LOGINShare
17 รอยยิ้มเสแสร้ง
Last Updated:
2024-12-31 20:00:00“เกือบไปแล้วเจ้าก้อนหิน เกือบเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชะตาชีวิตของท่านอาเสียแล้ว”
“ข้าก็แค่สงสารที่นางหลงทางเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ต้องโทษเจ้ามารตนนั้นที่หานางไม่เจอเสียที ข้าก็แค่ทำให้เขาหานางได้เจอเร็วขึ้นกว่าเดิมก็เท่านั้น”
“ท่านอากลับมาเมื่อไหร่ข้าจะเล่าเรื่องนี้ให้นางฟัง แล้วก็จะบอกท่านซือมิ่งว่าเจ้าฝืนลิขิตฟ้า”
“ข้าไม่ได้ฝ่าฝืนเสียหน่อย ท่านเกาเจี๋ยหยุดเดี๋ยวนี้ จะไปไหนรอข้าน้อยก่อน"
*****
เมื่อมาถึงเรือนไข่มุก หลี่จื้อฉิงก็ยังไม่ตื่น ลำบากไช่เสิ่งเจี๋ยต้องพานางเข้าไปพักผ่อน ยามดึกที่เรือนของนางมักจะไม่มีนางกำนัลหรือหญิงรับใช้เป็นปกติอยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แก่นาง
เสื้อคลุมตัวนอกที่ตัดเย็บจากผ้าไหมชั้นดีถูกเขาช่วยจัดการถอดออกอย่างใจเย็น กระทั่งเหลือเพียงชุดตัวในสีขาวตัวสุดท้าย นางไปตกระกำลำบากมาตลอดทั้งวันกลิ่นกายของนางก็ยังหอมกรุ่น
ไช่เสิ่งเจี๋ยทำจมูกฟุดฟิดอย่างหลงลืมตัว เข
Related chapters
โปรดอย่ารักนางร้าย 18 หลอกใช้
ท่าทางของไช่เสิ่งเจี๋ยดูอารมณ์ดี เมื่อนางบอกเขาไปว่าจะไปหาเหลียนซูเยว่ได้ที่ไหน แต่เมื่อเอ่ยถึงคู่หมั้นของนางสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ทุกครั้งที่เขาโกรธดวงตาของไช่เสิ่งเจี๋ยจะเปลี่ยนไปเป็นสีเทา เมื่อโทสะลดน้อยลงจึงกลับมาเป็นสีนิลเช่นปกติเขาน่าจะพึงใจในตัวของเหลียนซูเยว่อยู่ไม่น้อย เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นสีหน้าของหลี่จื้อฉิงพลันบูดบึ้ง แน่นอนอยู่แล้วว่า ทุกคนในแผ่นดินกล่าวถึงบุตรสาวจากจวนเสนาบดีว่าเช่นไรอ่อนหวาน งดงาม จิตใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น เปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนหลงรัก ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ตรงข้ามกับนางทั้งสิ้น ระหว่างเดินทางไปตำหนักราชบุตรเขย นางจำไม่ได้เลยว่าถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้งบ่าวรับใช้ที่เดินตามหลังต่างก็หวั่นวิตกเดาอารมณ์ของนางไม่ถูก ไม่รู้ว่าที่ถอนหายใจนั่น เพราะรำคาญ หงุดหงิด หรือขุ่นเคืองใจอะไรในตัวพวกนางหรือเปล่า หลี่จื้อฉิงเองก็สัมผัสได้ว่านางกำนัลที่เดินตามหลังนางต้อย ๆ กำลังหวั่นเกรงในอารมณ์ของนาง“พวกเจ้า รออยู่แถวนี้ ไว้ข้าจัดการเรื่องที่ตำหนักราชบุตรเขยเสร็จแล้ว
Last Updated : 2025-01-01โปรดอย่ารักนางร้าย 19 ตระเตรียม
เมื่อได้ออกไปนอกวังไช่เสิ่งเจี๋ยมิได้ไปที่ร้านน้ำชาในป่าไผ่โดยทันที แต่ตั้งใจทำธุระสำคัญของตนให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน เป็นเพราะตอนที่พบกับเหลียนซูเยว่ในตลาดวันนั้น เขาจึงได้เรียนรู้เส้นทางในเมืองหลวงได้คร่าว ๆ เมื่อเดินพ้นประตูวังหลวงพอสมควรเขาก็เริ่มตามหาผู้ภักดีต่อเฉียนซีผู้เป็นองค์ชายรัชทายาทแห่งเฉียนซี ผิวปากเพลงกล่อมเด็กที่เป็นที่นิยมในแคว้นของตนเองไปเรื่อย ๆ ตลอดทาง หากชาวแคว้นเฉียนซีได้ยินท่วงทำนองที่เขาผิวปาก เชื่อว่าจะต้องปรากฏตัวกระทั่งมาหยุดอยู่ที่จัตุรัสใจกลางเมืองหลวง ผู้คนที่ได้ยินเสียงผิวปากของไช่เสิ่งเจี๋ยและรู้ว่ามันสื่อความหมายใด ก็ปรากฏตัวขึ้นทีละคนสองคน“คุณชาย เชิญไปดื่มน้ำชาที่โรงเตี๊ยมของข้าน้อยดีหรือไม่” ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาทักทาย หนวดเครายาวเป็นสีเทา ใบหน้าดูอิ่มเอิบมั่งคั่งเขาเหลือบตามองชายผู้นั้นอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่ปะปนอยู่บนลวดลายบนเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ ไช่เสิ่งเจี๋ยยิ้มเล็กน้อยและเดินตามไปร้านน้ำชาขนาดใหญ่ ตั้
Last Updated : 2025-01-02โปรดอย่ารักนางร้าย 20 เวลาใกล้เข้ามา
“ไม่คิดว่าจะได้พบเจ้าที่นี่อาเสิ่ง” เหลียนซูเยว่กล่าวอย่างอารมณ์ดี แต่บุรุษที่อยู่เคียงข้างนางมิได้อารมณ์ดีตามไปด้วยผู้เป็นบุตรชายแม่ทัพนั่งทำหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ ผิดกับไช่เสิ่งเจี๋ยที่นั่งยิ้มแย้มอย่างมีความสุข“เจ้านายของเจ้าอนุญาตให้เจ้าออกมาเที่ยวเล่นได้ด้วยงั้นหรือ” ปั๋วเจิ้งไม่ยักรู้ว่าหลี่จื้อฉิงจะมีด้านที่ใจดีเช่นนี้ด้วย “ไม่ใช่ว่าเจ้าลักลอบออกมาใช่หรือไม่” ปั๋วเจิ้งพยายามพูดอ้อม ๆ ว่าเขาเป็นเพียงทาสรับใช้ของสตรีผู้นั้น“ไม่ขอรับคุณชายปั๋ว วันนี้เป็นวันหยุด นางอนุญาตให้ข้าออกมาเที่ยวเล่นนอกวัง” นั่นเป็นเรื่องโกหกที่เขาตั้งใจเอาไว้อยู่แล้ว“คนเช่นหลี่จื้อฉิงจะอนุญาตให้บ่าวของตนเองออกมานอกวังเนี่ยนะ ช่างประหลาดดีนัก” หลี่จื้อฉิงที่เขาจำได้ นางไม่ได้มีน้ำใจไมตรีต่อผู้คนที่สถานะด้อยกว่านางสักเท่าใดนัก หรือแม้กระทั่งผู้ที่สูงส่งอยู่เหนือกว่านาง นางก็สามารถลากคอคนผู้นั้นลงมาเหยียบย่ำได้ไช่เสิ่งเจี๋ยแววตาดำมืด คนผู้นี้จะหยุดซักไซ้เขาได้หรือยัง“เอาเถอะ อย่าเ
Last Updated : 2025-01-03โปรดอย่ารักนางร้าย 21 อย่างที่สามีภรรยากระทำกัน
เมื่อได้ใกล้ชิดกันนางถึงเพิ่งจะเห็นว่าดวงตาของนางเป็นสีน้ำตาลอ่อนงดงามแปลกตา ไช่เสิ่งเจี๋ยหัวใจเต้นระรัว ใบหน้าที่ปกติจะฉาบไปด้วยความร้ายกายวันนี้ดูเศร้าสร้อย จนน่ากังวลใจ“วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับท่าน” เขาพลั้งปากพูดออกไปนางหลุบตาต่ำ เบือนหน้าหนีไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเวลานี้สภาพจิตใจของนางเป็นเช่นไร“ไม่มีสิ่งใดหรอก ใส่ใจเรื่องของเจ้าเถิด น่าเสียดายที่เจ้าฆ่าข้าตอนนี้ไม่ได้” นางยิ้มอย่างขมขื่น มือเรียวสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างหลงลืมตัว เพราะความมึนเมาทำให้นางกล้าที่จะกระทำเช่นนี้ หญิงสาวใช้สองมือประคองใบหน้าของบุรุษที่ตัวสูงกว่าอย่างอ่อนโยนหลี่จื้อฉิงได้ยินเสียงหายใจและหัวใจที่เต้นระรัวของไช่เสิ่งเจี๋ย นางยื่นใบหน้าขยับขึ้นไปจุมพิตริมฝีปากหยักของชายหนุ่มร่างสูงกอดประคองร่างนุ่มนิ่มของหลี่จื้อฉิงเอาไว้แน่นมิยอมปล่อย ทั้งที่รังเกียจนางถึงเพียงนี้ แต่กระนั้นวันนี้ก็มิอาจผลักไสนางออกไปได้ ริมฝีปากสีแดงสดนุ่มหยุ่นหวานละมุน ใบหน้างดงามที่ซีดเซียวอยู่ตลอดเวลา กลิ
Last Updated : 2025-01-04โปรดอย่ารักนางร้าย 22 การเป็นสามีภรรยา NC
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่เขารู้สึกว่าคำพูดเช่นนั้นของนางทำให้หัวใจของเขารู้สึกวูบโหวง ถึงเขาจะต้องการสังหารนางในภายหลัง แต่กระนั้นก็มิอยากให้นางพูดแต่ประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา“นายหญิง” ไช่เสิ่งเจี๋ยถอนจุมพิตและจับนางนอนลงกับพื้นอีกครั้ง เขาเรียกนางก็จริงแต่ก็มิได้พูดสิ่งใดออกไป ใบหน้าของหลี่จื้อฉิง เป็นสีแดงระเรื่อร่างสูงจุมพิตติ่งหู ไล่มาจนถึงพวงแก้มที่เขาชอบจิ้มเล่นยามเมื่อนางนอนหลับ ที่เปลือกตามีน้ำตาไหลรินเล็กน้อย เขาพรมจูบซับอย่างอ่อนโยนมือแกร่งสัมผัสร่างนุ่มนิ่มหอมละมุนอย่างใจเย็น ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วสัมผัส แตะเรือนร่างสวยงาม ลมหายใจของนางเริ่มไม่เป็นจังหวะไช่เสิ่งเจี๋ยลากเรียวลิ้นจุมพิตที่ลำคอขาวผ่องไออุ่นและกลิ่นกายหอมละมุนปลุกเร้ากระตุ้นให้ร่างกายของเขาที่ตื่นตัว“อาห์...” นางส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างน่าละอาย เมื่อรู้ตัวว่า กระทำในสิ่งที่น่ารังเกียจหลี่จื้อฉิงจึงรีบเอามือขึ้นมาปิดปาก “ข้า...ข้าขอโทษ”“เหตุใดต้องขอโทษ” มือหยาบบีบเคล้นฟอน
Last Updated : 2025-01-05โปรดอย่ารักนางร้าย 23 ครั้งแรกที่จริงใจ NC
ของเช่นนั้นจะเข้ามาอยู่ในตัวนางงั้นหรือ หลี่จื้อฉิงคิดถึงกับผงะ หัวสมองของนางตื้อไปหมด นางกลายเป็นสตรีโง่ในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น“เสี่ยวเสิ่ง” นางเรียกชื่อเขา“ขอรับนายหญิง” มือของไช่เสิ่งเจี๋ยยังคงชักรูดมังกรตัวนั้นขึ้นลงในขณะที่สนทนากับนาง“สิ่งพรรค์นั้นจะใส่เข้ามาได้จริง ๆ หรือ” หลี่จื้อฉิงหัวหมุนติ้ว ขนาดของมันใหญ่โตเกินกว่าจะเข้ามาอยู่ตัวของนาง ความจริงในอดีตนางเคยเห็นส่วนนั้นของปั๋วจวิน นางเคยถูกบังคับให้ยืนดูมารดาและชายผู้นั้นร่วมสังวาสกันอยู่หลายครั้งเขาไม่ได้ตอบนาง แต่ยิ้มและโน้มตัวลงมาจุมพิตนางอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางมิอาจหยุดการกระทำของอีกฝ่ายได้แล้ว“อาจจะเจ็บสักหน่อย นายหญิง” กระซิบเบา ๆ“มันจะเจ็บด้วยหรือ” แค่คิดว่าจะต้องเจ็บนางก็หวาดกลัว “เสี่ยวเสิ่งข้าไม่ต้องการแล้ว” คำพูดของเขาฟังแล้วดูน่ากลัว นางไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะต้องเจ็บปวดอะไรแบบนั้นด้วย เพราะสิ่งที่นางเห็นจากการกระทำของมารดา ดูเห
Last Updated : 2025-01-06โปรดอย่ารักนางร้าย 24 รู้วิธีช่วยเฉินหว่านเซียน
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่นางจำได้ดีกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อแสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน หลี่จื้อฉิงทำท่าจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงไปไหน นางก็ถูกใครบางคนคว้าเอวเอาไว้“นายหญิงตื่นแล้วหรือ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งส่งเสียงทักทาย“ข้าต้องตื่นแล้ว” นางแงะมือเขาออกจากเอว“ท่านเดินไหวเหรอ” ไช่เสิ่งเจี๋ยไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังรั้งนางมานอนกอดเอาไว้เช่นเดิม“...” จริงอย่างที่เขาพูดส่วนล่างของนางปวดหนึบไปหมด ร่างกายหนักอึ้งราวกับถูกหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับ“ข้า มีธุระต้องทำ”“ใช้นางกำนัลสิ” เขาบอกกับนาง “ให้พวกนางทำให้”“องค์ชายปล่อย” นางดิ้นรนกระทั่งหล่นตุบลงข้างเตียง“เมื่อคืนท่านไม่เห็นจะดื้อดึงเช่นนี้” เขากล่าว“เรื่องเมื่อคืนคือเมื่อคืน คิดว่าเมื่อได้หลับนอนกับข้าแล้ว ระหว่างเราจะมีสิ่งใดเปลี่ยนไปงั้น
Last Updated : 2025-01-07โปรดอย่ารักนางร้าย 25 บุกไปจวนแม่ทัพ
เพราะประโยคที่บอกว่าให้นางไปพาตัวของเฉินหว่านเซียนออกมาเอง หลี่จื้อฉิงจึงมาหยุดอยู่ที่หน้าจวนแม่ทัพใหญ่ พร้อมด้วยคนของตนอีกหลายสิบคนเพื่อให้มั่นใจว่าตนนั้นจะปลอดภัยจากคนที่นี่รถม้าคันใหญ่ประดับด้วยเครื่องประดับหรูหราบ่งบอกถึงสถานะของผู้เป็นเจ้าของ ขยับเคลื่อนมาหยุดอยู่หน้าจวนแม่ทัพ ชาวบ้านและประชาชนต่างออกมามุงดูด้วยความสนใจ มันเป็นแผนการของหลี่จื้อฉิง ให้คนรู้ให้มากที่สุด น่าจะดีกับตัวนางที่สุดอย่างน้อย ๆ ปั๋วจวินก็มิอาจจะกระทำการสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างที่ใจอยากกระทำ นางคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น ร่างเล็กปรับลมหายใจบนรถม้าอยู่ครู่หนึ่งยืดแผ่นหลัง ก้าวขาลงจากรถม้าท่าทางสง่างามนานทีปีหนหลี่จื้อฉิงจะปรากฏตัวสักครั้ง ความงดงามของนางสะกดสายตาของผู้คนในบริเวณนั้นจนเงียบสงบราวกับป่าช้า ใบหน้างดงามเรียบเฉยมิได้แสดงความรู้สึกใด“ท่านหญิง” บุรุษสวมชุดแพรสีน้ำเงินเข้ม ไว้หนวดเคราสีน้ำตาลอายุไม่น่าจะเกินสี่สิบปี เดาว่าน่าจะเป็นพ่อบ้านจวนแม่ทัพ เขาเป็นผู้ออกมาต้อนรับการมาเยือนของนาง“ข้ามาตามคนของข้าคืน”ท่าทางสูงส่งท
Last Updated : 2025-01-08
Latest chapter
โปรดอย่ารักนางร้าย 45 เกลียดความทรงจำพวกนั้นเหลือเกิน
ได้เห็นใบหน้าของชายผู้งดงามราวกับอิสตรีผู้นั้นแล้ว มันให้ความรู้สึกที่นางคุ้นเคยอย่างประหลาด ร่างเล็กยื่นมือส่งให้กับบุรุษผู้นั้นและยินยอมไปกับเขา นางถูกชายที่เรียกตนว่าพ่อ พาตัวออกไปจากตรงนั้น คนตัวเล็กหันหลังกลับไปก็เห็นว่าทุกคนกำลังต่อสู้แย่งชิงนาง แต่นางไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วเงาร่างของคนกลุ่มนั้นที่กำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตา อาการปวดหัวเข้าจู่โจมเล่นงานนางจนทนรู้สึกราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ หลี่จื้อฉิงมิอาจทนได้อีกต่อไป หลับตาลงอย่างเชื่องช้า และหมดสติไปในที่สุดเผิงเยี่ยนปิ่นรู้ว่าพวกเขาหาตัวนางพบแล้ว และพบว่านางถูกซีหยางเว่ยเจียงพาตัวไป ก่อนที่จะมารู้อีกทีว่า สมองของนางได้รับการกระทบกระเทือน คราแรกคิดว่าจะติดตามนางอย่างห่าง ๆ แอบดูแลนางอยู่แบบเงียบ ๆ เพื่อชดใช้ความผิดพลาดต่อการกระทำในอดีต แต่ภายในไม่กี่เดือนที่รู้ความเป็นไปของนาง บุตรสาวของเขาถูกไช่เสิ่งเจี๋ยชิงตัวไปบุตรสาวของเขาตกเข้าไปอยู่ในการต่อสู้แย่งชิงระหว่างแคว้น ผู้ทรงอำนาจสองคนไม่
โปรดอย่ารักนางร้าย 44 เหตุใดต้องให้นางเลือก
หลี่จื้อฉิงฟื้นบนรถม้าที่บุนวมเป็นอย่างดี หัวเล็ก ๆ ของนางหนุนอยู่บนตักของไช่เสิ่งเจี๋ยถ้านางเดาไม่ผิด แม้ว่านางจะร้องขอให้เขาปล่อยนางทิ้งเอาไว้ที่ตำบลนั้น แต่เขาไม่ยอมปล่อย พาตัวนางกลับเฉียนซีแทบจะทันทีที่ทุกอย่างพร้อมแล้วนางขอไปนั่งแยกรถม้าคนละคันกับเขา แต่บุรุษผู้นี้เอาแต่ใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินยอมให้นางกระทำตามอำเภอใจ ส่วนเหลียนซูเยว่ตั้งแต่ปะทะคารมกันในวันนั้น นางก็ไม่ได้ยุ่มย่ามอะไรกันอีก หลี่จื้อฉิงขอร้องให้เสี่ยวซีอย่าได้ไปบอกเรื่องนี้กับไช่เสิ่งเจี๋ย คราแรกนางเองก็ไม่ยอม แต่เป็นเพราะหลี่จื้อฉิงคุกเข่า เสี่ยวซีจึงจำใจยอมสิ่งที่นางอยากรู้ที่สุดในเวลานี้ คือหนึ่งในอดีตนางร้ายกาจเพียงไหน สองนางทำร้ายอะไรเขาไปบ้าง สามเขาสังหารมารดาของนางและขับไล่บิดาของนางให้ไปร่อนเร่ตกระกำลำบากจริงไหม แล้วที่เขาช่วงชิงนำตัวนางมาจากซีหยางเว่ยเจียงเป็นเพราะเหตุผลใดมือเล็กกระตุกชายเสื้อของไช่เสิ่งเจี๋ยเบา ๆ“หิวหรือ”“ไม่ใช่ ท่านเห็นข้าเป็นหมูหรือไง” นางแหวใส่&ldq
โปรดอย่ารักนางร้าย 43 ราวกับภาพสะท้อนในกระจกเงา
ตื่นเช้ามา นางแทบจะนอนทับอยู่บนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ย หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ กระดึ๊บตัวเองออกมาจากอ้อมอกของเขา โดยพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย นางรู้สึกว่าเขาตื่นแล้วแต่ยังคงแกล้งหลับอยู่เช่นนั้น“ถ้าตื่นแล้วก็ปล่อยข้าเถอะ” นางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา“อีกสักพักเถอะ” อยากหยุดเวลานี้เอาไว้เสียจริง ๆ“มันเช้าแล้ว ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องไปทำ” นั่นสิ หน้าที่? ว่าแต่นางต้องทำอะไร ปกติเมื่อตื่นเช้านางจะลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ที่สำนักศึกษาประจำหมู่บ้าน พอซีหยางเว่ยเจียงพานางออกมา วันทั้งวันนางก็ได้แต่นั่งอยู่บนรถม้าถ้าไม่อ่านหนังสือก็เดินหมาก กิจวัตรประจำวันของนางเปลี่ยนไปมากเมื่อกลับไปยังวังหลวงแห่งเฉียนซีเขาก็มีวิธีการเอาคืนนาง แน่นอนว่าตอนที่เขาอยู่ฉางหมิงถูกปฏิบัติเช่นไร นางก็จะได้รับบทเรียนเช่นเดียวกันกับเขามื้อเช้าก่อนออกเดินทาง มีเหลียนซูเยว่ร่วมโต๊ะอาหารด้วย คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิดเป็นหลี่จื้อฉิงจริ
โปรดอย่ารักนางร้าย 42 อยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ไช่เสิ่งเจี๋ยตั้งใจพาตัวนางกลับ แต่กลับถูกซีหยางเว่ยเจียงรั้งเอาไว้ และพูดคุยกันครู่หนึ่ง หากไม่ใช่ว่าเพราะที่หนีรอดปลอดภัยออกมาจากฉางหมิงได้เป็นเพราะฮ่องเต้หยุนเหมินละก็ เขาคงจะสังหารมันเสียตั้งแต่ตอนนี้“นางลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ไช่เสิ่งเจี๋ย หากอยากให้นางมีความสุข เจ้าอย่าได้รื้อฟื้นความทรงจำของนางให้กลับคืนมาอีก ไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้น ความทุกข์ในอดีตที่นางเคยได้รับก็ลืมไปหมดแล้วเช่นกัน” ซีหยางเว่ยเจียงทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะปล่อยให้เขาพาตัวของหลี่จื้อฉิงกลับมาพร้อมกัน ใบหน้าของนางซีดเซียว ไช่เสิ่งเจี๋ยถลกกระโปรงนางขาข้างขวาของนางที่เคยเรียวสวยไร้ริ้วรอย บัดนี้มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ มองผิวเผินภายนอกดูปกติดี แต่เห็นนางเดินกะโผลกกะเผลก นางกลายเป็นสตรีพิการไปแล้วหรือลืมความทุกข์ความเจ็บปวดไปหมดแล้วงั้นหรือ และเป็นเขาที่จำได้อยู่เพียงผู้เดียวฮ่าฮ่า!!เขาได้แต่หัวเราะออกมาอย่างขมขื่นประตูห้องพักภายในโรงเต
โปรดอย่ารักนางร้าย 41 ถูกความจริงกระแทกเข้าเต็มแรง
ไม้เท้าของนางที่พิงอยู่กับกำแพงถูกใครสักคนเตะจนหล่นลงไปอยู่ที่พื้น หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ ย่อกายลงเอื้อมมือไปเก็บไม้เท้าของตนเอง แต่มันกลับถูกผู้คนที่มาร่วมงานเทศกาล เหยียบย่ำ และเตะให้ออกห่างจากนางไปเรื่อย ๆ หลี่จื้อฉิงถอดใจ ไม่ตามไปเก็บทั้งที่ไม้เท้าอันนั้นเป็นของที่ท่านตาทำให้กับนาง เพราะกลัวว่าตนจะพลัดหลงกับซีหยางเว่ยเจียงตอนที่นางถอดใจไป และกลับไปยืนพิงกับกำแพงเฝ้ารอให้ซีหยางเว่ยเจียงกลับมา ไม้เท้าอันนั้นกลับถูกใครบางคนนำมาส่งคืนให้กับนาง“ในที่สุดก็หาท่านเจอเสียที” รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มที่เพิ่งจะปรากฏตัวหลี่จื้อฉิงกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“จือจือ ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอเสียที”คนตัวเล็กเม้มปากของตนเอง สัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัย นางไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับบุรุษที่มีท่าทีคุกคามนาง แต่กลับหมุนตัวตั้งท่าจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด“จะไปไหน” ไช่เสิ่งเจี๋ยคว้ามือข้างที่นางใช้จับไม้เท้า
โปรดอย่ารักนางร้าย 40 ใช่หรือไม่ใช่
หิมะตกหนักจึงทำให้การเดินทางยากลำบาก องครักษ์ของซีหยางเว่ยเจียงรายงานว่า ที่หมู่บ้านข้างหน้ามีงานเทศกาล ระหว่างรอให้หิมะละลาย ทั้งสองพระองค์สามารถเที่ยวเล่นที่นั่นได้ก่อนเมื่อพร้อมค่อยออกเดินทางอีกครั้งซีหยางเว่ยเจียงจึงจำใจพานางไปเที่ยวเล่นในเมือง ความสัมพันธ์ของเขาและนางในเวลานี้แน่นแฟ้นขึ้นเป็นเท่าตัว อยากหยุดเวลาเช่นนี้เอาไว้เหลือเกินเนื่องด้วยขาของนางเป็นอุปสรรคต่อการเดิน ทั้งสองคนจึงไม่ได้เร่งรีบนัก“คืนนี้เราพักที่โรงเตี๊ยมดีกว่า จะได้ไม่ต้องกลับไปที่ค่ายพักแรม” ซีหยางเว่ยเจียงเสนอซึ่งนางเองก็เห็นด้วยกับเขา ถ้ามืดค่ำกว่านี้เดินทางออกไปขึ้นรถม้าเพื่อกลับค่ายพักแรมที่คนของพวกเขาตั้งเอาไว้คงไม่สะดวกเท่าไร ประกอบกับขาของนางเดินนาน ๆ ไม่ได้ จะให้เขาแบกไปจนถึงค่ายก็กลัวหลังเขาจะหักเสียก่อน“ก็ดีเหมือนกัน เราสองคนจะได้อยู่ฉลองงานเทศกาลในเมือง” นางกระชับมือของซีหยางเว่ยเจียง ยิ้มให้เขารอยยิ้มนั้น เขาอยากให้นางยิ้มให้เขาเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ และตลอดไป แต่ลางสังหรณ์กำ
โปรดอย่ารักนางร้าย 39 โกหกคำโต
ไม่รู้สึกถึงความคุ้นเคยเลยสักอย่าง แม้แต่กระทั่งตัวของซีหยางเว่ยเจียงเอง นางก็ไม่ได้รู้สึกคุ้นเคย หลี่จื้อฉิงมองทัศนียภาพของแคว้นหยุนเหมินมาตลอดการเดินทาง บ้านเรือนประชาชน เป็นภาพที่นางไม่คุ้นตา และแทบไม่มีความรู้สึกผูกพันกับที่นี่เลยสักนิด หญิงสาวพยายามนึกอยู่หลายครั้งว่าที่นี่คือที่ไหน ตรงนั้นคืออะไร แม้กระทั่งเรื่องพื้นฐานอย่างขนบธรรมเนียมบางอย่างของหยุนเหมินนางก็จำไม่ได้มันเป็นเรื่องน่าแปลก เพราะในขณะที่นางจำเนื้อหาในตำราซานสือจิ้งได้ แต่กลับจำเรื่องกฎระเบียบของที่นี่ไม่ได้เลย“ฝ่าบาท” นางสะกิดเรื่องบุรุษที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันกับนาง“ว่าอย่างไร” สิ่งเดียวที่เขากลัวนั่นก็คือ กลัวว่าสักวันนางจะจำเรื่องราวในอดีตได้ ทุกครั้งที่นางเรียกเขา และทำสีหน้าเช่นนั้น ซีหยางเว่ยเจียงจึงรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้ม ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการครอบครองนางเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว เขาก็คงไม่ตัดสินใจทำเช่นนี้“ก่อนหน้าที่ฝ่าบาทจะครองราชย์ หม่อมฉันเคยเรียกพระองค์ว่าอย่างไรเหรอเพคะ” มีช
โปรดอย่ารักนางร้าย 38 กลับคืนสถานะเดิมหรือ?
เกาเจี๋ยและสือโต้วถอยร่นออกมาอยู่ด้านนอก ปล่อยให้ครรลองทุกอย่างมันดำเนินต่อไป โดยที่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปกีดขวางได้ทั้งสองคนแปลงกายกลับมาอยู่ในร่างเดิม เฝ้ามองคนสองคนสนทนากัน“เจ้าหมอนั่นโกหกท่านอา” สือโต้วบ่น“ก็ทุกอย่างมันถูกลิขิตมาให้เป็นเช่นนี้ พวกเราจะไปทำอะไรได้ล่ะ” เกาเจี๋ยโบกพัดขนนกยูงของตนเองไปมา “อย่างไรเราก็ต้องส่งนางกลับเข้าสู่ห้วงวัฏสงสารเดิมแบบที่ควรจะเป็น เรายื่นมือเข้ามาสอดก็นับว่าวุ่นวายเกินพอแล้ว หากท่านซือมิ่งรู้ มีหวังพวกเราได้ถูกบ่นจนหูชา”“ว่าแต่แล้วไข่ใบนั้นท่านเอาเขาไปเก็บไว้ที่ไหน”ในวันที่หลี่จื้อฉิงตกลงมาจากผาตัดใจ ในครรภ์ของนางมีหนึ่งชีวิต พวกเขาทั้งสองคนจึงอาสานำเด็กคนนั้นไปใส่ไว้ในไข่ ใช้พลังเซียนบำรุงดูแลอยู่ในตำหนักเซียนของมหาเทพ แล้วจึงลงมาช่วยเหลือนางบนโลกมนุษย์ พวกเขาเองมิอาจปล่อยให้ความพยายามของมหาเทพสูญเปล่าได้ จึงไม่สนว่าเมื่อกลับคืนสู่ฟ้าเบื้องบนแล้ว และนางรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น จะลงโทษเขาหรือไม่
โปรดอย่ารักนางร้าย 37 พบนางแล้ว
ได้รับข่าวจากนายอำเภอในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ทางทิศใต้ของแคว้น ส่งรายงานมาว่า พบสตรีที่อาจจะเป็นคนที่เขากำลังตามหาอยู่ ซีหยางเว่ยเจียงก็รีบขี่ม้าเร็วออกมาจากจากเมืองหลวงในทันที ใช้เวลาราวหนึ่งสัปดาห์เขาจึงมาถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง“นางอยู่ไหน” เขาถามเข้าเรื่องในทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ได้เอ่ยเรื่องอื่นจ้าวตู้รู้อยู่แล้วว่าฮ่องเต้แห่งหยุนเหมินจะเสด็จประพาสมายังหมู่บ้านเล็ก ๆ ของตน จึงให้ชาวบ้านออกมาเตรียมต้อนรับ แต่อีกฝ่ายดูท่าจะอยากพบคนมากกว่า จึงรีบตอบคำถามของนายเหนือหัว“อยู่ที่บ้านของผู้เฒ่าเกาพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”“นำทางไป” ซีหยางเว่ยเจียงขึ้นม้าและให้จ้าวตู้วิ่งนำทางบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ปรากฏอยู่ตรงหน้า ซีหยางเว่ยเจียงไม่อยากให้นางตื่นตระหนกตกใจ เพราะจากคำรายงานของนายอำเภอกล่าวว่านางความจำเสื่อมและได้รับบาดเจ็บ ได้พบหน้ากันในเวลานี้ไม่แน่ว่านางอาจจะจำเขาไม่ได้“พวกเจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ไม่ต้องตามมา”
