All Chapters of ภารกิจรั่ว...ยั่วให้รัก: Chapter 111 - Chapter 120

“หมดเรื่องแล้ว งั้นผมขอพาแพนไปดูอาการก่อนนะครับ”ร่างบางสะดุ้งโหยงเมื่อถูกช้อนอุ้มลอยขึ้นจากพื้น จนต้องรีบโอบรั้งต้นคอหนาไว้“จะทำอะไรเนี่ยคุณ” ภีรดากัดฟันกระซิบถาม เริ่มจะเขินสายตาคนรอบข้างที่มองมา“ก็ทำหน้าที่ของคนรักไง”อะเฮือก! คนฟังหัวใจละลายตายคาที่ เมื่อโดนเจ้าชายอุ้มฝ่าวงล้อมไทมุงออกไปท่ามกลางสายตาคนทั้งงาน ลภัสสรมองภาพนั้นด้วยความริษยา ก่อนจะโดนต้อนออกไปจากงานพร้อมสามีเหตุการณ์ทุกอย่างก็จบลงพร้อมกับที่เจ้าสัวสั่งการให้เลขาฯ โทร. ไปตอบปฏิเสธข้อเสนอการขอกู้เงินของบิดาลภัสสร ทำให้วีวิธต้องกลับไปมือเปล่าด้วยความผิดหวังไม่น้อย ส่วนคนอื่นๆ รวมถึงตติยะก็แยกย้ายไปสนุกในงานกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“อะแฮ่ม!” ภีรดากระแอมเบาๆ พลางมองอ้อมแขนอุ่นๆ ที่เนียนอุ้มเธอไว้ไม่ยอมปล่อยสักที “ปล่อยได้แล้วมั้งคะ ละครจบแล้ว”“งั้นเหรอ...” ดวงตาคมๆ ทอประกายลึกล้ำ แต่วูบเดียวก็หายวับไป พร้อมกับที่เขาวางร่างเธอบนโซฟาตัวหนึ่งอย่างเบามือ“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอ้อมแอ้ม เขินเสียจนไม่กล้ามองสบตาอีกฝ่ายเช่นทุกที“ขอบคุณเรื่อง?”“ก็ขอบคุณที่คุณช่วยฉันให้ได้เอาคืนสองคนนั่น”รวินรุตม์มองคนพูดนิ่งด้วยแววตา

คำนั้นทำให้ใครอีกคนที่บังเอิญตามมาทันถึงกับช็อก ภีรดายืนตัวแข็งทื่อรู้สึกเหมือนเดินพลาดตกเหวลึก พลันหยาดน้ำใสๆ ก็รื้นขึ้นมากลบภาพอันแสนโรแมนติกของหนุ่มสาวที่กำลังยืนตระกองกอดกันจนพร่าเลือน แล้วหูของเธอก็แว่วได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น‘เธอเคยเป็นคนสำคัญกับผมมาก และเราเกือบจะได้แต่งงานกัน...’แล้วภีรดาก็ได้พบ ‘คนสำคัญ’ ที่อยู่ในใจของเจ้านายหนุ่มตลอดมา ผู้หญิงที่สวยหวานน่ารักน่าทะนุถนอม คนที่อุตส่าห์หอบหิ้วช่อดอกไม้ไปแสดงความยินดีกับเขาที่สนามแข่งรถ ผู้หญิงที่ภีรดาไม่อาจทาบรัศมีของอีกฝ่ายได้เลยแม้แต่นิดเดียว‘แล้วถ้าวันหนึ่งที่เธอหายโกรธแล้วอยากกลับมาเริ่มต้นใหม่กับคุณอีกครั้งล่ะคะ คุณจะว่ายังไง’‘ถ้าตอนนั้นผมยังไม่มีใคร และเธอรับได้ในสิ่งที่ผมเป็น เราก็คงเริ่มต้นกันใหม่ได้’คำที่เพิ่งออกจากปากเขานั่นไงที่เป็นเครื่องยืนยันได้ว่า...คนทั้งสองกำลังจะหวนกลับมาคืนดีกัน และสร้างครอบครัวแสนสุขในไม่ช้า คิดแล้วก็หน่วงๆ ในหัวใจขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลเธอควรยิ้มยินดีกับความสุขของคนตรงหน้า แต่ทำไมกลับยิ้มไม่ออก!เวลาแห่งความสุขที่มีเขาเคียงข้างในฐานะคนรักหมดลงแล้วสินะ เธอคงต้องตื่นจากความฝันของซินเดอเรล

ถ้ารวินรุตม์เป็นหวานใจเธอจริงๆ ละก็ ไม่ต้องรอให้ถึงมือตติยะหรอก เธอนี่แหละจะออกโรงชิงตัวเขากลับมาเอง แต่นี่เขาเป็นเพียงนายจ้างแล้วก็ยังเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ แถมสัญญานั่นก็ระบุชัดว่าห้ามเธอรักเขา แล้วเขาก็คงไม่มีวันรักเธอได้เช่นกัน ยิ่งตอนนี้ผู้หญิงที่เขารักปรากฏตัวขึ้นด้วยแล้ว ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาก็คงกว้างขึ้นกว่าเดิม“เอาเถอะค่ะ ถ้าฉันต้องการหน่วยกล้าตายเมื่อไหร่ จะคิดถึงคุณเป็นคนแรกแล้วกัน แต่วันนี้เหนื่อยหมดแรงแล้ว ขอกลับไปชาร์จพลังก่อนแล้วกัน” “ให้ผมไปส่งที่บ้านไหม ดูท่าเจ้าราล์ฟคงจะมีเรื่องต้องเคลียร์กับทางนั้นอีกนานเลย”“ไม่เป็นไรค่ะ คุณจะกลับเข้าไปในงานก่อนก็ได้นะคะ ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่คนเดียวได้ค่ะ” น้ำเสียงที่ตอบเริงร่าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขัดกับแววตาแฝงรอยสะเทือนใจ จนคนฟังไม่อาจใจดำทิ้งให้เธออยู่คนเดียวได้“เอาอย่างนี้ไหมครับ ถ้าคุณไม่อยากกลับ ชั้นล่างของโรงแรมผมมีไนต์คลับ เราไปปลดปล่อยความเครียดกันให้สุดเหวี่ยง รับรองว่ากามิกาเซ่ที่โรงแรมผมอร่อยไม่แพ้กับที่คุณกินที่ผับวันนั้นแน่นอน”“ไม่กลัวไนต์คลับคุณแตกเหรอคะ เวลาฉันเมายิ่งรั่วๆ เลื้อยๆ อยู่”“เอาน่า...ถ้าคุณเมา อย่า

แต่พอเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มชินที่มีใครอีกคนเพิ่มเข้ามาในชีวิต คอยมากวนใจ คอยแหย่ คอยมาให้ลับฝีปากเพลินๆ บางทีก็มาทำให้เขาหมั่นไส้แต่หลายครั้งก็ทำให้หัวเราะได้ โลกที่มีเขาเป็นศูนย์กลางของจักรวาลมันค่อยๆ บิดเบี้ยวไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เวลาที่ภีรดาไม่อยู่ดูเหมือนว่าห้องนี้มันจะโล่งขึ้นยังไงไม่รู้ หัวใจของเขาก็เช่นกัน“หายไปไหนนะยายแพนด้าตัวยุ่ง ไม่รู้หรือไงว่าทำให้คนอื่นเป็นห่วง” ชายหนุ่มรำพึงด้วยความเป็นห่วง เงาบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นจนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างในหัวใจทีละนิดๆในเมื่อตอนนี้หัวใจของเขาเป็นอิสระจากชารียาแล้ว และหากภารกิจนี้สำเร็จทำให้เขาหลุดพ้นจากคำสาปบ้าๆ นี่ได้ เขาก็หวังเพียงว่าจะได้เริ่มต้นสานต่อความผูกพันครั้งใหม่กับใครสักคนอย่างอิสระเสียทีในขณะที่รวินรุตม์ต้องพบกับความผิดหวังในรักครั้งเก่า อีกด้านหนึ่งคนที่ต้องการเยียวยาหัวใจเหี่ยวเฉาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็กำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับเพื่อนสนิทของเขาจนเมาปลิ้นตติยะมองคนที่ออกไปแดนซ์กระจายกลางฟลอร์อย่างสุดอึ้ง ทึ่ง เสียว แต่แล้วก่อนที่เธอจะถลกกระโปรงชุดสวยแล้วปีนขึ้นไปวาดลวดลายบนบูทดีเจอย่างก๋ากั่น ชายหนุ่มก็ตัดสินใจพุ่งเข้าชาร

การสัมมนาจัดขึ้นเพียงไม่ถึงสามชั่วโมงก็เสร็จ เจ้าของโรงแรมหนุ่มจึงได้ชวนพริตตีสาวไปทานอาหารซีฟูดร้านอร่อย แต่พอเอ่ยชื่อร้านขึ้นมาเท่านั้น หญิงสาวก็หน้าเปลี่ยนสี จำได้ทันทีว่าเป็นร้านเดียวกับที่เคยมานั่งกินกับนายจ้างหนุ่มจนทำให้เขาอาหารเป็นพิษเข้าโรงพยาบาล พอรำลึกถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา ใจก็พานลอยไปไกลลิบ“คิดอะไรอยู่ครับคุณแพนด้า หรือว่าไม่ชอบอาหารซีฟูด”“อะ...อ๋อ เปล่าค่ะ แพนทานอะไรก็ได้ค่ะ เพียงแต่ช่วงนี้ท้องไส้ไม่ค่อยดี เราไปหาอย่างอื่นทานดีกว่านะคะ”“ได้สิครับ คุณอุตส่าห์นั่งรถมาเป็นเพื่อนผมทั้งที อยากทานอะไรก็บอกมาเลย เดี๋ยวป๋าเต้คนนี้จัดให้”พริตตีสาวหัวเราะคิกคักเพราะท่าทางโอ้อวดอย่างน่าหมั่นไส้ของอีกฝ่าย“มีความสุขกันจริงนะ!”จู่ๆ เสียงเย็นยะเยือกก็ดังขึ้นด้านหลังสองหนุ่มสาว ทำเอาคนกำลังหัวเราะร่วนชะงักค้าง ภีรดาตะลึงงัน ยืนตัวแข็งทื่อเพราะจำเสียงนั้นได้แม่นเขา...มาอยู่นี่ได้ยังไง“อ้าว! นายตามพวกเรามาถูกได้ไงเนี่ย” ตติยะที่ตั้งสติได้ก่อนใครหันไปเอ่ยยิ้มๆ “หรือว่าแวะมาหาใครที่นี่กันล่ะเพื่อน”รวินรุตม์มองร่างเพรียวระหงในชุดลำลองแบบที่เขาจำได้ว่าไม่เคยซื้อให้เจ้าหล่อนใส่นิ่งๆ ส