All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 61 - Chapter 70

มู่หรงเจี้ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่จะใช้เหตุผลใดในการปิดตำหนักเล่า? จะปิดตำหนักโดยไร้เหตุผลมิได้ เหล่าขุนนางจะคิดอย่างไร?”มู่หรงเจี้ยนเพิ่งขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน ยังไม่มีบารมีอย่างฮ่องเต้ ขุนนางที่มีอำนาจในราชสำนักล้วนเป็นคนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนไว้วางใจ ไม่ได้ภักดีต่อเขามากนัก ดังนั้น ตอนนี้ไม่ว่าจะมากหรือน้อย เขาก็ต้องเกรงใจความคิดเห็นของเหล่าขุนนางไทฮองไทเฮาทอดพระเนตรมองเขาครู่หนึ่ง ตรัสอย่างช้า ๆ “ก่อนหน้านี้ นางไม่ได้แสดงละครฉากใหญ่ที่ตำหนักเสด็จแม่ของเจ้า จะฆ่าตัวตายตามฮ่องเต้พระองค์ก่อนไปหรอกหรือ? ก็ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ บอกว่านางเศร้าโศกเสียใจกับการสวรรคตของฮ่องเต้พระองค์ก่อน จนทำให้ไร้ที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ จึงปลงผมบวชชีในวัง เพื่อแสดงความอาลัยต่อฮ่องเต้พระองค์ก่อน ส่วนเจ้าในฐานะโอรส ก็ออกคำสั่งห้ามมิให้ผู้ใดไปรบกวนการบำเพ็ญภาวนาของนาง เช่นนี้ก็เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ?”มู่หรงเจี้ยนตรัสอย่างเขินอาย “แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่านางเพิ่งเข้าวังได้แค่วันเดียว เสด็จพ่อก็สวรรคตแล้ว เช่นนี้จะบอกว่าเศร้าโศกต่อการสวรรคตของเสด็จพ่อจนต้องหนีเข้าทางธรรมได้อย่างไร?”พระวรกายของไทฮองไทเฮาต

จิ้นหรูเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ “แต่ว่าทะ...คุณหนูใหญ่ไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหนนี่เพคะ?”“ไปเถอะ ข้ามีวิธีของข้า” จ่านเหยียนเร่งเร้าจิ้นหรูเป็นนางกำนัลขั้นหนึ่งในวัง แน่นอนว่าสามารถเข้าออกตำหนักหรูหลานได้อย่างอิสระนางพาหมอหลวงมาถึงอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางก็เปิดม่าน เข้าไปในตำหนักด้านใน แล้วก็ยืนอยู่ข้าง ๆ เอ่ยกับหมอหลวงว่า “ท่านหมอหลวงโปรดรอสักครู่ ข้าจะเชิญไทเฮาออกมาเดี๋ยวนี้”“ได้!” หมอหลวงรับคำผ่านไปครู่หนึ่ง จี๋เสียงและหรูอี้ก็ประคองจ่านเหยียนออกมา จ่านเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางอ่อนแรง ดวงตาเรียวงามดุจหงส์เหลือบมองหมอหลวงครู่หนึ่ง หมอหลวงหลายคนรีบก้าวเข้ามาถวายบังคม “กระหม่อมถวายบังคมหมู่โฮ่วฮองไทเฮาพ่ะย่ะค่ะ!”“อืม!” จ่านเหยียนยกพระหัตถ์ขึ้นเล็กน้อย เป็นสัญญาณให้เขาลุกขึ้นจิ้นหรูเอ่ยกับหมอหลวง “ท่านรีบมาดูอาการของไทเฮาว่าทรงประชวรด้วยโรคอันใดกันแน่?”หมอหลวงเดินเข้าไปอย่างนอบน้อม หยิบเส้นสีแดงออกมาจากกล่องยา ยื่นให้กับจิ้นหรูกูกู “รบกวนกูกูผูกที่ข้อมือของไทเฮาด้วย”เขาคุกเข่าลงตรงหน้าจ่านเหยียน ทูลถามด้วยความเคารพ “ไทเฮาทรงรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”จ่านเหยี

กาลเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับติดปีกชั่วพริบตาเดียว เวลาหนึ่งปีก็ล่วงเลยผ่านไปอย่างไร้ร่องรอยในปีนี้ ภายในวังเกิดเรื่องราวขึ้นไม่น้อย จ่านเหยียนล้วนได้ยินมาจากปากของจิ้นหรูตัวอย่างเช่น เมื่อปลายปีที่แล้ว ฮ่องเต้ทรงคัดเลือกนางสนม นางสนมในวังก็เพิ่มขึ้นจากหลักหน่วยเป็นหลักสิบ และมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นเป็นหลักร้อยและในบรรดานางสนม ผู้ที่ได้รับความโปรดปรานมากที่สุดคือบุตรสาวของเฉินไท่ฟู่ ปัจจุบันได้รับการแต่งตั้งเป็นหยวนเฟย ได้ยินมาว่าหยวนเฟยนั้นงามล่มเมือง ทำให้ฮ่องเต้ลุ่มหลง แม้แต่วันขึ้นหนึ่งค่ำและสิบห้าค่ำ ที่ควรจะเสด็จไปยังตำหนักบรรทมของฮองเฮาก็ลืมเสียแล้ว กลับเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับหยวนเฟยส่วนฮองเฮาองค์ปัจจุบัน เป็นหลานสาวของถงไทเฮา มีนามว่าถงเหยียน ตอนที่ฮ่องเต้ยังทรงเป็นรัชทายาท ก็ได้อภิเษกสมรสกับพระองค์แล้ว ปัจจุบันมีพระธิดาด้วยกันหนึ่งพระองค์ตระกูลถงมีอำนาจล้นฟ้า ฮองเฮาจึงมีนิสัยเย่อหยิ่งจองหอง เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ทรงโปรดปรานหยวนเฟย แม้แต่นางก็ยังถูกละเลย ก็ย่อมไม่ยอม จึงได้โวยวายอาละวาดหลายครั้ง จนบีบให้ถงไทเฮาต้องออกพระราชเสาวนีย์ลดขั้นหยวนเฟยเป็นหยวนผิน และยังกำชับให้

หยวนผินเงยหน้าขึ้นมองจ่านเหยียนด้วยแววตาตื่นตระหนก บนใบหน้าขาวซีดฉายแววสงสัยเล็กน้อยจิ้นหรูกำลังจะพูด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก หยวนผินตกใจจนตัวสั่นเทา คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดังตุบ “ท่านผู้สูงศักดิ์ ท่านโปรดช่วยข้าด้วย!”จ่านเหยียนมองนางด้วยความตกตะลึง ไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าเท่าไรนัก“เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อย ๆ และใกล้เข้ามาทุกที จ่านเหยียนส่งสายตาให้จิ้นหรู จิ้นหรูรีบเข้าไปดึงหยวนผินให้ลุกขึ้น “พระสนม รีบตามบ่าวเข้ามาเถิดเพคะ”กัวอวี้กางร่มแล้วรีบเดินออกไป ข้างหลังมีจี๋เสียงและหรูอี้เดินตาม“เอ๊ะ? องครักษ์หยาง?” กัวอวี้เพิ่งก้าวออกจากประตูตำหนักหรูหลานก็เห็นองครักษ์หยางนำองครักษ์และข้าราชบริพารมา จึงมองเขาด้วยความประหลาดใจ“เป็นกัวกูกู ขอถามกูกู ไม่ทราบว่าเห็นพระสนมหยวนผินหรือไม่?” องครักษ์หยางเอ่ยถามกัวอวี้ส่ายหน้า กล่าวด้วยรอยยิ้ม “องครักษ์หยางล้อเล่นแล้ว ตำหนักหรูหลานห้ามคนนอกเข้ามาโดยตลอด อย่าว่าแต่คนเลย แม้แต่ผีเสื้อก็บินเข้ามาไม่ได้”“แต่มีคนเห็นพระสนมหยวนผินวิ่งมาทางนี้ ที่นี่นอกจากตำหนักหรูหลาน ก็ไม่มีที่อื่น” องครักษ์หยางกล่าวด้วยสีหน้าไม่เชื่

จ่านเหยียนยิ้ม “จิ้นหรู เจ้าอยู่ในวังหลังมานานหลายปี เหตุการณ์เหล่านี้ยังทำให้เจ้าโกรธได้อีกหรือ? เจ้ายังสู้หยวนผินมิได้ นางเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย ยังสามารถทำใจให้สงบได้ขนาดนี้”จิ้นหรูถอนหายใจ “จะทำใจให้สงบได้อย่างไรเพคะ? เห็นเหตุการณ์พวกนี้ ก็เหมือนกับกลืนแมลงวันตัวหนึ่งเข้าไปในปาก จะกลืนลงไปก็ไม่ได้ คายออกมาก็รู้สึกขยะแขยง”“หากเจ้าใส่ใจมากเช่นนี้ เช่นนั้นเราก็ตามไปที่ตำหนักเฟยเฟิ่งกัน” จ่านเหยียนเสนอ“หากพวกเราสามารถต่อกรกับฮองเฮาได้ การไปก็ย่อมเป็นเรื่องดี แต่ในตอนนี้พวกเราจะไปต่อกรกับฮองเฮาได้อย่างไร? ถ้าไปแล้ว เกรงว่าแม้แต่ชีวิตที่สงบสุขในตอนนี้ก็จะหายไป การช่วยเหลือผู้อื่น ต้องดูว่าตนเองมีความสามารถหรือไม่ เรื่องนี้บ่าวรับใช้ทราบดีเพคะ คุณหนูใหญ่อย่าได้ลองเชิงบ่าวเลย” จิ้นหรูตอบ“ข้าไม่ได้ลองเชิงเจ้า” จ่านเหยียนกล่าวพลางเลิกคิ้ว“เช่นนั้นคุณหนูใหญ่คิดจะไปจริง ๆ หรือ? อย่าลืมนะเพคะว่าฮองเฮาองค์ปัจจุบันนั้นสกุลถง” จิ้นหรูมองจ่านเหยียนด้วยความประหลาดใจ นางหลบเลี่ยงผู้คนมาหนึ่งปี แม้กระทั่งข่าวลือข้างนอกที่ว่านางมีความสัมพันธ์กับนักดนตรีก็ไม่คิดจะอธิบาย ตอนนี้กลับจะออกไปเ