มีคนมารนหาที่ตายอีกแล้ว

สองร่างที่สง่างามจับจูงมือเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดิน ทิ้งไว้เพียงเสียงลมแผ่วเบาและบรรยากาศที่เงียบงัน ร่างของจวงลี่รุ่นที่ยังคงนอนสั่นสะท้านอยู่กับพื้น และผู้คนที่ยืนอึ้งมองตามพวกเขาอย่างไม่อาจละสายตาได้

เมื่อห่างจากฝูงชน โม่จื่อหลิงที่จับมือหลี่หลิงเฟิ่งไว้ตั้งแต่ต้นก็ปล่อยมือนางอย่างแผ่วเบา เขาหยุดเดิน หันมามองนางด้วยสายตาลึกซึ้ง

“ทำให้เจ้าต้องได้รับความอยุติธรรมเสียแล้ว” น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความรู้สึกผิด ทว่าความอ่อนโยนกลับทำให้หลี่หลิงเฟิ่งรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดด้วยคำพูดนั้น

หลี่หลิงเฟิ่งส่ายหน้าเบาๆ แม้ใบหน้านางยังคงสงบนิ่ง แต่ในแววตากลับฉายความอ่อนโยนที่ไม่อาจปกปิด

“ท่านไม่จำเป็นต้องออกหน้า” นางเอ่ยเสียงเรียบ “พลังยุทธ์ระดับเขา ข้าสู้ได้สบาย”

โม่จื่อหลิงมองนางนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ พลางยกยิ้มมุมปาก

“นางมารน้อย เจ้าช่างดื้อรั้นนัก” เขากล่าวเสียงเบา น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความเอ็นดู

เขาไม่ต้องการให้นางต้องแข็งแกร่งมากขนาดนี้ ในใจลึกๆ เขาหวังให้นางพึ่งพาเขามากขึ้น อยากให้