบ"ข้าวต้มหมูร้อนๆมาแล้วค่ะ"เสียงป้าแหม่มเอ่ยออกมาเสียงใสพร