บททั้งหมดของ ดอกบัวในสงคราม: บทที่ 61 - บทที่ 70

   “เหลือเราสองคนแล้วสินะ” หยางหลงมองชายที่ลอบโจมตีเขาคนนั้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาไม่มองว่าการกระทำอีกฝ่ายขี้ขลาดที่โจมตีทีเผลอ กลับมองว่าอีกฝ่ายฉลาดเสียด้วยซ้ำ เพราะในสนามรบศัตรูมันไม่เลือกว่าจะโจมตีเราตอนไหน ขาดความระมัดระวังไปเสี้ยววิก็อาจถึงแก่ชีวิตได้“กระหม่อมล่วงเกินพระองค์แล้ว” ชายผิวเข้มยกมือขออภัยที่ล่วงเกินไปก่อนหน้า การต่อสู้นี้ทำให้เขาได้ปลดปล่อยความเป็นตัวเอง ทั้งที่เคยดูถูกตัวเองตลอดว่าเหตุใดร่างกายถึงไม่เหมือนคนอื่น ทำไมเขาถึงมีผิวสีเข้ม ร่างใหญ่กว่าเด็กทั่วไป ถึงขั้นเก็บตัวไม่ออกไปพบคนภายนอกมาตลอด ตอนแรกที่ท่านตาบอกว่าจะมีการจัดการแข่งขัน เขาแทบไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครจะลงแข่ง หรือการแข่งขันจะเป็นยังไง ทว่าพอได้ลองเข้าร่วมกลับพบผู้คนที่น่าสนใจเต็มไปหมดโดยเฉพาะองค์ชายห้าที่มีสีตาแปลกประหลาด ทว่าพระองค์กลับไม่เคยทำหน้าเศร้าหรือใช้สายตาดูถูกตัวเองให้เขาเห็นเลย สายตาพระองค์ที่จ้องมองด้านหน้าช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ สายตาที่จ้องมองศัตรูอย่างไม่หวั่นเกรง เขาอยากเป็นแบบนั้นบ้าง พอรู้ตัวอีกทีก็เผลอโจมตีองค์ชายเสียแล้ว

  “ท่างอา เยาแอบไปดูท่างป้อกันมั้ยเจ้ากะ” เหลียนฮวาที่นั่งๆนอนๆ ไม่มีอะไรทำแล้ว ป้องปากกระซิบถามเจียวลู่น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ตอนนี้พ่อครัวแม่ครัวคนอื่นยังวุ่นกับการเตรียมอาหารให้กองทัพ“ตะ แต่ว่า...” เจียวลู่ลังเล เขาอายุมากกว่าควรจะเอ่ยปากห้าม ทว่าพอโดนสายตาออดอ้อนมองมา ใจกลับอ่อนยวบ“นะนะนะ เยาไปแป๊บเดียว” เหลียนฮวาเขย่าแขนขอร้อง คนอื่นไม่มีเวลามาสนใจพวกเราหรอก เพราะยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ ส่วนนางก็ใช่ว่าจะเป็นเด็ก?ไม่รู้ประสาเสียหน่อยนี่ นางรู้ว่าอะไรควรไม่ควร“เจ้าจำกฎของที่นี่ได้ใช่หรือไม่” เจียวลู่เตือนความจำหลานสาว“จำด้าย แต่เราก็ไม่ได้เดินเพ่นพ่านนี่ เราเดินแบบมีเป้าหมาย คิกคิก” เหลียนฮวาตอบพลางปิดปากหัวเราะคิกคัก การกระทำช่างน่าเอ็นดูนักในสายตาเจียวลู่“เฮ้อ ก็ได้ แต่ไม่นานนะ ประเดี๋ยวพวกท่านป้าจะเป็นห่วง” เจียวลู่ใจอ่อนในที่สุด ส่วนท่านป้าที่หมายถึงคือแม่ครัวที่เอ่ยสอนว่าอะไรควรทำไม่ควรทำในค่ายแห่งนี้ เจียวลู่นึกถึงกฎตามที่พวกเขาบอกอย่างแรกเลยคือห้ามเดินเพ่นพ่าน ทว่ามายังไม่ถึงวันเหลียนเอ๋อร์กลับชวนเขาไปแอบดูพวกท่านพ

  “ตายแล้ว ท่านแม่ทัพเหตุใดถึงมากับเด็กๆได้เจ้าคะ” เสียงแม่ครัวร้องทักอย่างตกใจ พวกนางมัวแต่ยุ่งกับงานในครัว จนหลงลืมเลยว่ามีเด็กๆอยู่ด้วย เงยหน้ามาอีกทีก็ไม่เห็นพวกเขาเสียแล้ว พวกเขาเป็นเด็กดีจึงคิดว่าน่าจะไปเล่นอยู่ไม่ไกลแถวนี้“ไม่มีอะไรหรอกท่านป้า แค่พบเห็นเด็กชอบเที่ยวระหว่างทางหน่ะ” เป่ยหวงกล่าวยิ้มๆ พลางวางร่างกลมป้อมลงพื้น “เอาล่ะ เราพูดคุยกันว่าอย่างไงนะ”“เจียวลู่จะช่วยงานพวกท่านป้าขอรับ” เจียวลู่เอ่ยนำ หลังจากก่อนหน้าท่านลุงบอกว่าจะไม่บอกใครเรื่องที่พวกเขาเดินเพ่นพ่าน แต่ต้องรับปากว่าจะช่วยงานทุกคน“นุก็จะช่วยด้วย” เหลียนฮวาพูดตาม ส่งสายตาปริบๆ“ว๊ายย น่ารักกันจริงเชียวลูกเอ้ย” ป้าๆลุงๆพากันอุทานอย่างเอ็นดู กุลีกุจอจูงมือเด็กๆเข้าไปยังด้านใน เป่ยหวงพอเห็นว่าเด็กอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่แล้วก็เดินไปยังสนามฝึกต่อ  เหลียนฮวาและเจียวลู่มองงานที่เป็นบทลงโทษของตัวเอง แต่จะเรียกบทลงโทษก็ไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะงานที่แม่ครัวพ่อครัวมอบให้ล้วนเป็นงานเล็กๆน้อยๆ อย่างเช่นล้างผัก และหยิบจับของนิดหน่อย เด็กน้อยช่วยทุกคนอย่างมีความสุขและ

  ยามฟ้าสาง“ต่อไปนี้จะเป็นการสาธิตการยิงธนู เพื่อคัดเลือกพลธนูจำนวน 200 นาย” เป่ยหวงประกาศเสียงดัง เมื่อคืนเขาได้ประชุมกับหัวหน้ากองร้อยคนอื่นแล้ว ซึ่งทุกคนต่างเห็นด้วยที่จะลองให้ฝึกธนู เพราะสังเกตเห็นนายทหารหลายคนเหมือนกันที่ไม่เหมาะกับการจับดาบ แต่ก็เข้าใจได้เพราะทุกคนเป็นทหารเกณฑ์ที่มาจากชาวบ้านธรรมดา ไม่ได้เป็นหทารที่ผ่านการคัดเลือกโดยตรง  “แบ่งเป็น 20 กลุ่ม กลุ่มละ 100 คน โดยแต่ละกลุ่มจะมีหัวหน้าทีมเพื่อช่วยดูแล เริ่มได้” สิ้นสุดเสียง ความชุลมุนก็บังเกิด เพราะทหารเกณฑ์ต่างก็พากันไปรวมกับคนที่รู้จัก บ้างก็ไม่ได้อยากฝึกธนู เบียดเสียด เดินชนกันให้วุ่น“หยุดก่อน !!!” ทุกคนชะงักเมื่อได้ยินเสียงเข้มของท่านแม่ทัพ“ข้าอภัยที่ต้องเปลี่ยนกติกาใหม่ เจียหมิงเจ้าขึ้นมานี่” เป่ยหวงที่เห็นความวุ่นวายแล้วได้แต่ส่ายหน้า จึงตัดสินใจเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่คิดว่าจะช่วยเขาได้ แถมยังเป็นผู้ออกความคิดนี้“ขะ ข้าหรือขอรับ” เจียหมิงที่เข้าแถวกับทหารเกณฑ์ พูดไม่ออกเสียง ทำท่าชี้มาที่ตน เป่ยหวงพยักหน้าว่าใช่ ทำให้ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปยังด้านบน

   และแล้วก็ถึงวันเดินทาง“เคลื่อนทัพได้!!!” ทหารทั้งหมดเคลื่อนพลสู่สนามรบ ความรู้สึกเต็มไปด้วยความหลากหลาย คนในเมืองหลวงต่างออกกันมาดูกองทัพที่กำลังมุ่งหน้าไปอย่างตื่นตาตื่นใจ หารู้ไม่ว่าคนที่ทุกคนพากันมองแล้วส่งเสียงหัวเราะมีความสุขเนื่องจากเป็นภาพที่ไม่เคยเห็นอยู่นั้น แท้จริงแล้วข้างในพวกเขากลับกำลังร่ำไห้ สั่นกลัว บางคนแอบเช็ดน้ำตา หันกลับไปมองกำแพงเมืองที่พวกเขาพึ่งเดินออกมาอย่างเศร้าใจ อย่างไม่รู้ชะตากรรมว่าจะมีโอกาสกลับมาอีกหรือไม่ “เหลียนเอ๋อร์เมื่อยไหมลูก ให้พ่ออุ้มดีไหม” เจียหมิงถามบุตรสาวที่เดินเคียงข้างไปพร้อมกับเขา แม้ก้าวเล็กๆจะก้าวได้สั้น ทว่านางกลับก้าวได้ไวทันความเร็วผู้ใหญ่ ไม่ร้องงอแง ไม่บ่นว่าเหนื่อยสักนิด“หรือจะขี่หลังลุงก็ได้นะ” เหยาฉือถามหลานสาวอย่างสงสาร“ม่าย นุจะเดินเองเจ้าก่ะ” เหลียนฮวายังรู้สึกสบายมาก นางจะต้องไม่ทำตัวเป็นภาระทุกคนเด็ดขาด แม้จะสามารถไปนั่งรถม้ากับพวกพ่อครัวแม่ครัวได้ แต่นางก็อยากลงมาเดินกับท่านพ่อ ท่านลุงด้วยตั