All Chapters of ดอกบัวในสงคราม: Chapter 71 - Chapter 80

  “ท่านแม่ทัพ แฮ่ก พวกศัตรูมีเยอะเกินไปขอรับ” อี้ฟ่านพูดปนหอบเหนื่อย เนื่องจากพวกมันเข้ามาไม่ขาดสาย“ต้านเอาไว้ก่อน อย่าให้พวกมันฝ่าไปทัพหลังเราได้” เป่ยหวงเค้นเสียงพูด แม้จะยากลำบากเพราะต้องโจมตีและตั้งรับพร้อมกัน แม้พวกมันไม่ได้มีฝีมือที่สูงนัก แต่พอเข้ามากันทีละหลายคนก็หนักเอาเรื่อง“ฮ่าๆ พวกแกไม่รอดแน่” ทหารลั่วคนหนึ่งหัวเราะสะใจฉั้วะ“รอดไม่รอดก็รอดู“อัก”“แต่แกคงไม่ได้อยู่ดู” เป่ยหวงมองร่างของมันที่ไม่มีหัว เพราะเขาฟันคอมันทันทีที่พูดจบ“พวกเราบุกกก ฆ่ามันให้ได้!!” เสียงทหารลั่วยังดาหน้ากันหน้ามาเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหมดฉับ ฉั้วะ“เราถอยไปตั้งหลักก่อนไหมขอรับ” เฟยจินถาม เพราะเขาสามคนที่แนวหน้ากับศัตรูหลายร้อยเกรงว่าจะหมดแรงเอาก่อน“ได้ พวกระ…” ระหว่างสั่งถอยนั่นเอง ทหารฝั่งศัตรูคนหนึ่งร่างกายสูงใหญ่แต่งกายไม่เหมือนทหารลั่วทั่วไปลอบเข้าโจมตีด้านหลังในช่วงที่อีกฝ่ายโดนรุม

   “เหลียนเอ๋อร์ จะไปไหนงั้นรึ” เจียหมิงถามบุตรสาวที่แต่งชุดผู้ชาย เกล้าผมสูง แถมยังทาสิ่งที่นางเรียกว่าครีมเปลี่ยนสีผิวให้คล้ำ หากมองดูผ่านๆนึกว่าหนุ่มน้อยหน้าใสเรื่องราวที่ผ่านมามีหลายอย่างเกิดขึ้น สงครามได้กินเวลาถึง 7 ปี ทั้งสองแคว้นทำศึกผลัดกันรุกผลัดกันรับ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นแคว้นลั่วเสียมากกว่าที่เข้าโจมตี แต่ก็ถูกกองทัพทหารเกณฑ์ที่สู้ไม่ถอยโจมตีกลับไปได้ทุกครั้ง ทว่าแคว้นลั่ว ยังคงเดินหน้าโจมตีเรื่อยๆ จากแต่ก่อนเดือนละครั้ง ทุกวันนี้เหลือเพียงปีละครั้ง เพราะต่างฝ่ายต่างเสียกำลังพลไปมาก สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจมาถึงทุกวันนี้อีกอย่างคือหลังจากสงครามจบลง ในวันรุ่งขึ้นศพของทหารทุกคนกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย พวกมันน่าจะนำศพของพวกทหารกลับไปด้วย แต่ที่เริ่มมาเอะใจได้คือช่วงหลังๆพวกมันเอาศพของทหารทางฝั่งเรากลับไปด้วยนี่สิ คล้ายศพคือสิ่งมันต้องการจากสงครามครั้งนี้มากกว่า เรื่องนี้เขายังไม่ได้ปรึกษาใครเพราะคิดว่าอาจคิดมากไปเอง“ข้าจะไปล่าสัตว์กับเหล่าต้าเจ้าค่ะ” เหลียนฮวาที่คุ้นเคยป่าแถบนี้ไม่น้อยเอ่ยบอก&l

   “เฮ้อ ถึงสักที” และแล้วก็ถึงที่หมาย ทุกคนทยอยเดินลงจากเรือ สาวใช้บ่นด้วยความเหน็ดเหนื่อย ใช้เวลาเกือบวันกว่าจะมาถึง นางหิ้วของใช้ กำลังเอ่ยปากชวนองค์หญิงไปหาที่พัก ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ย กลับต้องเปลี่ยนเป็นถามสิ่งที่สงสัยแทน “องค์หญิง องค์หญิงจะไปไหนเจ้าคะ”“เรียนคุณชายท่านนี้ ไม่คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้หรือเจ้าคะ” ซิงเหยียนพูดเสียงหวาน คราวนี้นางเปิดผ้าคลุมให้เห็นหน้า ใบหน้างดงามของนางปรากฎสู่สายตา นางเชื่อว่าไม่ว่าใครก็ไม่อาจปฏิเสธได้“พูดจบหรือยัง หลีกทาง” ทว่ากลับโดนเสียงเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ตอกกลับจนนางเกือบหน้าหงายอีกรอบ หน้าสวยหวานชะงักงัน นางทำผิดตรงไหน ใบหน้าเช่นนี้เสด็จพ่อมักชมบ่อยๆว่าใครต่างก็ต้องตกหลุมรัก เหตุใดถึงไม่ได้ผลกับคนผู้นี้“ขะ ข้า…”“ว้าว ใบหน้างดงามภายใต้ผ้าคลุมเป็นเช่นนี้เองหรือ” เสียงชายหนึ่งในสามคนก่อนหน้าพูดอย่างเพ้อฝัน“มากับเราดีกว่าไหมจ๊ะน้องสาว พวกเราจะพาชมรอบเมือง หึหึ” &l

   “อ้าว แค่กๆ เจ้ากลับมาแล้วหรือ” นายทหารที่นอนพักรวมกันเอ่ยทัก“ใช่ นอนต่อเถอะ” หยางหลงบอกทหารที่ดูป่วยเมื่อเห็นอีกฝ่ายตื่นมาพอดี เขาตัดสินใจกลับมาตั้งหลักก่อน เพราะมันเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของเขา ไม่คาดว่าแคว้นลั่วกำลังเลี้ยงดูซอมบี้เช่นนี้ พวกมันอาจคิดว่าสามารถควบคุมได้ แต่เชื่อได้เลยว่าอีกไม่นานจะต้องแพ้ภัยตัวเอง ขนาดมนุษย์หรือสัตว์ยังมีวิวัฒนาการ แล้วคิดว่าไอ้พวกสัตว์ประหลาดพวกนี้มันจะไม่วิวัฒนาการหรือ หากมันหลุดรอดออกสู่ภายนอก ทั่วทั้งผืนแผ่นดินนี้จะต้องลุกเป็นไฟ ไม่เว้นแม้แต่แคว้นเว่ยที่อยู่ห่างไกลออกไป เขานอนคิดทั้งคืน เช้าต่อมาหยางหลงตื่นเช้าเพื่อออกมาสำรวจอีกรอบ คราวนี้จะลองเข้าไปกระโจมอื่นดู แต่ช่วงกลางวันคนพลุกพล่านอาจจะไม่เหมาะจะเข้าไปสำรวจเท่าไหร่ เขาต้องรอโอกาส“หทารคนนั้น ยะ หยุดก่อน!” หยางหลงหันมองนายทหารที่เอ่ยเรียกเขาไว้ ในมือมีโซ่ล่ามชายหญิงสองคนที่กำลังสั่นกลัวเหมือนว่าโอกาสนั้นจะมาเร็วกกว่าที่คิด“ขอรับ” หยางหลงก้

  “คราวนี้ได้มากี่ร่าง” ฮั่วหมิงถามทหารที่ตามไปเก็บร่างผู้เสียชีวิต“ราวๆ สามสิบขอรับ”“เหตุใดจึงได้มาแค่นั้น?”  ฮั่วหมิงขมวดคิ้วสงสัย จำนวนเท่านี้ยังไม่พอสำหรับอาหารผีดิบหนึ่งอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ“เพราะจู่ๆไอ้พวกแคว้นจ้าวก็หยุดโจมตีแล้วเปลี่ยนเป็นจับทหารของเราเป็นเชลยแทนขอรับ”“ว่าอย่างไรนะ!!”กรอดดดแม่ทัพฮั่วหมิงกำหมัดแน่น แบบนี้ไม่ต่างอะไรกับหยามหน้ากัน สู้ให้พวกมันฆ่ากันเองให้ตายเสียยังดีกว่า อย่างน้อยก็ยังนำศพพวกมันกลับมาทำประโยชน์ต่อได้“เรียนท่านแม่ทัพ ท่านหมอผีมาขอพบขอรับ”“ให้อาจารย์เข้ามา” ฮั่วหมิงสะบัดมือไล่พวกทหารที่เหลือออกไปทั้งหมด“คาราวะท่านอาจารย์” ฮั่วหมิงมองอาจารย์ตัวเองที่แก่ลงหลายสิบปี“ฮะ ฮั่วหมิง แค่กๆ” ชายชราเดินเข้ามาช้าๆ“เชิญนั่งขอรับ”“อีกไม่นาน กะ กองทัพผีดิบ แค่ก ของเราก็พร้อมแล้ว” เสียงสั่นเครือจากการแก่ชราของหมอผีฮั่วเฉิงกล่าวขึ้น ใบหน้าเหี่ยวย่นฉีกยิ้มอย่างยินดี“จริงหรือขอรับท่านอาจารย์ แผนเราใกล้...” ฮั่วหมิงดีใจไม่แพ้กัน อีกไม่ช้