บททั้งหมดของ ชายาอสรพิษ: บทที่ 91 - บทที่ 100

ทันใดนั้นร่างของสัตว์อสูรขนาดเท่าข้อนิ้วปรากฏบนฝ่ามือของหลี่หลิงเฟิ่ง นางวางมันลงบนลานกว้าง จากนั้นร่างของมันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเป็นสิบเท่า นุ่มนิ่มมีรูปร่างประหลาด ตัวมันยาวเป็นปล้องคล้ายไส้เดือน แต่กลับมีขาสั้นๆ ขณะที่ผิวของมันแวววาวราวกับเคลือบด้วยโลหะสีเลือดเสียงหัวเราะรอบด้านดังลั่น "นั่นมันตัวอะไรน่ะ สัตว์อสูรแน่หรือ เหตุใดถึงได้น่าขยะแขยงขนาดนี้ เล่นเสียใหญ่โต ข้ายังหลงคิดว่านางจะมีของดีอะไรเสียอีก"หลี่หลิงเฟิ่งมองสัตว์อสูรของตนด้วยสีหน้านิ่งเฉย แม้จะรู้สึกแปลกใจกับรูปร่างที่เปลี่ยนไปของมัน แต่สีหน้าที่แสดงออกมายังไร้อารมณ์เช่นเดิมสัตว์อสูรตัวยาวหันหน้ามองหลี่หลิงเฟิ่งด้วยดวงตาสีแดงลุกวาว มันไม่ได้สนใจเสียงเยาะเย้ยรอบด้านแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของมันคือนายหญิงเรียกมันว่า นุ่มนิ่ม! มันไม่ชอบชื่อนุ่มนิ่ม ฟังดูเหลาะแหละไม่เข้ากับภูมิหลังอันยิ่งใหญ่ของมันเอาเสียเลยนุ่มนิ่มที่ดูเหมือนไส้เดือนมีขา เลื้อยอยู่ข้างตัวเจ้านายอย่างไม่รีบร้อน ทว่าในใจของมันเต็มไปด้วยเสียงบ่นพึมพำไม่หยุดข้าคือมังกรบรรพกาลผู้ยิ่งใหญ่ ฝึกบำเพ็ญมาหลายพันปี แต่กลับต้องลงสนามในรูปลักษณ์นี้... ฮึ่ม! ถ้

หลี่หลิงเฟิ่งที่ยืนอยู่กลางเปลวไฟเหลือบมองจวงเหมยหลิง รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นบนใบหน้า นางสะบัดผ้าสีแดงในมือ เปลวไฟที่ร้อนระอุพุ่งทะยานขึ้นราวกับมังกรที่กำลังเตรียมโต้กลับอย่างรุนแรงท่ามกลางเศษซากของกำแพงหินและเงามืดจากมือภูผาที่แตกกระจาย เปลวไฟสีแดงฉานพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า มังกรเพลิงตื่นจากการหลับใหลแล้ว เสียงลุกไหม้ดังก้อง เปลวเพลิงหมุนวนรอบตัวหลี่หลิงเฟิ่ง ร่างบางของนางยืนตระหง่านกลางสนาม ดวงตาฉายแววเยือกเย็นที่ทำให้ผู้ชมรอบสนามแทบหยุดหายใจเปลวเพลิงที่หมุนวนกลายเป็นมังกรเพลิงที่สมบูรณ์แบบ มันคำรามลั่น พุ่งตรงไปยังจวงเหมยหลิงด้วยความเร็วสูง“มังกรเพลิงพิโรธ ถึงกับเป็นมังกรเพลิงพิโรธ! สตรีของเจ้าบรรลุขั้นหลอมรวมระดับสูงแล้วหรือ” จวินชางหลางขยี้ตา เข้านั่งไม่ติดที่นานแล้ว ครั้งนี้มองการประลองอันดุเดือดจนดวงตาแทบถลนออกมาจากเบ้าด้วยความอึ้งทึ่งจวงเหมยหลิงรีบสร้างกำแพงหินเสริมขึ้นอีกชั้น ยอมรับว่านางตกใจไม่น้อย ทว่าแล้วอย่างไร ในเมื่อนางเองก็อยู่ในระดับเดียวกัน คิดว่าแค่นี้ทำอะไรนางได้หรือเปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะแต่มังกรเพลิงของหลี่หลิงเฟิ่งพุ่งเข้ากระแทกกำแพงหินเสียงดังสนั่นจนพังยับ เศษหินป

ครบรอบเดือนในสำนักศึกษาหลวง หลี่หลิงเฟิ่งกลับไปยังโรงจำนำเฟิงจั่วเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย ระหว่างทางยังแวะตลาดซื้อขายสัตว์อสูร ติดไม้ติดมือกลับมาราวๆ สิบกว่าตัวทีเดียวขณะที่หลี่หลิงเฟิ่งเดินผ่านถนนใหญ่ นางสะดุดตากับเหตุการณ์ที่คุ้นเคย แต่ครั้งนี้กลับรุนแรงกว่าครั้งก่อน เด็กขอทานกลุ่มหนึ่งกำลังถูกรุมทำร้ายโดยอันธพาลในท้องถิ่น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทำให้นางหยุดเท้าทันที “นี่อีกแล้วหรือ…” นางพึมพำ“ไยเจอเจ้าทีไร ก็ถูกตีทุกที” หลี่หลิงเฟิ่งจำเด็กที่นางช่วยไว้คราวก่อนได้ นางก้าวเข้าไปแทรกกลางอย่างไม่ลังเล เปลวไฟสีแดงลุกโชนรอบตัวนาง สายตาของเหล่าอันธพาลเบิกกว้างด้วยความตกใจ“ไปให้พ้น ก่อนที่ข้าจะลงมือจริง” เสียงของหลี่หลิงเฟิ่งดังก้องอันธพาลเหล่านั้นไม่ทันได้หนีด้วยซ้ำ เมื่อเปลวไฟที่หมุนวนรอบตัวนางพุ่งเข้าใส่พวกมันอย่างแม่นยำ ภายในเวลาไม่กี่อึดใจ พวกมันก็นอนแน่นิ่งกับพื้นเสียแล้วจวบจนเมื่อเห็นว่าพวกอันธพาลไม่ขยับ หลี่หลิงเฟิ่งจึงจากไป เดินไปไม่กี่ก้าวกลับมีมือเล็กจ้อยสกปรกมอมแมมรั้งกระโปรงของนางเอาไว้แน่น กล่าวอย่างกล้าๆ กลัวๆ ออกมาเป็นครั้งแรก “ขอบคุณพี่สาว”หลี่หลิงเฟิ่งหันมามองเอ่ย

“พ่อผิดต่อเจ้า”เสียงทอดถอนใจของฮ่องเต้ดังขึ้นในห้องรับรองขนาดใหญ่ บรรยากาศภายในห้องเงียบงัน ดวงตาลึกล้ำของพระองค์ทอดมององค์ชายรองด้วยความรู้สึกผิดที่ปิดไม่มิด โม่จื่อหลิงยืนนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดตอบสนอง มีเพียงแววเย็นชาที่ฉายวาบในดวงตาหลี่หลิงเฟิ่งที่ยืนอยู่ข้างโม่จื่อหลิงเหลือบมองทั้งสองพ่อลูก บรรยากาศมึนตึงระหว่างพวกเขาแผ่ซ่านจนรู้สึกอึดอัด นางได้แต่คิดในใจว่า 'นี่คือสายสัมพันธ์ของพ่อลูกจริงหรือ ฮ่องเต้ชัดเจนว่ารักองค์ชายรองมากที่สุด แต่ทำไมบรรยากาศถึงเย็นชาเช่นนี้'หลี่หลิงเฟิ่งอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบในใจ แคว้นหลิวอวิ๋นมีโอรสสามองค์ องค์ชายใหญ่โม่หลี โอรสคนโตของฮองเฮา องค์ชายรองโม่จื่อหลิง บุตรของพระสนมเอก ผู้เป็นที่รักและโปรดปรานที่สุดของฮ่องเต้ และองค์ชายสามโม่เสวียน ผู้นี้นางยังไม่เคยพบมาก่อน“จื่อหลิง” ฮ่องเต้เรียกชื่อบุตรชายคนรองอีกครั้ง เสียงของพระองค์แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยอำนาจ “ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ หากพิสูจน์ได้ว่าตระกูลจวงอยู่เบื้องหลัง ข้าให้เจ้าและลูกสะไภ้จัดการได้เต็มที่”หลี่หลิงเฟิ่งเลิกคิ้วเล็กน้อย นางไม่คิดว่าฮ่องเต้จะยื่นอำนาจให้พว

ลานกว้างของตระกูลจวงที่เคยโอ่อ่าบัดนี้กลับเงียบสงัด ร่างของจวงเทียนหยางถูกมัดแน่นอยู่กับเก้าอี้ไม้ขนาดใหญ่ ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวด ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉายชัดถึงความทุกข์ทรมานแสนสาหัส คนอื่นในตระกูลหลบมุมอยู่ในโถงข้างหลังด้วยความหวาดกลัว เสียงร่ำไห้ เสียงกรีดร้องดังก้องไม่ขาดสาย แต่ไม่มีใครกล้าก้าวเท้าออกมาสักคนหลี่หลิงเฟิ่งยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าที่ปกติแสดงออกถึงความสงบเรียบเฉย บัดนี้กลับเยือกเย็นจนคนมองต้องขนลุก พลังยุทธ์สีแดงที่ลุกโชนบนมือของนางส่องแสงสะท้อนในดวงตาของจวงเทียนหยาง“บอกมา” น้ำเสียงของหลี่หลิงเฟิ่งเยือกเย็นราวกับคมดาบที่พร้อมฟันทุกสิ่ง “ใครส่งคนมาเล่นงานข้าและสังหารฮองเฮา ข้าไม่เชื่อว่าคนตาขาวอย่างเจ้าจะกล้าลงมือคนเดียว”จวงเทียนหยางหัวเราะในลำคอ แม้จะอ่อนแรงแต่เขายังคงพยายามฝืนตัวเองไม่พูดสิ่งใด “ต่อให้เจ้าทรมานข้าจนตาย...ข้าก็ไม่มีวันบอกหรอก นังสารเลว”หลี่หลิงเฟิ่งขมวดคิ้วแน่น ผ้าแดงฟาดลงไปที่แขน เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น“อ้อ ไม่ตอบ?” หลี่หลิงเฟิ่งตวาดพร้อมกับสะบัดแส้ในมืออีกครั้ง ไฟลวกตามแขนของจวงเทียนหยางจนกลิ่นเนื้อไหม้โชยขึ้นม