All Chapters of รักสำรอง: Chapter 151 - Chapter 160

"ริไม่ต้องกลัวนะ....ขุนอยู่ตรงนี้ไม่มีใครมาทำอะไรริได้หรอก"ขุนศึกหันกลับมามองหน้าฉันและเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างอบอุ่นหัวใจฉัน ฉันก็มองเขาด้วยแววตาสั่นไหว น้ำตาฉันมันกำลังจะไหล ยิ่งเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของขุนศึกด้วยแล้ว ทำให้ฉันอยากจะโผเข้าสวมกอดเขา อ้อมกอดที่มันเคยเป็นของฉัน"ริตัวร้อนมาเลยนะ"ขุนศึกว่าพร้อมกับยื่นมืออีกข้างของเขาที่ไม่โดนฉันกุมไว้มาวางแนบไว้บนหน้าผากฉันพร้อมกับแนบมาที่แก้มของฉันอย่างนุ่มนวลเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกายฉัน ฉันก็ว่าแล้วเพราะฉันรู้สึกหนาวๆสั่นๆยังไงไม่รู้ สงสัยจะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนจับไข้แน่"ขุนจะไปไหน"ฉันร้องเสียงตกใจเมื่อขุนศึกยันตัวลุกขึ้นเหมือนเขาจะลุกเดินออกไปจากเตียงของฉัน ขุนศึกก็ยิ้มบางๆให้ฉันอย่างอ่อนโยน"ขุนจะไปเปลี่ยนน้ำมาเช็คตัวให้ริไง"ขุนศึกว่าพร้อมกับหันไปมองยังหัวเตียงด้านข้าง ฉันจึงหันไปมองบ้างก็พบว่ามีกะละมังใบเล็กพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กวางอยู่ ทำให้ฉันเข้าใจว่าเขาน่าจะคอยเช็คตัวให้ฉันตลอดเวลาที่ฉันไม่ได้สติแน่ "ไม่ต้องกลัวนะครับ.....ขุนไปแปปเดียว"ขุนศึกว่าเสียงอ่อนต่อหลังจากที่ฉันไม่ยอมปล่อยมือจากเขา แววตาที่จริงใจของขุนศึกทำให

มันไม่มีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นกับหัวใจของฉันเลยเวลาที่โดนคุณจอมพลสัมผัส ซึ่งมันผิดกับขุนศึกเวลาที่เขาสัมผัสฉัน ฉันรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกดี "อ้าวคุณจอมพลมารับพี่เอริเองเลยเหรอคะ?"เสียงหวานใสของนามิที่เดินมาจากทางด้านหลังฉันเอ่ยขึ้น ฉันกับคุณจอมพลจึงหันไปมองหน้าเธอ "ครับ....ผมมารอรับเอริกลับบ้านนะครับ....แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สบาย"คุณจอมพลบอกนามิและหันมามองหน้าฉันด้วยแววตาเป็นห่วง ฉันเองก็ละสายตาของขุนศึกที่เขามองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งเฉยโดยที่ข้างกายเขามีนามิกอดแขนแนบชิดอยู่อย่างไม่ห่าง "ตัวร้อนๆมีไข้นะเราอ่ะ"คุณจอมพลเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ฉันก็ยิ้มบางๆให้เขา คุณจอมพลเมื่อเขาบอกฉันเสร็จเขาก็ยกมืออกไปจากหน้าผากของฉันและหันไปมองนามิกับขุนศึกต่อ "งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ....จะพาเอริไปหาหมอน่ะ" "อ้อค่ะแล้วเจอกันที่ทำงานค่ะคุณจอมพลพี่เอริ....เราล่ะคะจะกลับกันเลยหรือจะไปเที่ยวที่ไหนต่อดีคะพี่ขุนศึก"นามิพยักหน้ารับคำคุณจอมพลและเอ่ยลาฉันก่อนจะหันไปถามขุนศึกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ขุนศึกก็ละสายตาจากฉันและก้มลงไปมองหน้านามิก่อนที่เขาจะตอบนามิไปด้วยน้ำเสียงละมุน "พี่เเล้วแต่นามิเลยครับ...พี่ตามใ

"อื้อออ"เสียงหวานครวญครางขึ้นอย่างเสียวซ่านเมื่อมือหนาของขุนณรงค์ลูบไล้ไปตามร่องกุหลาบงามผ่านกางเกงผ้าเนื้อบางและจะเน้นตรงปุ่มกระสันของคนร่างเล็กเป็นพิเศษทำให้เธอเด้งความเป็นสาวขึ้นตรงโต้ตอบสัมผัสละมุนจากฝ่ามือหนาด้วยความสยิว "จ๊วฟฟฟฟฟ"ขุนณรงค์ค่อยๆก้มใบหน้าหล่อพร้อมใช้ปลายจมูกสูดดมกลิ่นแก้มหอมๆของคนร่างเล็กก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอวบอิ่มและเขาก็บรรจงมอบจุมพิตที่อ่อนโยนละมุนให้กับเธอ วันนี้เขาตั้งใจว่าจะอ่อนโยนกับเธอเพราะเห็นว่าเธอไม่สบายอยู่ เขาจึงพิถีพิถันทำทุกอย่างอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนที่สุด ทำให้ฐิติมนเริ่มเคลิบเคลิ้มตามความอ่อนโยนของคนร่างสูง เธอจึงจูบตอบเขากลับไปด้วยจุมพิตที่อ่อนโยนเช่นกัน แต่ในรสจูบที่อ่อนโยนก็ผสมไปด้วยความเร้าร้อนและร้อนแรงของคนทั้งสอง มือหนาอีกข้างที่ว่างอยู่ก็ค่อยๆยกขึ้นมาบีบคลึงเต้าอวบอิ่มของเธอเล่นไปด้วยอย่างมันส์มือเพราะมันนุ่มแถมยังเด้งสู้มือเขาซะเหลือเกิน "อื้อออจ๊วฟฟฟฟ"ฐิติมนครวญครางในลำคออย่างพึงพอใจในรสชาติจูบที่ผสมกับความเสียวซ่านที่ยอดทรวงอกที่ถูกขุนณรงค์กำลังใช้ปลายนิ้วเรียวของเขาเขี่ยยอดปทุมถันสีชมพูสดของเธอจนมันเเข็งชูชันสู้ปลายนิ้

เช้าวันต่อมา09:45น.พรึ่บ"อื้ออออ"ฉันบิดขี้เกียจพลางเอี้ยวตัวไปมาก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะร่างกายของฉันมันสั่งให้ฉันตื่นแบบอัตโนมัติเองทุกวันแบบนี้โดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุกฉันลืมตาจนเต็มตาทั้งสองข้างก่อนจะมองไปที่นอนข้างกายฉันที่ตอนนี้มันว่างเปล่า ไม่มีร่างของขุนศึกที่เขานอนกอดฉันอยู่เมื่อคืนอีกแล้ว"เขาไปไหนแต่เช้านะ...."ฉันเอ่ยออกมาก่อนจะหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่ตัวเตียงเพื่อดูเวลา ก็พบว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาเช้า แต่มันเกือบจะสิบโมงเช้าแล้วต่างหากล่ะ"สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย!!"ฉันร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมกับยันตัวผุดลุกขึ้นพรวดเดียวจนลืมไปว่าฉันยังไม่สบายอยู่ แต่อาการหนักศีรษะของฉันได้ทุเลาลงไปแล้วไม่ปวดไม่หนักเหมือนสองวันก่อนแล้วฉันลุกขึ้นมาจากเตียงนอนที่แสนสบายนั้นก่อนจะมุ่งหน้าพาร่างกายที่เพิ่งฟื้นจากพิษไข้ไปยังห้องน้ำเพื่อจะทำการอาบน้ำชำระร่างกายเพื่อจะแต่งตัวไปทำงาน วันนี้เป็นวันจันทร์และที่สำคัญวันนี้เป็นวันประชุมบอร์ดผู้บริหารประจำเดือน ฉันจะสายแบบนี้ไม่ได้ฉันใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำและแต่งตัว ฉันแต่งหน้าลวดไปด้วยความเร่งรีบเพราะปกติฉันก็ไม่ได้แต่งหน้าเยอะอะไรอยู่แล้ว

"เดี๋ยวริมานะคะ"ฉันเอ่ยบอกคุณจอมพลและหันหลังเตรียมจะเดินออกมาจากเขา"เธอจะไปไหน?"คุณจอมพลเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงสงสัย ฉันจึงเอี้ยวตัวไปหาคุณจอมพล"ไปหาท่านประธานค่ะ......ไปถามเขาให้รู้เรื่อง""เดี๋ยวเอริเดี๋ยว!!!"ฉันไม่สนใจคำเรียกของคุณจอมพล เมื่อฉันตอบคำถามเขาเสร็จฉันก็หันหลังเดินจ้ำอ้าวออกมาจากห้องของคุณจอมพลอย่างไว จุดหมายปลายทางคือสุดทางเดินของชั้นนี้ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องท่านประธานบริษัท"พี่เอริ"เสียงหวานใสของเลขาหน้าห้องที่ควบตำแหน่งคู่หมั้นของท่านประธานบริษัทAKเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเมื่อฉันเดินถึงหน้าโต๊ะทำงานของเธอ"ท่านประธานอยู่ไหม?.....ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับท่านประธาน"ฉันเอ่ยถามนามิไปอย่างรวดเร็ว เธอก็ทำสีหน้าสงสัยใส่ฉัน "อยู่ใช่ไหมคะ?"ฉันเอ่ยถามนามิย้ำไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมตอบคำถามฉัน "พี่เอริจะเข้าไปตอนนี้ไม่ได้นะคะ!!"นามิตะโกนไล่หลังฉันมาเมื่อเธอเห็นว่าฉันไม่รอฟังคำตอบของเธอแต่กลับมุ่งหน้าสาวเท้าไปยังประตูห้องของขุนศึกทันที โดยที่ฉันไม่ฟังเสียงของเธออีกแล้ว ฉันไม่ได้เคาะประตูตามมารยาทฉันเปิดประตูพรวดเข้าไปเลยทันทีที่ร่างของฉันเข้ามาถึงในห้องทำ