เข้าสู่ระบบแชร์
22 การเป็นสามีภรรยา NC
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-05 20:00:49ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่เขารู้สึกว่าคำพูดเช่นนั้นของนางทำให้หัวใจของเขารู้สึกวูบโหวง ถึงเขาจะต้องการสังหารนางในภายหลัง แต่กระนั้นก็มิอยากให้นางพูดแต่ประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา
“นายหญิง” ไช่เสิ่งเจี๋ยถอนจุมพิตและจับนางนอนลงกับพื้นอีกครั้ง เขาเรียกนางก็จริงแต่ก็มิได้พูดสิ่งใดออกไป ใบหน้าของหลี่จื้อฉิง เป็นสีแดงระเรื่อ
ร่างสูงจุมพิตติ่งหู ไล่มาจนถึงพวงแก้มที่เขาชอบจิ้มเล่นยามเมื่อนางนอนหลับ ที่เปลือกตามีน้ำตาไหลรินเล็กน้อย เขาพรมจูบซับอย่างอ่อนโยนมือแกร่งสัมผัสร่างนุ่มนิ่มหอมละมุนอย่างใจเย็น ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วสัมผัส แตะเรือนร่างสวยงาม ลมหายใจของนางเริ่มไม่เป็นจังหวะ
ไช่เสิ่งเจี๋ยลากเรียวลิ้นจุมพิตที่ลำคอขาวผ่องไออุ่นและกลิ่นกายหอมละมุนปลุกเร้ากระตุ้นให้ร่างกายของเขาที่ตื่นตัว
“อาห์...” นางส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างน่าละอาย เมื่อรู้ตัวว่า กระทำในสิ่งที่น่ารังเกียจหลี่จื้อฉิงจึงรีบเอามือขึ้นมาปิดปาก “ข้า...ข้าขอโทษ”
“เหตุใดต้องขอโทษ” มือหยาบบีบเคล้นฟอน
บทที่เกี่ยวข้อง
โปรดอย่ารักนางร้าย 23 ครั้งแรกที่จริงใจ NC
ของเช่นนั้นจะเข้ามาอยู่ในตัวนางงั้นหรือ หลี่จื้อฉิงคิดถึงกับผงะ หัวสมองของนางตื้อไปหมด นางกลายเป็นสตรีโง่ในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น“เสี่ยวเสิ่ง” นางเรียกชื่อเขา“ขอรับนายหญิง” มือของไช่เสิ่งเจี๋ยยังคงชักรูดมังกรตัวนั้นขึ้นลงในขณะที่สนทนากับนาง“สิ่งพรรค์นั้นจะใส่เข้ามาได้จริง ๆ หรือ” หลี่จื้อฉิงหัวหมุนติ้ว ขนาดของมันใหญ่โตเกินกว่าจะเข้ามาอยู่ตัวของนาง ความจริงในอดีตนางเคยเห็นส่วนนั้นของปั๋วจวิน นางเคยถูกบังคับให้ยืนดูมารดาและชายผู้นั้นร่วมสังวาสกันอยู่หลายครั้งเขาไม่ได้ตอบนาง แต่ยิ้มและโน้มตัวลงมาจุมพิตนางอีกครั้ง ดูเหมือนว่านางมิอาจหยุดการกระทำของอีกฝ่ายได้แล้ว“อาจจะเจ็บสักหน่อย นายหญิง” กระซิบเบา ๆ“มันจะเจ็บด้วยหรือ” แค่คิดว่าจะต้องเจ็บนางก็หวาดกลัว “เสี่ยวเสิ่งข้าไม่ต้องการแล้ว” คำพูดของเขาฟังแล้วดูน่ากลัว นางไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะต้องเจ็บปวดอะไรแบบนั้นด้วย เพราะสิ่งที่นางเห็นจากการกระทำของมารดา ดูเห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-06โปรดอย่ารักนางร้าย 24 รู้วิธีช่วยเฉินหว่านเซียน
ไม่รู้ว่าเมื่อคืนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่นางจำได้ดีกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อแสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน หลี่จื้อฉิงทำท่าจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงไปไหน นางก็ถูกใครบางคนคว้าเอวเอาไว้“นายหญิงตื่นแล้วหรือ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งส่งเสียงทักทาย“ข้าต้องตื่นแล้ว” นางแงะมือเขาออกจากเอว“ท่านเดินไหวเหรอ” ไช่เสิ่งเจี๋ยไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังรั้งนางมานอนกอดเอาไว้เช่นเดิม“...” จริงอย่างที่เขาพูดส่วนล่างของนางปวดหนึบไปหมด ร่างกายหนักอึ้งราวกับถูกหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับ“ข้า มีธุระต้องทำ”“ใช้นางกำนัลสิ” เขาบอกกับนาง “ให้พวกนางทำให้”“องค์ชายปล่อย” นางดิ้นรนกระทั่งหล่นตุบลงข้างเตียง“เมื่อคืนท่านไม่เห็นจะดื้อดึงเช่นนี้” เขากล่าว“เรื่องเมื่อคืนคือเมื่อคืน คิดว่าเมื่อได้หลับนอนกับข้าแล้ว ระหว่างเราจะมีสิ่งใดเปลี่ยนไปงั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-07โปรดอย่ารักนางร้าย 25 บุกไปจวนแม่ทัพ
เพราะประโยคที่บอกว่าให้นางไปพาตัวของเฉินหว่านเซียนออกมาเอง หลี่จื้อฉิงจึงมาหยุดอยู่ที่หน้าจวนแม่ทัพใหญ่ พร้อมด้วยคนของตนอีกหลายสิบคนเพื่อให้มั่นใจว่าตนนั้นจะปลอดภัยจากคนที่นี่รถม้าคันใหญ่ประดับด้วยเครื่องประดับหรูหราบ่งบอกถึงสถานะของผู้เป็นเจ้าของ ขยับเคลื่อนมาหยุดอยู่หน้าจวนแม่ทัพ ชาวบ้านและประชาชนต่างออกมามุงดูด้วยความสนใจ มันเป็นแผนการของหลี่จื้อฉิง ให้คนรู้ให้มากที่สุด น่าจะดีกับตัวนางที่สุดอย่างน้อย ๆ ปั๋วจวินก็มิอาจจะกระทำการสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างที่ใจอยากกระทำ นางคาดหวังให้เป็นเช่นนั้น ร่างเล็กปรับลมหายใจบนรถม้าอยู่ครู่หนึ่งยืดแผ่นหลัง ก้าวขาลงจากรถม้าท่าทางสง่างามนานทีปีหนหลี่จื้อฉิงจะปรากฏตัวสักครั้ง ความงดงามของนางสะกดสายตาของผู้คนในบริเวณนั้นจนเงียบสงบราวกับป่าช้า ใบหน้างดงามเรียบเฉยมิได้แสดงความรู้สึกใด“ท่านหญิง” บุรุษสวมชุดแพรสีน้ำเงินเข้ม ไว้หนวดเคราสีน้ำตาลอายุไม่น่าจะเกินสี่สิบปี เดาว่าน่าจะเป็นพ่อบ้านจวนแม่ทัพ เขาเป็นผู้ออกมาต้อนรับการมาเยือนของนาง“ข้ามาตามคนของข้าคืน”ท่าทางสูงส่งท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-08โปรดอย่ารักนางร้าย 26 องค์ชายคู่หมั้น
ได้ยินข่าวที่หลี่จื้อฉิงบังอาจมาป่วนจวนเขาถึงที่นี่ แทนที่ปั๋วจวินจะโมโหโกรธา แต่กลายเป็นว่ายิ้มอย่างอารมณ์ดี จิ้งจอกตัวน้อยวิ่งเข้ามาติดกับดักเองเชียวหรือ เมื่อคิดได้เช่นนั้นแม่ทัพปีศาจปั๋วจวินจึงเร่งรีบกลับไปที่จวนก่อนที่จิ้งจอกน้อยของเขาจะหนีไปเสียก่อนเมื่อเห็นผู้เป็นนายของตนมาถึง ผู้เป็นพ่อบ้านก็เร่งรีบรายงานและนำทางไปพบกับหลี่จื้อฉิงในทันทีร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นแม่ทัพเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงพื้นที่ที่นางอยู่“ออกไปให้หมด ในที่แห่งนี้ ข้ามีเรื่องสำคัญจะต้องสนทนากับท่านหญิง”บ่าวไพร่นางกำนัลที่มากับหลี่จื้อฉิงต่างก็หวาดกลัวจนตัวสั่นแต่กระนั้นก็ยังอยู่คุ้มครองนางมิได้ไปไหน“ข้าจะกลับแล้ว ไม่มีเรื่องใดต้องสนทนากับคนเช่นท่าน” หลี่จื้อฉิงหวาดกลัวจนหัวใจเต้นระรัว แต่กระนั้นก็มิอาจเปิดเผยให้เขารู้นางรู้สึกเช่นไรดื้อรั้นและงดงามถูกใจเขาจริง ๆ ปั๋วจวินสังหารหนึ่งในคนของนางต่อหน้าหลี่จื้อฉิง เมื่อมีการเชือดไก่ให้ลิงดู นางกำนัลบ่าวไพร่คนของนางก็วิ่งหนีกระจัดกระจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-09โปรดอย่ารักนางร้าย 27 หุบปาก!!!
นางถูกพามาที่เรือนไข่มุกโดยมีซีหยางเว่ยเจียงเป็นผู้มาส่ง เขาเป็นวรยุทธ์ใช้เวลาไม่นานก็พานางมาถึงที่พักได้โดยสวัสดิภาพ และผู้ที่มาถึงแทบจะพร้อมกันคือไช่เสิ่งเจี๋ย ใบหน้าของอีกฝ่ายเรียบเฉยจนนางเดาไม่ได้ว่า เขากำลังรู้สึกสิ่งใด อาจจะกำลังรู้สึกดีใจที่นางตกอยู่ในอันตราย ใช่แล้วละเขาน่าจะรู้สึกสะใจที่เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับนาง หลี่จื้อฉิงได้แต่ถอนหายใจ“องค์ชายขอนายหญิงของข้าคืนด้วย” ทันทีที่เท้าติดพื้นไช่เสิ่งเจี๋ยก็เข้ามายื้อแย่งซีหยางเว่ยเจียงมองไปยังบุรุษที่สวมชุดสีขาวสะอาดเส้นผมปล่อยยาวสยาย ท่าทางไม่เหมือนกับองครักษ์ แต่ก็ไม่น่าใช่บ่าวรับใช้ในเรือนนี้อย่างแน่นอน ข่าวลือที่ว่าหลี่จื้อฉิงมีชายบำเรอที่ชุบเลี้ยงเอาไว้ ดูท่าจะเป็นความจริง“ท่านหญิง เขาเป็นชายบำเรอของท่าหรือ”คนตัวเล็กส่ายหัวไปมา “เป็นทาสที่ข้ารับเอามาดูแลชั่วคราวน่ะ อีกไม่นานก็จะส่งเขากลับไปบ้านเมืองของเขาแล้ว”ไช่เสิ่งเจี๋ยกัดฟันกรอดเป็นแค่ทาสงั้นหรือ แม้จะอยากไปยื้อแย่งนางคืนถึงเพียงไหน เขาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-10โปรดอย่ารักนางร้าย 28 เรือนไข่มุกมีพายุเข้า
ในทุก ๆ วันจะมีบุรุษมานั่งเฝ้านางรับประทานอาหาร มื้อเช้าเป็นไช่เสิ่งเจี๋ย ตกบ่ายเป็นซีหยางเว่ยเจียง นางทั้งขับไล่ทั้งด่าตะเพิดแต่ก็ไม่มีผู้ใดคิดจะฟังนางเลยสักคน ท้ายที่สุดนางก็เหนื่อยจะไล่แล้วคนตัวเล็กนั่งรับประทานอาหารมื้อเช้าโดยมีไช่เสิ่งเจี๋ยคอยป้อนและดูแล แต่ยังรับประทานไปได้ไม่ถึงครึ่งชาม หลี่ซินอี้ก็ปรากฏตัว“นางตัวดี” หลี่ซินอี้เข้ามาถึงก็พังข้าวของในห้องของหลี่จื้อฉิงจนพังพินาศโชคดีที่ไช่เสิ่งเจี๋ยเอาตัวเข้ามาขวางเอาไว้ได้ทัน หลี่จื้อฉิงจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ“หลี่ซินอี้ เจ้าบ้าอะไร” หลี่จื้อฉิงเองก็ใช่ว่าจะยอมกันง่าย ๆ“เหตุใดองค์ชายซีหยางถึงจะถอนหมั้นกับข้า แล้วเปลี่ยนเป็นเจ้า” หลี่ซินอี้โวยวาย นางชอบพอชายผู้นั้นมาตั้งแต่ยังเยาว์ จู่ ๆ มาเปลี่ยนตัวคู่หมั้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเช่นนี้ได้อย่างไร ต้องเป็นฝีมือของนางแน่ ๆ ได้ยินว่าหลังจากองค์ชายซีหยางอุ้มหลี่จื้อฉิงกลับเข้ามา ทุกเช้าเย็นหลังจากปฏิบัติราชกิจเสร็จแล้วก็มักจะแวะเวียนมาที่เรือนไข่มุก หลี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-11โปรดอย่ารักนางร้าย 29 ยื่นข้อเสนอ
อยู่กันตามลำพังเพียงสองคน และดูว่าไม่มีผู้ใดแอบฟังเขาก็เริ่มสนทนาเข้าประเด็นในทันที“ข้าต้องการเจ้า” ซีหยางเว่ยเจียงกล่าวออกไปตามตรง“หมายความว่าอย่างไร”“ท่านหญิงจื้อฉิง ข้าต้องการเจ้ามาเป็นสนมของข้า”“เป็นสนม!!!” แน่อยู่แล้วนางเป็นได้แค่นั้นนั่นแหละฐานันดรต่ำต้อยมีอำนาจเพราะเป็นหุ่นเชิดของมารดา“ด้วยสถานะของเจ้าเป็นสนมของข้าก็นับว่าสูงส่งมากแล้ว และหากเจ้ารับปาก เรื่องของไช่เสิ่งเจี๋ยและเฉินหว่านเซียน แคว้นหยุนเหมินจะเป็นธุระจัดการให้ทุกอย่าง” เส้นสายของหยุนเหมินมีอยู่ในทุกแคว้น ไม่ว่าใครจะทำอะไรหรือสิ่งใด ย่อมรู้ทุกอย่าง “หากเจ้าตกลง ข้าจะอำนวยความสะดวกทุกอย่างให้แก่เจ้า ส่งตัวองค์หญิงแห่งเสียนลู่ที่หลบซ่อนอยู่ในบ้านองครักษ์ของท่าน และองค์ชายแห่งเฉียนซีกลับไปโดยสวัสดิภาพ”หลี่จื้อฉิงพิจารณาสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวออกมา นางไม่รู้ว่าเขารู้ได้อย่างไรว่านางกำลังวางแผนการอะไร“เส้นสายและอำนาจของท่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12โปรดอย่ารักนางร้าย 30 เอาอย่างไรดี
ไช่เสิ่งเจี๋ยเดินไปกระชากแขนของหลี่จื้อฉิงทันทีที่คนพวกนั้นพ้นออกไปจากเรือนไข่มุก เหตุใดนางจึงยิ้มได้อย่างหน้าระรื่นเช่นนั้นซ้ำยังยินยอมให้เขาจุมพิตที่ศีรษะอีกด้วย“ท่านไปคุยอะไรกับมัน” เขากระชากแขนนางและพาตัวกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง“ปล่อยนะ ข้าเจ็บ” นางดิ้นแต่ก็มิอาจต้านแรงเขาได้ “ไช่เสิ่งเจี๋ย ข้าเจ็บ”“ข้าถามว่าท่านคุยอะไรกับมัน” แววตาของชายหนุ่มเป็นสีเทา ยามสนทนากับนางและไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปเป็นสีนิลดั่งเช่นเวลาปกติ“ข้าจะคุยอะไรกับเขา มันใช่เรื่องของท่านหรือ” นางเชิดหน้าขึ้น ถูกต้องแล้ว มันต้องเป็นเช่นนี้นั่นแหละ “ในเมื่อเขาเป็นคู่หมั้นของข้า ในอนาคต ข้าจะได้เป็นฮองเฮา...” นางโกหก เมื่อไปอยู่ที่นั่นนางจะได้เป็นเพียงสนมขั้นต่ำ“แต่ท่านเป็นภรรยาของข้าแล้ว เรากราบไหว้ฟ้าดินกันไปแล้ว” เขาผลักนางจนแผ่นหลังประชิดกับกำแพง“มีแค่ข้า ท่าน และเสด็จแม่ รวมถึงองครักษ์ของพระองค์เพียงคนเดียวที่รู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-13
บทล่าสุด
โปรดอย่ารักนางร้าย 55 กลับคืนสู่วิถีเดิม END
เป็นเพราะทั้งซื่อหานและหงหลางต่างก็เป็นเทพและมารที่อยู่มาในยุคฟ้าปางก่อน เป็นเทพมารบรรพกาลที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่องค์ในยุคนี้ การที่ทั้งคู่คบหากันจึงไม่มีใครคัดค้านแม้กระทั่งเทียนตี้เองก็มิกล้ามีปากมีเสียง คงเพราะหวั่นเกรงกลัวว่า มหาเทพซื่อหานจะบุกมาพังตำหนักของตนไม่ก็ถูกมหาจอมมารขโมยผลไม้เซียนที่เขาปลูกเอาไว้ จึงปล่อยเลยตามเลยทำปิดหูปิดตาไม่สนใจ แม้จะกังวลเรื่องการรวมดินแดนเพียงไหนก็ตามในอดีตนางและเขาทะเลาะกันจนทำให้ดินแดนทั้งสองแยกขาดจากกัน นางแกล้งเขาด้วยการสร้างโซ่เส้นหนึ่งขังเขาเอาไว้ในตำหนัก หงหลางโกรธจัด นับตั้งแต่นั้นมา สองดินแดนจึงถูกแยกออกจากกัน ถึงเวลาที่เขาและนางจะช่วยกันรวมดินแดนผนึกแผ่นดินเข้าหากันอีกครั้งหนึ่งกลายเป็นว่าสิ่งที่หลันเว่ยลงมือกระทำไปทั้งหมดเป็นการช่วยส่งเสริมให้ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาวะเดิมอย่างที่สามภพเคยเป็น มารและเทพกลับมาคบหากันอย่างเปิดเผย อยู่ภายใต้ขอบเขตศีลธรรมอันดีงาม“ท่านพ่อท่านแม่อยู่ไหน” คุนอวี่ถามหาบิดาและมารดา จากเกาเจี๋ยและสือโต้ว
โปรดอย่ารักนางร้าย 54 ต้นเหตุ
เพราะท่านพ่อท่านแม่กำลังอยู่ในช่วงเวลาปรับความเข้าใจกัน เด็กชายเบื่อ ๆ ไม่อยากรบกวนเวลาของพวกท่าน จึงออกไปเที่ยวเล่นดังเช่นปกติ แต่วันนี้ดันเตลิดเลยออกมาห่างจากตำหนักวิเวกของมารดาเกินไปสักนิด เดิมทีก้อนแป้งเองก็สนุกสนานกับการสำรวจสิ่งต่าง ๆ อยู่แล้ว รวมถึงมีตบะกลิ่นอายเซียนและมารผสมรวมกันอยู่ ปีศาจหรือเซียนระดับล่างมิอาจทำร้ายเขาได้ และทำให้เขาสามารถเข้าออกได้ทุกหนแห่งในสามภพป่าแถบนี้ประหลาดนัก ไร้เสียงของสัตว์สวรรค์ เด็กชายเดินเตร็ดเตร่ไปรอบ ๆ สายตาเหลือบไปเห็นดอกบัวสีทองอร่ามงดงามจับใจอยู่กลางบึงน้ำสีครามสวย“เจ้าดอกบัว” หากเก็บไปให้มารดาและบิดาเป็นของขวัญคงจะดีไม่น้อย เมื่อคิดแล้วก็ลงมือ กระบี่ที่บิดาเป็นผู้หลอมให้เป็นของขวัญถูกนำออกมา ก้อนแป้งน้อยเขวี้ยงกระบี่ออกไปหมายจะตัดดอกบัวสีทองออกมาจากบึงแต่ไม่เป็นอย่างที่เขาคิด ดอกบัวดอกนั้นหลบหลีกกระบี่มารของบิดาได้ ผ่านไปครู่หนึ่งดอกบัวสีทองก็แปลงกายเป็นสตรีใบหน้างดงาม“คุณชาย อย่าทำร้ายข้า” นางอ้อนวอนทั้งน้ำตา&ldq
โปรดอย่ารักนางร้าย 53 เติมเต็มช่วงเวลาที่ผ่านมา NC
หงหลางกางข่ายอาคมของตนเองครอบคลุมสวนดอกท้อซื่อหานตกใจ ร้องเสียงหลง“เจ้าจะทำอะไร”“ข้าไม่อยากให้ใครมาแอบดูพวกเราสองคนทำอะไรกัน” เขาไม่พูดเปล่า แต่มือไม้ยังวุ่นวายกับร่างกายของนาง“หงหลางหยุดก่อน” นางผายมือขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข่ายอาคมของนางเอง“...” ชายหนุ่มทำหน้าประหลาดใจ“ชะ...ใช้ของข้า คนอื่นจะได้ไม่งงว่า เกิดอะไรขึ้นที่ตำหนักวิเวก” นางกล่าวอึกอักหงหลางยิ้ม “เจ้านี่น่ารักจริง ๆ น่ารักมาตั้งแต่หลายหมื่นปีก่อน” ท่าทางเขินอายของนางทำเอาเขาอดเอ็นดูไม่ได้เสื้อผ้าของนางถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว จนร่างกายเปลือยเปล่าส่วนตัวของเขาเองก็เช่นกัน ผู้เป็นจอมมารขบเม้มร่างกายของนางจนเป็นรอยตราสีแดงไปทั่วทั้งร่าง กลืนกินทุกสัดส่วนอย่างโหยหา กลิ่นนี้ น้ำเสียงนี้ และความรู้สึกนี้ที่เขาเฝ้าตามหามาโดยตลอด ในที่สุดนางก็กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครา“ซื่อหาน ข้าคิดถึง
โปรดอย่ารักนางร้าย 52 ก้อนแป้งยังไม่มีชื่อ
ทรมานอยู่บนโลกมนุษย์อยู่หนึ่งร้อยปี ไร้รัก ไร้ทายาท ปกครองแผ่นดินเฉียนซีตามปณิธานของหลี่จื้อฉิงอย่างเคร่งครัด หงหลางจึงได้กลับคืนสู่ร่างเดิมของตนเอง เขาจำเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ ความเจ็บปวด ความรัก เขาล้วนแต่ไม่สามารถลืมได้ ไม่คิดว่าการผ่านด่านเคราะห์ของเขาในครั้งนี้จะเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายเช่นนี้มหาจอมมารหงหลางตามหาจิตวิญญาณของสตรีผู้นั้นอยู่นานนับร้อยปี เฝ้าค้นหาทั่วทั้งสามภพมิอาจปล่อยวางได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีการไหนก็มิอาจหานางจนพบ บุกขึ้นไปหาเทพซือมิ่งเพื่อสอบถามถึงสตรีที่มีนามว่าหลี่จื้อฉิง แต่บุรุษผู้นั้นเคร่งครัดในหน้าที่มิอาจเปิดเผยข้อมูลได้ในวันที่ดื่มสุราจนเมามาย เด็กชายหน้าตาน่ารักที่มีกลิ่นอายของมารและเซียนวิ่งเข้ามาในตำหนักศิลาจันทร์“ท่านพ่อ” เด็กชายยิ้มน่ารักเรียกเขาว่าพ่ออย่างไม่เคอะเขิน“เจ้าก้อนแป้งน้อย เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร” โดยปกติทั่วไปหากเป็นเซียนที่มีตบะน้อยนิดมิอาจย่างกรายเข้ามาในตำหนักของเขาได้ แม้แต่เหยียบบนพื้นแผ่นดินมา เซียนระดับสูงก็มิ
โปรดอย่ารักนางร้าย 51 คืนสู่ฟ้า
เสียงเด็กวิ่งเล่นวุ่นวายทำให้ซื่อหานจำใจต้องลืมตาตื่น ร่างเล็กผินหน้ามองออกไปนอกตำหนัก ไม่เคยรู้มาก่อนว่าในตำหนักเซียนของนางจะมีเด็กมาอาศัยอยู่ยังไม่ทันที่นางจะได้ลุกไปไหน เด็กที่มีกลิ่นอายมารและเซียนผสมกันก็เปิดประตูวิ่งพรวดพราดเข้ามาหาทางที่เตียง“ท่านแม่ ท่านตื่นแล้ว” เด็กชายยิ้มตาหยี ที่ด้านหลังมีเซียนก้อนหินน้อยสือโต้วเดินตามเข้ามาซื่อหานใช้นิ้วแตะศีรษะของเด็กน้อยดันเจ้าก้อนแป้งสีขาวให้ห่างออกไปจากตัวนาง“ใครเป็นแม่ของเจ้ากัน” หญิงสาวมองก้อนแป้งสีขาวหน้าตาน่ารักอย่างงุนงง พร้อมกับมองไปยังสือโต้วที่ยืนทำหน้าตาตลกอยู่ด้านหลัง “เจ้าเป็นพ่อของเด็กคนนี้เหรอ”“ไม่ใช่ขอรับ ไม่ใช่เช่นนั้น ไว้มหาเทพตื่นให้เต็มที่เสียก่อนเดี๋ยวข้าน้อยและท่านเกาเจี๋ยจะเล่าให้ฟัง”“ท่านแม่ ท่านไม่รักข้าแล้วงั้นหรือ” เด็กชายร้องไห้“จู่ ๆ มาร้องไห้ได้ยังไงกัน” ซื่อหานเห็นเด็กชายผู้นี้ร้องไห้ หัวใจของนางพลันเจ็บปวด ตลอด
โปรดอย่ารักนางร้าย 50 จบสิ้นต่อกัน
ครบกำหนดเวลาที่เขาวางเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่นางจะปรากฏตัวออกมา ลานประหารที่ไช่เสิ่งเจี๋ยใช้ในการสังหารชาวบ้านในหมู่บ้านถูกสร้างขึ้นอย่างลวก ๆ ณ จัตุรัสกลางเมือง ประชาชนแห่งเฉียนซีไม่มีใครกล้าโผล่หน้าออกมาดู เพราะหวั่นเกรงว่าจะถูกลูกหลง การค้าทุกอย่างหยุดชะงักเพราะความบ้าระห่ำเลือดเย็นของผู้ปกครองแผ่นดิน ข้าราชบริพารขุนนางในราชสำนักเองก็มิมีผู้ใดกล้าขัดเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ถูกปิดหน้าปิดตาถูกนำตัวขึ้นไปวางไว้บนลานประหารที่เขาสร้างเอาไว้ ส่วนตัวของไช่เสิ่งเจี๋ยเองนั่งอยู่เหนือลานประหาร สายตาและท่าทางเหี้ยมโหดผิดมนุษย์ ดวงตากลายเป็นสีเทาไปนานแล้ว“จือจือ เจ้าจะไม่มาจริง ๆ หรือ เจ้าจะยอมให้เด็กน้อยที่น่าสงสารถูกสังหารอย่างเหี้ยมโหดงั้นหรือ” เขาพูดยังไม่ทันขาดคำ ท่ามกลางบ้านเรือนที่เงียบกริบราวกับป่าช้า ไร้เสียงของผู้คน มีแค่เพียงเสียงของฝูงอีกาและลมฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ เศษใบไม้ปลิวว่อนทั่วทั้งทางบริเวณ หวีดหวิวน่าวังเวงใจ ครู่เงาร่
โปรดอย่ารักนางร้าย 49 มิอาจปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้
นางได้รับประทานขนมฝีมือของบิดาแทบทุกวัน จนรู้สึกว่าตนเองอ้วนขึ้นประกอบกับวัน ๆ ไม่ต้องทำอะไรนอกจากเล่นหมากล้อมวาดภาพกับบิดา กิจกรรมหลักของนางจึงเป็นการออกมานั่งเล่น ซักผ้าที่ริมลำธาร วันนี้ก็เช่นกันหลี่จื้อฉิงเห็นเด็ก ๆ เล่นน้ำกันอย่างมีความสุขมือเรียวกุมหน้าท้องของตนเองอย่างลืมตัว ถ้าหาก...ถ้าหากเด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ อายุก็คงรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าตัวแสบกลุ่มนั้น ลูกของนางจะหน้าตาเป็นเช่นไรกันนะ จะเหมือนเขาหรือนางมากกว่ากันเมื่อคิดถึงความสูญเสียในอดีตที่ผ่านมาดวงตางดงามก็หม่นแสงลง“นี่เจ้าได้ยินเรื่องที่ฮ่องเต้แห่งเฉียนซีประกาศหรือไม่” ระหว่างที่นั่งเล่นอยู่นั้นนางได้ยินกลุ่มหญิงสาวที่กำลังซักผ้าพูดคุยกัน ฮ่องเต้แห่งเฉียนซีงั้นเหรอ หมายถึงเสี่ยวเสิ่งงั้นเหรอ? หลี่จื้อฉิงจึงเงียบและตั้งใจฟัง“เข้ามาที่นี่ห้ามพูดคุยเรื่องข้างนอก เจ้านี่นะ แอบไปเที่ยวเล่นนอกพรตเมฆาไม่พอ ยังเอาเรื่องไร้สาระมาพูดคุย” หญิงสาวคนที่หน
โปรดอย่ารักนางร้าย 48 วิปริต
ข่าวลือเรื่องความโหดเหี้ยมของไช่เสิ่งเจี๋ยขจรกระจายไปทั่วทั้งแผ่นดิน แม้กระทั่งหยุนเหมินที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกรยังต้องหวั่นเกรงในความแข็งแกร่งโหดเหี้ยม ซีหยางเว่ยเจียงยังคงตามหาหลี่จื้อฉิงด้วยเช่นกัน แต่นางหายไปราวกับว่า หายไปจากโลกนี้ สายลับของเขาทั่วทั้งแผ่นดินไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ไหน ที่หมู่บ้านที่นางจากมา เขากลับเข้าไปตามหาแล้วแต่ก็ไม่พบ ทุกพื้นที่บนแผ่นดินนี้ไร้ร่องรอยของนางพระราชสาส์นจากเฉียนซีถูกส่งมาพร้อมกับของกำนัลชิ้นหนึ่ง กล่องไม้ขนาดย่อมถูกนำเข้ามากงกงหนุ่มผู้หนึ่งทำหน้าย่นในขณะที่ถือของสิ่งนั้นอยู่ กลิ่นที่โชยออกมาจากกล่องน่าสะอิดสะเอียนสุดชีวิต“สิ่งนั้นคือ”“กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ”ซีหยางเว่ยเจียงส่งสัญญาณให้เปิดกล่องใบนั้น ทันทีที่กล่องถูกเปิดออก พบเป็นแขนมนุษย์หมักเกลือ เพื่อคงสภาพเอาไว้ ชายหนุ่มรีบก้มหน้าเปิดอ่านจดหมายฉบับนั้น“แขนของเหลียนซูเยว่ คราแรกตั้งใจเอาไว้ว่าจะส่งกลับไปบ้านเกิดของนางทั้งตัว แต่เปลี่ยนใจ เลย
โปรดอย่ารักนางร้าย 47 มีความสุขตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน
Trigger Warningเนื้อหาในตอนนี้มีการบรรยายถึงการใช้ความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านคิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์เอาไว้ทั้งหมด องครักษ์ของเขาจะไร้ฝีมือถึงขั้นปล่อยให้นางถูกจับเป็นตัวประกันได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะนางเดินออกไปให้พวกมันจับ หลี่จื้อฉิงก็คงไม่หลุดมือเขาไป ไช่เสิ่งเจี๋ยคิดถึงนาง เฝ้าตามหานางมาหลายปี ครั้นได้เจอกลับถูกเหลียนซูเยว่ใช้อุบายทำให้นางหนีหายไปไหนไม่รู้กลิ่นดอกกุ้ยฮวาจาง ๆ ยังคงอบอวลอยู่ที่ปลายจมูก น้ำเสียงของนางคล้ายกับอยู่ใกล้ตัวเขา ห้องพักของนางที่เขาสั่งให้คนเตรียมเอาไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกทำให้เหมือนกับห้องนอนของนางในเรือนไข่มุก ต้นไม้ เครื่องเรือน แม้แต่ก้อนหินเขาก็สั่งให้คนตระเตรียมรอต้อนรับผ้าม่าน ที่นอน สระน้ำเล็ก ๆ กำไลที่ประดับมณีสีแดงเหมือนกับชิ้นนั้น เสื้อผ้าไหมชั้นดีที่นางชอบสวมใส่ กลิ่นกำยานหอมที่นางชอบทุกอย่างพังทลายไปต่อหน้าต่อตา อีกแค่เพ
