All Chapters of ภารกิจรั่ว...ยั่วให้รัก: Chapter 121 - Chapter 130

“ฉันบอกว่านอนที่โรงแรมเขา แต่ไม่ได้นอนกับเขา ก็ฉันบอกแล้วว่าไม่อยากกลับไปให้เกะกะคุณกับคนรัก คุณยังจะมาโกรธอะไรอีกล่ะ ไหนฉันผิดตรงไหนก็ว่ามา จะได้สำนึกผิดเสียทีเดียวให้จบๆ ไป...”รวินรุตม์อึ้งไปชั่วขณะ แววตาขึงขังที่มองมาผ่อนคลายลงนิดๆ“ผิดที่ทำให้...เป็นห่วงน่ะสิ!”“หะ...หา?” ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นสบตาคนพูดอย่างตกใจ “คุณเป็นห่วง...ฉันเนี่ยนะ!”“โทรศัพท์ก็ไม่เปิด ติดต่อก็ไม่ได้ แถมไม่โทร. กลับมาบอกว่าไปไหน อยู่ๆ ก็เล่นหายตัวไปไม่กลับบ้าน ไม่รู้หรือไงว่าเมื่อคืนผมนอนไม่หลับทั้งคืนก็เพราะเป็นห่วงคุณ”คนฟังอ้าปากค้าง วิญญาณแทบหลุดจากร่าง“ละ...แล้วคุณมาห่วงฉันทำไม ทำไมไม่ไปห่วงคนรักของคุณล่ะ”“ถ้าไม่เป็นห่วงก็คงไม่รีบบึ่งรถมาถึงนี่หรอก!”คำนั้นทำเอาคนฟังสะดุดลมหายใจตัวเอง อึ้งไปชั่วขณะ หัวใจที่ขุ่นมัวเต้นระทึกราวกับมีใครรัวกลอง นี่เขาจะมาไม้ไหนอีกเนี่ย“เมื่อคืนคุณเล่นหายตัวไปก่อนจะครบกำหนด งั้นผมจะทดเวลาชดเชยให้แล้วกัน”&ldq

“ระวังหน่อย อย่าปล่อยมือจากผม!”ภีรดาเกือบลืมหายใจไปชั่วขณะ เมื่อวงแขนอุ่นโอบไหล่เธอไว้ ทำให้หัวใจดวงน้อยอุ่นซ่าน รู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเขาเดินเคียงข้างกัน และหากเป็นอย่างนี้ตลอดไปเธอคงจะมีความสุขมาก“บ้า! ฝันเฟื่อง” เผลอสบถออกมาอย่างลืมตัว“หืม? คุณว่าไงนะ”“ว่าอะไรคะ อ๋อ...เปล่านี่คะ เอ๊ะ! ทางนั้นมีที่ให้อาบน้ำแล้วก็ร้านขายเสื้อผ้าด้วย รีบไปกันเถอะค่ะ” หญิงสาวแกล้งทำหน้าเหลอหลา รีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องก่อนที่อีกฝ่ายจะจับได้ว่าเธอคิดไม่ซื่อกับเขา “แน่ใจนะ...ว่าจะให้ผมใส่ชุดนี้จริงๆ” คนเพิ่งรู้ตัวว่าพลาดที่ให้คนอื่นเลือกเสื้อผ้าให้ทำหน้ายุ่ง มองตัวเองในกระจกแบบไม่ค่อยมั่นใจเพราะเสื้อยืดลายหัวใจหวานแหววสีเหมือนสลิ่ม กับกางเกงขาสามส่วนสีเจ็บขัดกับลุคหนุ่มไบเกอร์มาดเท่ แต่อะไรก็ไม่จี๊ดเท่าที่หน้าอกเสื้อดันสกรีนคำว่า ‘แฟนหวง’ ตัวเบ้อเริ่ม โดยมีคนเลือกเสื้อให้ยืนอมยิ้มเชียร์อยู่ข้างๆ ในเสื้อยืดลายหัวใจเหมือนกันและสีเดียวกันเป๊ะ ต่างก

‘ฮึ่ย! ไม่ใช่หรอกน่า ตาบ้านั่นไม่ตาต่ำมามองเราหรอกมั้ง เรามันก็แค่ลูกหนี้เขาเท่านั้น อย่าฝันเฟื่องไปเลยไอ้แพนเอ๊ย นู่น...ถ้าเขาจะคิดถึงใคร ก็คงเป็นอดีตคนรักอย่าง...คุณชารียา ผู้หญิงที่เขารักและรอคอยมาถึงสี่ปีนั่นต่างหาก’ ดวงตาสวยใสหมองหม่นลงทันใด รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ ถ้าเขาสองคนคืนดีกันได้ ถึงตอนนั้นแล้วเธอล่ะ ควรจะเสนอหน้าอยู่ในฐานะอะไรดี ผู้ช่วยส่วนตัวหรือคนรักกำมะลอที่เขาอุปโลกน์ขึ้นมาชั่วคราว เฮ้อ...ภีรดาปล่อยใจให้ล่องลอยตามเนื้อเพลงที่ขับกล่อม จนกระทั่งเสียงทุ้มเอื้อนถึงท่อนสุดท้าย เสียงปรบมือก็ดังเกรียวกราว หลายคนเริ่มจำได้ว่าคนบนเวทีเป็นใคร เริ่มมีการถ่ายรูปถ่ายคลิปวิดีโอยกใหญ่ สาวๆ ใจกล้าบางคนไม่รู้ไปหาดอกไม้มาจากไหน นำไปมอบให้นักร้องหนุ่มรูปงามถึงหน้าเวที แต่นักร้องหนุ่มกลับตีหน้าขรึมก่อนเอ่ยด้วยเสียงเรียบติดเย็นชาตามสไตล์“ขอโทษครับ ผมคงรับดอกไม้จากพวกคุณไม่ได้จริงๆ เพราะ...” แล้วคนพูดก็ชี้ที่หน้าอกตัวเองที่มีลายสกรีนตัวเบ้อเริ่ม ก่อนปรายตาคมจ้องตรงมาทางโต๊ะที่เธอนั่งอยู่แล้วประกาศออกไมค์ชัดเจน“คนรักของผมขี

อย่าฝันไปหน่อยเลยแพนด้าเอ๊ย อย่างเธอก็เป็นได้แค่คนรักกำมะลอเท่านั้นแหละ เมื่อวันพรุ่งนี้มาถึง ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง อย่าลืมสิว่า เขาคือเจ้าหนี้ คือนายจ้าง คือของต้องห้าม ห้ามรักเด็ดขาดเข้าใจไหมเฮ้อ...“นั่นคุณถอนหายใจทำไมกัน หืม?” คนตัวโตหันมาถามอย่างแปลกใจ“คุณยังไม่ได้เล่าเลยว่าเมื่อคืนก่อนเป็นยังไงบ้าง ตกลงคุณกับคุณรียาได้ปรับความเข้าใจกันหรือยัง”“อืม ปรับแล้ว” คนฟังใจแป้ว ทำท่าจะขยับกายออกห่าง “แล้วก็...จบแล้ว เราเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น”“อ้าว?” ภีรดาชะงักฝีเท้า“รียาเขาแต่งงานแล้วกับผู้ชายที่ดีกว่าผม แล้วเขาก็เหมาะสมกันมาก”“คุณคงเสียใจ...”“ก็มีบ้าง แต่ทำไงได้”“แล้วคุณยังรักเธอหรือเปล่าคะ”“ถามทำไม” ดวงตาคมกริบตวัดมองมาชวนให้เจ้าของคำถามอึ้ง นั่นสิ เธอมีสิทธิ์อะไรไปถามเรื่องของเขา“ถ้าคุณไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร”“ไม่ใช่ไม่อยากตอบ แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะตอบต่างหาก”เขาทอดมองไปที่ทะเลสีดำเบื้องหน้า ดวงตาทอประกายอันลึกซึ้ง ภีรดามองอาการนั้นด้วยความเห็นใจ ไพล่นึกถึงบทสนทนาที่เผลอได้ยินในห้องน้ำที่โรงแรมเมื่อคืนก่อน แอบลังเลว่าควรเล่าดีหรือไม่ บางทีหา

ค่ำวันนั้น รวินรุตม์กลับมาถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม หลังจากอดีตคนรักโทร. มาชวนไปทานข้าวเพื่อปรึกษาปัญหาชีวิต ชารียาบอกกับเขาว่าชีวิตคู่ของเธอกับสามีกำลังจะสิ้นสุด เพราะเธอจับได้ว่าฝ่ายนั้นนอกใจ เป็นเหตุให้เธอต้องระเห็จจากเมืองนอกกลับมาอยู่เมืองไทย และพอสามีรู้เข้าก็ตามมาขอคืนดี ทว่าเธอก็แอบจับได้ว่าเขายังนอกใจไปมีผู้หญิงอื่นซ่อนไว้อีก ซึ่งคราวนี้เธอจับได้คาหนังคาเขาจึงยื่นคำขาดขอหย่า และตัดสินใจกลับมาอยู่เมืองไทยแบบถาวรแต่สิ่งที่น่าหนักใจเหนือสิ่งใดคือคำถามของอีกฝ่ายที่ว่า...หากหย่าขาดจากสามีแล้ว เขาจะยอมกลับมาเริ่มต้นกับเธอใหม่อีกครั้งได้ไหม!น่าแปลก...ที่รวินรุตม์ไม่ได้ดีใจกับคำถามนั้นหรือตอบรับมันไปในทันที แม้ว่าเขาจะรอคอยเธอมาถึง 4 ปีก็ตาม แต่ในเมื่อรู้ว่าอดีตคนรักมีสามีแล้ว เขาก็ตัดใจจากเธอได้โดยไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากนัก ตรงข้ามกลับรู้สึกดีใจกับอีกฝ่ายที่ได้พบกับคนที่เหมาะสมอย่างชัชดล และเขาไม่ใช่ผู้ชายที่คิดจะแย่งชิงคนรักของใคร สิ่งที่ยังคงหลงเหลือระหว่างเขากับอดีตคนรักคงเป็นเพียงมิตรภาพเท่านั้น...สำหรับคนอย่างรวินรุตม์ เมื่อตัดใจได้แล้ว...จบก็คือจบ!ภายในห้องมืดสลัว มีแสงสว่าง