เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 13
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-28 01:28:04เมื่อจางเหลี่ยงเดินออกมาจากประตูข้างกำแพงเรือนก็พบน้องสาวในชุดสีดำ แขนข้างซ้ายของนางยังมีเลือดไหลออกมา แล้วยังมีบุรุษมาจากที่ใดไม่รู้ยืนอยู่ด้านหลัง
"หยานเออร์เจ้าไปที่ใดมา เหตุใดทั้งบาดเจ็บเช่นนี้" ซินหยานกลอกตามองบน "ไว้ข้าเล่าให้ท่านฟังทีหลังเจ้าค่ะ" ซินหยานตบไปที่หลังมือของจางเหลี่ยง เพราะยามนี้พี่ชายของนางเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมาแล้ว "แล้วนี่ผู้ใด" จางเหลี่ยงชี้ไปที่ด้านหลังของซินหยาน "คนผ่านทางเจ้าค่ะ ขอพักที่เรือนหนึ่งคืน ฝากท่านพี่ดูแลด้วยเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน" ซินหยานตบบ่าของพี่ชายก่อนที่นางจะเดินเข้าเรือนไป จางเหลี่ยงมองไปที่มู่หยางอย่างงงงวย เพราะน้องสาวทิ้งเรื่องที่ทำไว้แล้วให้เขาจัดการ "เช่นนั้นท่านตามข้ามาขอรับ" จางเหลี่ยงเดินนำมู่หยางไปที่ห้องรับรองภายในเรือน "ท่านต้องการอะไรเรียกข้าได้ขอรับ ข้าอยู่ห้องด้านข้างของท่าน" จางเหลี่ยงเมื่อส่งมู่หยางแล้วก็ออกจากห้องไป ก่อนที่เขาจะไปเข้าได้บอกวิธีใช้ห้องน้ำ อ่างอาบน้ำให้มู่หยางไว้แล้ว หากน้องสาวกล้าพามาก็คงไม่จำเป็นต้องปิดบังเรื่องใด นี่คือสิ่งที่จางเหลี่ยงคิดไปเอง มู่หยางมองสิ่งของที่อยู่ในห้องอย่างประหลาดใจ เครื่องเรือนและที่นอนเขาที่มาจากตระกูลใหญ่ยังไม่เคยได้พบเห็น ห้องน้ำภายในห้องนอนก็ชวนให้คนตกตะลึงยิ่งนัก โถส้วมเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องมีบ่าวคอยยกไปทิ้งเลย อ่างอาบน้ำเพียงแค่หมุนที่ปิดเปิดก็มีน้ำไหลออกมาแล้ว ไม่ต้องเรียกให้บ่าวจัดเตรียมน้ำให้ยุ่งยาก แต่เหตุใดถึงมีน้ำอุ่นออกมาได้เขาก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้เช่นกัน จางเหลี่ยงกลับมาที่ห้องของมู่หยางอีกครั้งเพื่อนำเสื้อผ้าของบิดามาให้มู่หยาง และนำอาหารมาให้เขาด้วย "ขอบคุณท่านมาก" มู่หยางกล่าวขอบคุณจางเหลี่ยง "ไม่ต้องขอบคุณข้าขอรับ ท่านเป็นแขกของหยานเออร์ข้าย่อมต้องดูแลท่านอย่างดี" จางเหลี่ยงกล่าวจบก็เตรียมจะออกไป "ประเดี๋ยว นางมิได้ชื่อสืออีหรือ" มู่หยางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ "สืออีหรือ น้องสาวข้าจางซินหยานขอรับ สืออีคือผู้ใด" จางเหลี่ยงมองมู่หยางเหมือนมองคนโง่ มากับน้องสาวตนแม้แต่ชื่อยังเรียกผิด จางเหลี่ยงทิ้งให้มู่หยางยืนอึ้งอยู่ที่หน้าห้อง ตัวเขาเดินกลับไปนอนที่ห้องของตน ซินหยานเมื่อกลับมาถึงห้องของตนนางก็เข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย "เชาชื่อ เจ้านำน้ำออกมาให้ข้าก่อนได้หรือไม่" เพราะยังมีมู่หยางอยู่ในเรือน ซินหยานจึงไม่อยากนำบ่อน้ำวิเศษออกมาในตอนนี้ "ได้ขอรับ" เชาชื่อนำน้ำวิเศษออกมาใส่ในอ่างอาบน้ำของซินหยาน ซินหยานถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปแช่ในอ่างน้ำ ความอุ่นของน้ำทำให้ซินหยานผ่อนคลายยิ่งเป็นน้ำวิเศษด้วยแล้วก็ยิ่งช่วยให้ร่างกายของนางที่ได้รับบาดเจ็บฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว บาดแผลตามตัวของซินหยานก็ค่อยๆ เลือนหายไป ซินหยานหลับตาลงแช่น้ำอย่างสบายใจนางจึงยังไม่ได้รับรู้ว่าร่างกายของนางในยามนี้เกิดการเปลี่ยนแปลง เมื่อขึ้นจากน้ำซินหยานนางก็เช็ดผมจนแห้งแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว วันต่อมาซินหยานนางจึงตื่นสาย เมื่อชุยเหมยนางจะเดินมาดูบุตรสาวก็พบว่านางยังไปตื่นจากที่นอน พอจะเรียกจางเหลี่ยงก็เอ่ยห้ามไว้ พร้อมทั้งพามู่หยางมาแนะนำตัวกับบิดามารดา "เอ่อ คุณชายมู่ท่านว่าหยานเออร์ไปช่วยชีวิตท่านไว้เมื่อคืนหรือขอรับ" จางเทียนกว่าจะหาเสียงเจอแล้วเอ่ยถามมู่หยางเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน "ขอรับ" มู่หยางมองทุกคนอย่างแปลกใจ คนในครอบครัวของนางไม่รู้ว่านางออกไปช่วยชีวิตเขา จะเป็นไปได้อย่างไร "เช่นนั้น ทานอาหารกันเสียก่อนเถิด ของหยานเออร์ข้าเก็บไว้ให้นางแล้ว" ชุยเหมยไม่เหมือนจางเทียนที่ยังตกตะลึงเรื่องของบุตรสาว หากมีเรื่องอันใดที่สงสัยสู้เก็บไว้ถามบุตรสาวเสียดีกว่า จางเหลี่ยงเดินตามมารดาไปที่ห้องครัวเพื่อยกอาหารมาขึ้นโต๊ะ มู่หยางกำลังจะเดินตามไปแต่ถูกจางเทียนเอ่ยห้ามไว้เสียก่อน "ท่านแม่ มีอะไรกินบ้างเจ้าค่ะ" ระหว่างที่ทุกคนกำลังทานอาหาร ซินหยานที่เพิ่งตื่นท้องของนางก็หิวเสียแล้ว "หยานเออร์เจ้า" จางเทียนมองบุตรสาวอย่างตกตะลึง จางเหลี่ยงที่กำลังจะร้องบอกน้องสาวก็ถูกชุยเหมยหยิกแขนไว้เสียก่อน จางเทียนก็โดนเช่นกัน ความลับของบุตรสาวตนมากมาย ยิ่งมีผู้อื่นอยู่ด้วยยิ่งไม่สมควรถามอะไรในตอนนี้ "ในเมื่อตื่นแล้วก็มานั่งกินเสีย" ชุยเหมยร้องเรียกให้บุตรสาวมานั่งข้างตน มู่หยางที่เพิ่งได้เห็นใบหน้าของซินหยานก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้ เหตุใดสาวน้อยที่งดงามราวนางจิ้งจอกเช่นนี้ถึงได้กล้าลงมือสังหารคนอย่างเลือดเย็น ในยามนี้มู่หยางไม่รู้จะต้องตกตะลึงกับครอบครัวนี้มากน้อยเพียงใด โต๊ะอาหารที่หมุนได้ เมื่ออยากกินสิ่งใดก็ไม่ต้องเอื้อมมือ เพียงแค่หมุนให้จานอาหารมาอยู่ตรงหน้าตน สิ่งนี้แม้แต่ในวังหลวงยังไม่มีให้พบเห็น รสชาติอาหารก็ดีเสียยิ่งกว่าเหลาอาหารในเมืองหลวงเสียอีก ซินหยานไม่ได้สนใจในตัวมู่หยางที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่นางลงมือกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย และขอข้าวเพิ่มจากมารดาอีกหนึ่งถ้วย "เจ้าไปทำอันใดมาถึงได้หิวโหยเช่นนี้" ชุยเหมยต้องมองค้อนบุตรสาวที่ไม่สำรวมเมื่อมีคนนอกอยู่ด้วย ซินหยานปรายตาไปทางมู่หยาง ก่อนจะกอดแขนมารดาอย่างออดอ้อนเพื่อขอข้าวเพิ่มบทที่เกี่ยวข้อง
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 14
จางเทียนกับจางเหลี่ยงต้องเข้าเมืองเพื่อไปจัดการเรื่องทาสและสำนักศึกษา จึงต้องรีบออกเดินทางกัน"คุณชายมู่ท่านจะเข้าเมืองพร้อมข้าเลยหรือไม่" จางเทียนเอ่ยถามมู่หยาง"ข้ายังไปไม่ได้ขอรับ แต่ฝากท่านนำจดหมายฉบับนี้ไปส่งที่สำนักศึกษาให้อาจารย์หูขอรับ"มู่หยางที่ยังไม่อยากปรากฏตัว เพราะอาจจะเกิดอันตรายได้ เขาจึงได้แต่ส่งข่าวเรื่องที่เขาอยู่ที่หมู่บ้านฟาตงให้คนของเขารู้เท่านั้น จางเทียนก็ไม่ได้เอ่ยถามเขารับจดหมายมาเก็บไว้อย่างไรก็ต้องไปที่สำนักศึกษาอยู่แล้ว"หากท่านยังกลัวมือสังหาร ข้าไปส่งท่านได้นะเจ้าค่ะ" ซินหยานเขยิบตาให้มู่หยางอย่างซุกซน"ไม่รบกวนคุณหนูจาง" มู่หยางถลึงตามองซินหยาน เพราะรู้ทันเรื่องที่นางคิดว่าตัวเขาไม่เอาไหน"ท่านพ่อท่านอย่าลืมของของข้าเล่าเจ้าค่ะ" ซินหยานเอ่ยเตือนบิดาเรื่องเมล็ดผักของนาง"ได้ได้" จางเทียนลูบหัวบุตรสาวก่อนจะเดินไปที่รถม้าที่จางเหลี่ยงนำมาจอดรอตนอยู่ที่หน้าเรือนแล้ว"คุณชายมู่ท่านพักผ่อนตามสบายเลยนะเจ้าค่ะ" ชุยเหมยดึงตัวบุตรสาวเข้าไปห้องเพื่อสอบถามเรื่องที่เกิดขึ้น"เจ้าบอกแม่มาประเดี๋ยวนี้ว่าเจ้าไปช่วยชีวิตคุณชายมู่ไว้ได้อย่างไร" ชุยเหมยมองบุตรสาวอย่างคาดค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-28วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 15
มู่หยางต้องการยาไปรักษามารดาจริง ต้าซื่อที่เขานับถือบอกให้เขาเดินทางมาเมืองโจวหนานแล้วจะได้สิ่งที่ต้องการ แต่ไม่คิดว่าจะมีผู้อื่นล่วงรู้จนส่งมือสังหารมาจัดการกับเขาองครักษ์ที่ตามคุ้มกันก็แยกไปอีกทางเพื่อเบี่ยงความสนใจของมือสังหาร แต่เพราะจำนวนมือสังหารที่มากเกินไปจึงตามเขามาทัน จนซินหยานมาพบเข้าซินหยานมิได้ตอบว่านางจะให้เขาได้หรือไม่ มู่หยางก็รอคำตอบอย่างใจเย็น แต่ไม่ใช่กับเชาชื่อเขาส่งยาตามที่มู่หยางต้องการมาไว้ในมือของซินหยาน"สู่รู้" ซินหยานกัดฟันต่อว่าเชาชื่อ"อย่างไรข้าก็ต้องช่วยท่านผู้นั้น""เหอะ กับข้าต้องทำภารกิจถึงจะได้""โชคชะตากำหนดมาแล้วซินหยาน""โชคชะตาบ้าอันใด""เห้อ" เชาชื่อไม่อยากเถียงกับซินหยาน เขาเลือกที่จะเงียบเชาชื่อเขามิได้เป็นเพียงระบบเท่านั้น แต่เขาคือผู้ที่ต้องทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาเช่นกัน แต่เพียงไม่รู้ว่าภารกิจของเขาจะจบลงเมื่อใด"รับไป" ซินหยานโยนขวดยาในมือส่งให้มู่หยาง"หากมารดาของข้าหาย ข้าจะมาขอบคุณ...""พอ ไม่ต้อง เพียงอย่าได้นำเรื่องมาให้ข้าอีกก็พอ" ซินหยานโบกมือไล่มู่หยางให้ออกไปจากห้องของนาง"ขอบคุณเจ้ามาก ข้าคงต้องไปแล้ว" มู่หยางได้ยินเสียงสัญ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-29วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 16
ครอบครัวของพ่อบ้านทั้งห้าคนที่มาช่วยขนอาหาร ต่างก็หลั่งน้ำตาขอบคุณชุยเหมย เพราะคิดไม่ถึงว่าเพียงวันแรกที่มาถึง อาหารที่แบ่งให้ก็มีเนื้ออยู่ด้วยมากมาย ผ้าห่ม ที่นอน หมอน ที่ซินหยานนำออกมาให้ทุกคนได้ใช้ก็เหมือนกับที่นางใช้เช่นกันเพราะนางเชื่อว่าหากได้กินดีอยู่ดี ย่อมต้องทำงานให้นางได้ดี เช่นตอนที่นางอยู่กับองค์กรใต้ดิน ทุกครั้งที่นางทำภารกิจ ค่าตอบแทนที่นางได้นับว่าสูงมาก ที่อยู่ของใช้ก็ล้วนเป็นสิ่งที่ดีสุด"เชาชื่อ เจ้าว่าข้าควรจะนำบ่อน้ำไว้ที่ใดดี""ไว้ตรงกลางเรือนหลักขอรับ"เพราะเรือนที่จางเทียนทำเป็นเรือนสี่ประสาน เรือนหลักอยู่ตรงกลาง ขนาบข้างด้วยเรือนของจางเหลี่ยงและซินหยาน แต่บุตรทั้งสองก็เลือกที่จะอยู่เรือนเดียวกับบิดามารดา โดยปล่อยเรือนข้างให้ว่างไปก่อน"ไม่ดี" ซินหยานส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยใครจะมาแช่น้ำที่หน้าเรือนหลักกัน ปล่อยให้มันโล่งไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า นางอยากให้บ่อน้ำวิเศษอยู่ในที่ที่ลับตา มีเพียงคนในเรือนที่รู้เท่านั้น ผู้อื่นที่มาที่เรือนนางไม่อยากให้เห็น"ไว้ด้านหลังเรือนข้าดีกว่า"เรือนของซิหยานอยู่ทางทิศตะวันตก ทางฝั่งของนางมีเพียงกำแพงสูงเท่านั้น ต่างจากเรือนของจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-29วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 17
เรื่องการปลูกผักจางเทียนไม่ได้เข้ามายุ่งเขาให้ซินหยานจัดการได้เลย ซินหยานจึงเลือก บ่าวมาสิบคนเพื่อทำสวนของนาง นางเลือกตั้งแต่ สืออี จนถึงเอ้อร์สือ มาคอยดูแลแปลงผัก"พี่สืออี ข้ายกให้ท่านแบ่งหน้าที่ได้เลยเจ้าค่ะ แต่แปลงที่ปลูกกินภายในเรือนต้องแยกจากแปลงที่จะนำไปขายเพราะน้ำที่ใช้รดไม่เหมือนกัน" อาจจะเป็นเพราะสืออีเป็นชื่อเดิมของนาง และนางถูกชะตากับบุรุษที่ใช้ชื่อนี้จึงเลือกเขามาเป็นผู้จัดการน้ำที่ใช้รดแปลงที่ปลูกกินในเรือน ซินหยานนางก็พาบ่าวทั้งสิบคนไปที่หลังเรือนของนาง เพื่อบอกให้เขามานำน้ำในบ่อนี้ไปใช้รด แต่แปลงที่จะปลูกขาดก็ใช้น้ำในแม่น้ำที่ดึงเข้ามาใช้ภายในเรือนเมล็ดผักที่ได้มา ซินหยานก็ให้บ่าวนำไปแช่น้ำเสียก่อน น้ำที่ใช้แช่ก็เป็นน้ำในบ่อที่นางพาไปดู แต่ซินหยานคงลืมไปเพราะนางก็นำเมล็ดผักที่จะนำไปขายแช่ลงไปในน้ำวิเศษเช่นกัน หากกินไม่มาก หรือไม่ได้กินทุกวันก็ไม่เห็นผลจางเทียนก็นำบ่าวที่ถูกแบ่งมาไปที่โรงเรือนของเขา เขาสอนทุกขั้นตอนตั้งแต่เลือกไม้ และการไสไม้ แบบที่ซินหยานวาดให้ก็ทำให้ทุกคนที่ได้เห็นจ้องมองอย่างเหม่อลอย หากเสร็จออกมาไม่รู้ว่าจะสวยมากเพียงใดแต่สิ่งที่ต้องลงมือทำก่อนอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 18
ฮ่องเต้กับองค์ชายใหญ่เมื่อฟังสิ่งที่มู่หยางพบเจอต่างก็กัดฟันแน่นอย่างโกรธแค้น เรื่องที่มู่หยางต้องเดินทางไปโจวหนานมีคนล่วงรู้ไม่มากนัก หากจะหาตัวหนอนย่อมไม่ยากเกินกำลังของทั้งสองพระองค์"โชคดีที่น้องสามพบเจอคุณหนูจางมิเช่นนั้น" องค์ชายใหญ่ไม่กล้าพูดสิ่งที่ตนคิดออกมา"เจ้าสาม เจ้าวางใจเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้า พ่อมิปล่อยคนชั่วไปแน่" ครั้งนี้ฮ่องเต้คงต้องจัดการไม่ให้อีกฝ่ายเหิมเกริมไปมากกว่านี้ได้แล้ว"ฮองเฮารู้สึกตัวแล้วเพคะ" ฝูมามาเดินออกมาแจ้งทั้งสามพระองค์ที่นั่งรออยู่ด้านนอก"จริงหรือ" ทั้งสามพระองค์รีบลุกเข้าไปห้องบรรทมอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นฮองเฮาที่หน้าเริ่มมีสีเลือด และเนื้อตัวที่ไม่ได้เหี่ยวแห้งราวท่อนไม้เช่นตอนที่ป่วยอยู่บนเตียง ทั้งสามพระองค์ก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้"ฝูมามา หาคนที่ไว้ใจได้มาคอยดูแลฮองเฮา เรื่องที่ฮองเฮาหายดีแล้ว อย่าได้แพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด" ฮ่องเต้กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็น"หยางเออร์ ลำบากเจ้าแล้ว" ฮองเฮายื่นมือไปหาบุตรชายคนเล็กของนาง เพื่อให้เขาเดินเข้ามาหานางนับตั้งแต่ที่นางโดนวางยา ก็ไม่อาจลุกขึ้นมานั่งหรือต้อนรับผู้ใดได้ เรื่องวังหลังทั้งหมดอยู่ใน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 19
ผ่านมาสองเดือนซินหยานนางก็อายุได้สิบสามหนาวแล้ว ผักของตระกูลจางก็นำออกสู่ตลาดจนเหลาอาหารในเมืองโจวหนานมีไม่พอต่อความต้องการของลูกค้า หลงจู๊เฟย ต้องเพิ่มราคาผักจากชั่งละ สองตำลึงเงิน เป็นห้าตำลึงเงิน เพื่อขอให้จางเทียนส่งผักให้ตนมากกว่าเดิม แต่ผักที่ได้ก็ได้มากกว่าเดิมไม่มากนัก เพราะซินหยานนางไม่ได้ใช้น้ำวิเศษเร่งการเติบโต จะมีเพียงใช้แซ่เมล็ดผักก่อนปลูกเท่านั้นลูกค้าที่มาทานอาหารในเหลาอาหารอยู่ประจำสุขภาพก็เริ่มแข็งแรงขึ้นอย่างช้าๆ จนมีคนพบความผิดปกตินี้ จึงได้ไปติดต่อขอซื้อผักจากหลงจู๊เฟย ความฉลาดของเขาย่อมไม่พูดออกไปว่าผักที่นำมาทำอาหารตนได้มาจากที่ไหน หากพูดออกไปแล้วย่อมต้องเสียผักที่ควรจะได้มาทำอาหารขายแบ่งไปให้ผู้อื่นอีกคนตระกูลจางจึงไม่จำเป็นต้องไปส่งผักที่เหลาอาหารแล้ว หลงจู๊เฟยจะส่งคนมารับผักแทน นับว่าเรื่องนี้ก็เป็นผลดีกับตระกูลจางที่ไม่ต้องมีคนมาวุ่นวายที่เรือนของตนมากนักแต่ใครจะคิดเมื่อมีคนตามหามากเข้า จางเซียนจึงได้นำเรื่องเหลาอาหารมารับผักของน้องชายไปขายเป็นข้อมูลให้กับผู้ที่สนใจ จนเขากอบโกยเงินไปได้ไม่น้อย"นายท่าน มีคนมาขอพบอยู่หน้าเรือนขอรับ" พ่อบ้านจางเข้ามาแจ้งจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 20
จางเซียนรีบไปที่เรือนของผู้นำหมู่บ้านเพื่อแจ้งเรื่องที่เงินของตนหายไป ผู้นำหมู่บ้านเมื่อสอบถามก็อดจะทำสีหน้าประหลาดใจไม่ได้ เพราะในหมู่บ้านไม่เคยมีโจรขโมยมาก่อน"เจ้าแน่ใจหรืออาเซียนว่ามิได้นำไปวางไว้ที่ใด" ผู้นำหมู่บ้านยังแคลงใจ"โถ่ ท่านลุงตง ข้าเป็นคนนำใส่ในหีบเองกับมือ""เช่นกันก็ไปตรวจค้นที่เรือนเจ้าอีกรอบก็แล้วกัน" ผู้นำหมู่บ้านพาชาวบ้านบางส่วนไปที่เรือนของจางเซียนเพื่อหาถุงเงินของเขาอีกรอบเมื่อหาไม่พบ จางเซียนกับนางจูก็ขอตรวจค้นทุกเรือน ชาวบ้านบางส่วนย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว แต่ก็ต้องยอมให้ตรวจค้น เพราะหากไม่ให้ค้นนางจูก็กล่าวหาว่าตนเป็นคนขโมยไปซินหยานรู้เรื่องที่เกิดขึ้นภายในหมู่บ้านจากพ่อบ้านจางแล้ว นางจึงของมีค่าและแปลกตาที่อยู่ในเรือนเข้าไปในช่องเก็บของ ของนางจนเรียบร้อยแล้"จางเทียน จางเทียนอยู่หรือไม่" ผู้นำหมู่บ้านตะโกนขึ้นที่หน้าประตูเรือนของจางเทียน"เข้าไปเลย ต้องเป็นพวกมันที่เอาเงินข้าไปแน่" นางจูพูดด้วยเสียงแหลมแสบแก้วหูเพราะตรวจเรือนในหมู่บ้านครบทุกหลังแล้ว แต่ยังไม่พบถุงเงินของจางเซียนเลย นางจูกับจางเซียนจึงปักใจว่าต้องเป็นคนจากเรือนของจางเทียนที่ไปขโมยเงินของตนมาแน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 21
ชาวบ้านบางส่วนเห็นว่าหมดเรื่องจะช่วยเหลือต่างก็แยกย้ายกันกลับเรือนตนเพื่อไปจัดการงานที่ไม่ได้ทำตั้งแต่เช้า นางจูยังส่งเสียงโวยวายอย่างไม่ยินยอมจนถูกจางเซียนลากกลับเรือนไปหากยังอยู่คงต้องถูกยกเรื่องที่พวกตนขายข่าวของน้องชายขึ้นมาพูดอีกรอบเป็นแน่เมื่อคนทั้งหมดค่อยๆ ออกจากเรือนไป จางเทียนก็เอ่ยรั้งผู้นำหมู่บ้านไว้ก่อน เพื่อพูดเรื่องที่จะให้ชาวบ้านหันมาปลูกผักเพื่อนำออกขายในตลาด ถึงอย่างไรเรือนของพวกตนก็ปลูกขายไม่ทัน สู้แบ่งให้ชาวบ้านได้ผลประโยชน์ไปด้วยจะดีกว่า"เจ้าพูดจริงหรืออาเทียน" ผู้นำหมู่บ้านเมื่อฟังจบก็เงยหน้าสบตาจางเทียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ"จริงขอรับอย่างไร เรือนของข้าก็ปลูกออกมาได้ไม่มาก ไม่พอต่อความต้องการของลูกค้า"จางเทียนบอกให้ผู้นำหมู่บ้านไปสอบถามคนที่ต้องการจะปลูกผัก จางเทียนจะเป็นผู้จัดหาเมล็ดที่ใช้ในการเพาะปลูกให้ เพราะต้องแช่น้ำวิเศษก่อนจะลงปลูก โดยเมื่อปลูกผักได้ ทางจากเทียนจะเป็นคนรับซื้อทั้งหมด ชาวบ้านไม่ต้องกังวลเรื่องจะขายไม่ได้ ราคารับซื้อก็ให้ชั่งละ สี่ตำลึงเงิน โดยที่เหลาอาหารมารับซื้อในราคา ห้าตำลึงเงิน หากชาวบ้านต้องการนำไปขายเองก็ย่อมได้ แต่เรื่องเมล็ดที่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01
บทล่าสุด
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ ตอนจบ
ฮ่องเต้เมื่อเสร็จงานฉลองเดือนของหลานทั้งสาม พระองค์ก็เดินทางไปตรวจดูนาเกลือด้วยพระองค์เอง ยิ่งเห็นก็ไม่อยากจะเชื่อว่า เพียงดึงน้ำทะเลมากักเก็บไว้ก็สามารถทำเป็นเกลือได้แล้วฮ่องเต้กับฮองเฮาอยู่ที่เมืองเจียซวนอีกเกือบเดือนจึงได้ตัดใจกลับเมืองหลวง จางเทียนกับชุยเหมยก็เดินทางกลับพร้อมขบวนเสด็จด้วย เพราะซินหยานนางคิดว่าอีกไม่กี่เดือนให้บุตรทั้งสามพร้อมจะนั่งรถม้านางก็จะเดินทางกลับเมืองหลวงหากนางยังไม่กลับ พวกเขาได้หาเรื่องมาหาหลานที่เมืองเจียซวนหรือไม่ว่าพวกนางจะไปที่ใดก็คงจะออกเดินทางไปด้วยเช่นกันบุตรคนโต นามว่าเซี่ยซีห่าว บุตรคนรองเซี่ยซีฮัน บุตรคนเล็กเซี่ยซีจ้าน ทั้งสามล้วนกินง่าย นอนง่าย ยิ่งตอนที่ซินหยานนางสื่อสารกับเชาชื่อ ทั้งสามดูจะสนใจอย่างยิ่ง"เชาชื่อ เจ้าว่าพวกเขาฟังเจ้ารู้เรื่องหรือไม่" ซินหยานที่สังเกตุบุตรชายหลายครั้งก็เอ่ยถามขึ้น"ข้าก็คิดเช่นเดียวกับเจ้า" เชาชื่อตอบอย่างแปลกใจเพราะทุกครั้งที่เขาสื่อสารกับซินหยาน เด็กทั้งสามจะหันมาหาแสงของเชาชื่อ เหมือนพวกเขาก็ได้ยินเสียงของเชาชื่อเช่นกันในตอนแรกทั้งคู่ก็คิดว่าคิดไปเอง แต่เมื่อบุตรทั้งสามเข้าเดือนที่หก เมื่อเชาชื่อเอ่ยเ
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 50
นับจากวันที่รู้ว่าซินหยานนางตั้งครรภ์แฝดสาม หยางอ๋องก็แทบไม่ให้นางไปที่นาเกลืออีกเลย เพราะกลัวจะเกิดอันตราย ถึงแม้ซินหยานนางจะแข็งแรงมากกว่าสตรีตั้งครรภ์ทั่วไปก็ตามซงมามาก็วิ่งวุ่นไปทั่วเมืองเจียซวนเพื่อหาแม่นมและหมอตำแยหลายคนเพื่อพามาอยู่ที่ตำหนัก เพราะเป็นครรภ์แฝดไม่รู้ว่าวันใดจะคลอดอาจจะเป็นเพราะซินหยานนางกินได้มากกว่าเดิมและมีเด็กถึงสามคนอยู่ในท้องนางจึงหิวบ่อยกว่าเดิม หยางอ๋องก็ชื่นชอบซินหยานในยามนี้ ที่ตัวนางนุ่มนิ่มจับเต็มไม้เต็มมือเมื่อเข้าเดือนที่แปด ระหว่างที่หยางอ๋องกำลังนวดขาที่บวมของซินหยานให้นาง นางก็ทำสีหน้าประหลาดออกมา"เซี่ยหยาง ข้า ข้า เจ็บท้อง" นางตะโกนเรียกหยางอ๋องเสียงดัง"แล้วจะทำเช่นไร" หยางอ๋องลุกขึ้นเดินไปมารอบห้องอย่างตื่นตระหนก"ไปเรียกหมอเร็ว โอ๊ยยย" ซินหยานนางปาหมอนใส่หยางอ๋องที่ไร้สติ"หมอใช่ หมอ " หยางอ๋องพุ่งตัวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ซงมามาที่ได้ยินเสียงร้องก็รีบเข้ามาดู นางรีบให้คนจัดเตรียมห้องคลอด และเรียกหมอตำแยมาที่ห้องคลอด "ท่านอ๋องอุ้มพระชายาไปที่ห้องคลอดเพคะ" ซงมามาผลักตัวหยางอ๋องที่ยื่นตระหนกอยู่หน้าห้องให้ไปอุ้มซินหยานแม้แต่เดินมาพานางไ
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 49
คนทั้งสิบของซินหยานที่ไม่เคยเห็นคุณหนูของตนเป็นเช่นนี้ อาการที่แสดงออกมาก็ไม่ต่างไปจากหยางอ๋อง เพราะไม่รู้ว่าทำเช่นใด เมื่อได้สติต่างก็รีบไปตามหาหมอมาดูคุณหนูของตนจนวุ่นวายไปหมดหมอมาที่ตำหนักของหยางอ๋องถึงห้าคน ซงมามาส่ายหัวให้คนของซินหยานอย่างเหนื่อยใจ นางเดินพาหมอเข้าไปด้านในห้องที่ซินหยานยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง"ลงมือตรวจประเดี๋ยวนี้" หยางอ๋องหมดความอดทนเมื่อเห็นหมอเก้ๆ กังๆ ไม่กล้าเข้าไปตรวจให้ซินหยาน"พ่ะย่ะค่ะ" หมอทั้งห้ายืนล้อมรอบเตียงซินหยานอย่างขวัญเสียแต่ละคนไม่กล้าที่จะชักช้า แต่เพราะความหวาดกลัวสายตาของหยางอ๋องทำให้พวกเขาคอยผลัดกับจับชีพจรแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ เพราะไม่มีสมาธิกับการตรวจ"ท่านอ๋องเพคะ" ซงมามาเอ่ยห้ามเมื่อเห็นหยางอ๋องกำลังจะมีโทสะอีกครั้ง"ท่านหมอเร่งมือเสียเถิด" ซงมามาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แม้นางจะตกใจไม่แพ้กันแต่ก็ต้องคุมสติให้ได้"พระชายาตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วพ่ะย่ะค่ะ" หมอหนึ่งในนั้นพูดขึ้นเมื่อหมอคนแรกพูดเช่นนั้น ที่เหลือต่างก็กล้าเข้าไปจับชีพจร ทุกคนต่างลงความเห็นเช่นเดียวกับหมอคนแรกที่กล้าเอ่ยออกมา หากพระชายามิได้ตั้งครรภ์แต่เป็นโรคร้ายหัวของพวกเ
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 48
เมื่อถึงเมืองเจียซวนที่ติดทะเล ซินหยานนางก็คิดจะปักหลักอยู่ที่เมืองนี้เพื่อหาสถานที่ที่เหมาะกับการทำนาเกลือ ขุนนางต่างๆ ที่รู้เรื่องต่างก็ออกมาต้อนรับพร้อมจัดหาที่พักให้ทั้งคู่ท่านเจ้าเมืองถัง ก็ส่งบุตรสาวมาดูแลความเป็นอยู่ของทั้งคู่ โดยที่เขาลืมนึกไปว่าหยางอ๋องมีราชโองการไม่รับอนุเข้าตำหนัก คุณหนูถังก็เห็นดีเห็นงามกับบิดา เมื่อได้เห็นใบหน้าของหยางอ๋อง"ท่านอ๋องเพคะ ชื่นชอบที่พักที่หม่อมฉันจัดให้หรือไม่เพคะ" คุณหนูถังช้อนสายตาขึ้นมองหยางอ๋องอย่างใจกล้า"หมดเรื่องของเจ้าแล้ว กลับไปเสียเปิ่นหวางต้องการพักผ่อน" หยางอ๋องเอ่ยปากไล่ แม้แต่หางตาก็ไม่ปรายมองคุณหนูถังนางทำหน้าหนาไม่สนคำไล่ของหยางอ๋อง แต่กลับไปพูดคุยกับซินหยานแทน งานเลี้ยงต้อนรับหยางอ๋องกับพระชายา นางก็เป็นแม่งานเตรียมการทุกอย่างด้วยตนเองนางรำ สาวใช้ที่เข้ามาดูแลคอยรินสุราก็เป็นนางที่จัดการทั้งหมด ซินหยานมองคุณหนูถังอย่างรู้ทัน แต่แทนที่นางจะจัดการคุณหนูถังแต่ซินหยานกลับเปิดโอกาสให้คุณหนูถังได้เอาใจหยางอ๋องเต็มที่"หยานเออร์ มานั่งข้างเปิ่นหวาง" หยางอ๋องก็เหมือนจะรู้ใจพระชายาของตน เขาเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่มันกลับทำ
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 47
หยางอ๋องไม่เสียเวลาสนทนาเรื่องอื่น เขาอุ้มซินหยานไปวางลงที่เตียงอย่างเบามือ สิ่งที่เขาต้องอดกลั้นมายาวนานยามนี้ถึงเวลาสิ้นสุดลงแล้ว เขาจะเสียเวลาได้อย่างไรริมฝีปากของหยางอ๋องเคลื่อนไหวช้าๆ ไปตามลำคอ สัมผัสเบาๆ ที่ลูบไล้ไปตามร่างกายของซินหยานทำให้นางส่งเสียงครางอ่อนออกมา เพียงเสียงของนางก็ทำให้ความเป็นชายของหยางอ๋องผงาดเหมือนสิงโตที่พร้อมจะล่าเหยื่อ"หยานเออร์" เขาเอ่ยเรียกนางอย่างปรารถนาเสื้อผ้าของทั้งคู่ถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว หยางอ๋องจ้องมองรูปร่างของนางอย่างหลงใหล เขาฝันถึงเรือนร่างที่ซ่อนอยู่ภายในเสื้อผ้าของนางตั้งแต่ที่บ่อน้ำวิเศษวันนั้นยิ่งได้มาเห็นเช่นนี้ทำให้เขาอดใจไม่ไหว ลูบไล้ไปตามเรือนร่างของนางอย่างละโมบ"อ๊าาา" ซินหยานส่งเสียงหวาน พร้อมสายตาที่หยาดเยิ้มหยางอ๋องเผลอมองอย่างตกตะลึง ก่อนจะมอบจุมพิตที่ดูดดื่ม เต็มไปด้วยความปรารถนาและความกระหาย ซินหยานนางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อหยางอ๋องส่งความเป็นชายของเขาเข้ามาในร่างของนาง"เจ็บมากหรือไม่" หยางอ๋องจำต้องหยุดนิ่งเพื่อให้นนางปรับตัวเมื่อเห็นว่าซินหยานคลายความเจ็บปวดลงแล้ว หยางอ๋องก็ดันเข้าไปจนสุด ซินหยานรู้สึกถึงความร้อ
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 46
ภายในจวนตระกูลจางเต็มไปด้วยผ้าแดงที่ใช้ตกแต่งเต็มเรือน คนงานทั้งหมดล้วนแล้วแต่ใส่มีแดงมงคล ซงมามาเดินตรวจสอบว่ามีสิ่งใดขาดเหลือหรือไม่ซินหยานที่ถูกปลุกให้ลุกขึ้นมาเตรียมตัวตั้งแต่ปลายยามโฉ่ว(01.00-02.59น.) นางถูกซงมามาจับขัดตัว แช่น้ำนม ครั้งสุดท้ายซินหยานนางให้เสี่ยวเหลียนไปเก็บดอกบัวในบ่อน้ำของนางมาให้นางแช่กลิ่นดอกบัวที่ปลูกอยู่ในบ่อน้ำวิเศษซึมเข้าสู่ผิวของนาง กลิ่นกายของนางในยามนี้ชวนให้ผู้ได้กลิ่นอยากจะดอมดมไม่รู้คลาย ยิ่งสูดดมก็รู้สึกปลอดโปร่งสบายใจอย่างบอกไม่ถูกกว่าจะเสร็จเรื่องอาบน้ำ จนมาแต่งหน้าแต่งตัวก็กินเวลาไปหลายชั่วยาม จนขบวนรับเจ้าสาวมาถึงหน้าจวนตระกูลจางแล้ว องค์ชายใหญ่ที่ในยามนี้โดนแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาทเป็นผู้นำขบวนร่วมกับน้องชายเซี่ยหยางก็เพิ่งจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นอ๋อง ยามนี้จึงต้องเรียกเขาว่าหยางอ๋อง แต่เรื่องจะไปปกครองหัวเมืองใด หยางอ๋องรอถามพระชายาของตนก่อนซินหยานนางไม่คิดว่านางจะตื่นเต้นมากเพียงนี้ ฝ่ามือของนางมีเหงื่อออก นางตื่นเต้นยิ่งกว่าได้ฆ่าคนครั้งแรกเสียอีก ซงมามากับเสี่ยวเหลียนช่วยกันประคองซินหยานเดินออกจากห้องเพราะมีผ้าคลุมหน้าอยู่ทำให้นางล
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 45
สิ่งของที่ซินหยานนางเตรียมให้พี่ชาย อากุ้ยบุตรชายพ่อบ้านจางก็ได้เช่นเดียวกัน ซินหยานนางไม่ได้ไปส่งพี่ชายที่สนามสอบ เพราะซงมามานางไม่ให้ซินหยานออกจากเรือนแม้แต่ที่เพาะปลูกที่บิดาหาซื้อไว้นางยังไม่ได้ไปดูเลยสักครั้ง ทำได้เพียงให้สืออี สืออู๋ไปดูแทนนางและนำเมล็ดที่แช่น้ำวิเศษไปส่งให้คนงานในสวนคนงานเก่าที่อยู่กันมาตั้งแต่แรกที่เมืองโจวหนานก็พามาอยู่ที่เมืองหลวงทั้งหมดแล้ว เรือนที่หมู่บ้านก็มีท่านผู้นำหมู่บ้านตงเป็นผู้ดูแลให้แทนจางเหลี่ยงอยู่ในสนามสอบสามวัน เมื่อออกมาจากสนามสอบเขาก็ไม่ได้ดูแย่เท่าบัณฑิตผู้อื่น เมื่อกลับถึงเรือนยังพูดอวดน้องสาวว่าข้อสอบไม่ได้ยากอย่างที่คิด ให้น้องสาวรอฟังข่าวดีได้เลย"หากท่านได้ที่ไม่ดี ข้าจะทุบตีท่าน" ซินหยานเอ่ยอย่างหมั่นไส้"ไหนเจ้าบอกให้พี่เพียงสอบผ่านเท่านั้นไงเล่า" จางเหลี่ยงเอ่ยอย่างไม่ยินยอม"ก็ใครให้ท่านอวดเก่งกับข้าเล่า" ซินหยานลากพี่ชายที่เพิ่งกลับมาไปที่ลานฝึกซ้อมของนางทันทีกว่าซินหยานจะปล่อยตัวจางเหลี่ยงเขาก็ลงไปนอนที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง นับจากนั้นถึงได้รู้ว่าไม่ควรพูดอวดเก่งต่อหน้าน้องสาวที่แสนดีของตนซินหยานลากจางเหลี่ยงมาฝึกวรยุทธทุกวั
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 44
เพราะคำพูดของเชาชื่อทำให้ซินหยานส่งยาไปให้จ้าวฟางหรง ม้าเร็วจากเมืองหลวงวิ่งโดยไม่หยุดพัก เปลี่ยนม้าระวังทางไปนับสิบตัวกว่าจะมาถึงชายแดนเหนือสือซานคือผู้นำยามามอบให้ด้วยตนเอง พร้อมทั้งนำคำพูดของซินหยานมาถึงจ้าวฟางหรงด้วย เมื่อจ้าวฟางหรงเห็นหน้าสือซานก็รู้ได้ทันทีว่าเห็นคนของซินหยานจึงไล่คนทั้งหมดให้ออกไป"คุณหนูฝากมาให้ท่านขอรับ" สือซานส่งขวดยาให้จ้าวฟางหรง พร้อมทั้งช่วยประคองเขาให้ดื่มยา"ฝากขอบคุณนางด้วย""คุณหนูยังบอกอีกด้วยว่า เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนางไม่โทษท่านอีกแล้ว ขอให้ท่านรักษาตัวด้วยขอรับ" สือซานเมื่อหมดหน้าที่เขาก็กลับออกมาจากจวนท่านแม่ทัพ ก่อนจะเดินทางกลับสือซานหยุดพักที่โรงเตี๊ยมอยู่สองวันจ้าวฟางหรงก็เหมือนคิดได้ เพราะในตอนนี้เขากับนางไม่ได้เป็นอันใดกัน และนางกำลังจะมีครอบครัวของนางเอง เขาควรจะร่วมยินดีกลับนางถึงจะถูกเซี่ยหยางเมื่อมาหาซินหยานในตอนกลางคืนไม่ได้ เขาก็มาที่เรือนตระกูลจางในตอนกลางวันแทน แต่ก็ยังถูกซงมามาขัดขวางไม่ให้พบหน้าซินหยานอยู่ดีซินหยานนอกจากจะเรียนมารยาทกับซงมามา นางยังถูกบังคับให้ปักผ้าคลุมหน้าด้วยตัวเอง มือที่จับแต่มีดสั้น ดาบ พอมาจับเข็มกลับถ
วาสนานี้ข้ามิอยากได้ บทที่ 43
เมื่อถึงวันงานปักปิ่น ฮองเฮาเสด็จมาเป็นผู้ปักปิ่นให้นางด้วยพระองค์เอง ซงมามานางมาช่วยจัดเตรียมงานตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้ว และในตอนนี้ก็ยังจับซินหยานแต่งตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง"ซงมามา หากแต่งเพิ่มข้าว่าจะสายแล้วนะเจ้าคะ" ซินหยานอดเย้าซงมามาไม่ได้ นอกจากจะจับนางขัดผิวแช่น้ำนมตั้งแต่เมื่อวานตอนนี้ยังจับนางแต่งหน้าเสียจนแป้งที่หน้าจะหนากว่าแป้งขนมแล้ว"ท่านหญิง ท่านก็พูดเกินไปเจ้าค่ะ""ว่าแต่ข้ากับซงมามาวันนี้ใครงามกว่ากัน" ซินหยานกระซิบอย่างขี้เล่นกับซงมามาเมื่อถึงเวลาซงมามาก็พาซินหยานเดินเข้าไปในงาน ความงามของซินหยานทำให้บุรุษที่มาร่วมงานต่างมองนางตาค้าง แต่เมื่อได้ยินเสียงกระแอมขององค์ชายสามต่างก็ก้มหน้าลงอย่างพร้อมเพรียงกันอาหารในงานทำให้ทุกคนยิ่งประหลาดใจ เมื่อรู้ว่าผักที่ถูกส่งมาจากเมืองโจวหนานเป็นผักของตระกูลจางก็ยิ่งอยากจะให้จางเทียนมาปลูกผักขายในเมืองหลวงเมื่องานปักปิ่นดำเนินตามพิธีเสร็จสิ้นลง เซี่ยหยางก็ทำหน้าหนาประกาศฤกษ์แต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอีกสามเดือนหลังจากนี้ทันที"เซี่ย หยาง" ซินหยานกัดฟันอย่างมีโทสะ เมื่อคืนเขาก็ลอบเข้ามาหานางแต่ไม่ได้พูดเรื่องฤกษ์มงคลกับนางเลยแม้แ
