All Chapters of โปรดอย่ารักนางร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

  เมื่อได้ใกล้ชิดกันนางถึงเพิ่งจะเห็นว่าดวงตาของนางเป็นสีน้ำตาลอ่อนงดงามแปลกตา ไช่เสิ่งเจี๋ยหัวใจเต้นระรัว ใบหน้าที่ปกติจะฉาบไปด้วยความร้ายกายวันนี้ดูเศร้าสร้อย จนน่ากังวลใจ“วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับท่าน” เขาพลั้งปากพูดออกไปนางหลุบตาต่ำ เบือนหน้าหนีไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเวลานี้สภาพจิตใจของนางเป็นเช่นไร“ไม่มีสิ่งใดหรอก ใส่ใจเรื่องของเจ้าเถิด น่าเสียดายที่เจ้าฆ่าข้าตอนนี้ไม่ได้” นางยิ้มอย่างขมขื่น มือเรียวสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างหลงลืมตัว เพราะความมึนเมาทำให้นางกล้าที่จะกระทำเช่นนี้ หญิงสาวใช้สองมือประคองใบหน้าของบุรุษที่ตัวสูงกว่าอย่างอ่อนโยนหลี่จื้อฉิงได้ยินเสียงหายใจและหัวใจที่เต้นระรัวของไช่เสิ่งเจี๋ย นางยื่นใบหน้าขยับขึ้นไปจุมพิตริมฝีปากหยักของชายหนุ่มร่างสูงกอดประคองร่างนุ่มนิ่มของหลี่จื้อฉิงเอาไว้แน่นมิยอมปล่อย ทั้งที่รังเกียจนางถึงเพียงนี้ แต่กระนั้นวันนี้ก็มิอาจผลักไสนางออกไปได้ ริมฝีปากสีแดงสดนุ่มหยุ่นหวานละมุน ใบหน้างดงามที่ซีดเซียวอยู่ตลอดเวลา กลิ

  ของเช่นนั้นจะเข้ามาอยู่ในตัวนางงั้นหรือ หลี่จื้อฉิงคิดถึงกับผงะ หัวสมองของนางตื้อไปหมด นางกลายเป็นสตรีโง่ในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น“เสี่ยวเสิ่ง” นางเรียกชื่อเขา“ขอรับนายหญิง” มือของไช่เสิ่งเจี๋ยยังคงชักรูดมังกรตัวนั้นขึ้นลงในขณะที่สนทนากับนาง“สิ่งพรรค์นั้นจะใส่เข้ามาได้จริง ๆ หรือ” หลี่จื้อฉิงหัวหมุนติ้ว ขนาดของมันใหญ่โตเกินกว่าจะเข้ามาอยู่ตัวของนาง ความจริงในอดีตนางเคยเห็นส่วนนั้นของปั๋วจวิน นางเคยถูกบังคับให้ยืนดูมารดาและชายผู้นั้นร่วมสังวาสกันอยู่หลายครั้งเขาไม่ได้ตอบนาง แต่ยิ้มและโน้มตัวลงมาจุมพิตนางอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางมิอาจหยุดการกระทำของอีกฝ่ายได้แล้ว“อาจจะเจ็บสักหน่อย นายหญิง” กระซิบเบา ๆ“มันจะเจ็บด้วยหรือ” แค่คิดว่าจะต้องเจ็บนางก็หวาดกลัว “เสี่ยวเสิ่งข้าไม่ต้องการแล้ว” คำพูดของเขาฟังแล้วดูน่ากลัว นางไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะต้องเจ็บปวดอะไรแบบนั้นด้วย เพราะสิ่งที่นางเห็นจากการกระทำของมารดา ดูเห

 เพราะประโยคที่บอกว่าให้นางไปพาตัวของเฉินหว่านเซียนออกมาเอง หลี่จื้อฉิงจึงมาหยุดอยู่ที่หน้าจวนแม่ทัพใหญ่ พร้อมด้วยคนของตนอีกหลายสิบคนเพื่อให้มั่นใจว่าตนนั้นจะปลอดภัยจากคนที่นี่รถม้าคันใหญ่ประดับด้วยเครื่องประดับหรูหราบ่งบอกถึงสถานะของผู้เป็นเจ้าของ ขยับเคลื่อนมาหยุดอยู่หน้าจวนแม่ทัพ ชาวบ้านและประชาชนต่างออกมามุงดูด้วยความสนใจ มันเป็นแผนการของหลี่จื้อฉิง ให้คนรู้ให้มากที่สุด น่าจะดีกับตัวนางที่สุดอย่างน้อย ๆ ปั๋วจวินก็มิอาจจะกระทำการสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างที่ใจอยากกระทำ นางคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น ร่างเล็กปรับลมหายใจบนรถม้าอยู่ครู่หนึ่งยืดแผ่นหลัง ก้าวขาลงจากรถม้าท่าทางสง่างามนานทีปีหนหลี่จื้อฉิงจะปรากฏตัวสักครั้ง ความงดงามของนางสะกดสายตาของผู้คนในบริเวณนั้นจนเงียบสงบราวกับป่าช้า ใบหน้างดงามเรียบเฉยมิได้แสดงความรู้สึกใด“ท่านหญิง” บุรุษสวมชุดแพรสีน้ำเงินเข้ม ไว้หนวดเคราสีน้ำตาลอายุไม่น่าจะเกินสี่สิบปี เดาว่าน่าจะเป็นพ่อบ้านจวนแม่ทัพ เขาเป็นผู้ออกมาต้อนรับการมาเยือนของนาง“ข้ามาตามคนของข้าคืน”ท่าทางสูงส่งท

  นางถูกพามาที่เรือนไข่มุกโดยมีซีหยางเว่ยเจียงเป็นผู้มาส่ง เขาเป็นวรยุทธ์ใช้เวลาไม่นานก็พานางมาถึงที่พักได้โดยสวัสดิภาพ และผู้ที่มาถึงแทบจะพร้อมกันคือไช่เสิ่งเจี๋ย ใบหน้าของอีกฝ่ายเรียบเฉยจนนางเดาไม่ได้ว่า เขากำลังรู้สึกสิ่งใด อาจจะกำลังรู้สึกดีใจที่นางตกอยู่ในอันตราย ใช่แล้วละเขาน่าจะรู้สึกสะใจที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับนาง หลี่จื้อฉิงได้แต่ถอนหายใจ“องค์ชายขอนายหญิงของข้าคืนด้วย” ทันทีที่เท้าติดพื้นไช่เสิ่งเจี๋ยก็เข้ามายื้อแย่งซีหยางเว่ยเจียงมองไปยังบุรุษที่สวมชุดสีขาวสะอาดเส้นผมปล่อยยาวสยาย ท่าทางไม่เหมือนกับองครักษ์ แต่ก็ไม่น่าใช่บ่าวรับใช้ในเรือนนี้อย่างแน่นอน ข่าวลือที่ว่าหลี่จื้อฉิงมีชายบำเรอที่ชุบเลี้ยงเอาไว้ ดูท่าจะเป็นความจริง“ท่านหญิง เขาเป็นชายบำเรอของท่าหรือ”คนตัวเล็กส่ายหัวไปมา “เป็นทาสที่ข้ารับเอามาดูแลชั่วคราวน่ะ อีกไม่นานก็จะส่งเขากลับไปบ้านเมืองของเขาแล้ว”ไช่เสิ่งเจี๋ยกัดฟันกรอดเป็นแค่ทาสงั้นหรือ แม้จะอยากไปยื้อแย่งนางคืนถึงเพียงไหน เขาก

  อยู่กันตามลำพังเพียงสองคน และดูว่าไม่มีผู้ใดแอบฟังเขาก็เริ่มสนทนาเข้าประเด็นในทันที“ข้าต้องการเจ้า” ซีหยางเว่ยเจียงกล่าวออกไปตามตรง“หมายความว่าอย่างไร”“ท่านหญิงจื้อฉิง ข้าต้องการเจ้ามาเป็นสนมของข้า”“เป็นสนม!!!” แน่อยู่แล้วนางเป็นได้แค่นั้นนั่นแหละฐานันดรต่ำต้อยมีอำนาจเพราะเป็นหุ่นเชิดของมารดา“ด้วยสถานะของเจ้าเป็นสนมของข้าก็นับว่าสูงส่งมากแล้ว และหากเจ้ารับปาก เรื่องของไช่เสิ่งเจี๋ยและเฉินหว่านเซียน แคว้นหยุนเหมินจะเป็นธุระจัดการให้ทุกอย่าง” เส้นสายของหยุนเหมินมีอยู่ในทุกแคว้น ไม่ว่าใครจะทำอะไรหรือสิ่งใด ย่อมรู้ทุกอย่าง “หากเจ้าตกลง ข้าจะอำนวยความสะดวกทุกอย่างให้แก่เจ้า ส่งตัวองค์หญิงแห่งเสียนลู่ที่หลบซ่อนอยู่ในบ้านองครักษ์ของท่าน และองค์ชายแห่งเฉียนซีกลับไปโดยสวัสดิภาพ”หลี่จื้อฉิงพิจารณาสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวออกมา นางไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่านางกำลังวางแผนการอะไร“เส้นสายและอำนาจของท่