เข้าสู่ระบบแชร์
47 มีความสุขตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-30 17:00:32Trigger Warning
เนื้อหาในตอนนี้มีการบรรยายถึงการใช้ความรุนแรง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้ทั้งหมด องครักษ์ของเขาจะไร้ฝีมือถึงขั้นปล่อยให้นางถูกจับเป็นตัวประกันได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะนางเดินออกไปให้พวกมันจับ หลี่จื้อฉิงก็คงไม่หลุดมือเขาไป ไช่เสิ่งเจี๋ยคิดถึงนาง เฝ้าตามหานางมาหลายปี ครั้นได้เจอกลับถูกเหลียนซูเยว่ใช้อุบายทำให้นางหนีหายไปไหนไม่รู้
กลิ่นดอกกุ้ยฮวาจาง ๆ ยังคงอบอวลอยู่ที่ปลายจมูก น้ำเสียงของนางคล้ายกับอยู่ใกล้ตัวเขา ห้องพักของนางที่เขาสั่งให้คนเตรียมเอาไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกทำให้เหมือนกับห้องนอนของนางในเรือนไข่มุก ต้นไม้ เครื่องเรือน แม้แต่ก้อนหินเขาก็สั่งให้คนตระเตรียมรอต้อนรับ
ผ้าม่าน ที่นอน สระน้ำเล็ก ๆ กำไลที่ประดับมณีสีแดงเหมือนกับชิ้นนั้น เสื้อผ้าไหมชั้นดีที่นางชอบสวมใส่ กลิ่นกำยานหอมที่นางชอบ
ทุกอย่างพังทลายไปต่อหน้าต่อตา อีกแค่เพ
บทที่เกี่ยวข้อง
โปรดอย่ารักนางร้าย 48 วิปริต
ข่าวลือเรื่องความโหดเหี้ยมของไช่เสิ่งเจี๋ยขจรกระจายไปทั่วทั้งแผ่นดิน แม้กระทั่งหยุนเหมินที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรยังต้องหวั่นเกรงในความแข็งแกร่งโหดเหี้ยม ซีหยางเว่ยเจียงยังคงตามหาหลี่จื้อฉิงด้วยเช่นกัน แต่นางหายไปราวกับว่า หายไปจากโลกนี้ สายลับของเขาทั่วทั้งแผ่นดินไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ไหน ที่หมู่บ้านที่นางจากมา เขากลับเข้าไปตามหาแล้วแต่ก็ไม่พบ ทุกพื้นที่บนแผ่นดินนี้ไร้ร่องรอยของนางพระราชสาส์นจากเฉียนซีถูกส่งมาพร้อมกับของกำนัลชิ้นหนึ่ง กล่องไม้ขนาดย่อมถูกนำเข้ามากงกงหนุ่มผู้หนึ่งทำหน้าย่นในขณะที่ถือของสิ่งนั้นอยู่ กลิ่นที่โชยออกมาจากกล่องน่าสะอิดสะเอียนสุดชีวิต“สิ่งนั้นคือ”“กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ”ซีหยางเว่ยเจียงส่งสัญญาณให้เปิดกล่องใบนั้น ทันทีที่กล่องถูกเปิดออก พบเป็นแขนมนุษย์หมักเกลือ เพื่อคงสภาพเอาไว้ ชายหนุ่มรีบก้มหน้าเปิดอ่านจดหมายฉบับนั้น“แขนของเหลียนซูเยว่ คราแรกตั้งใจเอาไว้ว่าจะส่งกลับไปบ้านเกิดของนางทั้งตัว แต่เปลี่ยนใจ เลย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-31โปรดอย่ารักนางร้าย 49 มิอาจปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้
นางได้รับประทานขนมฝีมือของบิดาแทบทุกวัน จนรู้สึกว่าตนเองอ้วนขึ้นประกอบกับวัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรนอกจากเล่นหมากล้อมวาดภาพกับบิดา กิจกรรมหลักของนางจึงเป็นการออกมานั่งเล่น ซักผ้าที่ริมลำธาร วันนี้ก็เช่นกันหลี่จื้อฉิงเห็นเด็ก ๆ เล่นน้ำกันอย่างมีความสุขมือเรียวกุมหน้าท้องของตนเองอย่างลืมตัว ถ้าหาก...ถ้าหากเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ อายุก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าตัวแสบกลุ่มนั้น ลูกของนางจะหน้าตาเป็นเช่นไรกันนะ จะเหมือนเขาหรือนางมากกว่ากันเมื่อคิดถึงความสูญเสียในอดีตที่ผ่านมาดวงตางดงามก็หม่นแสงลง“นี่เจ้าได้ยินเรื่องที่ฮ่องเต้แห่งเฉียนซีประกาศหรือไม่” ระหว่างที่นั่งเล่นอยู่นั้นนางได้ยินกลุ่มหญิงสาวที่กำลังซักผ้าพูดคุยกัน ฮ่องเต้แห่งเฉียนซีงั้นเหรอ หมายถึงเสี่ยวเสิ่งงั้นเหรอ? หลี่จื้อฉิงจึงเงียบและตั้งใจฟัง“เข้ามาที่นี่ห้ามพูดคุยเรื่องข้างนอก เจ้านี่นะ แอบไปเที่ยวเล่นนอกพรตเมฆาไม่พอ ยังเอาเรื่องไร้สาระมาพูดคุย” หญิงสาวคนที่หน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-01โปรดอย่ารักนางร้าย 50 จบสิ้นต่อกัน
ครบกำหนดเวลาที่เขาวางเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่นางจะปรากฏตัวออกมา ลานประหารที่ไช่เสิ่งเจี๋ยใช้ในการสังหารชาวบ้านในหมู่บ้านถูกสร้างขึ้นอย่างลวก ๆ ณ จัตุรัสกลางเมือง ประชาชนแห่งเฉียนซีไม่มีใครกล้าโผล่หน้าออกมาดู เพราะหวั่นเกรงว่าจะถูกลูกหลง การค้าทุกอย่างหยุดชะงักเพราะความบ้าระห่ำเลือดเย็นของผู้ปกครองแผ่นดิน ข้าราชบริพารขุนนางในราชสำนักเองก็มิมีผู้ใดกล้าขัดเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ถูกปิดหน้าปิดตาถูกนำตัวขึ้นไปวางไว้บนลานประหารที่เขาสร้างเอาไว้ ส่วนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ยเองนั่งอยู่เหนือลานประหาร สายตาและท่าทางเหี้ยมโหดผิดมนุษย์ ดวงตากลายเป็นสีเทาไปนานแล้ว“จือจือ เจ้าจะไม่มาจริง ๆ หรือ เจ้าจะยอมให้เด็กน้อยที่น่าสงสารถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหดงั้นหรือ” เขาพูดยังไม่ทันขาดคำ ท่ามกลางบ้านเรือนที่เงียบกริบราวกับป่าช้า ไร้เสียงของผู้คน มีแค่เพียงเสียงของฝูงอีกาและลมฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ เศษใบไม้ปลิวว่อนทั่วทั้งทางบริเวณ หวีดหวิวน่าวังเวงใจ ครู่เงาร่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-02โปรดอย่ารักนางร้าย บทนำ
อาการบาดเจ็บที่หน้าแข้งด้านขวารุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ หลี่จื้อฉิง ค่อย ๆ ประคับประคองร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลไปตามเส้นทางอันมืดมิดในป่าชานเมือง เสียงลมหายใจของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนแรง โชคดีที่ในป่ายามค่ำคืนนั้นมืดสนิท อีกทั้งยังเป็นคืนข้างแรม ทำให้การเคลื่อนไหวของนางยังไม่ถูกจับได้ร่างเล็กเห็นโพรงไม้เล็ก ๆ ที่พอจะยัดเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในนั้นได้ จึงค่อย ๆ เสือกตัวเข้าไปแอบ แม้จะไม่รู้ว่าด้านในเต็มไปด้วยสิ่งใด ขืนเดินป้วนเปี้ยนทั้งที่ขาเจ็บเช่นนี้ หากไม่ถูกคนกลุ่มนั้นสังหาร ก็คงหนาวตาย เมื่อคิดได้เช่นนั้นจึงตัดสินใจเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่มุ่งหน้ามายังทิศที่นางหลบซ่อน หลี่จื้อฉิงใช้มือเล็กปิดปากของตนเองเอาไว้ไม่กล้าปริปากส่งเสียงใด ๆ ออกไปในเวลานี้ไม่มีผู้ใดที่นางไว้ใจได้ทั้งนั้น แม้กระทั่งมารดาและบิดาของนางเอง“ท่านหญิงออกมาเถอะ องค์หญิงใหญ่ให้พวกเราออกมาตามหาท่าน” หนึ่งในคนกลุ่มนั้นตะโกนร้องเรียก“เสด็จแม่ทรงคิดถึงท่านหญิงนะพ่ะย่ะค่ะ” คนผู้นั้นยังคงเอ่ยถึงสตรีสูงศักดิ์ผู้เป็นเจ้านายของตนเองแต่ใครจะเชื่อกัน หากก่อนหน้านั้นนางไม่ไปได้ยินแผนการลับของหลี่หย่าถิงผู้เป็นม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24โปรดอย่ารักนางร้าย 1 พบกันครั้งแรก
อากาศคิมหันต์ฤดูร้อนอบอ้าวจนน่าหงุดหงิด สตรีแสนงดงามปรายตามองบ่าวไพร่อย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อหลายวันก่อนนางถูกพระมารดาต่อว่า และลงโทษในเรื่องที่ไร้เหตุผล คนผู้นั้นอยากลงมือกระทำการเช่นใดกับนางก็ย่อมได้ แม้แต่เสด็จพ่อก็มิอาจยื่นมือเข้าช่วยเหลือ จนบางครั้งหลี่จื้อฉิงมีความคิดว่า นางนั้นใช่บุตรสาวที่แท้จริงหรือไม่“ท่านหญิงเพคะ” หญิงรับใช้เคาะประตูห้องเอ่ยเรียกสตรีสูงศักดิ์ที่อยู่ด้านในเพียงแผ่วเบาคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดเนื้อผ้าบางเบาเตรียมตัวจะเจ้าเข้านอน ส่งสัญญาณให้นางกำนัลในห้องเปิดประตู ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออก กาน้ำชาร้อน ๆ ถูกเขวี้ยงใส่หน้าของหญิงรับใช้ที่มารบกวนช่วงเวลาพักผ่อนของนางในยามดึก“ถ้าไม่มีเหตุผลดี ๆ ในการมารบกวนข้า ข้าจะลงโทษเจ้า” คนตัวเล็กแผดเสียงดังอย่างไม่พอใจ“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ ปะเป็น...องค์หญิงใหญ่ องค์หญิงทรงมีประสงค์จะพบท่านหญิงเพคะ” นางกำนัลผู้นั้นรีบคุกเข่าลงกับพื้นเมื่อได้ยินว่าเป็นความต้องการของพระมารดา หลี่จื้อฉิงย่อมต้องปฏิบัติตาม เรื่องที่นางถูกเรียกให้ไปพบนั้นเกี่ยวข้องกับสิ่งใดมิอาจนึกออก เป็นเพราะเสด็จแม่ของนางล้วนแล้วแต่ทำเรื่องที่มิอาจคาดเดา“เข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24โปรดอย่ารักนางร้าย 2 ของขวัญของท่านแม่
สิ้นประโยคใบหน้าที่ยิ้มพรายแปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกมิอาจกักเก็บความรู้สึกได้อีกต่อไป“เสด็จแม่หมายความว่ายังไงนะเพคะ” ร่างเล็กยืนตัวสั่น ผินหน้าสลับไปมาระหว่างก้อนเนื้อกลิ่นเหม็นเน่า และพระมารดาของนาง“เด็กดี” รู้อยู่แล้วว่านางจะต้องปฏิเสธ หลี่หย่าถิงชื่นชอบสีหน้าเช่นนั้นของบุตรสาวเสียจริง สิ้นหวัง เคียดแค้น และเจ็บปวด “ลูกสาว...ที่ล้ำค่าของข้า เมื่อครู่เจ้าเป็นคนพูดเองว่า อายุสิบเจ็ดแล้ว แต่กระนั้นก็ยังไม่มีชายใดมาสู่ขอ ข้าเองก็ปฏิบัติตนเป็นมารดาที่ดี มอบบุรุษให้เจ้าหนึ่งคน”“เสด็จแม่ ละ...ลูกไม่ต้องการ” นางกำลังคิดหาวิธีเอาตัวรอดจากสถานการณ์เช่นนี้ ผู้ที่จะช่วยพูดให้นางได้คือเสด็จพ่อ เวลานี้มีเพียงเสด็จพ่อเท่านั้นคล้ายกับรู้อยู่แล้วว่า บุตรสาวที่แสนน่ารักของตนกำลังคิดสิ่งใดอยู่“ราชบุตรเขยไม่อยู่น่ะ ได้ยินว่า เสด็จพ่อของเจ้าออกไปบำเพ็ญพรตที่ภูเขาเซียน แต่อย่าเป็นห่วงไปเลยเด็กดี” นางจับเส้นผมของหลี่จื้อฉิงมาม้วนเล่น จากนั้นจึงเปลี่ยนไปเป็นการใช้กรงเล็บ ไล่จิกไปที่หนังศีรษะของบุตรสาว “หรือเจ้าไม่ชอบของขวัญที่แม่มอบให้” น้ำเสียงของหลี่หย่าถิงที่กล่าวกับบุตรสาวนั้นเยือกเย็นจับใจ“เสด็จ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24โปรดอย่ารักนางร้าย 3 ทำตามที่ข้าสั่ง
ภาพที่นางใช้มีดเล่มเล็กเฉือนเอวของตนเองอยู่ภายใต้สายตาของไช่เสิ่งเจี๋ย เขาคิดไม่ถึงว่าสตรีที่ดูบอบบางน่าทะนุถนอมเช่นนางจะกล้าทำร้ายตนเองดีกว่าขอร้องเขา ชายหนุ่มมองเหยียดร่างเล็กที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น เดินเข้าไปใช้เท้าของตนเองสะกิดเบา ๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่านางหมดลมหายใจไปแล้วหรือยัง“ข้ายังไม่ตาย” ผู้ที่นอนอยู่เอ่ย “เอาเท้าสกปรกของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้” แม้จะทรมานทั้งจากกำยานและบาดแผลที่เอว แต่ก็ยังไม่ละทิ้งความเย่อหยิ่ง“ท่านหญิงจื้อฉิงยังมีชีวิตอยู่อีกหรือนี่” ไช่เสิ่งเจี๋ยคุกเข่าลง“เจ้าตัวเหม็นเน่าถอยออกไปให้ห่าง ๆ” ยิ่งเขาเข้ามาใกล้นางมากขึ้นเท่าใด กลิ่นเหม็นก็ยิ่งตีขึ้นจมูกจนนางอยากจะอาเจียน“จะตายอยู่แล้วท่านยังกล้าปากดี” เขาต่อปากต่อคำ จับร่างเล็กพลิกกลับดี ๆ จากนั้นอุ้มขึ้นเตียง“ข้าจะอ้วก” ถึงแม้จะไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีเท่าใดนัก แต่นางก็ไม่เคยต้องพบกับสิ่งโสมมเช่นนี้ คนตัวเล็กดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของก้อนเนื้อเหม็นเน่า ความจริงนางมีสิ่งที่จะทำให้เขาเชื่อฟัง แต่นางไม่อยากทำ เพราะดูจากเสียงหวีดร้องในตำหนักบูรพาเมื่อก่อนหน้านั้นเขาดูทรมานไช่เสิ่งเจี๋ยไม่ได้ตอบสิ่งใด นางไม่มีแรงดิ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24โปรดอย่ารักนางร้าย 4 องค์ชายตัวประกัน
เมื่อแสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาภายในเรือนไข่มุกของนาง หลี่จื้อฉิงที่นอนในถังน้ำตลอดทั้งคืนจึงลืมตาตื่นขึ้น ร่างเล็กลุกขึ้นจากถังน้ำ บาดแผลที่อยู่บริเวณเอวดูท่าจะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ศีรษะรู้สึกปวดและวิงเวียนจนแทบเดินไม่ไหวเสียงน้ำทำให้ไช่เสิ่งเจี๋ยที่นอนคุดคู้อยู่ไม่ห่างตื่นนอนพร้อมกับนาง ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้“ตัวเจ้าเหม็นมาก” นางยังคงพูดถึงกลิ่นตัวเหม็น ๆ ของเขาไม่หยุด“ขออภัยนายหญิง ที่ข้าน้อยมีกลิ่นเช่นนี้” ท่าทีของเขาเปลี่ยนราวกับพลิกฝ่ามือหญิงสาวลุกกลับไปที่เตียงนอนถอดเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มออก โดยไม่ได้สนใจว่า ไช่เสิ่งเจี๋ยจะอยู่หรือตาย ทำทุกอย่างราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ เรือนร่างขาวเนียน สัดส่วนสวยงามราวกับรูปสลัก ผู้ที่อายดันกลายเป็นไช่เสิ่งเจี๋ยที่ต้องเบือนหน้าหนีเสื้อผ้าชุ่มน้ำถูกนางยัดไปที่ใต้เตียงอย่างมิดชิด เมื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กสั่นกระดิ่งอยู่สองสามครั้งผ่านไปไม่นานนางกำนัลประจำเรือนไข่มุกก็กระวีกระวาดเข้ามาภายในห้อง“ท่านหญิงตื่นบรรทมแล้ว” พวกนางไม่ได้ถามว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่กลับทำจมูกฟุดฟิดราวกับเหม็นอะไรบางอย่างผู้เป็นนายของเรือนรู้ดีว่าพวกนาง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
บทล่าสุด
โปรดอย่ารักนางร้าย 50 จบสิ้นต่อกัน
ครบกำหนดเวลาที่เขาวางเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่นางจะปรากฏตัวออกมา ลานประหารที่ไช่เสิ่งเจี๋ยใช้ในการสังหารชาวบ้านในหมู่บ้านถูกสร้างขึ้นอย่างลวก ๆ ณ จัตุรัสกลางเมือง ประชาชนแห่งเฉียนซีไม่มีใครกล้าโผล่หน้าออกมาดู เพราะหวั่นเกรงว่าจะถูกลูกหลง การค้าทุกอย่างหยุดชะงักเพราะความบ้าระห่ำเลือดเย็นของผู้ปกครองแผ่นดิน ข้าราชบริพารขุนนางในราชสำนักเองก็มิมีผู้ใดกล้าขัดเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ถูกปิดหน้าปิดตาถูกนำตัวขึ้นไปวางไว้บนลานประหารที่เขาสร้างเอาไว้ ส่วนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ยเองนั่งอยู่เหนือลานประหาร สายตาและท่าทางเหี้ยมโหดผิดมนุษย์ ดวงตากลายเป็นสีเทาไปนานแล้ว“จือจือ เจ้าจะไม่มาจริง ๆ หรือ เจ้าจะยอมให้เด็กน้อยที่น่าสงสารถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหดงั้นหรือ” เขาพูดยังไม่ทันขาดคำ ท่ามกลางบ้านเรือนที่เงียบกริบราวกับป่าช้า ไร้เสียงของผู้คน มีแค่เพียงเสียงของฝูงอีกาและลมฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ เศษใบไม้ปลิวว่อนทั่วทั้งทางบริเวณ หวีดหวิวน่าวังเวงใจ ครู่เงาร่
โปรดอย่ารักนางร้าย 49 มิอาจปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้
นางได้รับประทานขนมฝีมือของบิดาแทบทุกวัน จนรู้สึกว่าตนเองอ้วนขึ้นประกอบกับวัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรนอกจากเล่นหมากล้อมวาดภาพกับบิดา กิจกรรมหลักของนางจึงเป็นการออกมานั่งเล่น ซักผ้าที่ริมลำธาร วันนี้ก็เช่นกันหลี่จื้อฉิงเห็นเด็ก ๆ เล่นน้ำกันอย่างมีความสุขมือเรียวกุมหน้าท้องของตนเองอย่างลืมตัว ถ้าหาก...ถ้าหากเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ อายุก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าตัวแสบกลุ่มนั้น ลูกของนางจะหน้าตาเป็นเช่นไรกันนะ จะเหมือนเขาหรือนางมากกว่ากันเมื่อคิดถึงความสูญเสียในอดีตที่ผ่านมาดวงตางดงามก็หม่นแสงลง“นี่เจ้าได้ยินเรื่องที่ฮ่องเต้แห่งเฉียนซีประกาศหรือไม่” ระหว่างที่นั่งเล่นอยู่นั้นนางได้ยินกลุ่มหญิงสาวที่กำลังซักผ้าพูดคุยกัน ฮ่องเต้แห่งเฉียนซีงั้นเหรอ หมายถึงเสี่ยวเสิ่งงั้นเหรอ? หลี่จื้อฉิงจึงเงียบและตั้งใจฟัง“เข้ามาที่นี่ห้ามพูดคุยเรื่องข้างนอก เจ้านี่นะ แอบไปเที่ยวเล่นนอกพรตเมฆาไม่พอ ยังเอาเรื่องไร้สาระมาพูดคุย” หญิงสาวคนที่หน
โปรดอย่ารักนางร้าย 48 วิปริต
ข่าวลือเรื่องความโหดเหี้ยมของไช่เสิ่งเจี๋ยขจรกระจายไปทั่วทั้งแผ่นดิน แม้กระทั่งหยุนเหมินที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรยังต้องหวั่นเกรงในความแข็งแกร่งโหดเหี้ยม ซีหยางเว่ยเจียงยังคงตามหาหลี่จื้อฉิงด้วยเช่นกัน แต่นางหายไปราวกับว่า หายไปจากโลกนี้ สายลับของเขาทั่วทั้งแผ่นดินไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ไหน ที่หมู่บ้านที่นางจากมา เขากลับเข้าไปตามหาแล้วแต่ก็ไม่พบ ทุกพื้นที่บนแผ่นดินนี้ไร้ร่องรอยของนางพระราชสาส์นจากเฉียนซีถูกส่งมาพร้อมกับของกำนัลชิ้นหนึ่ง กล่องไม้ขนาดย่อมถูกนำเข้ามากงกงหนุ่มผู้หนึ่งทำหน้าย่นในขณะที่ถือของสิ่งนั้นอยู่ กลิ่นที่โชยออกมาจากกล่องน่าสะอิดสะเอียนสุดชีวิต“สิ่งนั้นคือ”“กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ”ซีหยางเว่ยเจียงส่งสัญญาณให้เปิดกล่องใบนั้น ทันทีที่กล่องถูกเปิดออก พบเป็นแขนมนุษย์หมักเกลือ เพื่อคงสภาพเอาไว้ ชายหนุ่มรีบก้มหน้าเปิดอ่านจดหมายฉบับนั้น“แขนของเหลียนซูเยว่ คราแรกตั้งใจเอาไว้ว่าจะส่งกลับไปบ้านเกิดของนางทั้งตัว แต่เปลี่ยนใจ เลย
โปรดอย่ารักนางร้าย 47 มีความสุขตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน
Trigger Warningเนื้อหาในตอนนี้มีการบรรยายถึงการใช้ความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านคิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้ทั้งหมด องครักษ์ของเขาจะไร้ฝีมือถึงขั้นปล่อยให้นางถูกจับเป็นตัวประกันได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะนางเดินออกไปให้พวกมันจับ หลี่จื้อฉิงก็คงไม่หลุดมือเขาไป ไช่เสิ่งเจี๋ยคิดถึงนาง เฝ้าตามหานางมาหลายปี ครั้นได้เจอกลับถูกเหลียนซูเยว่ใช้อุบายทำให้นางหนีหายไปไหนไม่รู้กลิ่นดอกกุ้ยฮวาจาง ๆ ยังคงอบอวลอยู่ที่ปลายจมูก น้ำเสียงของนางคล้ายกับอยู่ใกล้ตัวเขา ห้องพักของนางที่เขาสั่งให้คนเตรียมเอาไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกทำให้เหมือนกับห้องนอนของนางในเรือนไข่มุก ต้นไม้ เครื่องเรือน แม้แต่ก้อนหินเขาก็สั่งให้คนตระเตรียมรอต้อนรับผ้าม่าน ที่นอน สระน้ำเล็ก ๆ กำไลที่ประดับมณีสีแดงเหมือนกับชิ้นนั้น เสื้อผ้าไหมชั้นดีที่นางชอบสวมใส่ กลิ่นกำยานหอมที่นางชอบทุกอย่างพังทลายไปต่อหน้าต่อตา อีกแค่เพ
โปรดอย่ารักนางร้าย 46 หายไปได้อย่างไร
“จือจือ”ไช่เสิ่งเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมาอีกทีพบว่าหลี่จื้อฉิงหายตัวไปแล้ว เมื่อมองไปยังฝั่งตรงข้ามกัน พบว่าซีหยางเว่ยเจียงก็กำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พายุหิมะหอบใหญ่พัดลงมากลางวงตรงบริเวณที่คนของหยุนเหมินและเฉียนซีกำลังต่อสู้ห้ำหั่นกัน เงยหน้าตั้งสติกันอีกทีพบว่าพายุลูกนั้นพัดเอาตัวของหลี่จื้อฉิงไปแล้วมันเป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด แสดงว่าต้องมีใครสักคนแอบแฝงอยู่ในพายุลูกนั้น แล้วคนผู้นั้นคือใครกันล่ะ วิชาประหลาดพวกนั้นมีอยู่บนโลกนี้ด้วยหรือ“นางล่ะ นางอยู่ไหน” ซีหยางเว่ยเจียงตะโกนกู่ก้อง เพราะคิดว่าไช่เสิ่งเจี๋ยบีบบังคับพาตัวนางไป“ข้าต้องถามเจ้ามากกว่าว่า นางอยู่ไหน เมื่อครู่นางยังอยู่ตรงนี้”ซีหยางเว่ยเจียงกวาดสายตาไปรอบ ๆ ตัวพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ตัวของไช่เสิ่งเจี๋ยเองก็ดูเหมือนจะคาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น“อาเสิ่ง” น้ำเสียงสั่นเครือปลุกให้ไช่เสิ่งเจี๋ยที่กำลังจดจ่ออยู่กับการตามหาหลี่จื้อฉิงต้องหันไปมองต้นเสียง
โปรดอย่ารักนางร้าย 45 เกลียดความทรงจำพวกนั้นเหลือเกิน
ได้เห็นใบหน้าของชายผู้งดงามราวกับอิสตรีผู้นั้นแล้ว มันให้ความรู้สึกที่นางคุ้นเคยอย่างประหลาด ร่างเล็กยื่นมือส่งให้กับบุรุษผู้นั้นและยินยอมไปกับเขา นางถูกชายที่เรียกตนว่าพ่อ พาตัวออกไปจากตรงนั้น คนตัวเล็กหันหลังกลับไปก็เห็นว่าทุกคนกำลังต่อสู้แย่งชิงนาง แต่นางไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วเงาร่างของคนกลุ่มนั้นที่กำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตา อาการปวดหัวเข้าจู่โจมเล่นงานนางจนทนรู้สึกราวกับจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ หลี่จื้อฉิงมิอาจทนได้อีกต่อไป หลับตาลงอย่างเชื่องช้า และหมดสติไปในที่สุดเผิงเยี่ยนปิ่นรู้ว่าพวกเขาหาตัวนางพบแล้ว และพบว่านางถูกซีหยางเว่ยเจียงพาตัวไป ก่อนที่จะมารู้อีกทีว่า สมองของนางได้รับการกระทบกระเทือน คราแรกคิดว่าจะติดตามนางอย่างห่าง ๆ แอบดูแลนางอยู่แบบเงียบ ๆ เพื่อชดใช้ความผิดพลาดต่อการกระทำในอดีต แต่ภายในไม่กี่เดือนที่รู้ความเป็นไปของนาง บุตรสาวของเขาถูกไช่เสิ่งเจี๋ยชิงตัวไปบุตรสาวของเขาตกเข้าไปอยู่ในการต่อสู้แย่งชิงระหว่างแคว้น ผู้ทรงอำนาจสองคนไม่
โปรดอย่ารักนางร้าย 44 เหตุใดต้องให้นางเลือก
หลี่จื้อฉิงฟื้นบนรถม้าที่บุนวมเป็นอย่างดี หัวเล็ก ๆ ของนางหนุนอยู่บนตักของไช่เสิ่งเจี๋ยถ้านางเดาไม่ผิด แม้ว่านางจะร้องขอให้เขาปล่อยนางทิ้งเอาไว้ที่ตำบลนั้น แต่เขาไม่ยอมปล่อย พาตัวนางกลับเฉียนซีแทบจะทันทีที่ทุกอย่างพร้อมแล้วนางขอไปนั่งแยกรถม้าคนละคันกับเขา แต่บุรุษผู้นี้เอาแต่ใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินยอมให้นางกระทำตามอำเภอใจ ส่วนเหลียนซูเยว่ตั้งแต่ปะทะคารมกันในวันนั้น นางก็ไม่ได้ยุ่มย่ามอะไรกันอีก หลี่จื้อฉิงขอร้องให้เสี่ยวซีอย่าได้ไปบอกเรื่องนี้กับไช่เสิ่งเจี๋ย คราแรกนางเองก็ไม่ยอม แต่เป็นเพราะหลี่จื้อฉิงคุกเข่า เสี่ยวซีจึงจำใจยอมสิ่งที่นางอยากรู้ที่สุดในเวลานี้ คือหนึ่งในอดีตนางร้ายกาจเพียงไหน สองนางทำร้ายอะไรเขาไปบ้าง สามเขาสังหารมารดาของนางและขับไล่บิดาของนางให้ไปร่อนเร่ตกระกำลำบากจริงไหม แล้วที่เขาช่วงชิงนำตัวนางมาจากซีหยางเว่ยเจียงเป็นเพราะเหตุผลใดมือเล็กกระตุกชายเสื้อของไช่เสิ่งเจี๋ยเบา ๆ“หิวหรือ”“ไม่ใช่ ท่านเห็นข้าเป็นหมูหรือไง” นางแหวใส่&ldq
โปรดอย่ารักนางร้าย 43 ราวกับภาพสะท้อนในกระจกเงา
ตื่นเช้ามา นางแทบจะนอนทับอยู่บนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ย หลี่จื้อฉิงค่อย ๆ กระดึ๊บตัวเองออกมาจากอ้อมอกของเขา โดยพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ยอมปล่อย นางรู้สึกว่าเขาตื่นแล้วแต่ยังคงแกล้งหลับอยู่เช่นนั้น“ถ้าตื่นแล้วก็ปล่อยข้าเถอะ” นางดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา“อีกสักพักเถอะ” อยากหยุดเวลานี้เอาไว้เสียจริง ๆ“มันเช้าแล้ว ต่างคนต่างก็มีหน้าที่ที่ต้องไปทำ” นั่นสิ หน้าที่? ว่าแต่นางต้องทำอะไร ปกติเมื่อตื่นเช้านางจะลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวไปสอนหนังสือเด็ก ๆ ที่สำนักศึกษาประจำหมู่บ้าน พอซีหยางเว่ยเจียงพานางออกมา วันทั้งวันนางก็ได้แต่นั่งอยู่บนรถม้าถ้าไม่อ่านหนังสือก็เดินหมาก กิจวัตรประจำวันของนางเปลี่ยนไปมากเมื่อกลับไปยังวังหลวงแห่งเฉียนซีเขาก็มีวิธีการเอาคืนนาง แน่นอนว่าตอนที่เขาอยู่ฉางหมิงถูกปฏิบัติเช่นไร นางก็จะได้รับบทเรียนเช่นเดียวกันกับเขามื้อเช้าก่อนออกเดินทาง มีเหลียนซูเยว่ร่วมโต๊ะอาหารด้วย คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิดเป็นหลี่จื้อฉิงจริ
โปรดอย่ารักนางร้าย 42 อยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ไช่เสิ่งเจี๋ยตั้งใจพาตัวนางกลับ แต่กลับถูกซีหยางเว่ยเจียงรั้งเอาไว้ และพูดคุยกันครู่หนึ่ง หากไม่ใช่ว่าเพราะที่หนีรอดปลอดภัยออกมาจากฉางหมิงได้เป็นเพราะฮ่องเต้หยุนเหมินละก็ เขาคงจะสังหารมันเสียตั้งแต่ตอนนี้“นางลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว ไช่เสิ่งเจี๋ย หากอยากให้นางมีความสุข เจ้าอย่าได้รื้อฟื้นความทรงจำของนางให้กลับคืนมาอีก ไม่ใช่แค่ความรักเท่านั้น ความทุกข์ในอดีตที่นางเคยได้รับก็ลืมไปหมดแล้วเช่นกัน” ซีหยางเว่ยเจียงทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะปล่อยให้เขาพาตัวของหลี่จื้อฉิงกลับมาพร้อมกัน ใบหน้าของนางซีดเซียว ไช่เสิ่งเจี๋ยถลกกระโปรงนางขาข้างขวาของนางที่เคยเรียวสวยไร้ริ้วรอย บัดนี้มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ มองผิวเผินภายนอกดูปกติดี แต่เห็นนางเดินกะโผลกกะเผลก นางกลายเป็นสตรีพิการไปแล้วหรือลืมความทุกข์ความเจ็บปวดไปหมดแล้วงั้นหรือ และเป็นเขาที่จำได้อยู่เพียงผู้เดียวฮ่าฮ่า!!เขาได้แต่หัวเราะออกมาอย่างขมขื่นประตูห้องพักภายในโรงเต
