All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 41 - Chapter 50

ฮ่องเต้ตรัส “เจ้าช่างให้คำแนะนำที่ดีมากกับเรา เพียงแต่ เราจำเป็นต้องรู้ว่าเจ้าเป็นเทพเจ้าจากแห่งหนใด เจ้ามิใช่บุตรีของหลงฉางเทียนเด็ดขาด” หลงจ่านเหยียนรู้ดีว่าการมีข้อสงสัยในใจแต่มิได้รับการคลี่คลายนั้นเป็นเรื่องที่น่าทรมานเพียงใด ก็เหมือนกับการที่นางติดตามอ่านนิยายสืบสวนเรื่องหนึ่ง ทว่านักเขียนกลับทิ้งเรื่องไปกะทันหัน และปล่อยให้กลายเป็นหลุมใหญ่ยักษ์หมื่นปี นางคิดว่านี่เป็นเรื่องที่โหดร้ายอย่างยิ่งเรื่องหนึ่ง ดังนั้นนางจึงได้แต่อธิบายออกไปว่า “ความจริงหม่อมฉันมิใช่บุตรีของหลงฉางเทียนเพคะ ทว่านามว่าหลงจ่านเหยียนนี้ หาใช่เรื่องโป้ปดมดเท็จ หม่อมฉันเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรเพคะ” วิธีการพูดเช่นนี้ นางรู้สึกไม่เหมาะสมเท่าใดนัก ทว่าคำอธิบายเช่นนี้กลับทำให้คนฟังเข้าใจได้ง่ายที่สุดแล้ว ถึงอย่างไรจะให้บอกเขาว่านางคือผู้ควบคุมกฎของสามโลกผู้ซึ่งเกิดจากดวงจิตของมหาเทพผานกู่ก็คงไม่ได้กระมัง? เดาว่าต่อให้บอกไป เขาก็คงไม่ทราบว่าคืออะไร ฮ่องเต้มองนางอย่างเงียบเชียบอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ “อายุยังเยาว์วัยก็เป็นผู้ฝึกบำเพ็ญเพียรแล้วหรือ? อย่างไรก็ดี เราจะลองเชื่อเจ้าสักครั้ง” 

พระพักตร์ฝ่าบาทผ่อนคลายลงแล้ว ก่อนจะแย้มพระโอษฐ์เล็กน้อยและตรัสว่า “เรารู้มาตลอดว่าท่านราชครูเป็นบุคคลมีความสามารถ เสด็จแม่โปรดอย่าดูแคลนพิธีสมรสเพื่อขจัดเคราะห์ภัยนี้เลย เกรงว่าเบื้องหลังคงผลาญพลังของท่านราชครูไปไม่น้อย” “แน่นอนเพคะ!” ไทเฮาค่อยลอบถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ขณะที่ไทเฮากำลังตรัส ถงกุ้ยเฟยเอาแต่ก้มศีรษะอยู่ตลอด กระทั่งไทเฮาตรัสจบ นางค่อยสืบเท้าไปด้านหน้าและคุกเข่าลง น้ำตาคลอเบ้า พลางเอ่ยอย่างสะอึกสะอื้นว่า “หม่อมฉันบริหารดูแลวังหลังเอื่อยเฉื่อยเชื่องช้า ฝ่าบาทได้โปรดลงทัณฑ์!” ฝ่าบาททรงถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “เราหรือจะไม่รู้จักเจ้า? เจ้าเป็นคนขี้ขลาดมาตลอด ยิ่งมีนิสัยอ่อนโยนมีเมตตาเช่นนั้นด้วยแล้ว ไหนเลยจะฝืนใจลงทัณฑ์เจ้าได้? เดิมทีเราก็คิดว่าชะตาเราคงถึงฆาตแล้ว จึงกลัวว่าด้วยนิสัยของเจ้า อาจจะถูกข่มเหงรังแกจากในวังหลังแห่งนี้ จึงมีราชโองการสั่งให้ฮองเฮาอย่างเจ้าตามเราไปสู่แดนสุขาวดี คิดดูแล้ว ราชโองการนี้คงทำให้เจ้าตกใจแย่แล้วกระมัง?” ถงกุ้ยเฟยร่ำไห้พลางเอ่ย “ฝ่าบาทและหม่อมฉันครองคู่กันเป็นสามีภรรยามานานหลายปี ย่อมสมควรร่วมเรียงเคียงหมอน และตายเคียงข้างกันเพคะ รา

จิ้นหรูกูกูผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าทันใด “ฝ่าบาท เช่นนี้ผิดประเพณีเพคะ!” ฮ่องเต้กลับตรัสด้วยท่าทีนิ่งเฉย “ถึงขั้นนี้แล้วยังจะพูดถึงประเพณีอะไรอีก? เจ้ากับเราเติบโตมาด้วยกัน วันวานที่ผ่านมาก็ร่วมโต๊ะรับประทานอาหารมาด้วยกันตั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว” ใบหน้าของจิ้นหรูกูกูฉายประกายอึดอัดใจ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็ไปนั่งข้างกายฮ่องเต้ “หลงอู่ เราฝากจิ้นหรูไว้กับเจ้า เราต้องการให้เจ้าเอ่ยคำสาบาน ไม่ว่าเมื่อใด จะต้องปกป้องจิ้นหรูให้พ้นภัยเสมอ!” ฮ่องเต้พลันตรัสอย่างจริงจังขึ้นมา “ฝ่าบาท…” จิ้นหรูกูกูน้ำตาคลอเบ้า มองเขาด้วยความเจ็บปวดโศกเศร้า ฝ่าบาทกุมมือของนางไว้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกนับร้อยนับพันที่มิอาจแปลความหมายออกมาได้ สีหน้าแววตาเลือนรางล่องลอย คล้ายว่ากำลังหวนคิดถึงเศษเสี้ยวความทรงจำในอดีตที่ผ่านมา จิ้นหรูกูกูเองก็มองเขาด้วยสายตาเป็นประกายเช่นกัน ในอากาศคล้ายจะเจือด้วยความโศกเศร้าของการตายจากกันชั่วนิรันดร์ และคล้ายจะเคล้าด้วยความอบอุ่นของความสุขที่ในท้ายที่สุดหัวใจก็ได้เชื่อมโยงถึงกันเสียที ทว่าความเป็นจริงหลงจ่านเหยียนกำลังหิวถึงขีดสุด จึงส่งเสียงกระแอมออกมา

ถึงแม้ว่าเขารู้ตั้งแต่ตอนเจอหลงจ่านเหยียนครั้งแรกแล้วว่านางมิใช่คนธรรมดาทั่วไป กลับคิดไม่ถึงว่าแม้แต่พระอาจารย์เป่ากวงก็ยังเทิดทูนและให้ความเคารพนางมากถึงเพียงนี้ บัดนี้แม้ใบหน้าเขาจะไม่แสดงสีหน้าใดออกมาให้เห็น ทว่าก้นบึ้งของหัวใจกลับกำลังปั่นป่วนรุนแรง เขาต้องใช้กำลังทั้งหมดที่มีถึงจะสามารถข่มโลหิตที่กำลังเดือดพล่านไว้ในใจได้ ความจริงแล้ว จนถึงบัดนี้สิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่สามารถปล่อยวางได้ก็คือแผ่นดิน บ้านเมือง และอาณาประชาราษฎร์ วันนี้เวลานี้ที่สกุลถงเรืองอำนาจยิ่งใหญ่ล้นเหลือ ก็เป็นเพราะผลจากการกระทำของเขาเอง หากว่าท้ายที่สุดแล้วแผ่นดินจะต้องตกไปอยู่ในมือของสกุลถง หรือจะเกิดสงครามกลางเมืองขึ้นในแคว้นต้าโจวเพราะการเข่นฆ่าแย่งชิงราชบัลลังก์หลวงขึ้นมาจริง ๆ เช่นนั้นแล้วเขาคงไม่มีหน้าไปพบฮ่องเต้ไท่จูในปรโลกแล้ว วันคืนที่เหลืออยู่ของเขามีไม่มากแล้ว ไร้ซึ่งกำลังต้านกระแสคลื่นคลั่ง หากว่าในยามนี้มีใครสักคนสามารถช่วยแผ่นดินต้าโจวให้พ้นภัยร้ายได้จริง ต่อให้เขาจะไม่ได้ไปผุดไปเกิดตลอดกาล เขาก็ไม่ลังเล ดังนั้น แม้บทสนทนาระหว่างพระอาจารย์เป่ากวงกับหลงจ่านเหยียนจะมิได้เปิดเผยสิ่งใดออกมาชัดเ

“เชื่อก็ดี ไม่เชื่อก็ช่างปะไร ถึงอย่างไรหม่อมฉันก็ไม่เคยโกหกท่าน” จ่านเหยียนเอ่ย ฮ่องเต้เงียบไปนานครู่ใหญ่ จากนั้นค่อยเงยพระพักตร์ทอดพระเนตรมองหลงจ่านเหยียน “เราไม่ปลดรัชทายาท ในบรรดาพระโอรสของเรา มีเพียงเขาที่พอมีความสามารถอยู่บ้าน เราจะยอมให้ผู้ไร้ความสามารถขึ้นครองราชย์ดำรงตำแหน่งฮ่องเต้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น เราเชื่อว่าเขามีความสามารถมากพอจะรักษาสมดุลสถานการณ์ และอีกอย่าง มีเจ้าอยู่ด้วยมิใช่หรือ?” หลงจ่านเหยียนไม่พูดอะไรอีก นางเข้าใจความหมายของฮ่องเต้ เขาต้องการให้รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์ เพราะว่ารัชทายาทพระองค์นี้พอมีเล่ห์เหลี่ยมฝีมืออยู่บ้างและมีความทะเยอทะยานอันป่าเถื่อน วันข้างหน้าอาจมีกำลังต้านกระแสคลื่นคลั่ง ส่วนพระโอรสพระองค์อื่น หากวันหนึ่งได้ขึ้นครองราชย์ คงมีแต่จะมอบบัลลังก์ฮ่องเต้ให้คนอื่นถึงมือ จนถึงตอนนี้เขายังมุ่งมาดปรารถนาอยู่ตลอดที่จะให้ตำแหน่งฮ่องเต้ตกทอดต่อไปยังลูกหลานของตัวเขาเอง มิใช่ตกเป็นของผู้อื่น ต่อให้เป็นน้องชายแท้ ๆ ของตนเอง นั่นก็ยังไม่เพียงพอ หลงจ่านเหยียนมิได้บอกกับเขาว่า คนเรา มิอาจโลภมากเกินไป ความปรารถนาเดิมของเขาคือการปกป้องชีวิตขององค์รัชทา