บททั้งหมดของ ดอกบัวในสงคราม: บทที่ 81 - บทที่ 90

  “ท่านแม่ทัพ แล้วเราควรทำอย่างไรกับคนพวกนี้ดี” เจียหมิงถามขึ้น“เหลียนเอ๋อร์ เจ้าว่าอย่างไร” ทุกคนนั่งประชุมกันอยู่ โดยเป่ยหวงได้ให้เหลียนฮวาเข้าร่วมด้วย เพราะนางเป็นคนมาบอกเรื่องราวครั้งนี้“ข้าคิดว่าควรให้พวกเขากลับไปด้วยเจ้าค่ะ อย่างน้อยก็ฐานะเชลยศึก เพราะหากให้กลับไปไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอดหรือไม่” เหลียนฮวาครุ่นคิด“ข้าเห็นด้วยกับความคิดเหลียนเอ๋อร์ขอรับ” อี้ฟ่านกล่าว“ข้าด้วย”“ข้าด้วยขอรับ” เสียงกู้หาน เฟยจิน ก่อนคนอื่นๆจะเริ่มออกความคิดเห็น“เอาล่ะๆ ข้าจะส่งจดหมายไปบอกทางฝั่งแม่ทัพใหญ่ หลังจากนี้เราจะเก็บของเตรียมตัวกลับไปรวมกับทุกคน” เป่ยหวงกล่าวสรุป เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อตอนดึกระหว่างแคว้นลั่วโจมตี จู่ๆเหลียนเอ๋อร์นางก็เข้ามาร่วมต่อสู้เพื่อคุยกับเขาให้ได้ เขาจึงปลีกตัวออกมาคุยนางบอกเล่าถึงเรื่องราวที่เจอมีทั้งคำพูดและคำเตือนจากชายแปลกหน้าคนนั้น เขาคิดว่ามันประจวบเหมาะกับเมื่อ 9 ปีก่อนพอดี ตอนที่รู้ว่าพวกมัน

  ‘จะกลับไปชายแดนอีกดีไหม’ หยางหลงสวมชุดคลุมปิดบังใบหน้าครุ่นคิดมาหลายชั่วยาม หลังจากแยกกันกับเจ้าสำนักตงฉางและคนอื่นๆ เขาเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายเหง่ง เหง่ง เหง่ง เสียงฆ้องดังลั่นทั่วบริเวณ หยางหลงชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดิน ตามความหมายเท่าที่เขาพอทราบ การตีสามครั้งน่าจะเพื่อแจ้งข่าว ฉับพลันความสงสัยได้ไขกระจ่างเมื่อมีเสียงคนส่งข่าวตะโกนแจ้งแก่ชาวบ้าน“มีประกาศให้ทุกคนรีบอพยพโดยด่วน!!!” ทุกคนที่ได้ยินต่างตื่นตระหนก ตกอยู่ในความสับสน“ดะ เดี๋ยวก่อนพ่อหนุ่ม เกิดเหตุอันใดขึ้น” แม่ค้าคนหนึ่งดักหน้าถามผู้ส่งข่าว“แคว้นลั่วจะบุกมาอีกในไม่ช้า ทางการจึงมีคำสั่งให้ชาวบ้านทุกคนในแถบชายแดนอพยพไปยังค่ายอพยพที่จัดไว้ให้ ฝากท่านป้าแจ้งข่าวแก่ทุกคนด้วยนะขอรับ” ชายผู้แจ้งข่าวพูดอย่างรีบเร่ง พูดเสร็จก็รีบวิ่งร้องประกาศไปทั่วต่อ“มีประกาศขอรับ ให้ทุกคนรีบอพยพโดยด่วน”หยางหลงได้ยินอย่างนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กสาวผู้นั้นเชื่อคำพูดของเขา และนำเรื่องไปบอกกล่าว ชื่

  “เหลียนเอ๋อร์ เจ้าจะไปกับพวกทหารด้วยหรือ” เจียหมิงถามบุตรสาวเสียงอ่อน เนื่องจากเขาได้รับหน้าที่ให้ช่วยพี่ใหญ่สร้างกำแพงจึงไม่ได้ไปกับอีกกลุ่มด้วย“เจ้าค่ะ ข้าจะไปช่วยพูดกับพวกชาวบ้าน อย่างน้อยหากเห็นว่าเป็นผู้หญิงไปด้วยอาจจะช่วยลดความระแวงลงได้บ้าง” เหลียนฮวาบอกกับผู้เป็นพ่อ“กับเจ้าหนุ่มนั่นด้วยหรือ” เจียหมิงบุ้ยปากไปทางหยางหลงที่ยืนอยู่ไม่ไกล หน้าตาท่าทางบ่งบอกว่าไม่ใช่คนธรรมดา เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้“ละ แล้วแต่เขาสิเจ้าคะ ว่าอยากหรือไม่อยากไป” เหลียนฮวาพูดตะกุกตะกัก เพราะตั้งแต่ประชุมเสร็จ ชายหนุ่มคนนั้นก็ทำตัวติดกับนาง จนหลายคนเอ่ยแซว“เอาล่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก” ลูบหัวบุตรสาวอย่างแสนรักตัดใจกล่าวลาตาละห้อย บุตรสาวเขายังไม่พ้นวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ เหตุใดเขาถึงมีลางสังหรณ์ว่ามีคนกำลังมาชิงนางไปจากอ้อมอกเขาในไม่ช้า“เจ้าค่ะ ท่านพ่อก็ด้วย”  “เจ้าเป็นคนแคว้นใด” ระหว่างทางเหลียนฮวาชวนคุยท่ามกลางความเงียบ&ldqu

  “หยางหลง ข้าเอาไม้มาให้เพิ่ม” เจียวลู่เอ่ยบอกเพื่อนใหม่ที่เขาได้มีโอกาสรู้จักหลังจากที่เข้ามาช่วยสร้างรั้ว นึกชมอีกฝ่ายที่หัวไวมาก แค่มองคนอื่นทำไม่นานก็เข้าใจโครงสร้างทั้งหมด ลงมือทำได้อย่างไม่ติดขัด ตอนนี้เพื่อนใหม่ของเขาถอดผ้าคลุมออกแล้ว แม้ตอนแรกจะชะงักกับสีตาอีกฝ่ายไปนิดแต่ไม่นานก็คุ้นชิน และมองว่ามันสวยแปลกตา หรือต้องเรียกว่าอะไรนะที่หลานสาวเขาชอบบอก เท่ระเบิดละมั้ง คนในค่ายก็คงคิดแบบเดียวกับเขา เริ่มเป็นมิตรกับชายหนุ่มมากกว่าเดิม ยกเว้นก็แต่พี่รองที่ยังตั้งแง่กับเพื่อบใหม่ของเขา“ขอบใจ” แม้หยางหลงจะอายุน้อยกว่า ทว่าเจียวลู่กลับไม่ยอมให้อีกฝ่ายเรียกพี่ เขาบอกว่าอายุห่างกันไม่เท่าไหร่ ไม่ต้องเรียกก็ได้ ทั้งสองจึงได้พูดคุยเป็นกันเอง“เจ้าพักสักหน่อยดีไหม ช่วยงานตั้งแต่เช้าไม่พัก” เจียวลู่นั่งลงบนพื้น หยิบชามะนาวผสมน้ำผึ้งที่หลานสาวทำไว้หลายสิบกระบองขึ้นมาเทดื่ม พอดื่มเสร็จรู้สึกร่างกายสดชื่น ชายหนุ่มนั่งรับลมเย็นๆ คิดอะไรเพลินๆ หากไม่มีสงครามก็คงดีเมื่อครึ่งชั่วยามเหลียนเอ๋อร์บอกว่าเจอน้ำผึ้งป่าจากชาวบ้านคนหนึ่งจึงขอซื้อต่อ แล้วท

  ปัจจุบัน“ท่านแม่ทัพ ฝั่งซ้ายเราสูญเสียคนไปหลายสิบนายขอรับ” กู้หานฝ่าพวกคนคลั่งเข้ามาเพื่อกล่าวรายงาน สถานการณ์เรียกว่าค่อนข้างย่ำแย่ เพราะพวกมันมีจำนวนเยอะขึ้นเรื่อยๆ ทหารฝั่งเราหลายนายแปรเปลี่ยนเป็นพวกมันแฮร่ฉั้วะ“สั่งทหารที่ไม่ไหวให้กลับเข้าไปพัก ใครไหวให้สู้ต่ออย่าหยุด!” เป่ยหวงก็จวนตัวเหงื่อผุดพรายเต็มหน้า เจ้าพวกนี้มีจำนวนเยอะกว่าพวกเขา เหมือนยิ่งฆ่าพวกมันยิ่งเยอะขึ้น ต่อให้ฟันหัวมันไปกี่ตัวก็จะโผล่มาใหม่อยู่ดี เห็นทีแบบนี้มีแต่ทางฝั่งเราที่หมดแรงกรรฉั้วะ ฉั้วะ“เจ้าไหวใช่ไหมเจียหมิง เหยาฉือ”“ขอรับ / ขอรับ” ทั้งสองที่สู้อยู่ไม่ไกลจากแม่ทัพหันมาตอบ“ระวังซ้ายขวาให้ข้าที” ตอนนี้นายกองทั้งสองนายเริ่มจะไม่ไหว ทหารส่วนหน้าบางคนก็โดนพวกมันรุมกัดกิน แม้พวกมันจะไม่แข็งแกร่งอย่างตัวตาสีแดงที่เคยพบ ทว่าความเหนื่อยล้าก็อาจทำให้เผลอลดการป้องกันลงได้ ชายตระกูลหลี่ทั้งสองต่างเข้าไปจัดพวกมันตามคำสั่ง ไม่รู้ทางด้านบุตรสาวจะเป็นอย่างไรบ้าง