บทที่ 12

ซินหยานเดินกลับไปส่งทุกคนที่ห้อง เพราะนางไม่อยากให้พวกเขารู้เรื่องที่นางต้องไปทำ หากรู้ท่านพ่อ ท่านพี่ของนางต้องตามไปด้วยแน่ นางไม่อยากจะห่วงหน้าพะวงหลัง

เมื่อส่งทุกคนเรียบร้อยแล้ว เชาชื่อก็นำชุดอำพรางสีดำออกมาให้นาง

"แม้แต่ชุดเจ้าก็เตรียมไว้พร้อม" ซินหยานอดที่จะเอ่ยค่อนแคะเชาชื่อมิได้

"ไปได้แล้วขอรับ"

"รู้แล้ว" ซินหยานกระโดดออกทางหน้าต่างแล้วรีบวิ่งไปทางภูเขาทันที

"เจ้าไม่มีตัวช่วยให้ข้าเลยหรือ" ซินหยานหยุดพัก เพราะร่างกายนางในยามนี้อ่อนแอกว่าภพก่อนมากนัก

เชาชื่อกลอกตาก่อนจะส่งยามาให้นางหนึ่งขวด ซินหยานมองขวดยาในมือ นางไม่เอ่ยถามแต่คิดว่าคงเป็นตัวช่วยที่ดี นางจึงยกขึ้นดื่มจนหมด

เพียงชั่วลมหายใจเดียว สายตาของนางก็มองทุกสิ่งในความมืดชัดเช่นในตอนกลางวัน ตัวของซินหยานในยามนี้ความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งมาหายไปสิ้น

นางเริ่มออกวิ่งอีกครั้งจึงได้รู้ว่าฝีเท้าที่ใช้วิ่งเร็วและเบาขึ้น เมื่อลองกระโดดตัวของซินหยานก็ลอยไปอยู่บยยอดไม่ได้อย่างใจนึก

"วิเศษ" นางหัวเราะร่าอย่างชอบใจ

"จะไม่ทันแล้วขอรับ" เชาชื่อเอ่ยเตือน

ซินหยานจึงต้องรีบมุ่งหน้าไปทางที่เชาชื่อบอก ประสาทการรับรู้ การได้ยินของนางชัดขึ้น เสียงการต่อสู้ที่อยู่ด้านหน้า เหมือนนางได้ยืนมองดูอยู่ใกล้ๆ

"ต้องช่วยผู้ใด"

"บุรุษที่ใส่ชุดดำขอรับ"

"มันดำทั้งหมด" ซินหยานเอ่ยอย่างมีโทสะ

"เอ่อ บุรุษที่รูปงามที่สุดขอรับ"

"โอ๊ย ปิดหน้าทุกคน" ซินหยานในยามนี้เกือบจะทึ้งหัวตัวเองอยู่แล้ว

"เช่นนั้น ท่านก็ช่วยคนที่กำลังถูกที่เหลือล้อมอยู่ขอรับ"

"ก็แค่นี้" สิ้นคำซินหยานก็กระโดดเข้าไปยืนข้างบุรุษผู้นั้น

"เจ้าเป็นใคร"

"เป็นผู้ที่มาสังหารคนโง่เช่นเจ้าอย่างไรเล่า" ซินหยานไม่รอให้พวกมือสังหารพูดตอบ

บุรุษที่นางไปช่วยก็ยืนมองอย่างตกตะลึง ซินหยานในยามนี้ก็ปิดบังใบหน้าอยู่เช่นกัน นางเรียกมีดสั้นทั้งสองด้ามออกมา แล้วพุ่งตัวเข้ามามือสังหารทันที

ตัวช่วยที่เชาชื่อให้มาช่วยนางได้เยอะ เพราะความเร็วและความคล่องตัวเพิ่มขึ้นอีกมาก เพียงชั่วกะพริบตามือสังหารคนแรกที่มัวแต่ตกตะลึงว่านางมาจากที่ใด ก็ถูกปาดคอจนเกือบขาด

"มัวแต่ยืนโง่กันอยู่ได้ เข้ามา ทำเช่นนี้ข้าไม่สนุกสักนิด" ซินหยานเอ่ยอย่างหัวเสีย นางได้ออกมาทำภารกิจทั้งที อยากเจอคนที่สู้กับนางอย่างสมน้ำสมเนื้อสักหน่อย

สิ้นคำของซินหยานเหมือนเป็นตัวกระตุ้นอย่างดี มือสังหารเปลี่ยนทิศมาที่นางทั้งหมดแทน การเรียกแขกของนางช่างได้ผลยิ่งนัก

"แล้วเจ้าจะยืนบื้อไม่ช่วยข้าหรือไง"

ซินหยานที่ถูกมือสังหารบุกเข้ามาทุกทางก็เอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย บุรุษที่นางมาช่วยในยามนี้กลับยืนมองเฉยๆ

"ซินหยานระวังหลัง" เชาชื่อคือตัวช่วยที่ดีของนางเช่นเคย

ซินหยานเบี่ยงตัวหลบคมดาบที่ฟาดลงมาจากด้านหลังก่อนจะปามีดสั้นไปที่คอของมือสังหารอย่างแม่นยำ นางกระโดดเบี่ยงตัวหลบไปอีกด้านก่อนจะใช้มีดสั้นที่เหลือเพียงด้ามเดียวแทงเข้าที่อกของมือสังหารตรงหน้า

การต่อสู้ดำเนินไปเกือบครึ่งชั่วยามซินหยานกับบุรุษปริศนาที่นางมาช่วยก็จัดการมือสังหารนับสิบลงได้ นางได้รับบาดเจ็บที่แขนแต่ไม่ได้ลึกมากจึงไม่ได้สนใจบาดแผล

ซินหยานเดินไปดึงมีดสั้นที่นางปาทิ้งไว้กลับมาแล้วเช็ดเลือดจนสะอาดนางก็เก็บไปที่ข้างเอว ก่อนจะหันหลังเพื่อจะกลับเรือน

"ประเดี๋ยวก่อน" บุรุษปริศนาเอ่ยเรียกนาง

"มีอันใด"

"ข้าแซ่มู่ นามหยาง ข้าขอทราบนามผู้มีพระคุณได้หรือไม่" เขาดึงผ้าที่ปิดหน้าออกเพื่อแสดงความจริงใจ

"นามข้าหรือ สืออี" ซินหยานเลือกที่จะบอกนามเดิมของนาง ต่อให้เขาไปเสาะหาก็คงจะหาไม่พบ

"สืออี เจ้าได้รับบาดเจ็บ" เขาเดินเข้ามาดูบาดแผลของซินหยาน แต่นางเบี่ยงตัวหลบ

"ท่านก็ไม่ต่างจากข้า"

เชาชื่อส่งขวดยาเพื่อให้ซินหยานมอบให้มู่หยาง ซินหยานบีบขวดยาแน่นอย่างมีโทสะ นางก็บาดเจ็บแต่เชาชื่อไม่ยอมส่งให้นาง

"เชาชื่อเจ้าลืมหรือไม่ว่าข้าก็บาดเจ็บ"

"ท่านได้บ่อน้ำวิเศษแล้วขอรับ เมื่อกลับเรือนก็ลงไปแช่ได้เลย" ซินหยานจึงยิ้มในใจ

"ท่านดื่มยาเสีย" นางส่งให้เขาอย่างไม่เต็มใจ

ซินหยานถลึงตาใส่มู่หยาง เมื่อเห็นว่าเขามองที่ขวดยาอย่างสงสัย

"ข้ามาช่วยท่านถึงบนเขา แล้วจะฆ่าท่านได้อย่างไร" ซินหยานเอ่ยเสียงเย็นอย่างรำคาญ

"เข้าใจแล้ว" มู่หยางยกขวดยาขึ้นดื่มจนหมด

เพียงไม่นานร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บก็เหมือนจะทุเลาลง เลือดก็หยุดไหลราวปาฏิหาริย์ เรี่ยวแรงที่สิ้นไปแล้วก็เหมือนจะฟื้นตัวกลับมาอาจจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

"หมดเรื่องของข้าแล้ว ขอตัว" ซินหยานกระโดดหายไปทันที

นางไม่รู้เลยว่ามู่หยางก็ติดตามนางมาติดๆ ที่ซินหยานไม่รู้ตัวเป็นเพราะนางกำลังสื่อสารกับเชาชื่อเรื่องบ่อน้ำวิเศษว่านางจะนำไปไว้ที่ใดถึงจะดี

"ท่านตามข้ามาทำไม" ซินหยานที่กำลังจะกระโดดเข้าเรือนก็จับสังเกตได้ว่าในยามนี้มู่หยางมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของนาง

"ข้าจะขอพักที่เรือนของเจ้าสักคืนได้หรือไม่" 

"ห๊ะ"

"ข้าขอพักที่.." ซินหยานยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เข้าพูดต่อ

"ข้าช่วยท่านแล้วยังต้องให้ที่พักอีกหรือ" ซินหยานกอดอกมองอย่างไม่พอใจ

แต่เสียงของทั้งคู่ทำให้จางเหลี่ยงที่กำลังเห่อตำราใหม่ของตนได้ยินจึงออกมาดู

"ผู้ใด" จางเหลี่ยงเร่งฝีเท้าเดินออกมาดูที่ข้างกำแพง

"จะบ้า" ซินหยานตบหน้าผากของนางก่อนจะหันไปถลึงตาใส่มู่หยางอย่างคาดโทษ