All Chapters of ชายาอสรพิษ: Chapter 71 - Chapter 80

 “หากรู้ว่าเจ้าจะเลวทรามเช่นนี้ ข้าควรจะตัดแขนขาเจ้าตั้งนานแล้ว” หลี่หลิงเฟิ่งเสียใจ นางไม่น่าปล่อยให้โจวชิงหรานมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ เพราะความไม่เด็ดขาดพอ จึงเกิดโศกนาฏกรรมนี้ขึ้น เป็นนางที่ผิดต่อพวกเขาเปราะเสียงกระดูกหักอีกท่อนเคล้าเสียงร้องโหยหวนช่างไพเราะเสียจริง โจวชิงหรานเจ็บปวดทรมานจนทนไม่ไหวอีกต่อไป“ขอร้องเจ้า เมตตาข้าสักครั้งเถิด ฆ่าข้าเสียที!” น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลลงเป็นสาย โจวชิงหรานคลานมาจับชายกระโปรงหลี่หลิงเฟิ่งอย่างยากเย็น รอยเลือดลากเป็นทางยาวน่าสยดสยองเปราะ“ฆ่า? การตายสำหรับเจ้ามันง่ายเกินไป” นางแสยะยิ้ม ก้มตัวนั่งยอง หยิบกระจกยื่นไปตรงหน้าโจวชิงหราน “เจ้าถนอมใบหน้านี้มากไม่ใช่หรือ ใครก็ไม่อาจงามกว่าเจ้าได้ มารดาของข้าต้องสังเวยชีวิตเพราะความริษยาของเจ้า เพื่อผู้ชายคนเดียวแล้วเจ้าถึงกับไม่มีแม้แต่ความปรานี ดูใบหน้าของเจ้าตอนนี้สิ มันกำลังเน่าเฟะแม้แต่ศพยังน่ามองกว่าเลย!”“ไม่ ไม่จริง นี่ไม่ใช่หน้าของข้า” โจวชิงหรานมองภาพในกระจกราวกับเห็นผี รอยแผ

ระยะทางจากเมืองหลี่ไปเมืองหลวงใช้เวลาเพียงสี่วัน แต่พวกหลี่หลิงเฟิ่งเร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนโดยไม่แวะพักจุดพักม้าและค้างแรมที่ไหน จึงมาถึงเมืองเหลืองในเวลาอันรวดเร็ว“คุณหนู ถึงแล้วเจ้าค่ะ” หน้าประตูหอแพทย์มีคนยืนรอพวกนางอยู่ก่อนแล้ว ตาเฒ่ารูปร่างท้วมยืนยิ้มต้อนรับขบวนของพวกนางอย่างใจจดใจจ่อ บรรดาศิษย์ที่ติดตามผู้อาวุโสห้ามาจากเมืองหลี่เข้ามาต้อนรับพวกนางด้วยความกระตือรือร้นเช่นกัน“แม่นางหลี่ ในที่สุดท่านก็มาแล้ว เหล่าผู้อาวุโสรอท่านอยู่ด้านในขอรับ” ผู้ดูแลหม่าออกมาเชื้อเชิญหลี่หลิงเฟิ่งด้วยตนเอง ทำให้บรรดาคนที่พบเห็นไม่กล้าทำการล่วงเกินพวกนาง แม่นางน้อยผู้นี้ต้องเป็นบุคคลสำคัญของหอแพทย์อย่างแน่นอน“รบกวนท่านแล้ว” หลี่หลิงเฟิ่งยอบกายคำนับ“ข้าน้อยมิกล้ารับขอรับ” ผู้ดูแลหม่าเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้าง ไหนเลยจะกล้าให้บรรพบุรุษคำนับตนได้ เขาอยากมีชีวิตอยู่อีกเป็นร้อยปีหลายวันมานี้ข่าวเรื่องที่ว่าพวกเขามีอาจารย์หญิงเพิ่มขึ้นมากระจายไปทั่วทุกพื้นที่ หอแพทย์ทุกสาขาล้วนมีภาพเหมือนของนาง ศิษย์สายในทุกคนรับรู้กันหมด แม้กระทั่งศิษย์สายนอกและผู้ที่มีหน้าที่สำคัญในหอแพทย์ก็ไม่เว้น อีกทั้งเจ้าสำนักแ

เรือนของหอแพทย์นั้นดีมากทีเดียว ของอำนวยความสะดวกครบครัน นางต้องอยู่ที่นี่อีกสองวันก่อนเปิดภาคเรียน นางยังมีเวลาพักผ่อนและสำรวจเมืองหลวงสักรอบ เมืองศิวิไลซ์แห่งนี้ยังมีร้านค้าที่ท่านแม่ทิ้งไว้ให้ พรุ่งนี้นางย่อมไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง“อาจารย์อา สมุนไพรที่ท่านต้องการทั้งหมดมาส่งแล้ว หากไม่เพียงพอสามารถแจ้งผู้ดูแลหม่าได้เลยนะขอรับ ผู้อาวุโสแจ้งว่าท่านอยากใช้เท่าไหร่ก็ได้ทั้งนั้น” ศิษย์คนหนึ่งเข็นสมุนไพรมากมายมาให้นางที่หน้าเรือนก่อนจะจากไป เมื่อเห็นศิษย์คนนั้นจากไปแล้วหลี่หลิงเฟิ่งจึงไล่พวกเสี่ยวเซียงไปพักผ่อน ส่วนนางปิดประตูห้องนอนเข้าสู่มิติมายามาปลูกสมุนไพรไม่ต้องหาสมุนไพรให้ยุ่งยากอีกแล้ว!“เด็กน้อยที่น่ารักทั้งสามของข้า อยู่ว่างทั้งวันคงเบื่อแย่แล้ว ออกมาขยับแขนขาเพิ่มความแข็งแรงกันดีกว่า ช่วยนายท่านผู้นี้ปลูกสมุนไพรกันเร็วเข้า เอ๋…” หลี่หลิงเฟิ่งเข้ามาอย่างอารมณ์ดี เดินเข้าไปอุ้มเสี่ยวมู่มานั่งบนไหล่ ก่อนจะเดินไปหาเสี่ยวไป๋ที่แช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำทิพย์ที่บัดนี้ขยับขยายเป็นน้ำตกไปแล้ว แต่หลี่หลิงเฟิ่งมองอยู่นานกลับไม่เห็นเสี่ยวจูจู“จอมตะกละเล่า จมบ่อเงินบ่อทองไปแล้วหรือ เหตุใดยังไม่

 หลี่หลิงเฟิ่งมองคนทั้งสองที่กำลังก้มหน้านิ่ง บรรยากาศตึงเครียดไม่มีท่ามีว่าจะคลายลงแม้แต่น้อย ดูจากรูปการณ์เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเปิดโรงรับจำนำเพื่อใช้บังหน้าทำเรื่องไม่เหมาะสม ส่วนทำอะไรนั้นอีกไม่นานคงได้รู้ ขอนางดูก่อนว่ากิจการนี้ควรดำเนินต่อไปหรือจำต้องปิดตัวลง“ท่านเป็นนายหญิงคนใหม่ของพวกเราจริงหรือ” ในที่สุดไฉเม่าหรือชายชราคนแรกที่ต้อนรับพวกนางเอ่ยถามขึ้นมา บนหน้าเจือความรู้สึกผิดผสมความไม่แน่ใจ ดรุณีน้อยตรงหน้าจะสามารถควบคุมทุกคนในนี้ได้แน่หรือ จากข้อมูลนางเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่กี่เดือนดีหน่อยที่นิสัยนางเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน เห็นว่าตอนนี้ฝึกพลังยุทธ์ได้แล้ว ซ้ำยังไม่อ่อนด้อย บุคลิกแลดูน่าเกรงขามอยู่บ้าง ทว่า จิตใจข้างในเป็นอย่างไรคงต้องดูกันอีกนาน“เหมือนนายหญิงคนก่อนหลายส่วน เจ้ายังเชื่อไม่ลง?” เหวินจิ่ง ชายหนุ่มหนึ่งเดียวกล่าว เขารู้ว่าคนที่มาคือหลี่หลิงเฟิ่งตั้งแต่แวบแรกที่เห็น ที่ไม่เข้าไปห้ามเพียงเพราะอยากทดสอบฝีมือของหญิงสาว ไหนเลยจะรู้ว่าข้างกายนางยังมีผู้เยี่ยมยุทธ์คุ้มครองอยู่เหวินจิ่งกล่าวต่อ &l

 พริบตาเดียวก็เป็นวันใหม่ หลี่หลิงเฟิ่งมองคนนับพันยืนต่อแถวรอทดสอบพลังอยู่หน้าประตูสำนักศึกษาหลวง ยาวสุดลูกหูลูกตา อย่างว่าล่ะใครใช้ให้เหล่าอาจารย์ที่มีชื่อเสียงทุกแขนงในอาณาจักรกระจุกอยู่ที่แคว้นหลิวอวิ๋นกันหมด สำนักศึกษาหลวงแคว้นที่เหลือต่างต้องยอมปิดตัวลง หันมาระดมทุนกับแคว้นหลิวอวิ๋นแทนได้ชื่อว่าสำนักศึกษาอันดับหนึ่ง แต่การจัดการห่วยไปนะหลี่หลิงเฟิ่งกลอกตาในใจ เปิดรับศิษย์วันเดียว ไม่มีสอบคัดเลือกก่อน ไม่มีจดหมายแนะนำ ใครอยากทดสอบก็ได้หมด คนมันถึงล้นอย่างนี้ไง รอทั้งวันจะถึงคิวไหมก่อน แน่นอนว่าคนใจเย็นอย่างนางแค่นี้รอได้...เสียที่ไหนล่ะ นางเดินถือราชโองการของฮ่องเต้ยื่นให้ผู้ทดสอบโดยไม่เอ่ยสักคำทางตรงไม่สู้ทางลัด“มัวยืนเซ่ออะไรอยู่ตรงนี้ ไม่เห็นหรือว่าคนต่อแถวยาวเหยียด อยากทดสอบก็ไปต่อแถว” เจ้าหน้าที่โบกมือไล่ “ไม่รู้จักกฎระเบียบ”“ท่านจะไม่ดูหน่อยหรือ” หลี่หลิงเฟิ่งโบกราชโองการสีเหลืองทองตรงหน้าไปมา วาจาเรียบเรื่อย“ไม่อยากเข้าเรียนก็ถอยออกไป อย่ามาเกะกะ” เจ้าหน้า