All Chapters of ชายาอสรพิษ: Chapter 61 - Chapter 70

 เสี่ยวมู่หน้าดำคล้ำ ยิ่งเห็นหลี่หลิงเฟิ่งคลึงผลบนไม้สีทองเล่นบนมือ หัวใจดวงน้อย ๆ ยิ่งเจ็บปวด ปิดหน้าร้องไห้กระซิกราวกับอนุภรรยาที่โดนรังแก บั้นท้ายงอนงามเจ็บร้าวระบมฮือ ท่านอยากหาเงิน ทำไมต้องบังคับให้ข้าเบ่งพวกมันออกมาด้วย“เอาล่ะๆ ไว้ข้าจะชดเชยเจ้าทีหลัง” หลี่หลิงเฟิ่งลูบศีรษะปลอบประโลม“ฮึก ท่านลำเอียง! ขนาดเจ้านั่นทำร้ายร่างกายข้าท่านยังไม่ห้ามปรามเลย” ยิ่งพูดยิ่งน้ำตาไหล เบ้ปากน้อยใจ มือเล็กป้อมจับผมที่เหลืออยู่น้อยนิดบนศีรษะ แหกปากร้องอีกครา“เสี่ยวไป๋ ต่อไปห้ามรังแกเสี่ยวมู่เป็นอันขาด เสี่ยวมู่มาก่อนเป็นพี่ชาย เจ้าเด็กกว่าต้องเชื่อฟัง เข้าใจหรือไม่” หลี่หลิงเฟิ่งเอ่ยเสียงดุอ๊าวเสี่ยวไป๋ก้มหน้าสลด น้ำตาคลอเบ้า ผงกศีรษะอยู่หลายที“เจ้าก็เหมือนกัน ถึงแม้เจ้าจะมีพละกำลังมาก แต่เสี่ยวมู่มีส่วนช่วยหาอาหารมาให้เจ้า นับว่าเป็นผู้มีพระคุณ วันหน้าต้องกตัญญูต่อพี่ชายให้มาก” เสี่ยวจูจูตอบรับอย่างรู้ความ เชื่อฟังคำพูดหลี่หลิงเฟิ่งทุกคำ“สำหรับข้าพวกเจ้าไม่ใช่แค่ส

 “แม่นางน้อยหากไม่สบายก็ไปหาหมอ อยากจับโจรก็ไปที่ว่าการ ที่แห่งนี้ไม่ต้อนรับสาวน้อยที่ยังไม่ออกเรือนหรอกนะ” สาวงามหน้าประตูสองสามนางรายล้อมสามนายบ่าว หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน“ดูท่าหลายปีมานี้กิจการของหอซุนเซียงไม่เลวเลย” ทั้งสามชะเง้อคอดูความคึกคักด้านใน ขนาดหัววันผู้คนยังแน่นขนาดนี้ ตึกดึกคงไม่มีที่ยืนเลยกระมัง“แน่นอน หอซุนเซียงของเราเป็นหอคณิกาอันดับหนึ่งที่แม้แต่เมืองหลวงยังต้องยอมแพ้” สาวงามนางหนึ่งจีบปากจีบคอ ยิ้มมองสาวน้อยหน้าสวย สงสัยมาจับว่าที่สามีกลับจวนกระมังสาวงามอีกนางส่งสายตากรุ้มกริ่มให้กับบุรุษหนึ่งเดียวในกลุ่ม “คุณชายอย่าเสียเวลาอยู่นี้เลย พวกเราเข้าไปสนุกกันข้างในดีกว่าเจ้าค่ะ”เหลียงเฉินถึงกับตัวสั่น ถอยกรูดหลบหลังสองสตรีโดยไว คนกลุ่มนี้ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นกลุ่มของหลี่หลิงเฟิ่งนั่นเอง หลี่หลิงเฟิ่งเหลือบมองแวบหนึ่ง “ข้ามาพบเถ้าแก่ของพวกเจ้า”“เถ้าแก่เนี้ยยุ่งทั้งวันไม่ว่างมาสนใจคนไม่สำคัญหรอก ใช่ว่าใครก็เข้าพบได้โดยง่าย หากแม่นางอยากเปิดหูเปิดตาก็ไ

พวกหลี่หลิงเฟิ่งเลือกนั่งพักตรงเพิงน้ำชาข้างหออวี้หลิ่ว ระหว่างจิบชาทานขนมก็สังเกตคนที่มางานประมูลคืนนี้ไปด้วย เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วยามงานประมูลจะเริ่มอย่างเป็นทางการ บรรดาสำนักชื่อดังและตระกูลที่มีชื่อเสียงเริ่มทยอยมากันบ้างแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสำนักศึกษาหลวง ตระกูลกวน ตระกูลจวง ตระกูลเปียว ตระกูลซ่ง ตระกูลหลี่สำนักแพทย์โอสถก็ไม่พลาด และแม้กระทั่งเชื้อพระวงศ์บางพระองค์ก็เดินทางมาเข้าร่วมเช่นกัน หลี่หลิงเฟิ่งคิดมองทางไหนก็เห็นแต่เงินที่จะเข้ากระเป๋าไปเสียหมดเมื่อเห็นว่ากลุ่มคนด้านหน้าทางเข้าหออวี้หลิ่วบางตาลง หลี่หลิงเฟิ่งวางเงินค่าน้ำชาลงบนโต๊ะ มุ่งหน้ามาหยุดหน้าประตูทางเข้า เหลียงเฉินหยิบเทียบเชิญจากอกเสื้อส่งให้เจ้าหน้าที่ด้านหน้าสุด เมื่อตรวจสอบเสร็จก็มีเจ้าหน้าที่เดินนำไปยังห้องรับรอง“ว้าว ล้ำมาก” เมื่อเข้ามาด้านในพวกหลี่หลิงเฟิ่งถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ โดยเฉพาะเหลียงเฉินและเสี่ยวเซียงที่เพิ่งเคยเหยียบย่างเข้ามาครั้งแรก งานนี้ต้องชมอวิ๋นหลิ่ว แสง สี เสียงมีครบ เหมือนกับอยู่ในคอนเสิร์ตในชาติก่อน เลือดในกายของหญิงสาวเดือดพล่านขึ้นมาเสียแล้วสิ นางถูมือเป่าปากคลายความตื่นเต้นผลั่ก!“

“ห้าหมื่นตำลึงทอง!” ปัญหาเรื่องตั๋วเงินหมดไป การประมูลคึกคักทันที มีคนเสนอราคาเริ่มต้นกันแล้วเสี่ยวเซียงโห่ร้องตะลึงพรึงเพริด เขย่าตัวเหลียงเฉินที่อยู่ด้านข้างจนตัวโยน หยิกแขนแกร่งเต็มแรง “ข้าฟังผิดไปหรือไม่ ห้าหมื่นตำลึงทองไม่ใช่ตำลึงเงิน ข้ากำลังฝันอยู่หรือไม่ นี่ๆๆๆ”“โอ๊ย ทำไมไม่หยิกแขนตัวเอง มาหยิกข้าทำไม” ความเจ็บปวดที่แขนปลุกเหลียงเฉินขณะกำลังตื่นเต้น เขยิบออกห่างเสี่ยวเซียงที่กำลังยิ้มยินดีอย่างโง่งมหลี่หลิงเฟิ่งมองทั้งสองพลางยิ้มบาง ผลไม้เพิ่มพลังยุทธ์ปรากฏอยู่แค่ในตำรา วันนี้มีคนนำออกมา ใครบ้างจะไม่อยากจับจอง“ห้าแสนตำลึงทอง”“หนึ่งล้านตำลึงทอง...”“สิบล้าน...”“ยี่สิบล้าน...”ราคาประมูลเพิ่มขึ้นรวดเร็วจนน่ากลัว ไม่มีทีท่าว่าจะไปหยุดที่จำนวนเท่าใด ตาของนายบ่าวทั้งสามล้วนกลายเป็นสัญลักษณ์รูปเงินหมดแล้ว“ร้อยล้านตำลึงทอง” เสียงจากชั้นหนึ่งดังลอดออกมา ส่วนใหญ่เป็นพ่อค้ารายใหญ่ทั่วสารทิศจับจองชั้นนี้ ทั้งโถงเงียบลงชั่วขณะ“สามร้อยล้านตำลึงทอง” สำนักแพทย์โอสถร่วมวงแล้ว“สามร้อยสามสิบล้านตำลึงทอง” ชุนเหล่ากวน พ่อค้าแคว้นตงเยว่เสนอต่อ“ห้าร้อยล้านตำลึงทอง” เหลียนกงฉือเพิ่มราคา ใก

ท้องถนนโล่งผู้คนบางตา รถม้าวิ่งมาจอดหน้าประตูจวนเร็วกว่าตอนขาออกไปหนึ่งเค่อ หญิงสาวลงจากลงรถม้า ด้านหน้ามีเสี่ยวเซียงถือโคมไฟรออยู่ เหลียงเฉินทำหน้าที่สารถีก่อนหน้านี้ยื่นเชือกให้กับบ่าวรับใช้หน้าจวน จากนั้นพยุงนักรบเกราะดำเดินตามหลังหลี่หลิงเฟิ่งคืนนี้พวกนางได้เงินมาไม่น้อยราวๆ ห้าหมื่นล้านตำลึงทอง ในใจหลี่หลิงเฟิ่งเต็มไปด้วยความสุข ทว่า ก็สุขไม่สุดเมื่อหญิงสาวนึกถึงเรื่องของบุรุษที่นางประมูลมาพี่ใหญ่กับพี่รองรู้เรื่องนี้หรือไม่ หากพวกเขารู้อยู่ก่อนแล้วนางต้องรู้สึกอย่างไร หรือว่านางไม่ใช่คนของโลกนี้ตั้งแต่แรกจึงรู้สึกแปลกอยู่คนเดียวกฎเกณฑ์ของที่นี่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงตลอดกาล หญิงสาวควรทำตัวให้ชินใช่หรือไม่ ไม่! นางไม่ยินยอม!“พี่ใหญ่กลับมาแล้วหรือ” กลิ่นอันคุ้นเคยแตะเข้าจมูกของหลี่หลิงเฟิ่ง ฝีเท้าชะงัก หันมองเข้าไปยังเรือนหลังหนึ่ง พึมพำกับตัวเองเสียงเบาเมื่อเพ่งกระแสจิตเข้าสำรวจกลับไม่พบลมหายใจของสิ่งมีชีวิต นางสั่นศีรษะเรียกสติ ก้าวเดินต่อไปยังเรือนของตนอาจเพราะสะเทือนใจเลยนึกถึงหลี่เฟยหยางขึ้นมา เดินเหม่อมายังเรือนของเขาเสียได้ ตอนนี้พี่ใหญ่อยู่เมืองหลวงจะมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่