อยู่เฉยๆเรื่องก็มา

เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นรอบด้าน ผู้คนจับกลุ่มล้อมวง มองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ท่ามกลางบรรยากาศร้อนระอุ หลี่หลิงเฟิ่งยืนอยู่ตรงกลาง เผชิญหน้ากับจวงลี่รุ่น คุณชายตระกูลจวง ชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาล

เขาแค่นเสียงหัวเราะเยาะ ดวงตาคมฉายแววเหยียดหยาม ทำเหมือนหลี่หลิงเฟิ่งเป็นเพียงเศษฝุ่นใต้เท้าของเขา เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดังลั่น ราวกับต้องการให้ทุกคนได้ยินชัดเจน

“ข้าพูดกับองค์ชายอยู่ เป็นแค่คู่หมั้นไร้ค่าอย่างเจ้าอย่าริอาจมาแส่!”

คำพูดของเขาทำให้ผู้คนบางส่วนหลุดหัวเราะเบาๆ บางคนแสดงสีหน้าสงสารหลี่หลิงเฟิ่ง แต่ไม่มีใครกล้าออกมาแสดงความเห็น แต่ละคนต่างจับจ้องไปที่นางด้วยความคิดหลากหลาย

หลี่หลิงเฟิ่งไม่ได้ตอบโต้ทันที นางยืนนิ่งเพียงยิ้มบางกลับไป ดวงตาเยือกเย็นสบเข้ากับเขาโดยตรง สายตานั้นราวกับน้ำแข็งที่กดทับลงบนหัวใจของจวงลี่รุ่น

“หรือเจ้าคิดว่าการเป็นคู่หมั้นขององค์ชายรองจะทำให้เจ้ามีค่ามากขึ้น ฮ่าๆ อย่าฝันลมๆ แล้งๆ ไปหน่อยเลย!” จวงลี่รุ่นกล่าวพร้อมแค่นเสียงหัวเราะเยาะ

ผู้คนรอบข้างซุบซิบกันดังขึ้น