All Chapters of วาสนานี้ข้ามิอยากได้: Chapter 21 - Chapter 30

ชาวบ้านบางส่วนเห็นว่าหมดเรื่องจะช่วยเหลือต่างก็แยกย้ายกันกลับเรือนตนเพื่อไปจัดการงานที่ไม่ได้ทำตั้งแต่เช้า นางจูยังส่งเสียงโวยวายอย่างไม่ยินยอมจนถูกจางเซียนลากกลับเรือนไปหากยังอยู่คงต้องถูกยกเรื่องที่พวกตนขายข่าวของน้องชายขึ้นมาพูดอีกรอบเป็นแน่เมื่อคนทั้งหมดค่อยๆ ออกจากเรือนไป จางเทียนก็เอ่ยรั้งผู้นำหมู่บ้านไว้ก่อน เพื่อพูดเรื่องที่จะให้ชาวบ้านหันมาปลูกผักเพื่อนำออกขายในตลาด ถึงอย่างไรเรือนของพวกตนก็ปลูกขายไม่ทัน สู้แบ่งให้ชาวบ้านได้ผลประโยชน์ไปด้วยจะดีกว่า"เจ้าพูดจริงหรืออาเทียน" ผู้นำหมู่บ้านเมื่อฟังจบก็เงยหน้าสบตาจางเทียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ"จริงขอรับอย่างไร เรือนของข้าก็ปลูกออกมาได้ไม่มาก ไม่พอต่อความต้องการของลูกค้า"จางเทียนบอกให้ผู้นำหมู่บ้านไปสอบถามคนที่ต้องการจะปลูกผัก จางเทียนจะเป็นผู้จัดหาเมล็ดที่ใช้ในการเพาะปลูกให้ เพราะต้องแช่น้ำวิเศษก่อนจะลงปลูก โดยเมื่อปลูกผักได้ ทางจากเทียนจะเป็นคนรับซื้อทั้งหมด ชาวบ้านไม่ต้องกังวลเรื่องจะขายไม่ได้ ราคารับซื้อก็ให้ชั่งละ สี่ตำลึงเงิน โดยที่เหลาอาหารมารับซื้อในราคา ห้าตำลึงเงิน หากชาวบ้านต้องการนำไปขายเองก็ย่อมได้ แต่เรื่องเมล็ดที่

เรื่องคนที่ซื้อมาทั้งหมดครั้งนี้สืออีจึงรับหน้าที่ไปจัดการเรื่องของใช้และเสื้อผ้าให้พวกเขา เพราะพ่อบ้านจางไม่ได้มาด้วย ก่อนที่จะกลับหมู่บ้านซินหยานนำยาจากเชาชื่อให้พวกเขาได้ดื่มเช่นเดียวกับที่ให้ทาสทุกคนได้ดื่มเมื่อทั้งหมดกลับมาถึงหมู่บ้าน ซินหยานนางก็นำเมล็ดผักไปแช่น้ำกับเสี่ยวเหลียน สืออีก็พาคนที่ซื้อมาไปพูดคุยเรื่องงานที่พวกเขาได้ทำไว้วันต่อมาซินหยานก็พาคนทั้งสิบคนขึ้นภูเขาที่นางได้ซื้อไว้ จากแผนที่ที่เชาชื่อเคยมอบให้ ที่เขตป่าชั้นกลางมีสถานที่ที่เหมาะกับการฝึกวรยุทธทั้งสิบคนช่วยกันจัดการเรื่องพื้นที่ให้พร้อมเป็นลานฝึก ในช่วงแรกของการฝึกซินหยานให้พวกเขาวิ่งขึ้นเขาทุกวัน วันละห้ารอบ ใครที่อยากจะมาฝึกนอกจากสิบคนของนาง หากไม่กระทบกับเรื่องงานของตนนางก็ยินดีที่จะสอน"เชาชื่อ เจ้าไม่มีภารกิจให้ข้าทำเลยหรือ""หึ งานของเจ้าช่วงนี้หน่อยนักหรือ ถึงยังอยากได้ภารกิจเพิ่ม""ก็จริง" ซินหยานยักไหล่"เจ้าไม่ต้องห่วงอีกไม่นานเจ้าก็จะมีภารกิจแล้ว" สิ้นคำของเชาชื่อ ซินหยานนางขนแขนลุก เพราะภารกิจของเชาชื่อเมื่อพูดเช่นนี้ที่ไรย่อมไม่ธรรมดาจริงๆการฝึกของซินหยานนางค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ไม่ได้เร่งรัดพวก

คนของนางทั้งสิบคนรับขวดยาไปกินโดยไม่เอ่ยถาม เพียงไม่นานความเจ็บปวดก็เข้าสู่ร่างกาย ทั้งหมดล้มลงกับพื้นอยู่ที่ว่าใครจะทนเจ็บได้มากกว่ากันสิ่งที่เชาชื่อให้ซินหยานกับคนของนางครั้งนี้คือยาเปลี่ยนถ่ายไขกระดูก เพื่อเร่งให้ร่างกายเป็นผู้ฝึกตนอย่างรวดเร็ว ทุกท่วงท่าของวรยุทธหลากหลายไหลเข้าสู่หัวของแต่ละคนเมื่อความเจ็บปวดหายไป สิ่งที่เขามาแทนคือร่างกายของแต่ละคนที่เปลี่ยนไป รวมทั้งแววตาแห่งการสังหาร ซินหยานรับรู้ได้ทันที ที่ผ่านมาของภพนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยนางในตอนนี้กลับไปเป็นเช่นในยุคก่อนที่กระหายการสังหาร เพียงแต่ประสาทการรับรู้และความเร็วเพิ่มขึ้น ทั้งหมดจึงลองจับคู่แล้วเริ่มเข้าต่อสู้กัน ซินหยานนางก็นับมีดสั้นออกมาแล้วเข้าโจมตีทั้งสิบคนด้วยความไว ความแข็งแกร่งของทั้งสิบเอ็ดคนในยามนี้ หากมีการต่อสู้เกิดขึ้นจริง ต่อให้มีคนมาเป็นร้อย พวกเขาก็คิดว่าต่อสู้ได้เมื่อทั้งสิบเอ็ดกลับถึงเรือนร่างกายของทุกคนก็ราวกับผ่านสงครามมา เลือด บาดแผลตามตัว ทำให้ผู้พบเห็นต่างตกตะลึง ซินหยานนางก็ไม่ต่างจากคนของนางนัก"หยานเออร์ เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้" ชุยเหมยปิดปากร้องถามอย่างตกใจ ที่เห็นร่างกายของบุตรสาว

"แม่นาง เจ้าจะไปที่ใด" จ้าวฟางหรงเดินตามซินหยานมาด้วย ในยามนี้ร่างกายของเขาหายจากอาการบาดเจ็บเป็นปลิดทิ้ง หากไม่ได้นางเขาคงไม่อาจมีชีวิตรอดออกจากป่านี้แล้ว"ข้าจะไปที่ใดแล้วเกี่ยวอันใดกับท่าน" ซินหยานหันไปมองจ้าวฟางหรงอย่างไม่สบอารมณ์"หากเจ้าจะเข้าเมืองหลวงข้าขอติดตามไปด้วยได้หรือไม่" จ้าวฟางหรงมองใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของนาง แต่เขานึกไม่ออกว่าเคยพบนางที่ใดแต่นางเหมือนไม่อยากจะเกี่ยวข้องกับตนเมื่อได้ยินชื่อของตน จ้าวฟางหรงอดจะประหลาดใจไม่ได้ว่าเขาเคยทำสิ่งใดผิดต่อนางกัน"ให้เขาอาศัยเดินทางไปกับเจ้าด้วย"เชาชื่อ" ซินหยานกัดฟันแน่น"ข้าจะเข้าเมืองหลวง หากจะไปกับข้าก็อย่าได้ช้า" ซินหยานเดินหนีหายไปอย่างรวดเร็ว จ้าวฟางหรงยืนมองอย่างนิ่งอึ้งก่อนจะเร่งฝีเท้าตามไปเมื่อคนทั้งหมดเห็นบุรุษเนื้อตัวมีแต่เลือดเดินตามซินหยานออกมาก็ไม่ได้แปลกใจ เพราะเห็นเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง เมื่อรู้ว่าจ้าวฟางหรงจะเดินทางเข้าเมืองหลวงด้วยจางเหลี่ยงจึงให้เขาไปนั่งรถม้าอีกคันหนึ่งตลอดเวลาที่เดินทางเข้าเมืองหลวง ซินหยานนางไม่ได้สนใจจ้าวฟางหรงเลย แม้เขาอยากจะพูดคุยกับนางมากเพียงใดก็ตาม นางก็ตอบตามมารยาทกลับไปเท่านั้นทั

ซินหยานมองสตรีชราที่นอนสิ้นเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงอย่างถอดถอนใจ หากมารดาของนางส่งข่าวมาบ้างท่านยายของนางคงไม่ต้องมีสภาพเช่นนี้"ท่านยายเป็นอันใดเจ้าคะท่านตา" ซินหยานนั่งลงข้างเตียง"ท่านยายเจ้านางตรอมใจเรื่องแม่ของเจ้า" ชุยเหวินมองภรรยารักแล้วถอนหายใจ"เชาชื่อเจ้ามียาช่วยท่านยายข้าหรือไม่""มีขอรับ" เชาชื่อส่งยาออกมาให้ซินหยานชุยเหวินและชุยเจียฮุ่ยมองขวดยาในมือของซินหยานอย่างงุนงง จางเหลี่ยงจึงนำจดหมายที่มารดาฝากมาให้ท่านตาส่งให้ท่านตากับท่านลุงของตนได้อ่านเขาเข้าไปช่วยน้องสาวประคองท่านยายเพื่อป้อนยาให้นางดื่ม เมื่อยาที่ซินหยานป้อนให้ลงสู่ลำคอของฟู่อี้เฉินเพียงไม่นานนางก็เริ่มได้สติ"เหมยเออร์เจ้ากลับมาหาแม่แล้วหรือ" เมื่อนางลืมตาขึ้นแล้วได้เห็นใบหน้าของซินหยานนางก็คิดว่าเป็นบุตรสาวที่กลับมาหา"ท่านยาย ข้าซินหยาน หลานสาวท่านเจ้าค่ะ ท่านพี่ข้าจางเหลี่ยงเจ้าค่ะ ซินหยานดึงจางเหลี่ยงมาให้ท่านยายนางได้เห็นชัดขึ้นฟู่อี้เฉินลุกขึ้นนั่งช้าๆ แล้วดึงเด็กทั้งสองมาดูใกล้ๆ ในยามนี้ชุยเหวินที่ได้อ่านจดหมายของบุตรสาวไปเพียงครึ่งก็หันมามองที่ทั้งสามคนอย่างประหลาดใจเพราะเขาคิดไม่ถึงว่าภรรยาที่แทบจะไร