เข้าสู่ระบบแชร์
24 รู้วิธีช่วยเฉินหว่านเซียน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-07 20:00:21ไม่รู้ว่าเมื่อคืนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่นางจำได้ดีกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อแสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน หลี่จื้อฉิงทำท่าจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงไปไหน นางก็ถูกใครบางคนคว้าเอวเอาไว้
“นายหญิงตื่นแล้วหรือ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งส่งเสียงทักทาย
“ข้าต้องตื่นแล้ว” นางแงะมือเขาออกจากเอว
“ท่านเดินไหวเหรอ” ไช่เสิ่งเจี๋ยไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังรั้งนางมานอนกอดเอาไว้เช่นเดิม
“...” จริงอย่างที่เขาพูดส่วนล่างของนางปวดหนึบไปหมด ร่างกายหนักอึ้งราวกับถูกหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับ
“ข้า มีธุระต้องทำ”
“ใช้นางกำนัลสิ” เขาบอกกับนาง “ให้พวกนางทำให้”
“องค์ชายปล่อย” นางดิ้นรนกระทั่งหล่นตุบลงข้างเตียง
“เมื่อคืนท่านไม่เห็นจะดื้อดึงเช่นนี้” เขากล่าว
“เรื่องเมื่อคืนคือเมื่อคืน คิดว่าเมื่อได้หลับนอนกับข้าแล้ว ระหว่างเราจะมีสิ่งใดเปลี่ยนไปงั้น
บทที่เกี่ยวข้อง
โปรดอย่ารักนางร้าย 25 บุกไปจวนแม่ทัพ
เพราะประโยคที่บอกว่าให้นางไปพาตัวของเฉินหว่านเซียนออกมาเอง หลี่จื้อฉิงจึงมาหยุดอยู่ที่หน้าจวนแม่ทัพใหญ่ พร้อมด้วยคนของตนอีกหลายสิบคนเพื่อให้มั่นใจว่าตนนั้นจะปลอดภัยจากคนที่นี่รถม้าคันใหญ่ประดับด้วยเครื่องประดับหรูหราบ่งบอกถึงสถานะของผู้เป็นเจ้าของ ขยับเคลื่อนมาหยุดอยู่หน้าจวนแม่ทัพ ชาวบ้านและประชาชนต่างออกมามุงดูด้วยความสนใจ มันเป็นแผนการของหลี่จื้อฉิง ให้คนรู้ให้มากที่สุด น่าจะดีกับตัวนางที่สุดอย่างน้อย ๆ ปั๋วจวินก็มิอาจจะกระทำการสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างที่ใจอยากกระทำ นางคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น ร่างเล็กปรับลมหายใจบนรถม้าอยู่ครู่หนึ่งยืดแผ่นหลัง ก้าวขาลงจากรถม้าท่าทางสง่างามนานทีปีหนหลี่จื้อฉิงจะปรากฏตัวสักครั้ง ความงดงามของนางสะกดสายตาของผู้คนในบริเวณนั้นจนเงียบสงบราวกับป่าช้า ใบหน้างดงามเรียบเฉยมิได้แสดงความรู้สึกใด“ท่านหญิง” บุรุษสวมชุดแพรสีน้ำเงินเข้ม ไว้หนวดเคราสีน้ำตาลอายุไม่น่าจะเกินสี่สิบปี เดาว่าน่าจะเป็นพ่อบ้านจวนแม่ทัพ เขาเป็นผู้ออกมาต้อนรับการมาเยือนของนาง“ข้ามาตามคนของข้าคืน”ท่าทางสูงส่งท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08โปรดอย่ารักนางร้าย 26 องค์ชายคู่หมั้น
ได้ยินข่าวที่หลี่จื้อฉิงบังอาจมาป่วนจวนเขาถึงที่นี่ แทนที่ปั๋วจวินจะโมโหโกรธา แต่กลายเป็นว่ายิ้มอย่างอารมณ์ดี จิ้งจอกตัวน้อยวิ่งเข้ามาติดกับดักเองเชียวหรือ เมื่อคิดได้เช่นนั้นแม่ทัพปีศาจปั๋วจวินจึงเร่งรีบกลับไปที่จวนก่อนที่จิ้งจอกน้อยของเขาจะหนีไปเสียก่อนเมื่อเห็นผู้เป็นนายของตนมาถึง ผู้เป็นพ่อบ้านก็เร่งรีบรายงานและนำทางไปพบกับหลี่จื้อฉิงในทันทีร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นแม่ทัพเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงพื้นที่ที่นางอยู่“ออกไปให้หมด ในที่แห่งนี้ ข้ามีเรื่องสำคัญจะต้องสนทนากับท่านหญิง”บ่าวไพร่นางกำนัลที่มากับหลี่จื้อฉิงต่างก็หวาดกลัวจนตัวสั่นแต่กระนั้นก็ยังอยู่คุ้มครองนางมิได้ไปไหน“ข้าจะกลับแล้ว ไม่มีเรื่องใดต้องสนทนากับคนเช่นท่าน” หลี่จื้อฉิงหวาดกลัวจนหัวใจเต้นระรัว แต่กระนั้นก็มิอาจเปิดเผยให้เขารู้นางรู้สึกเช่นไรดื้อรั้นและงดงามถูกใจเขาจริง ๆ ปั๋วจวินสังหารหนึ่งในคนของนางต่อหน้าหลี่จื้อฉิง เมื่อมีการเชือดไก่ให้ลิงดู นางกำนัลบ่าวไพร่คนของนางก็วิ่งหนีกระจัดกระจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09โปรดอย่ารักนางร้าย 27 หุบปาก!!!
นางถูกพามาที่เรือนไข่มุกโดยมีซีหยางเว่ยเจียงเป็นผู้มาส่ง เขาเป็นวรยุทธ์ใช้เวลาไม่นานก็พานางมาถึงที่พักได้โดยสวัสดิภาพ และผู้ที่มาถึงแทบจะพร้อมกันคือไช่เสิ่งเจี๋ย ใบหน้าของอีกฝ่ายเรียบเฉยจนนางเดาไม่ได้ว่า เขากำลังรู้สึกสิ่งใด อาจจะกำลังรู้สึกดีใจที่นางตกอยู่ในอันตราย ใช่แล้วละเขาน่าจะรู้สึกสะใจที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับนาง หลี่จื้อฉิงได้แต่ถอนหายใจ“องค์ชายขอนายหญิงของข้าคืนด้วย” ทันทีที่เท้าติดพื้นไช่เสิ่งเจี๋ยก็เข้ามายื้อแย่งซีหยางเว่ยเจียงมองไปยังบุรุษที่สวมชุดสีขาวสะอาดเส้นผมปล่อยยาวสยาย ท่าทางไม่เหมือนกับองครักษ์ แต่ก็ไม่น่าใช่บ่าวรับใช้ในเรือนนี้อย่างแน่นอน ข่าวลือที่ว่าหลี่จื้อฉิงมีชายบำเรอที่ชุบเลี้ยงเอาไว้ ดูท่าจะเป็นความจริง“ท่านหญิง เขาเป็นชายบำเรอของท่าหรือ”คนตัวเล็กส่ายหัวไปมา “เป็นทาสที่ข้ารับเอามาดูแลชั่วคราวน่ะ อีกไม่นานก็จะส่งเขากลับไปบ้านเมืองของเขาแล้ว”ไช่เสิ่งเจี๋ยกัดฟันกรอดเป็นแค่ทาสงั้นหรือ แม้จะอยากไปยื้อแย่งนางคืนถึงเพียงไหน เขาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10โปรดอย่ารักนางร้าย 28 เรือนไข่มุกมีพายุเข้า
ในทุก ๆ วันจะมีบุรุษมานั่งเฝ้านางรับประทานอาหาร มื้อเช้าเป็นไช่เสิ่งเจี๋ย ตกบ่ายเป็นซีหยางเว่ยเจียง นางทั้งขับไล่ทั้งด่าตะเพิดแต่ก็ไม่มีผู้ใดคิดจะฟังนางเลยสักคน ท้ายที่สุดนางก็เหนื่อยจะไล่แล้วคนตัวเล็กนั่งรับประทานอาหารมื้อเช้าโดยมีไช่เสิ่งเจี๋ยคอยป้อนและดูแล แต่ยังรับประทานไปได้ไม่ถึงครึ่งชาม หลี่ซินอี้ก็ปรากฏตัว“นางตัวดี” หลี่ซินอี้เข้ามาถึงก็พังข้าวของในห้องของหลี่จื้อฉิงจนพังพินาศโชคดีที่ไช่เสิ่งเจี๋ยเอาตัวเข้ามาขวางเอาไว้ได้ทัน หลี่จื้อฉิงจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ“หลี่ซินอี้ เจ้าบ้าอะไร” หลี่จื้อฉิงเองก็ใช่ว่าจะยอมกันง่าย ๆ“เหตุใดองค์ชายซีหยางถึงจะถอนหมั้นกับข้า แล้วเปลี่ยนเป็นเจ้า” หลี่ซินอี้โวยวาย นางชอบพอชายผู้นั้นมาตั้งแต่ยังเยาว์ จู่ ๆ มาเปลี่ยนตัวคู่หมั้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเช่นนี้ได้อย่างไร ต้องเป็นฝีมือของนางแน่ ๆ ได้ยินว่าหลังจากองค์ชายซีหยางอุ้มหลี่จื้อฉิงกลับเข้ามา ทุกเช้าเย็นหลังจากปฏิบัติราชกิจเสร็จแล้วก็มักจะแวะเวียนมาที่เรือนไข่มุก หลี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11โปรดอย่ารักนางร้าย 29 ยื่นข้อเสนอ
อยู่กันตามลำพังเพียงสองคน และดูว่าไม่มีผู้ใดแอบฟังเขาก็เริ่มสนทนาเข้าประเด็นในทันที“ข้าต้องการเจ้า” ซีหยางเว่ยเจียงกล่าวออกไปตามตรง“หมายความว่าอย่างไร”“ท่านหญิงจื้อฉิง ข้าต้องการเจ้ามาเป็นสนมของข้า”“เป็นสนม!!!” แน่อยู่แล้วนางเป็นได้แค่นั้นนั่นแหละฐานันดรต่ำต้อยมีอำนาจเพราะเป็นหุ่นเชิดของมารดา“ด้วยสถานะของเจ้าเป็นสนมของข้าก็นับว่าสูงส่งมากแล้ว และหากเจ้ารับปาก เรื่องของไช่เสิ่งเจี๋ยและเฉินหว่านเซียน แคว้นหยุนเหมินจะเป็นธุระจัดการให้ทุกอย่าง” เส้นสายของหยุนเหมินมีอยู่ในทุกแคว้น ไม่ว่าใครจะทำอะไรหรือสิ่งใด ย่อมรู้ทุกอย่าง “หากเจ้าตกลง ข้าจะอำนวยความสะดวกทุกอย่างให้แก่เจ้า ส่งตัวองค์หญิงแห่งเสียนลู่ที่หลบซ่อนอยู่ในบ้านองครักษ์ของท่าน และองค์ชายแห่งเฉียนซีกลับไปโดยสวัสดิภาพ”หลี่จื้อฉิงพิจารณาสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวออกมา นางไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่านางกำลังวางแผนการอะไร“เส้นสายและอำนาจของท่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12โปรดอย่ารักนางร้าย 30 เอาอย่างไรดี
ไช่เสิ่งเจี๋ยเดินไปกระชากแขนของหลี่จื้อฉิงทันทีที่คนพวกนั้นพ้นออกไปจากเรือนไข่มุก เหตุใดนางจึงยิ้มได้อย่างหน้าระรื่นเช่นนั้นซ้ำยังยินยอมให้เขาจุมพิตที่ศีรษะอีกด้วย“ท่านไปคุยอะไรกับมัน” เขากระชากแขนนางและพาตัวกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง“ปล่อยนะ ข้าเจ็บ” นางดิ้นแต่ก็มิอาจต้านแรงเขาได้ “ไช่เสิ่งเจี๋ย ข้าเจ็บ”“ข้าถามว่าท่านคุยอะไรกับมัน” แววตาของชายหนุ่มเป็นสีเทา ยามสนทนากับนางและไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปเป็นสีนิลดั่งเช่นเวลาปกติ“ข้าจะคุยอะไรกับเขา มันใช่เรื่องของท่านหรือ” นางเชิดหน้าขึ้น ถูกต้องแล้ว มันต้องเป็นเช่นนี้นั่นแหละ “ในเมื่อเขาเป็นคู่หมั้นของข้า ในอนาคต ข้าจะได้เป็นฮองเฮา...” นางโกหก เมื่อไปอยู่ที่นั่นนางจะได้เป็นเพียงสนมขั้นต่ำ“แต่ท่านเป็นภรรยาของข้าแล้ว เรากราบไหว้ฟ้าดินกันไปแล้ว” เขาผลักนางจนแผ่นหลังประชิดกับกำแพง“มีแค่ข้า ท่าน และเสด็จแม่ รวมถึงองครักษ์ของพระองค์เพียงคนเดียวที่รู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13โปรดอย่ารักนางร้าย 31 สาแก่ใจ
น้ำสกปรกและเย็นเฉียบบรรจุอยู่ในถังไม้ถูกนำมาสาดใส่นางและมารดา ความหนาวเหน็บกัดกินจิตใจของหลี่หย่าถิงจนแทบจะไร้ความรู้สึก เด็กสาววัยสิบสามมองการกระทำของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของนาง ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น เขานิ่งเฉย ไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือไม่เอ่ยปากห้ามปรามใด ๆ ทั้งสิ้น“เสด็จพ่อ หม่อมฉันก็เป็นบุตรสาวของพระองค์นะเพคะ เหตุใด เหตุใดจึงปล่อยให้นางทำร้ายหม่อมฉันเช่นนี้” หลี่หย่าถิงชี้หน้าด่ากราดไปยังสตรีผู้เป็นมารดาของแผ่นดิน“ถิงเอ๋อร์ อย่าได้พูดเช่นนั้น” มารดาของนางรีบรั้งตัวบุตรสาวให้นางคุกเข่าลงกับพื้น“เสด็จแม่ พระองค์ก็เป็นภรรยาของเขาผู้หนึ่งเหมือนกัน ส่วนข้าก็เป็นบุตรสาวของเสด็จพ่อ”ยังไม่ทันจะกล่าวพูดจบประโยคหลี่หย่าถิงก็ถูกนางกำนัลของหยางซวนเหยากดตัวลงกับพื้น มัดมือไม้และเท้าไว้กับม้านั่งจากนั้นใช้วิธีการทรมานสารพัดอย่างกับนาง“นังเด็กคนนี้ปากดีนักข้าจะให้มันได้เรียนรู้ความเจ็บปวด” ผู้เป็นฮองเฮากล่าว “ฝ่าบาทคิดเห็นอย่างไรเพคะ หม่อมฉันสามารถสั่งสอนบุตรสาวคนน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-14โปรดอย่ารักนางร้าย 32 คืนวุ่นวาย
นางให้เขาไปจัดการเรื่องของตนเอง บอกว่าอีกไม่นานจะเริ่มดำเนินแผนการ ซีหยางเว่ยเจียงแวะมาที่เรือนไข่มุกของนางอยู่บ่อย ๆ หลี่จื้อฉิงแสดงบทบาทเป็นสตรีที่กำลังอยู่ในอาการตกหลุมรักได้เป็นอย่างดี โดยมีไช่เสิ่งเจี๋ยอยู่ข้าง ๆ นาง ยืนเฝ้ามองการกระทำของนางด้วยสีหน้าเรียบ ชั่วเวลาหนึ่งนางเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ เคียดแค้นใจ หญิงสาวได้แต่หยิกตัวเองว่า อย่าได้ลืมหน้าที่ของตน หน้าที่อะไรสักอย่างก็ไม่รู้ที่นางถูกบังคับให้แบกรับเมื่อคิดถึงก็ตลกดีเหมือนกัน หลายวันมานี้นางไม่ได้ไปพบบิดา เพราะเข็ดขยาดหวั่นเกรงว่า ตนนั้นจะไปได้ยินความลับอะไรของพวกเขาอีก นางไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้เรื่องราวใด ๆ ทั้งสิ้นแล้ว ส่งไช่เสิ่งเจี๋ยกลับแผ่นดินเกิด จากนั้นก็จากไปอย่างสงบสุขวันงานเลี้ยงมาถึง ขุนนางและชนชั้นสูงทั่วทั้งฉางหมิงต่างก็ได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงอย่างพร้อมเพรียงกัน แน่นอนว่าครอบครัวแม่ทัพและเสนาบดีก็ถูกรับเชิญให้เข้าร่วมด้วยเครื่องประดับที่ถูกส่งมาเป็นของกำนัลให้กับนาง เดิมทีนั้นถูกส่งมามอบให้กับหลี่ซินอี้ ถูกสับเปลี่ยนมาให้มาให้กับหลี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-15
บทล่าสุด
โปรดอย่ารักนางร้าย 46 หายไปได้อย่างไร
“จือจือ”ไช่เสิ่งเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมาอีกทีพบว่าหลี่จื้อฉิงหายตัวไปแล้ว เมื่อมองไปยังฝั่งตรงข้ามกัน พบว่าซีหยางเว่ยเจียงก็กำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พายุหิมะหอบใหญ่พัดลงมากลางวงตรงบริเวณที่คนของหยุนเหมินและเฉียนซีกำลังต่อสู้ห้ำหั่นกัน เงยหน้าตั้งสติกันอีกทีพบว่าพายุลูกนั้นพัดเอาตัวของหลี่จื้อฉิงไปแล้วมันเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด แสดงว่าต้องมีใครสักคนแอบแฝงอยู่ในพายุลูกนั้น แล้วคนผู้นั้นคือใครกันล่ะ วิชาประหลาดพวกนั้นมีอยู่บนโลกนี้ด้วยหรือ“นางล่ะ นางอยู่ไหน” ซีหยางเว่ยเจียงตะโกนกู่ก้อง เพราะคิดว่าไช่เสิ่งเจี๋ยบีบบังคับพาตัวนางไป“ข้าต้องถามเจ้ามากกว่าว่า นางอยู่ไหน เมื่อครู่นางยังอยู่ตรงนี้”ซีหยางเว่ยเจียงกวาดสายตาไปรอบ ๆ ตัวพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตัวของไช่เสิ่งเจี๋ยเองก็ดูเหมือนจะคาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น“อาเสิ่ง” น้ำเสียงสั่นเครือปลุกให้ไช่เสิ่งเจี๋ยที่กำลังจดจ่ออยู่กับการตามหาหลี่จื้อฉิงต้องหันไปมองต้นเสียง
โปรดอย่ารักนางร้าย 45 เกลียดความทรงจำพวกนั้นเหลือเกิน
ได้เห็นใบหน้าของชายผู้งดงามราวกับอิสตรีผู้นั้นแล้ว มันให้ความรู้สึกที่นางคุ้นเคยอย่างประหลาด ร่างเล็กยื่นมือส่งให้กับบุรุษผู้นั้นและยินยอมไปกับเขา นางถูกชายที่เรียกตนว่าพ่อ พาตัวออกไปจากตรงนั้น คนตัวเล็กหันหลังกลับไปก็เห็นว่าทุกคนกำลังต่อสู้แย่งชิงนาง แต่นางไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วเงาร่างของคนกลุ่มนั้นที่กำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตา อาการปวดหัวเข้าจู่โจมเล่นงานนางจนทนรู้สึกราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ หลี่จื้อฉิงมิอาจทนได้อีกต่อไป หลับตาลงอย่างเชื่องช้า และหมดสติไปในที่สุดเผิงเยี่ยนปิ่นรู้ว่าพวกเขาหาตัวนางพบแล้ว และพบว่านางถูกซีหยางเว่ยเจียงพาตัวไป ก่อนที่จะมารู้อีกทีว่า สมองของนางได้รับการกระทบกระเทือน คราแรกคิดว่าจะติดตามนางอย่างห่าง ๆ แอบดูแลนางอยู่แบบเงียบ ๆ เพื่อชดใช้ความผิดพลาดต่อการกระทำในอดีต แต่ภายในไม่กี่เดือนที่รู้ความเป็นไปของนาง บุตรสาวของเขาถูกไช่เสิ่งเจี๋ยชิงตัวไปบุตรสาวของเขาตกเข้าไปอยู่ในการต่อสู้แย่งชิงระหว่างแคว้น ผู้ทรงอำนาจสองคนไม่
โปรดอย่ารักนางร้าย 44 เหตุใดต้องให้นางเลือก
หลี่จื้อฉิงฟื้นบนรถม้าที่บุนวมเป็นอย่างดี หัวเล็ก ๆ ของนางหนุนอยู่บนตักของไช่เสิ่งเจี๋ยถ้านางเดาไม่ผิด แม้ว่านางจะร้องขอให้เขาปล่อยนางทิ้งเอาไว้ที่ตำบลนั้น แต่เขาไม่ยอมปล่อย พาตัวนางกลับเฉียนซีแทบจะทันทีที่ทุกอย่างพร้อมแล้วนางขอไปนั่งแยกรถม้าคนละคันกับเขา แต่บุรุษผู้นี้เอาแต่ใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินยอมให้นางกระทำตามอำเภอใจ ส่วนเหลียนซูเยว่ตั้งแต่ปะทะคารมกันในวันนั้น นางก็ไม่ได้ยุ่มย่ามอะไรกันอีก หลี่จื้อฉิงขอร้องให้เสี่ยวซีอย่าได้ไปบอกเรื่องนี้กับไช่เสิ่งเจี๋ย คราแรกนางเองก็ไม่ยอม แต่เป็นเพราะหลี่จื้อฉิงคุกเข่า เสี่ยวซีจึงจำใจยอมสิ่งที่นางอยากรู้ที่สุดในเวลานี้ คือหนึ่งในอดีตนางร้ายกาจเพียงไหน สองนางทำร้ายอะไรเขาไปบ้าง สามเขาสังหารมารดาของนางและขับไล่บิดาของนางให้ไปร่อนเร่ตกระกำลำบากจริงไหม แล้วที่เขาช่วงชิงนำตัวนางมาจากซีหยางเว่ยเจียงเป็นเพราะเหตุผลใดมือเล็กกระตุกชายเสื้อของไช่เสิ่งเจี๋ยเบา ๆ“หิวหรือ”“ไม่ใช่ ท่านเห็นข้าเป็นหมูหรือไง” นางแหวใส่&ldq
โปรดอย่ารักนางร้าย 43 ราวกับภาพสะท้อนในกระจกเงา
ตื่นเช้ามา นางแทบจะนอนทับอยู่บนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ย หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ กระดึ๊บตัวเองออกมาจากอ้อมอกของเขา โดยพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย นางรู้สึกว่าเขาตื่นแล้วแต่ยังคงแกล้งหลับอยู่เช่นนั้น“ถ้าตื่นแล้วก็ปล่อยข้าเถอะ” นางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา“อีกสักพักเถอะ” อยากหยุดเวลานี้เอาไว้เสียจริง ๆ“มันเช้าแล้ว ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องไปทำ” นั่นสิ หน้าที่? ว่าแต่นางต้องทำอะไร ปกติเมื่อตื่นเช้านางจะลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ที่สำนักศึกษาประจำหมู่บ้าน พอซีหยางเว่ยเจียงพานางออกมา วันทั้งวันนางก็ได้แต่นั่งอยู่บนรถม้าถ้าไม่อ่านหนังสือก็เดินหมาก กิจวัตรประจำวันของนางเปลี่ยนไปมากเมื่อกลับไปยังวังหลวงแห่งเฉียนซีเขาก็มีวิธีการเอาคืนนาง แน่นอนว่าตอนที่เขาอยู่ฉางหมิงถูกปฏิบัติเช่นไร นางก็จะได้รับบทเรียนเช่นเดียวกันกับเขามื้อเช้าก่อนออกเดินทาง มีเหลียนซูเยว่ร่วมโต๊ะอาหารด้วย คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิดเป็นหลี่จื้อฉิงจริ
โปรดอย่ารักนางร้าย 42 อยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ไช่เสิ่งเจี๋ยตั้งใจพาตัวนางกลับ แต่กลับถูกซีหยางเว่ยเจียงรั้งเอาไว้ และพูดคุยกันครู่หนึ่ง หากไม่ใช่ว่าเพราะที่หนีรอดปลอดภัยออกมาจากฉางหมิงได้เป็นเพราะฮ่องเต้หยุนเหมินละก็ เขาคงจะสังหารมันเสียตั้งแต่ตอนนี้“นางลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ไช่เสิ่งเจี๋ย หากอยากให้นางมีความสุข เจ้าอย่าได้รื้อฟื้นความทรงจำของนางให้กลับคืนมาอีก ไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้น ความทุกข์ในอดีตที่นางเคยได้รับก็ลืมไปหมดแล้วเช่นกัน” ซีหยางเว่ยเจียงทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะปล่อยให้เขาพาตัวของหลี่จื้อฉิงกลับมาพร้อมกัน ใบหน้าของนางซีดเซียว ไช่เสิ่งเจี๋ยถลกกระโปรงนางขาข้างขวาของนางที่เคยเรียวสวยไร้ริ้วรอย บัดนี้มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ มองผิวเผินภายนอกดูปกติดี แต่เห็นนางเดินกะโผลกกะเผลก นางกลายเป็นสตรีพิการไปแล้วหรือลืมความทุกข์ความเจ็บปวดไปหมดแล้วงั้นหรือ และเป็นเขาที่จำได้อยู่เพียงผู้เดียวฮ่าฮ่า!!เขาได้แต่หัวเราะออกมาอย่างขมขื่นประตูห้องพักภายในโรงเต
โปรดอย่ารักนางร้าย 41 ถูกความจริงกระแทกเข้าเต็มแรง
ไม้เท้าของนางที่พิงอยู่กับกำแพงถูกใครสักคนเตะจนหล่นลงไปอยู่ที่พื้น หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ ย่อกายลงเอื้อมมือไปเก็บไม้เท้าของตนเอง แต่มันกลับถูกผู้คนที่มาร่วมงานเทศกาล เหยียบย่ำ และเตะให้ออกห่างจากนางไปเรื่อย ๆ หลี่จื้อฉิงถอดใจ ไม่ตามไปเก็บทั้งที่ไม้เท้าอันนั้นเป็นของที่ท่านตาทำให้กับนาง เพราะกลัวว่าตนจะพลัดหลงกับซีหยางเว่ยเจียงตอนที่นางถอดใจไป และกลับไปยืนพิงกับกำแพงเฝ้ารอให้ซีหยางเว่ยเจียงกลับมา ไม้เท้าอันนั้นกลับถูกใครบางคนนำมาส่งคืนให้กับนาง“ในที่สุดก็หาท่านเจอเสียที” รอยยิ้มเย็นยะเยือกปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มที่เพิ่งจะปรากฏตัวหลี่จื้อฉิงกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความประหลาดใจ“จือจือ ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอเสียที”คนตัวเล็กเม้มปากของตนเอง สัมผัสได้ถึงความไม่ปลอดภัย นางไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับบุรุษที่มีท่าทีคุกคามนาง แต่กลับหมุนตัวตั้งท่าจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด“จะไปไหน” ไช่เสิ่งเจี๋ยคว้ามือข้างที่นางใช้จับไม้เท้า
โปรดอย่ารักนางร้าย 40 ใช่หรือไม่ใช่
หิมะตกหนักจึงทำให้การเดินทางยากลำบาก องครักษ์ของซีหยางเว่ยเจียงรายงานว่า ที่หมู่บ้านข้างหน้ามีงานเทศกาล ระหว่างรอให้หิมะละลาย ทั้งสองพระองค์สามารถเที่ยวเล่นที่นั่นได้ก่อนเมื่อพร้อมค่อยออกเดินทางอีกครั้งซีหยางเว่ยเจียงจึงจำใจพานางไปเที่ยวเล่นในเมือง ความสัมพันธ์ของเขาและนางในเวลานี้แน่นแฟ้นขึ้นเป็นเท่าตัว อยากหยุดเวลาเช่นนี้เอาไว้เหลือเกินเนื่องด้วยขาของนางเป็นอุปสรรคต่อการเดิน ทั้งสองคนจึงไม่ได้เร่งรีบนัก“คืนนี้เราพักที่โรงเตี๊ยมดีกว่า จะได้ไม่ต้องกลับไปที่ค่ายพักแรม” ซีหยางเว่ยเจียงเสนอซึ่งนางเองก็เห็นด้วยกับเขา ถ้ามืดค่ำกว่านี้เดินทางออกไปขึ้นรถม้าเพื่อกลับค่ายพักแรมที่คนของพวกเขาตั้งเอาไว้คงไม่สะดวกเท่าไร ประกอบกับขาของนางเดินนาน ๆ ไม่ได้ จะให้เขาแบกไปจนถึงค่ายก็กลัวหลังเขาจะหักเสียก่อน“ก็ดีเหมือนกัน เราสองคนจะได้อยู่ฉลองงานเทศกาลในเมือง” นางกระชับมือของซีหยางเว่ยเจียง ยิ้มให้เขารอยยิ้มนั้น เขาอยากให้นางยิ้มให้เขาเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ และตลอดไป แต่ลางสังหรณ์กำ
โปรดอย่ารักนางร้าย 39 โกหกคำโต
ไม่รู้สึกถึงความคุ้นเคยเลยสักอย่าง แม้แต่กระทั่งตัวของซีหยางเว่ยเจียงเอง นางก็ไม่ได้รู้สึกคุ้นเคย หลี่จื้อฉิงมองทัศนียภาพของแคว้นหยุนเหมินมาตลอดการเดินทาง บ้านเรือนประชาชน เป็นภาพที่นางไม่คุ้นตา และแทบไม่มีความรู้สึกผูกพันกับที่นี่เลยสักนิด หญิงสาวพยายามนึกอยู่หลายครั้งว่าที่นี่คือที่ไหน ตรงนั้นคืออะไร แม้กระทั่งเรื่องพื้นฐานอย่างขนบธรรมเนียมบางอย่างของหยุนเหมินนางก็จำไม่ได้มันเป็นเรื่องน่าแปลก เพราะในขณะที่นางจำเนื้อหาในตำราซานสือจิ้งได้ แต่กลับจำเรื่องกฎระเบียบของที่นี่ไม่ได้เลย“ฝ่าบาท” นางสะกิดเรื่องบุรุษที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันกับนาง“ว่าอย่างไร” สิ่งเดียวที่เขากลัวนั่นก็คือ กลัวว่าสักวันนางจะจำเรื่องราวในอดีตได้ ทุกครั้งที่นางเรียกเขา และทำสีหน้าเช่นนั้น ซีหยางเว่ยเจียงจึงรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ต้องปั้นหน้ายิ้มแย้ม ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการครอบครองนางเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว เขาก็คงไม่ตัดสินใจทำเช่นนี้“ก่อนหน้าที่ฝ่าบาทจะครองราชย์ หม่อมฉันเคยเรียกพระองค์ว่าอย่างไรเหรอเพคะ” มีช
โปรดอย่ารักนางร้าย 38 กลับคืนสถานะเดิมหรือ?
เกาเจี๋ยและสือโต้วถอยร่นออกมาอยู่ด้านนอก ปล่อยให้ครรลองทุกอย่างมันดำเนินต่อไป โดยที่พวกเขาไม่สามารถเข้าไปกีดขวางได้ทั้งสองคนแปลงกายกลับมาอยู่ในร่างเดิม เฝ้ามองคนสองคนสนทนากัน“เจ้าหมอนั่นโกหกท่านอา” สือโต้วบ่น“ก็ทุกอย่างมันถูกลิขิตมาให้เป็นเช่นนี้ พวกเราจะไปทำอะไรได้ล่ะ” เกาเจี๋ยโบกพัดขนนกยูงของตนเองไปมา “อย่างไรเราก็ต้องส่งนางกลับเข้าสู่ห้วงวัฏสงสารเดิมแบบที่ควรจะเป็น เรายื่นมือเข้ามาสอดก็นับว่าวุ่นวายเกินพอแล้ว หากท่านซือมิ่งรู้ มีหวังพวกเราได้ถูกบ่นจนหูชา”“ว่าแต่แล้วไข่ใบนั้นท่านเอาเขาไปเก็บไว้ที่ไหน”ในวันที่หลี่จื้อฉิงตกลงมาจากผาตัดใจ ในครรภ์ของนางมีหนึ่งชีวิต พวกเขาทั้งสองคนจึงอาสานำเด็กคนนั้นไปใส่ไว้ในไข่ ใช้พลังเซียนบำรุงดูแลอยู่ในตำหนักเซียนของมหาเทพ แล้วจึงลงมาช่วยเหลือนางบนโลกมนุษย์ พวกเขาเองมิอาจปล่อยให้ความพยายามของมหาเทพสูญเปล่าได้ จึงไม่สนว่าเมื่อกลับคืนสู่ฟ้าเบื้องบนแล้ว และนางรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น จะลงโทษเขาหรือไม่
