แคว่กกก!
พริตตีสาวใจหายวาบเมื่อเสื้อยืดตัวบางถูกกรีดจนขาด หัวใจร่ำร้องจนดังกึกก้องด้วยความหวาดกลัวสุดหัวใจ...
คุณราล์ฟ! ช่วยฉันด้วย...ช่วยด้วย!
ผลั่ก! ผลัวะ!
“โอ๊ย...ใครวะ”
ไม่ทันได้คำตอบ ร่างชายโฉดผู้นั้นก็โดนถีบจนกระเด็นหวือไปคลุกทรายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว จากนั้นก็มีเสียงชกต่อยกันชุลมุน หญิงสาวหลับหูหลับตากรีดร้องลั่น เมื่อเห็นใครคนหนึ่งถูกซัดจนกระเด็นไปชนโขดหินจนสลบเหมือดคาที่ไปในสภาพสะบักสะบอม
“กรี๊ดดด!” พลันร่างอันสั่นสะท้านก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมแขนอบอุ่นอันแสนคุ้นเคย
“ไม่เป็นไร คุณปลอดภัยแล้ว” เพียงได้ยินเสียงนุ่มหูเอ่ยปลอบขวัญ น้ำตาก็พลันไหลพรั่งพรู รับรู้ว่าหากอยู่ในอ้อมกอดนี้เธอจะปลอดภัยจากอันตรายทุกสิ่ง
“ก็บอกแล้วไงว่า...อย่าอยู่ห่างสายตาผม”
“ฉันขอโทษ...” บอกเสียงอู้อี้ทั้งน้ำตา รู้สึกอุ่นใจขึ้นมากเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ ความกลัวค่อยๆ จางหายไป
“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เสียงอาทรด้วยความเป็นห่วง พลันสายตาเลื่อนมาสะดุดกับรอยขาดของเสื้ออีกฝ่ายเข้า
อย่าฝันไปหน่อยเลยแพนด้าเอ๊ย อย่างเธอก็เป็นได้แค่คนรักกำมะลอเท่านั้นแหละ เมื่อวันพรุ่งนี้มาถึง ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง อย่าลืมสิว่า เขาคือเจ้าหนี้ คือนายจ้าง คือของต้องห้าม ห้ามรักเด็ดขาดเข้าใจไหมเฮ้อ...“นั่นคุณถอนหายใจทำไมกัน หืม?” คนตัวโตหันมาถามอย่างแปลกใจ“คุณยังไม่ได้เล่าเลยว่าเมื่อคืนก่อนเป็นยังไงบ้าง ตกลงคุณกับคุณรียาได้ปรับความเข้าใจกันหรือยัง”“อืม ปรับแล้ว” คนฟังใจแป้ว ทำท่าจะขยับกายออกห่าง “แล้วก็...จบแล้ว เราเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น”“อ้าว?” ภีรดาชะงักฝีเท้า“รียาเขาแต่งงานแล้วกับผู้ชายที่ดีกว่าผม แล้วเขาก็เหมาะสมกันมาก”“คุณคงเสียใจ...”“ก็มีบ้าง แต่ทำไงได้”“แล้วคุณยังรักเธอหรือเปล่าคะ”“ถามทำไม” ดวงตาคมกริบตวัดมองมาชวนให้เจ้าของคำถามอึ้ง นั่นสิ เธอมีสิทธิ์อะไรไปถามเรื่องของเขา“ถ้าคุณไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร”“ไม่ใช่ไม่อยากตอบ แต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะตอบต่างหาก”เขาทอดมองไปที่ทะเลสีดำเบื้องหน้า ดวงตาทอประกายอันลึกซึ้ง ภีรดามองอาการนั้นด้วยความเห็นใจ ไพล่นึกถึงบทสนทนาที่เผลอได้ยินในห้องน้ำที่โรงแรมเมื่อคืนก่อน แอบลังเลว่าควรเล่าดีหรือไม่ บางทีหา
ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็สะท้านเยือกไปทั้งร่าง หัวใจเต้นถี่รุนแรง เมื่อรู้สึกถึงความอุ่นนุ่มที่ทาบลงมาที่เปลือกตาทั้งสองของตนอย่างแผ่วเบา“คะ...คุณ! ทำอะไรน่ะ” ร่างบางผวา เสียงสั่นเครือตะกุกตะกัก“ผมลบแผลร้ายที่คุณเจอมาในคืนนี้ให้แล้ว” เปลือกตาบางๆ ค่อยๆ ลืมขึ้น เธอพบว่าใบหน้าหล่อเหลาของคนทำแผลอยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ ตาคมกริบของเขามองมาที่เธอด้วยประกายอ่อนโยนลึกล้ำชวนใจไหวหวาม“จากนี้คุณจะจำได้แต่ความสุขและเรื่องดีๆ ของเราเท่านั้น”ภีรดารู้สึกขอบตาร้อนผ่าว ยามที่ถูกวงแขนแข็งแกร่งดึงร่างเข้าไปแนบซบอก กลิ่นกายบุรุษหอมสะอาดมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาโชยแตะจมูกทำให้หัวใจเธอรู้สึกสงบแผลร้ายถูกลบไปแล้ว แต่เธอจะทำยังไงถึงจะจัดการลบความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังปะทุขึ้นกลางหัวใจตอนนี้ได้ล่ะ จากนี้ไปเธอจะกลับไปคิดกับเขาแค่เพียงนายจ้าง หรือเจ้าหนี้แบบสนิทใจเช่นเดิมได้ยังไง ไหนจะเงื่อนไขในสัญญาที่ทำไว้อีก คิดแล้วก็กลุ้มเอาเถอะ ตอนนี้ยังไม่หมดเวลา เธอขอตักตวงความสุขตรงหน้าก่อนแล้วกัน ถึงจะเป็นได้แค่คนรักปลอมๆ ก็ตาม แต่อย่างน้อยเธอก็ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายสุดฮอตอย่างรวินรุตม์แบบนี้ก็ถือว่าคุ้มละวะ“ฉันอยากฟังเพลงน
ค่ำวันนั้น รวินรุตม์กลับมาถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม หลังจากอดีตคนรักโทร. มาชวนไปทานข้าวเพื่อปรึกษาปัญหาชีวิต ชารียาบอกกับเขาว่าชีวิตคู่ของเธอกับสามีกำลังจะสิ้นสุด เพราะเธอจับได้ว่าฝ่ายนั้นนอกใจ เป็นเหตุให้เธอต้องระเห็จจากเมืองนอกกลับมาอยู่เมืองไทย และพอสามีรู้เข้าก็ตามมาขอคืนดี ทว่าเธอก็แอบจับได้ว่าเขายังนอกใจไปมีผู้หญิงอื่นซ่อนไว้อีก ซึ่งคราวนี้เธอจับได้คาหนังคาเขาจึงยื่นคำขาดขอหย่า และตัดสินใจกลับมาอยู่เมืองไทยแบบถาวรแต่สิ่งที่น่าหนักใจเหนือสิ่งใดคือคำถามของอีกฝ่ายที่ว่า...หากหย่าขาดจากสามีแล้ว เขาจะยอมกลับมาเริ่มต้นกับเธอใหม่อีกครั้งได้ไหม!น่าแปลก...ที่รวินรุตม์ไม่ได้ดีใจกับคำถามนั้นหรือตอบรับมันไปในทันที แม้ว่าเขาจะรอคอยเธอมาถึง 4 ปีก็ตาม แต่ในเมื่อรู้ว่าอดีตคนรักมีสามีแล้ว เขาก็ตัดใจจากเธอได้โดยไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากนัก ตรงข้ามกลับรู้สึกดีใจกับอีกฝ่ายที่ได้พบกับคนที่เหมาะสมอย่างชัชดล และเขาไม่ใช่ผู้ชายที่คิดจะแย่งชิงคนรักของใคร สิ่งที่ยังคงหลงเหลือระหว่างเขากับอดีตคนรักคงเป็นเพียงมิตรภาพเท่านั้น...สำหรับคนอย่างรวินรุตม์ เมื่อตัดใจได้แล้ว...จบก็คือจบ!ภายในห้องมืดสลัว มีแสงสว่าง
“เดี๋ยวคุณ...มานี่ก่อน” เขาเรียกคนที่กำลังจะเดินหนีเข้าครัวหลังจากที่ยกอาหารมาเสิร์ฟ “คะ?”นี่ก็ผิดวิสัยด้วย ประหยัดคำพูดราวกับกลัวพิกุลจะหลุดร่วงจากปาก“นี่คืออะไร” รวินรุตม์ใช้ปลายนิ้วคีบแคปซูลสีเทาๆ แปลกๆ ขึ้นมาจากแก้วใบเล็กๆ“ถั่งเช่าแคปซูลค่ะ”“เอามาทำไม” คนถามทำคิ้วผูกโบ“ถั่งเช่าเป็นสมุนไพรมีสรรพคุณพิเศษในการช่วยฟื้นฟูสมรรถภาพของเพศชาย แล้วยังบำรุงร่างกายด้วย ฉันค้นคว้าข้อมูลดูแล้วมันไม่มีผลร้ายแรงอะไร ก็เลยสั่งซื้อมาให้คุณทานค่ะ”ค่อยยังชั่ว ที่คราวนี้อีกฝ่ายเริ่มตอบยาวๆ ได้“คุณลองกินหรือยัง”“สมรรถภาพของฉันยังใช้การได้ดี แล้วจะกินทำไม”“อ้าว! ถ้าเกิดผมกินเข้าไปแล้วชักแหง็กๆ ล่ะ”ภีรดาถอนหายใจฮึดฮัด ก่อนคว้าแคปซูลถั่งเช่าในมือเขาเข้าปากตัดความรำคาญ“ฉันกินแล้ว ไม่ตาย ไม่ชักแหง็กๆ คุณก็คงกินได้ไม่ตายเหมือนกัน ไม่มีอะไรแล้วฉันไปทำงานต่อนะคะ” ร่างเพรียวบางทำท่าจะหนีหน้าอีกตามเคย แต่คราวนี้คนเป็นนายจ้างไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น มือใหญ่เอื้อมไปฉุดรั้งข้อมือน้อยแล้วดึงลงมานั่งบนตักแกร่งอย่างรวดเร็ว“นี่! คุณจะทำอะไรเนี่ย มากอดฉันทำไม ปล่อย...” หญิงสาวเอะอะ พยายามตะเกียกตะกายลงจากตักพัล
เย็นวันนั้น ภีรดาแต่งตัวสวยพริ้งเป็นพิเศษรอไปดินเนอร์กับเขาอย่างมีความสุข นานๆ ทีนายจ้างหนุ่มจะยอมตามใจทุ่มเลี้ยงไม่อั้นสักที แถมยังใจป้ำให้เธอได้เลือกเมนูเองเสียด้วย แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับการที่เขาเอาใจใส่ความรู้สึกของเธอต่างหากติ๊งต่อง!เสียงออดที่หน้าประตูทำให้พริตตีสาวเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนพร้อมกับแปลกใจ เพราะยังไม่ถึงเวลานัด และปกติเจ้าของห้องก็จะเปิดประตูเข้ามาเลย แต่วันนี้กลับกดออด น่าแปลกเอ...หรือว่าวันนี้เขาอยากจะเซอร์ไพรส์เธอกันนะ คิดแล้วหญิงสาวก็คลี่ยิ้ม รีบแจ้นไปเปิดประตูให้“มาแล้วค่ะ...มาแล้ว จะกดทำไมนักหนาเนี่ย กุญแจคุณก็มีทำไมไม่ไขเข้าฮะ...อ๊ะ! อ้าว...” ภีรดายิ้มค้างอย่างตกตะลึง เมื่อได้เห็นคนที่มากดออดหน้าประตูซึ่งไม่ใช่เจ้าของห้องอย่างที่คิด แต่กลับเป็น...“คุณรียา!” /////////////“คุณรียา!” เจ้าของชื่อมองหญิงสาวตรงหน้าสลับกับหมายเลขหน้าประตูห้องยังข้องใจ“ตายจริง สงสัยจะจำห้องผิด ขอโทษนะคะ” ชารียาเอ่ยปากกับผู้หญิงแปลกหน้าที่เธอเคยพบมาแล้วถึงสามครั้งแต่ก็ยังไม่รู้จักชื่อ“ไม่ผิดหรอกค่ะ ถ้าคุณต้องการมาหาคุณราล์ฟ...”“เอ๊ะ! คุณรู้จักกับราล์ฟด้วยเหรอคะ”“เชิญเข้ามา
หญิงสาวผู้อ่อนหวานทำหน้าเศร้าหมอง ทำท่าจะเดินออกไปแล้วกลับทำเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้“อ้อ! เกือบลืม พอดีรียาผ่านร้านขนมปั้นขลิบไส้ปลาเจ้าโปรดของคุณ คิดถึงก็เลยไปยืนต่อคิวซื้อมาฝากตั้งนาน แม่บ้านคุณที่มาเปิดประตูเลยฝากไปใส่จาน”“หืม...แม่บ้าน?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นนิดๆ“ค่ะ คุณอย่าลืมบอกให้เขาอุ่นขนมให้นะคะ รียาขอตัวกลับก่อน...”“เดี๋ยวครับ!” สีหน้าหม่นหมองกับท่าทีเศร้าๆ ของอีกฝ่ายทำให้รวินรุตม์อดใจอ่อนไม่ได้ “เมื่อกี้คุณบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาผม มีอะไรหรือเปล่า”ชารียาปรายตาไปทางห้องครัวเห็นคนเป็นแม่บ้านเดินออกมาพอดีจึงหันมาเอ่ยกับชายหนุ่ม“เราออกไปหาอะไรอร่อยๆ ทานไปคุยกันไปดีไหมคะราล์ฟ จะได้ไม่ต้องเกะกะรบกวนการทำงานของแม่บ้านคุณไงคะ”รวินรุตม์ปรายตามองแม่บ้านจำเป็นของตัวเองอย่างหนักใจ แต่แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจรับคำชวนของอดีตคนรัก เพื่อกันให้ฝ่ายนั้นออกไปไม่ให้ผู้ช่วยสาวต้องอึดอัดใจ“งั้นก็ได้ครับ ผมจะออกไปกับคุณ แต่จะกลับมาอีกทีช่วงเย็นๆ” ท้ายประโย
“อ้าว...แล้วถ้าเขาไม่ตามหาหนูล่ะคะ”จะไปเอาแน่เอานอนอะไรกับตาทึ่มนั่น แถมเธอมันก็แค่แฟนปลอมๆ ที่เขาจ้างมาทำงานพิเศษให้เท่านั้น หายไปสักคนก็ไม่สำคัญ ยิ่งตอนนี้ถ่านไฟเก่ามีทีท่าว่าจะคุขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เผลอๆ ตานั่นอาจจุดพลุฉลองที่กำจัดก้างชิ้นโตออกไปจากชีวิตก็เป็นได้ ใครจะรู้“เชื่อมั่นในตัวเองสิจ๊ะหนูแพน ผู้หญิงเราทุกคนมีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้น แต่ถ้าใครที่เขาไม่เห็นค่าของเรา จะไปยากอะไร เราก็แค่กดดีลีตคนโง่คนนั้นทิ้งไป แล้วหาคนที่เขาเห็นค่าเราใหม่ก็เท่านั้น”โหยยย...คมมากค่ะขุ่นแม่ นี่สินะที่เขาเรียกว่า...แม่ก็คือแม่แต่เดี๋ยวนะ...คนโง่ที่ว่านั่นมันลูกชายคุณแม่เองไม่ใช่เหรอคะ“งั้นก็ได้ค่ะ แพนจะไปกับคุณแม่” เมื่อยากจะปฏิเสธความหวังดี ภีรดาจึงรับคำไป ดีเหมือนกันช่วงนี้ยิ่งเบื่อๆ จะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง“ดีมากจ้ะลูกสาว เดี๋ยวเราไปชอปปิงหาของขวัญกันก่อน แล้วกลับไปแม่จะสอนทำสูตรเด็ดมัดใจแฟนให้ รับรองตาราล์ฟหนีไปไหนไม่รอดแน่!”เวลาเดียวกัน ชายหนุ่มผู้ไม่รู้ตัวว่าถูกหมาย
“ผมรอคุณมาแล้วสี่ปี” เสียงที่เอ่ยเรียบนิ่งจนคนฟังอ่านความรู้สึกไม่ออก “มันนานมาก...นานจนผมคิดว่าเราอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่กัน ที่จริงผมเองก็ทำผิดต่อคุณเหมือนกันที่เคยนอกใจ คุณจับได้ในอดีตและเราต้องเลิกกัน ผมเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสามีคุณในตอนนี้เลย แต่ว่า...สิ่งที่คุณทำตอนนี้มันก็ไม่ได้ต่างกับที่สามีคุณและผมทำเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”ชารียาสะอึก หน้าชายิ่งกว่าถูกลากไปตบกลางสี่แยกไฟแดง“ผมเชื่อว่าเขารักคุณ และคุณเองก็คงต้องรักเขาบ้าง ไม่งั้นคงไม่ทนอยู่ด้วยกันมานานถึงสี่ปีหรอก จริงไหม และถึงแม้เราจะไม่ใช่แฟนกัน แต่เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้” รวินรุตม์ค่อยๆ ขยับมือออกมาจากอุ้งมือนุ่มอย่างสุภาพแต่แฝงด้วยความห่างเหิน“ฉะนั้นอย่าให้ผมเป็นมือที่สามที่ทำให้คุณกับเขาเลิกกัน หรือต้องกลายเป็นเครื่องมือที่คุณใช้แก้แค้นสามีตัวเองเลยนะ”“ราล์ฟคะ แต่รียาไม่เคยรักดล คนที่รียารักมาตลอดคือ...คุณ!”“แต่ตอนนี้คนที่คุณต้องแคร์มากกว่าผมคือ...สามีของคุณ และเขาคงไม่ชอบใจที่เห็นภรรยาตัวเองบอกรักผู้ชายอื่นแบบนี้ ใ
“นี่คุณฟ้องคุณแม่ผมด้วยเหรอว่า...”ยังไม่ทันได้โวยวาย กรรมการก็ตีระฆังจับเขาแพ้ฟาวล์เสียก่อน“หยุดเลยนะตาราล์ฟ ก่อนที่ฉันจะโมโหแล้วตะเพิดแกออกจากบ้านตัวเอง” รวีวรรณตวาดแว้ดใส่“นี่คุณไปหว่านเสน่ห์อะไรใส่คุณแม่ผมเนี่ย” คนเป็นลูกชายแกล้งโวยก่อนหันไปหาพวก “คุณพ่อครับดูคุณแม่สิครับ หลงยายนี่จนจะไล่ผมออกจากบ้านแล้ว”“เออสิ...ก็ถ้าแกยังไม่ยอมหุบปาก แล้วยังหาเรื่องลูกสาวฉันละก็ ฉันนี่ละจะช่วยแม่แกตะเพิดอีกแรง”“คุณพ่อ!” คนที่กลายเป็นหมาหัวเน่าคราง พร้อมกับเบิกตาค้างอย่างสุดจะแปลกใจ แม่เขาไม่น่าแปลกเท่าไหร่ แต่นี่พ่อเขาก็พลอยหลงแม่ตัวยุ่งนี่ไปด้วย เป็นปรากฏการณ์ใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน“คุณพ่อคุณแม่ขา แพนกลัว...” หญิงสาวหน้าใสรีบทำเสียงสั่นๆ หวาดๆ เรียกคะแนนสงสาร แต่อาศัยทีเผลอแอบหันยักคิ้วให้นายจ้างหนุ่มอย่างสะใจ“นี่...” ชายหนุ่มกางมือเตรียมเล่นงานแม่จอมแสบ“นายราล์ฟ!” สองเสียงพร้อมใจกันแหวใส่ลูกชาย ทำให้รวินรุตม์แกล้งทำคอย่
หายไปไหนนะ ยิ่งเวลาผ่านไปหัวใจของเขาก็เริ่มร้อนรุ่ม ร่างสูงเดินวนไปวนมา พร้อมมองไปที่ประตูหวังว่าอีกฝ่ายจะโผล่เข้ามาพร้อมด้วยของกินที่คิดว่าเจ้าตัวออกไปซื้อ แต่ก็ไม่มีวี่แวว จากความร้อนรุ่มจึงเปลี่ยนเป็นร้อนใจเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าน้อยใจเขาจนหนีไปแล้วนะไวเท่าใจคิด เขารีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าฝั่งของหญิงสาว และพบว่ากระเป๋าเดินทาง ของอีกฝ่ายหายไป พร้อมเสื้อผ้าบางส่วนหนี! คือข้อสันนิษฐานแรกที่คิดออก คำถามต่อมาคือ...หนีไปไหน และไปกับใครชายหนุ่มรีบยกหูถึงโอปอเรเตอร์ของคอนโดทันที“ขอโทษนะครับ ผมอยากขอดูกล้องวงจรปิดที่ชั้นสิบเก้าของวันนี้หน่อยได้ไหมครับ!”ในขณะที่รวินรุตม์กำลังกระวนกระวายร้อนใจตามหาตัวผู้ช่วยสาวของตนยกใหญ่ คนที่เขาตามหานั้นกลับมานั่งโขลกน้ำพริกที่บ้านพ่อแม่เขาโครมๆ อย่างมีความสุขรวีวรรณยืนมองผู้หญิงที่ลูกชายบอกว่ากำลังคบหาดูใจกันอยู่อย่างพอใจ หลังจากที่ขโมยตัวมาจากคอนโด มารดาของรวินรุตม์ก็พาหญิงสาวไปเดินชอปปิงซื้อเสื้อผ้าข้าวของให้อีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน แม้ว่าอีกฝ่ายจะคอยปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
“ผมรอคุณมาแล้วสี่ปี” เสียงที่เอ่ยเรียบนิ่งจนคนฟังอ่านความรู้สึกไม่ออก “มันนานมาก...นานจนผมคิดว่าเราอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่กัน ที่จริงผมเองก็ทำผิดต่อคุณเหมือนกันที่เคยนอกใจ คุณจับได้ในอดีตและเราต้องเลิกกัน ผมเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสามีคุณในตอนนี้เลย แต่ว่า...สิ่งที่คุณทำตอนนี้มันก็ไม่ได้ต่างกับที่สามีคุณและผมทำเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”ชารียาสะอึก หน้าชายิ่งกว่าถูกลากไปตบกลางสี่แยกไฟแดง“ผมเชื่อว่าเขารักคุณ และคุณเองก็คงต้องรักเขาบ้าง ไม่งั้นคงไม่ทนอยู่ด้วยกันมานานถึงสี่ปีหรอก จริงไหม และถึงแม้เราจะไม่ใช่แฟนกัน แต่เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้” รวินรุตม์ค่อยๆ ขยับมือออกมาจากอุ้งมือนุ่มอย่างสุภาพแต่แฝงด้วยความห่างเหิน“ฉะนั้นอย่าให้ผมเป็นมือที่สามที่ทำให้คุณกับเขาเลิกกัน หรือต้องกลายเป็นเครื่องมือที่คุณใช้แก้แค้นสามีตัวเองเลยนะ”“ราล์ฟคะ แต่รียาไม่เคยรักดล คนที่รียารักมาตลอดคือ...คุณ!”“แต่ตอนนี้คนที่คุณต้องแคร์มากกว่าผมคือ...สามีของคุณ และเขาคงไม่ชอบใจที่เห็นภรรยาตัวเองบอกรักผู้ชายอื่นแบบนี้ ใ
“อ้าว...แล้วถ้าเขาไม่ตามหาหนูล่ะคะ”จะไปเอาแน่เอานอนอะไรกับตาทึ่มนั่น แถมเธอมันก็แค่แฟนปลอมๆ ที่เขาจ้างมาทำงานพิเศษให้เท่านั้น หายไปสักคนก็ไม่สำคัญ ยิ่งตอนนี้ถ่านไฟเก่ามีทีท่าว่าจะคุขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เผลอๆ ตานั่นอาจจุดพลุฉลองที่กำจัดก้างชิ้นโตออกไปจากชีวิตก็เป็นได้ ใครจะรู้“เชื่อมั่นในตัวเองสิจ๊ะหนูแพน ผู้หญิงเราทุกคนมีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้น แต่ถ้าใครที่เขาไม่เห็นค่าของเรา จะไปยากอะไร เราก็แค่กดดีลีตคนโง่คนนั้นทิ้งไป แล้วหาคนที่เขาเห็นค่าเราใหม่ก็เท่านั้น”โหยยย...คมมากค่ะขุ่นแม่ นี่สินะที่เขาเรียกว่า...แม่ก็คือแม่แต่เดี๋ยวนะ...คนโง่ที่ว่านั่นมันลูกชายคุณแม่เองไม่ใช่เหรอคะ“งั้นก็ได้ค่ะ แพนจะไปกับคุณแม่” เมื่อยากจะปฏิเสธความหวังดี ภีรดาจึงรับคำไป ดีเหมือนกันช่วงนี้ยิ่งเบื่อๆ จะได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง“ดีมากจ้ะลูกสาว เดี๋ยวเราไปชอปปิงหาของขวัญกันก่อน แล้วกลับไปแม่จะสอนทำสูตรเด็ดมัดใจแฟนให้ รับรองตาราล์ฟหนีไปไหนไม่รอดแน่!”เวลาเดียวกัน ชายหนุ่มผู้ไม่รู้ตัวว่าถูกหมาย
หญิงสาวผู้อ่อนหวานทำหน้าเศร้าหมอง ทำท่าจะเดินออกไปแล้วกลับทำเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้“อ้อ! เกือบลืม พอดีรียาผ่านร้านขนมปั้นขลิบไส้ปลาเจ้าโปรดของคุณ คิดถึงก็เลยไปยืนต่อคิวซื้อมาฝากตั้งนาน แม่บ้านคุณที่มาเปิดประตูเลยฝากไปใส่จาน”“หืม...แม่บ้าน?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นนิดๆ“ค่ะ คุณอย่าลืมบอกให้เขาอุ่นขนมให้นะคะ รียาขอตัวกลับก่อน...”“เดี๋ยวครับ!” สีหน้าหม่นหมองกับท่าทีเศร้าๆ ของอีกฝ่ายทำให้รวินรุตม์อดใจอ่อนไม่ได้ “เมื่อกี้คุณบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาผม มีอะไรหรือเปล่า”ชารียาปรายตาไปทางห้องครัวเห็นคนเป็นแม่บ้านเดินออกมาพอดีจึงหันมาเอ่ยกับชายหนุ่ม“เราออกไปหาอะไรอร่อยๆ ทานไปคุยกันไปดีไหมคะราล์ฟ จะได้ไม่ต้องเกะกะรบกวนการทำงานของแม่บ้านคุณไงคะ”รวินรุตม์ปรายตามองแม่บ้านจำเป็นของตัวเองอย่างหนักใจ แต่แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจรับคำชวนของอดีตคนรัก เพื่อกันให้ฝ่ายนั้นออกไปไม่ให้ผู้ช่วยสาวต้องอึดอัดใจ“งั้นก็ได้ครับ ผมจะออกไปกับคุณ แต่จะกลับมาอีกทีช่วงเย็นๆ” ท้ายประโย
เย็นวันนั้น ภีรดาแต่งตัวสวยพริ้งเป็นพิเศษรอไปดินเนอร์กับเขาอย่างมีความสุข นานๆ ทีนายจ้างหนุ่มจะยอมตามใจทุ่มเลี้ยงไม่อั้นสักที แถมยังใจป้ำให้เธอได้เลือกเมนูเองเสียด้วย แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับการที่เขาเอาใจใส่ความรู้สึกของเธอต่างหากติ๊งต่อง!เสียงออดที่หน้าประตูทำให้พริตตีสาวเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนพร้อมกับแปลกใจ เพราะยังไม่ถึงเวลานัด และปกติเจ้าของห้องก็จะเปิดประตูเข้ามาเลย แต่วันนี้กลับกดออด น่าแปลกเอ...หรือว่าวันนี้เขาอยากจะเซอร์ไพรส์เธอกันนะ คิดแล้วหญิงสาวก็คลี่ยิ้ม รีบแจ้นไปเปิดประตูให้“มาแล้วค่ะ...มาแล้ว จะกดทำไมนักหนาเนี่ย กุญแจคุณก็มีทำไมไม่ไขเข้าฮะ...อ๊ะ! อ้าว...” ภีรดายิ้มค้างอย่างตกตะลึง เมื่อได้เห็นคนที่มากดออดหน้าประตูซึ่งไม่ใช่เจ้าของห้องอย่างที่คิด แต่กลับเป็น...“คุณรียา!” /////////////“คุณรียา!” เจ้าของชื่อมองหญิงสาวตรงหน้าสลับกับหมายเลขหน้าประตูห้องยังข้องใจ“ตายจริง สงสัยจะจำห้องผิด ขอโทษนะคะ” ชารียาเอ่ยปากกับผู้หญิงแปลกหน้าที่เธอเคยพบมาแล้วถึงสามครั้งแต่ก็ยังไม่รู้จักชื่อ“ไม่ผิดหรอกค่ะ ถ้าคุณต้องการมาหาคุณราล์ฟ...”“เอ๊ะ! คุณรู้จักกับราล์ฟด้วยเหรอคะ”“เชิญเข้ามา
“เดี๋ยวคุณ...มานี่ก่อน” เขาเรียกคนที่กำลังจะเดินหนีเข้าครัวหลังจากที่ยกอาหารมาเสิร์ฟ “คะ?”นี่ก็ผิดวิสัยด้วย ประหยัดคำพูดราวกับกลัวพิกุลจะหลุดร่วงจากปาก“นี่คืออะไร” รวินรุตม์ใช้ปลายนิ้วคีบแคปซูลสีเทาๆ แปลกๆ ขึ้นมาจากแก้วใบเล็กๆ“ถั่งเช่าแคปซูลค่ะ”“เอามาทำไม” คนถามทำคิ้วผูกโบ“ถั่งเช่าเป็นสมุนไพรมีสรรพคุณพิเศษในการช่วยฟื้นฟูสมรรถภาพของเพศชาย แล้วยังบำรุงร่างกายด้วย ฉันค้นคว้าข้อมูลดูแล้วมันไม่มีผลร้ายแรงอะไร ก็เลยสั่งซื้อมาให้คุณทานค่ะ”ค่อยยังชั่ว ที่คราวนี้อีกฝ่ายเริ่มตอบยาวๆ ได้“คุณลองกินหรือยัง”“สมรรถภาพของฉันยังใช้การได้ดี แล้วจะกินทำไม”“อ้าว! ถ้าเกิดผมกินเข้าไปแล้วชักแหง็กๆ ล่ะ”ภีรดาถอนหายใจฮึดฮัด ก่อนคว้าแคปซูลถั่งเช่าในมือเขาเข้าปากตัดความรำคาญ“ฉันกินแล้ว ไม่ตาย ไม่ชักแหง็กๆ คุณก็คงกินได้ไม่ตายเหมือนกัน ไม่มีอะไรแล้วฉันไปทำงานต่อนะคะ” ร่างเพรียวบางทำท่าจะหนีหน้าอีกตามเคย แต่คราวนี้คนเป็นนายจ้างไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น มือใหญ่เอื้อมไปฉุดรั้งข้อมือน้อยแล้วดึงลงมานั่งบนตักแกร่งอย่างรวดเร็ว“นี่! คุณจะทำอะไรเนี่ย มากอดฉันทำไม ปล่อย...” หญิงสาวเอะอะ พยายามตะเกียกตะกายลงจากตักพัล
ค่ำวันนั้น รวินรุตม์กลับมาถึงบ้านเกือบสี่ทุ่ม หลังจากอดีตคนรักโทร. มาชวนไปทานข้าวเพื่อปรึกษาปัญหาชีวิต ชารียาบอกกับเขาว่าชีวิตคู่ของเธอกับสามีกำลังจะสิ้นสุด เพราะเธอจับได้ว่าฝ่ายนั้นนอกใจ เป็นเหตุให้เธอต้องระเห็จจากเมืองนอกกลับมาอยู่เมืองไทย และพอสามีรู้เข้าก็ตามมาขอคืนดี ทว่าเธอก็แอบจับได้ว่าเขายังนอกใจไปมีผู้หญิงอื่นซ่อนไว้อีก ซึ่งคราวนี้เธอจับได้คาหนังคาเขาจึงยื่นคำขาดขอหย่า และตัดสินใจกลับมาอยู่เมืองไทยแบบถาวรแต่สิ่งที่น่าหนักใจเหนือสิ่งใดคือคำถามของอีกฝ่ายที่ว่า...หากหย่าขาดจากสามีแล้ว เขาจะยอมกลับมาเริ่มต้นกับเธอใหม่อีกครั้งได้ไหม!น่าแปลก...ที่รวินรุตม์ไม่ได้ดีใจกับคำถามนั้นหรือตอบรับมันไปในทันที แม้ว่าเขาจะรอคอยเธอมาถึง 4 ปีก็ตาม แต่ในเมื่อรู้ว่าอดีตคนรักมีสามีแล้ว เขาก็ตัดใจจากเธอได้โดยไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากนัก ตรงข้ามกลับรู้สึกดีใจกับอีกฝ่ายที่ได้พบกับคนที่เหมาะสมอย่างชัชดล และเขาไม่ใช่ผู้ชายที่คิดจะแย่งชิงคนรักของใคร สิ่งที่ยังคงหลงเหลือระหว่างเขากับอดีตคนรักคงเป็นเพียงมิตรภาพเท่านั้น...สำหรับคนอย่างรวินรุตม์ เมื่อตัดใจได้แล้ว...จบก็คือจบ!ภายในห้องมืดสลัว มีแสงสว่าง
ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็สะท้านเยือกไปทั้งร่าง หัวใจเต้นถี่รุนแรง เมื่อรู้สึกถึงความอุ่นนุ่มที่ทาบลงมาที่เปลือกตาทั้งสองของตนอย่างแผ่วเบา“คะ...คุณ! ทำอะไรน่ะ” ร่างบางผวา เสียงสั่นเครือตะกุกตะกัก“ผมลบแผลร้ายที่คุณเจอมาในคืนนี้ให้แล้ว” เปลือกตาบางๆ ค่อยๆ ลืมขึ้น เธอพบว่าใบหน้าหล่อเหลาของคนทำแผลอยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ ตาคมกริบของเขามองมาที่เธอด้วยประกายอ่อนโยนลึกล้ำชวนใจไหวหวาม“จากนี้คุณจะจำได้แต่ความสุขและเรื่องดีๆ ของเราเท่านั้น”ภีรดารู้สึกขอบตาร้อนผ่าว ยามที่ถูกวงแขนแข็งแกร่งดึงร่างเข้าไปแนบซบอก กลิ่นกายบุรุษหอมสะอาดมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาโชยแตะจมูกทำให้หัวใจเธอรู้สึกสงบแผลร้ายถูกลบไปแล้ว แต่เธอจะทำยังไงถึงจะจัดการลบความรู้สึกแปลกๆ ที่กำลังปะทุขึ้นกลางหัวใจตอนนี้ได้ล่ะ จากนี้ไปเธอจะกลับไปคิดกับเขาแค่เพียงนายจ้าง หรือเจ้าหนี้แบบสนิทใจเช่นเดิมได้ยังไง ไหนจะเงื่อนไขในสัญญาที่ทำไว้อีก คิดแล้วก็กลุ้มเอาเถอะ ตอนนี้ยังไม่หมดเวลา เธอขอตักตวงความสุขตรงหน้าก่อนแล้วกัน ถึงจะเป็นได้แค่คนรักปลอมๆ ก็ตาม แต่อย่างน้อยเธอก็ได้ใกล้ชิดกับผู้ชายสุดฮอตอย่างรวินรุตม์แบบนี้ก็ถือว่าคุ้มละวะ“ฉันอยากฟังเพลงน