บทที่ 62

มู่หรงเจี้ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “แต่จะใช้เหตุผลใดในการปิดตำหนักเล่า? จะปิดตำหนักโดยไร้เหตุผลมิได้ เหล่าขุนนางจะคิดอย่างไร?”

มู่หรงเจี้ยนเพิ่งขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน ยังไม่มีบารมีอย่างฮ่องเต้ ขุนนางที่มีอำนาจในราชสำนักล้วนเป็นคนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนไว้วางใจ ไม่ได้ภักดีต่อเขามากนัก ดังนั้น ตอนนี้ไม่ว่าจะมากหรือน้อย เขาก็ต้องเกรงใจความคิดเห็นของเหล่าขุนนาง

ไทฮองไทเฮาทอดพระเนตรมองเขาครู่หนึ่ง ตรัสอย่างช้า ๆ “ก่อนหน้านี้ นางไม่ได้แสดงละครฉากใหญ่ที่ตำหนักเสด็จแม่ของเจ้า จะฆ่าตัวตายตามฮ่องเต้พระองค์ก่อนไปหรอกหรือ? ก็ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ บอกว่านางเศร้าโศกเสียใจกับการสวรรคตของฮ่องเต้พระองค์ก่อน จนทำให้ไร้ที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ จึงปลงผมบวชชีในวัง เพื่อแสดงความอาลัยต่อฮ่องเต้พระองค์ก่อน ส่วนเจ้าในฐานะโอรส ก็ออกคำสั่งห้ามมิให้ผู้ใดไปรบกวนการบำเพ็ญภาวนาของนาง เช่นนี้ก็เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ?”

มู่หรงเจี้ยนตรัสอย่างเขินอาย “แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่านางเพิ่งเข้าวังได้แค่วันเดียว เสด็จพ่อก็สวรรคตแล้ว เช่นนี้จะบอกว่าเศร้าโศกต่อการสวรรคตของเสด็จพ่อจนต้องหนีเข้าทางธรรมได้อย่างไร?”

พระวรกายของไทฮองไทเฮาต