บททั้งหมดของ วาสนานี้ข้ามิอยากได้: บทที่ 11 - บทที่ 20

จางเทียนเคยสร้างบ้านให้คนในหมู่บ้านอยู่หลายหลัง แต่คนงานที่ช่วยเหลือเขาเมื่อเขาบาดเจ็บต่างก็แยกย้ายกันไปหางานอื่นทำ ในยามนี้เขาจึงต้องหาคนในหมู่บ้านที่อยากจะทำงานมาช่วยสร้างเรือนแทน"ได้ได้ ข้าจะไปถามชาวบ้านให้" ท่านลุงตงย่อมต้องยินดี เพราะชาวบ้านส่วนมากนอกจากทำนาแล้วก็หาของป่า เงินที่ได้มาใช้จ่ายย่อมไม่พอ หากมีงานเข้ามาใครบ้างจะไม่อยากทำสองวันต่อมาท่านลุงตงก็นำเอกสารที่ดินมาส่งให้จางเทียนที่เรือนพร้อมทั้งบอกเรื่องที่ชาวบ้านต้องการมาช่วยพวกเขาสร้างเรือน จางเทียนจึงให้ชาวบ้านทั้งหมดมาพบเขาที่เรือนเพื่อดูว่าจำนวนเท่าใดจากแบบที่ซินหยานอยากได้ คงต้องใช้คนมากเสียหน่อย จางเหลี่ยงก็พาบิดาเข้าเมืองเพื่อไปสั่งซื้อกระเบื้องมามุงหลังคา ซินหยานนางอยากได้อิฐมาสร้างบ้านมากกว่า แต่คงจะแปลกเกินไปสำหรับยุคนี้เรื่องเรือนหลังใหม่นางก็ปล่อยให้บิดาเป็นผู้จัดการไปเลย ส่วนนางช่วยมารดาดูแลเรื่องอาหารเลี้ยงชาวบ้านที่มาทำงานแทน เพราะยังเอาของออกมาจากระบบของเชาชื่อได้วันละสองครั้ง ซินหยานจึงไม่กังวลเรื่องอาหารแต่นางก็ไม่ได้นำเนื้อสดมาทำอาหารมากนัก เพราะกลัวว่าจะถูกชาวบ้านสงสัย แต่มื้อกลางวันที่ครอบครัวรองจา

เมื่อจางเหลี่ยงเดินออกมาจากประตูข้างกำแพงเรือนก็พบน้องสาวในชุดสีดำ แขนข้างซ้ายของนางยังมีเลือดไหลออกมา แล้วยังมีบุรุษมาจากที่ใดไม่รู้ยืนอยู่ด้านหลัง"หยานเออร์เจ้าไปที่ใดมา เหตุใดทั้งบาดเจ็บเช่นนี้" ซินหยานกลอกตามองบน"ไว้ข้าเล่าให้ท่านฟังทีหลังเจ้าค่ะ" ซินหยานตบไปที่หลังมือของจางเหลี่ยง เพราะยามนี้พี่ชายของนางเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมาแล้ว"แล้วนี่ผู้ใด" จางเหลี่ยงชี้ไปที่ด้านหลังของซินหยาน"คนผ่านทางเจ้าค่ะ ขอพักที่เรือนหนึ่งคืน ฝากท่านพี่ดูแลด้วยเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน" ซินหยานตบบ่าของพี่ชายก่อนที่นางจะเดินเข้าเรือนไปจางเหลี่ยงมองไปที่มู่หยางอย่างงงงวย เพราะน้องสาวทิ้งเรื่องที่ทำไว้แล้วให้เขาจัดการ"เช่นนั้นท่านตามข้ามาขอรับ" จางเหลี่ยงเดินนำมู่หยางไปที่ห้องรับรองภายในเรือน"ท่านต้องการอะไรเรียกข้าได้ขอรับ ข้าอยู่ห้องด้านข้างของท่าน" จางเหลี่ยงเมื่อส่งมู่หยางแล้วก็ออกจากห้องไปก่อนที่เขาจะไปเข้าได้บอกวิธีใช้ห้องน้ำ อ่างอาบน้ำให้มู่หยางไว้แล้ว หากน้องสาวกล้าพามาก็คงไม่จำเป็นต้องปิดบังเรื่องใด นี่คือสิ่งที่จางเหลี่ยงคิดไปเองมู่หยางมองสิ่งของที่อยู่ในห้องอย่างประหลาดใจ เครื่องเรือนและที่นอ

มู่หยางต้องการยาไปรักษามารดาจริง ต้าซื่อที่เขานับถือบอกให้เขาเดินทางมาเมืองโจวหนานแล้วจะได้สิ่งที่ต้องการ แต่ไม่คิดว่าจะมีผู้อื่นล่วงรู้จนส่งมือสังหารมาจัดการกับเขาองครักษ์ที่ตามคุ้มกันก็แยกไปอีกทางเพื่อเบี่ยงความสนใจของมือสังหาร แต่เพราะจำนวนมือสังหารที่มากเกินไปจึงตามเขามาทัน จนซินหยานมาพบเข้าซินหยานมิได้ตอบว่านางจะให้เขาได้หรือไม่ มู่หยางก็รอคำตอบอย่างใจเย็น แต่ไม่ใช่กับเชาชื่อเขาส่งยาตามที่มู่หยางต้องการมาไว้ในมือของซินหยาน"สู่รู้" ซินหยานกัดฟันต่อว่าเชาชื่อ"อย่างไรข้าก็ต้องช่วยท่านผู้นั้น""เหอะ กับข้าต้องทำภารกิจถึงจะได้""โชคชะตากำหนดมาแล้วซินหยาน""โชคชะตาบ้าอันใด""เห้อ" เชาชื่อไม่อยากเถียงกับซินหยาน เขาเลือกที่จะเงียบเชาชื่อเขามิได้เป็นเพียงระบบเท่านั้น แต่เขาคือผู้ที่ต้องทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาเช่นกัน แต่เพียงไม่รู้ว่าภารกิจของเขาจะจบลงเมื่อใด"รับไป" ซินหยานโยนขวดยาในมือส่งให้มู่หยาง"หากมารดาของข้าหาย ข้าจะมาขอบคุณ...""พอ ไม่ต้อง เพียงอย่าได้นำเรื่องมาให้ข้าอีกก็พอ" ซินหยานโบกมือไล่มู่หยางให้ออกไปจากห้องของนาง"ขอบคุณเจ้ามาก ข้าคงต้องไปแล้ว" มู่หยางได้ยินเสียงสัญ

เรื่องการปลูกผักจางเทียนไม่ได้เข้ามายุ่งเขาให้ซินหยานจัดการได้เลย ซินหยานจึงเลือก บ่าวมาสิบคนเพื่อทำสวนของนาง นางเลือกตั้งแต่ สืออี จนถึงเอ้อร์สือ มาคอยดูแลแปลงผัก"พี่สืออี ข้ายกให้ท่านแบ่งหน้าที่ได้เลยเจ้าค่ะ แต่แปลงที่ปลูกกินภายในเรือนต้องแยกจากแปลงที่จะนำไปขายเพราะน้ำที่ใช้รดไม่เหมือนกัน" อาจจะเป็นเพราะสืออีเป็นชื่อเดิมของนาง และนางถูกชะตากับบุรุษที่ใช้ชื่อนี้จึงเลือกเขามาเป็นผู้จัดการน้ำที่ใช้รดแปลงที่ปลูกกินในเรือน ซินหยานนางก็พาบ่าวทั้งสิบคนไปที่หลังเรือนของนาง เพื่อบอกให้เขามานำน้ำในบ่อนี้ไปใช้รด แต่แปลงที่จะปลูกขาดก็ใช้น้ำในแม่น้ำที่ดึงเข้ามาใช้ภายในเรือนเมล็ดผักที่ได้มา ซินหยานก็ให้บ่าวนำไปแช่น้ำเสียก่อน น้ำที่ใช้แช่ก็เป็นน้ำในบ่อที่นางพาไปดู แต่ซินหยานคงลืมไปเพราะนางก็นำเมล็ดผักที่จะนำไปขายแช่ลงไปในน้ำวิเศษเช่นกัน หากกินไม่มาก หรือไม่ได้กินทุกวันก็ไม่เห็นผลจางเทียนก็นำบ่าวที่ถูกแบ่งมาไปที่โรงเรือนของเขา เขาสอนทุกขั้นตอนตั้งแต่เลือกไม้ และการไสไม้ แบบที่ซินหยานวาดให้ก็ทำให้ทุกคนที่ได้เห็นจ้องมองอย่างเหม่อลอย หากเสร็จออกมาไม่รู้ว่าจะสวยมากเพียงใดแต่สิ่งที่ต้องลงมือทำก่อนอ

ผ่านมาสองเดือนซินหยานนางก็อายุได้สิบสามหนาวแล้ว ผักของตระกูลจางก็นำออกสู่ตลาดจนเหลาอาหารในเมืองโจวหนานมีไม่พอต่อความต้องการของลูกค้า หลงจู๊เฟย ต้องเพิ่มราคาผักจากชั่งละ สองตำลึงเงิน เป็นห้าตำลึงเงิน เพื่อขอให้จางเทียนส่งผักให้ตนมากกว่าเดิม แต่ผักที่ได้ก็ได้มากกว่าเดิมไม่มากนัก เพราะซินหยานนางไม่ได้ใช้น้ำวิเศษเร่งการเติบโต จะมีเพียงใช้แซ่เมล็ดผักก่อนปลูกเท่านั้นลูกค้าที่มาทานอาหารในเหลาอาหารอยู่ประจำสุขภาพก็เริ่มแข็งแรงขึ้นอย่างช้าๆ จนมีคนพบความผิดปกตินี้ จึงได้ไปติดต่อขอซื้อผักจากหลงจู๊เฟย ความฉลาดของเขาย่อมไม่พูดออกไปว่าผักที่นำมาทำอาหารตนได้มาจากที่ไหน หากพูดออกไปแล้วย่อมต้องเสียผักที่ควรจะได้มาทำอาหารขายแบ่งไปให้ผู้อื่นอีกคนตระกูลจางจึงไม่จำเป็นต้องไปส่งผักที่เหลาอาหารแล้ว หลงจู๊เฟยจะส่งคนมารับผักแทน นับว่าเรื่องนี้ก็เป็นผลดีกับตระกูลจางที่ไม่ต้องมีคนมาวุ่นวายที่เรือนของตนมากนักแต่ใครจะคิดเมื่อมีคนตามหามากเข้า จางเซียนจึงได้นำเรื่องเหลาอาหารมารับผักของน้องชายไปขายเป็นข้อมูลให้กับผู้ที่สนใจ จนเขากอบโกยเงินไปได้ไม่น้อย"นายท่าน มีคนมาขอพบอยู่หน้าเรือนขอรับ" พ่อบ้านจางเข้ามาแจ้งจ