บททั้งหมดของ โปรดอย่ารักนางร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

เมื่อหลายปีก่อน…นางเคยสงสัยว่าเหตุใดมารดาจึงไม่เคยแสดงออกว่ารักนางเลยสักครั้ง เด็กหญิงนั่งหย่อนขาลงในสระบัว เป็นจุดที่เงียบสงบที่หลี่จื้อฉิงมักจะมานั่งทอดอารมณ์ หลีกลี้หนีจากผู้คน เด็กหญิงนั่งหลบอยู่ตรงโขดหิน บดบังด้วยไม้ดอกพุ่มเล็ก ๆ เนื่องด้วยส่วนสูงของเด็กหญิง หากไม่สังเกตก็จะไม่เห็นว่านางมานั่งหลบอยู่ตรงนี้“ถิงเอ๋อร์ เจ้าไม่กลัวว่าองค์ชายนั่นจะมาพบเราเหรอ”“ไม่กลัวหรอก ปั๋วจวิน ท่านก็รู้ดีว่าเพราะอะไร” สตรีตัวเล็กเรือนร่างอวบอิ่มนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม วงแขนเรียวเล็กกอดคอเขาเอาไว้ “ที่ข้าแต่งงานกับเขาเพราะอะไรไม่ใช่ท่านไม่รู้ ท่านก็รู้ว่าข้าน่ะรักท่านเพียงผู้เดียว” หลี่หย่าถิงซบลงกับอกแกร่ง“น่าเสียดายที่ในเวลานั้นเราสองคนยังไม่มีอำนาจถึงเพียงนี้ ไม่เช่นนั้นเราคงจะตบแต่งเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องกันไปแล้ว” น้ำเสียงของปั๋วจวินเศร้าหมอง“เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป” หลี่หย่าถิงไม่อยากเอ่ยถึงในเวลานั้นทั้งนางและเขาต่างก็ไร้อำนาจอยู่ในมือ ปั๋วจวินเป็นเพียงองครักษ์ระดับล่าง ส่วนนางแม้จะเป็นเชื้อพระวงศ์ก็จริง แต่เป็นเพราะมารดามีชาติกำเนิดต่ำต้อยทำให้ไม่ได้รับการยอมรับจากผู้อื่น นางถูกห

  ที่ลำคอของไช่เสิ่งเจี๋ยรู้สึกร้อนราวกับถูกไฟลวก มีความรู้สึกวิตกกังวลพร้อมกับลางสังหรณ์แปลกประหลาด ผ่านไปครู่หนึ่งปลอกคอที่เขาสวมใส่ก็เย็นเฉียบคล้ายกับถูกแช่อยู่ในน้ำไม่รู้ว่าเป็นเพราะสิ่งใดดลใจ ไช่เสิ่งเจี๋ยเดินออกมาจากเรือนไข่มุก มุ่งหน้าไปยังทางทิศตะวันออก อันเป็นเส้นทางเดินไปยังสระบัวที่อยู่ระหว่างทางไปตำหนักบูรพาของหลี่หย่าถิง ตูม!! คล้ายกับเสียงของสิ่งของหนัก ๆ ตกลงไปในน้ำ ตอนที่เขาเดินไปยังจุดที่ได้ยินเสียง ปั๋วจวินเดินสวนเขาออกมา เดินผ่านเขาไปด้วยสีหน้าท่าทางร้อนรนจนน่าประหลาดใจ ไช่เสิ่งเจี๋ยมมิอยากให้อีกฝ่ายจดจำได้ว่า เขาคือใครจึงก้มหน้าก้มตา ทำความเคารพโดยมิได้เอ่ยสิ่งใด ปั๋วจวินหันหลังกลับไปมองยังจุดที่เดินออกมาอยู่หลายครา เมื่อเขาจากไปแล้วไช่เสิ่งเจี๋ยจึงรีบไปยังจุดที่เขาเพิ่งจะออกมาผิวน้ำกระเพื่อมไหว รองเท้าปักลายดอกมู่ตานถูกถอดเอาไว้ริมตลิ่ง เขาจำได้ว่าเป็นของใคร ทุกอย่างถูกคาดเดาได้ในเวลาอันรวดเร็ว ไช่เสิ่งเจี๋ยรีบกระโดดลงไปในน้ำหลี่จื

  ของขวัญที่องค์หญิงหย่าถิงจะมอบให้ ย่อมไม่ใช่ของดี ทุกคนต่างก็วิตกกังวลซุบซิบกันไปต่าง ๆ นานา คาดเดาว่ามันคือสิ่งใด หลี่จื้อฉิงเองก็ไม่รู้ว่าในลังไม้ขนาดใหญ่สองลังคือสิ่งใด ที่จริงเสด็จแม่เองก็กำชับให้นางระมัดระวังตัวให้ดี ๆ ก่อนที่จะเปิดมันออกมหาดเล็กของนางหอบลังขนาดใหญ่มาตั้งไว้กลางงานเลี้ยง สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ลังไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางหลี่จื้อฉิงถอยหลังออกมาเล็กน้อย ทันทีที่นางดีดนิ้ว ลังไม้ก็ถูกเปิดออก งูที่มีพิษอ่อน ๆ หากถูกกัดก็ไม่ถึงกับตาย นับร้อยตัวถูกปล่อยออกมาจากลังไม้ทั้งสองใบ มหาดเล็กสองคนที่เป็นผู้เปิดลังไม้ใบใหญ่ ถูกงูกัดดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ทุกคนในบริเวณนั้นวิ่งหนีกันจ้าละหวั่นไช่เสิ่งเจี๋ยถูกพิษมาตั้งแต่ยังเด็ก งูพวกพิษอ่อนพวกนี้จึงแทบไม่ระคายผิว ผู้ที่เขาห่วงใยคือสตรีที่นั่งอยู่ตรงนั้นต่างหาก ความวุ่นวายก่อตัวขึ้น ข้าวของกระจัดกระจาย เหลียนซูเยว่ พอจะเป็นยุทธ์ แต่สหายสนิทของนางไม่เป็นยุทธ์“พี่เจิ้ง ช่วยองค์หญิงก่อน” ปั๋วเ

  ดวงตาคู่สวยของหลี่จื้อฉิงรื้นน้ำตา ร่างเล็กเงยหน้ามองชายหนุ่มที่กำลังหัวเราะร่วนอย่างดูถูกดูแคลนนาง ไม่ใช่ว่านางไม่อยากขี่ม้า แต่เป็นเพราะไม่มีใครสอนนางเลยต่างหาก พวกเขากลัวว่านางจะหนีไปได้ง่าย ๆ ในสักวันหนึ่ง จึงตัดปัญหาที่การไม่ให้นางร่ำเรียนในเรื่องทักษะต่าง ๆ ให้นางร่ำเรียนแต่ด้านวิชาการเท่านั้น ขนาดน้ำนางยังว่ายไม่เป็นเรื่องขี่ม้ายิ่งไม่ต้องพูดถึงนางใช้หลังมือยกขึ้นมาปาดน้ำตา ยืนแผ่นหลังเหยียดตรงเดินเอาจะเป็นอะไรไป วังหลวงกับที่นี่มันจะห่างไกลกันสักแค่ไหนกัน จมูกเป็นสีแดงเพราะนางร้องไห้ พยายามกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด นางไม่ต้องการเรียกร้องความสงสารจากใครทั้งสิ้น แม้กระทั่งเขา อย่างไรนางก็โดดเดี่ยวมาโดยตลอด อีกสักครั้งจะเป็นไรไป หากนางอยากเดินเขาก็ปล่อยให้นางเดินไป อยากรู้ว่าเจ้าของขาสั้น ๆ เช่นนางจะทำตัวเย่อหยิ่งได้ถึงเพียงไหน คิดว่าคนเช่นเขาจะสงสารสตรีเช่นนางงั้นหรือ“นายหญิงขี่ม้าเถอะ ไม่ถึงครึ่งชั่วยามเราก็ถึงวังหลวงแล้ว” ไช่เสิ่งเจี๋ยจูงม้าเดินตามนาง ไม

  ท่าทางของไช่เสิ่งเจี๋ยดูอารมณ์ดี เมื่อนางบอกเขาไปว่าจะไปหาเหลียนซูเยว่ได้ที่ไหน แต่เมื่อเอ่ยถึงคู่หมั้นของนางสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ทุกครั้งที่เขาโกรธดวงตาของไช่เสิ่งเจี๋ยจะเปลี่ยนไปเป็นสีเทา เมื่อโทสะลดน้อยลงจึงกลับมาเป็นสีนิลเช่นปกติเขาน่าจะพึงใจในตัวของเหลียนซูเยว่อยู่ไม่น้อย เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นสีหน้าของหลี่จื้อฉิงพลันบูดบึ้ง แน่นอนอยู่แล้วว่า ทุกคนในแผ่นดินกล่าวถึงบุตรสาวจากจวนเสนาบดีว่าเช่นไรอ่อนหวาน งดงาม จิตใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น เปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนหลงรัก ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ตรงข้ามกับนางทั้งสิ้น ระหว่างเดินทางไปตำหนักราชบุตรเขย นางจำไม่ได้เลยว่าถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้งบ่าวรับใช้ที่เดินตามหลังต่างก็หวั่นวิตกเดาอารมณ์ของนางไม่ถูก ไม่รู้ว่าที่ถอนหายใจนั่น เพราะรำคาญ หงุดหงิด หรือขุ่นเคืองใจอะไรในตัวพวกนางหรือเปล่า หลี่จื้อฉิงเองก็สัมผัสได้ว่านางกำนัลที่เดินตามหลังนางต้อย ๆ กำลังหวั่นเกรงในอารมณ์ของนาง“พวกเจ้า รออยู่แถวนี้ ไว้ข้าจัดการเรื่องที่ตำหนักราชบุตรเขยเสร็จแล้ว