บททั้งหมดของ ชายาอสรพิษ: บทที่ 81 - บทที่ 90

 “น้อยคนนักที่กล้าทดสอบพลังกับแท่นวิญญาณ เจ้าเป็นคนแรกในรอบสิบปีที่ผ่านการทดสอบ หนำซ้ำยังมีคุณสมบัติเต็มสิบส่วน” เจ้าหน้าที่มองแท่นวิญญาณที่ถูกทำลายจนต้องกลืนน้ำลายหลายครั้ง หากลำดับในแท่นวิญญาณมีมากกว่านี้ เกรงว่าพลังยุทธ์ของหลี่หลิงเฟิ่งคงไต่ขึ้นได้อีก ทำเอาเขาอดเสียดายขึ้นมาไม่ได้สายตาที่มองหลี่หลิงเฟิ่งอ่อนโยนขึ้นหลายเท่าเหล่าอาจารย์ได้ยินเสียงถล่มจึงเร่งรุดมาออกันหน้าประตู ทันเห็นหลี่หลิงเฟิ่งเปิดเผยพลังยุทธ์บางส่วน นอกจากคนของหอโอสถที่รู้ตื้นลึกหนาบางของหลี่หลิงเฟิ่งอยู่บ้าง คนอื่นล้วนงุนงงอย่างไรก็ตาม คนเก่งไม่สนภูมิหลัง ในเมื่อเด็กสาวตรงหน้าพวกเขามีคุณสมบัติยอดเยี่ยมย่อมต้องแย่งตัวมาเป็นของพวกตนให้ได้“เอ่อ หลิงเฟิ่งครั้งก่อนเจ้าเป็นแขกของเจ้าสำนักเรา หอโอสถไม่อาจนิ่งดูดายได้ ไม่ว่าเจ้าจะเลือกเข้าฝากตัวกับหอใด ชื่อของเจ้าก็ยังจะแขวนอยู่ในหอโอสถ พวกเราอ้าแขนต้อนรับเจ้าทุกเมื่อ” หู่กวงหรือผู้อาวุโสแปดเอ่ยขึ้นคนแรก ทั้งตื่นเต้นทั้งขลาดกลัว พูดออกมาไม่เป็นประโยค เขาไม่มีความกล้ารับอาจารย์อาเข้ามาเป็นศิษย์ ทุกการ

ขบวนรถม้าของหลี่หลิงเฟิ่งพร้อมขันทีออกจากวังหลวงก็เป็นเวลาสายมากแล้ว ช่วงเวลานี้ผู้คนต่างตื่นมาทำหน้าที่ประจำวันของตนเองกันหมด ถนนสายอื่นจึงคึกคักไม่น้อย เช่นเดียวกับสำนักศึกษาหลวงที่คนส่วนใหญ่ย่อมศึกษาอยู่ในหอและโถงเรียนรวมกันแทบทุกคน ละแวกใกล้ๆ นี้นับรวมพวกหลี่หลิงเฟิ่งแล้วมีคนอยู่ข้างนอกไม่ถึงยี่สิบคนหลี่หลิงเฟิ่งไม่จำเป็นต้องเข้าเรียน จึงบอกสารถีชั่วคราวให้เปลี่ยนเส้นทางไปยังป่าทึบด้านหลังหอฝึกอสูรอันเป็นแหล่งอาศัยของเหล่าสัตว์อสูร เนื่องจากป่ามีพื้นที่ขนาดใหญ่ ทางเข้าจึงมีหลายทาง สารถีขับรถม้าเลือกทางเข้าที่ใกล้วังหลวงที่สุด ซึ่งไกลจากด้านหน้าสำนักศึกษาหลวงที่สุดเช่นกันยิ่งเข้ามาลึกเท่าไหร่คนบนถนนยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ เส้นทางเริ่มเปลี่ยวจนถึงตอนนี้นอกจากพวกนางก็ไม่พบใครอื่น รถม้าเริ่มแล่นช้าลง หลี่หลิงเฟิ่งที่นั่งเอกเขนกอยู่ด้านในสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล กำลังจะร้องเตือนสารถีและขันทีคุ้มกัน ปรากฏว่ารถม้าหยุดกึกเสียนี่เสียงสวบสาบจากพงหญ้าข้างถนนดังขึ้นหลายครั้ง พร้อมได้ยินเสียงตะโกนจากผู้คุ้มกันและเสียงชักกระบี่กลางอากาศดังลอดเข้ามา“มีมือสังหาร!”สัตว์อสูรทั้งสองออกมาจากมิติมา

 “เหอะๆ อย่าเพิ่งดีใจไป” เสียงหวานใสดังเข้าโสตประสาทจากข้างหลัง ร่างของหัวหน้ามือสังหารแข็งทื่อ หันกลับไปมองด้านหลัง ทว่าไม่ทันการณ์ พลังยุทธ์สองธาตุรวมเป็นหนึ่ง ผลักเขากระเด็นเข้ากับลำต้นไม้ที่ห่างออกไปหลายจั้งจอมทำลายล้าง!“นี่มันวิชาพิสดารอันใด” หัวหน้ามือสังหารกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว ดวงตาเบิกโพลงมองหลี่หลิงเฟิ่งอย่างไม่เชื่อสายตา“แน่นอนว่าข้าคนเดียวสู้พวกเจ้าไม่ได้ แต่หากมีข้าอีกห้าคนเล่า” ต้องขอบคุณศัตรูที่ทำให้นางจนตรอก ระหว่างสู้ไม่พร้อมยอมตาย ทำให้จู่ๆ ก็จับทางวิชาเพลิงพิรุณลืมเลือนจนฝึกขั้นแรกสำเร็จสลายร่างรวมเป็นหนึ่ง ความหมายเป็นแบบนี้เองร่างที่เหลือของนางสอดคล้องตามจิตสำนึก ออกกระบวนท่าไม่ซ้ำกันแม้แต่น้อย ต่อให้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นนภาก็ต้องหลีกหนี เพิ่งขั้นหนึ่งยังขนาดนี้ นางอยากรู้ขึ้นมาบ้างแล้วว่าหากไปถึงขั้นเจ็ดจะแยกได้กี่ร่าง วิชานี้น่ากลัวเกินไปแล้ว!ฟึ่บๆๆๆๆเหล่าลูกบอลไฟลาวาเพลิงสะเก็ดไฟจากฟากฟ้าเกลียวคลื่นแห่งไฟ ตีแสกหน้าของเขา ระ

 “สตรีใจดำ ใช้ความรุนแรงในครอบครัว” โม่จื่อหลิงทำท่าทางน้อยใจ มือข้างหนึ่งกุมหน้าซีกซ้ายของตน“ท่านจะออกไปดีๆ หรือให้ข้าถีบส่ง” หลี่หลิงเฟิ่งที่ตอนนี้เปลี่ยนมาอยู่ในชุดลำลอง ผมเปียกชื้นลู่ลงถึงบั้นเอว หยดน้ำบนผมยาวดำขลับราวน้ำหมึกหยดติ๋งๆ ตามพื้น กระทบจิตใจคนมองจนคันยุบยิบ อยากหยิบผ้าแห้งช่วยเช็ดผมให้นางใจจะขาด“ฝ่าบาทมีราชโองการอนุญาตให้พวกเราศึกษาดูใจกัน...” โม่จื่อหลิงมองร่องรอยเปียกชื้นตามชุดแนบเข้ากับลำตัว หวนนึกถึงฉากวาบหวามในห้องอาบน้ำ ใบหูแดงเถือก ภายในกายร้อนรุ่มขึ้นมาอีกหน ชายหนุ่มรีบเสมองไปทางอื่นด้วยกลัวจะหักห้ามใจตนเองไม่ได้“อยู่ด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องนอนห้องเดียวกัน บนชั้นนี้มีอยู่หลายห้อง ท่านเลือกก็มาสักห้อง” หลี่หลิงเฟิ่งหัวเราะเสียงเย็น มองท่าทางเก้กังของอีกฝ่ายก็รู้ว่าในใจของบุรุษเพศคิดสิ่งใดอยู่นางอยากจะตบอีกสักป๊าบจะได้หลาบจำ“แต่ข้าอยากนอนกับเจ้า” ชัดเจนตรงประเด็นหลี่หลิงเฟิ่งตกตะลึง คำพูดหยาบโลนเช่นนี้ก็พูดออกมาอย่างไม่อายปาก นางโกรธจัดพ่นคำไม่น่

 สองร่างที่สง่างามจับจูงมือเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดิน ทิ้งไว้เพียงเสียงลมแผ่วเบาและบรรยากาศที่เงียบงัน ร่างของจวงลี่รุ่นที่ยังคงนอนสั่นสะท้านอยู่กับพื้น และผู้คนที่ยืนอึ้งมองตามพวกเขาอย่างไม่อาจละสายตาได้เมื่อห่างจากฝูงชน โม่จื่อหลิงที่จับมือหลี่หลิงเฟิ่งไว้ตั้งแต่ต้นก็ปล่อยมือนางอย่างแผ่วเบา เขาหยุดเดิน หันมามองนางด้วยสายตาลึกซึ้ง“ทำให้เจ้าต้องได้รับความอยุติธรรมเสียแล้ว” น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความรู้สึกผิด ทว่าความอ่อนโยนกลับทำให้หลี่หลิงเฟิ่งรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดด้วยคำพูดนั้นหลี่หลิงเฟิ่งส่ายหน้าเบาๆ แม้ใบหน้านางยังคงสงบนิ่ง แต่ในแววตากลับฉายความอ่อนโยนที่ไม่อาจปกปิด“ท่านไม่จำเป็นต้องออกหน้า” นางเอ่ยเสียงเรียบ “พลังยุทธ์ระดับเขา ข้าสู้ได้สบาย”โม่จื่อหลิงมองนางนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พลางยกยิ้มมุมปาก“นางมารน้อย เจ้าช่างดื้อรั้นนัก” เขากล่าวเสียงเบา น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความเอ็นดูเขาไม่ต้องการให้นางต้องแข็งแกร่งมากขนาดนี้ ในใจลึกๆ เขาหวังให้นางพึ่งพาเขามากขึ้น อยากให้