บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นสุดยอดแม่เลี้ยง ชีวิตใหม่นี้ขออย่ามีผัวเฮงซวย: บทที่ 11 - บทที่ 20

10 ซุนซูฮวาหันขวับ พิศไปมาสามีของนางก็หน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่อง จะปากคอคิ้วคางก็ล้วนตรงใจไปหมด รูปงามกว่าสามีห่วยแตกในชาติที่แล้วด้วยซ้ำ แต่การที่เขาทำตัวนุ่มนิ่มแบบนี้ นางไม่ปลื้มเอาเสียเลย แต่คิดอีกที ชาติก่อนนางก็เป็นคนเช่นนี้ เพราะเห็นตงไห่สามีดูไม่ประสีประสากับแวดวงธุรกิจ นางจึงจัดการให้ แล้วผลสุดท้ายเป็นอย่างไร เขาก็ไปเล่นชู้กับอีนังเลขาฯ เพียงเพราะว่านังนั่นมันเด็กกว่า สาวกว่า และคงจะเอาใจเก่ง ใช้ร่างกายเป็นสิ่งล่อลวงแน่นอน แล้วเหตุใดข้าไม่ลองใช้ร่างกายเป็นสิ่งล่อลวงผู้ชายบ้างกัน! ซูฮวายิ้มร้าย ช่วยไม่ได้นะคุณหนูซุน เจ้าอยากกินยาฆ่าตัวตายเพราะหนีผู้ชายคนนี้ไปเองนี่ อย่างไรข้าก็ได้เสียกับเขาแล้วแม้จะผ่านร่างเจ้า ก็ยังถือว่าเป็นของดี ขอให้เจ้าไปสู่ปรโลกอย่างสงบสุขเถอะ ข้าจะใช้ชีวิตเสพสุขแทนเจ้าเอง และหากข้าพิสูจน์แล้วว่าใต้เท้าฮุยผู้นี้เป็นบุรุษเฮงซวยของจริง ข้าจะไม่เสียเวลากับเขาเด็ดขาด ข้าจะพาร่างกายเจ้าไปสู่อิสรภาพ จะไม่พากลับไปจวนบิดาที่ไม่มีปัญญาปกป้องเจ้า แต่จะพาไปตั้งกิจการร้านค้าเล็กๆ สักแห่งแล้วเลี้ยงดูตัวเองกับถิงเอ๋อร์ให้ได้ เพราะถ้าต้องให้มีผัวระยำตำบอนแล้ว สู้ไม่

เกือบดีถ้าไม่เพราะสองหนุ่มสาวที่พากันจับจูงออกมาจากศาลาหลังเรือนได้สะดุ้งตกใจเพราะอยู่ๆ ก็มีอะไรวิ่งสวนไปด้วยความเร็วสูงพร้อมเสียงร้องโหยหวน “ฮือ...” “นั่น...” ซุนซูฮวาชี้นิ้วแบบงงๆ ก่อนจะหันมาหาคนข้างๆ “ลูกสาวท่านพี่นี่เจ้าคะ แล้วเหตุใดนางกรีดร้องน่าสยดสยองปานนั้น ท่านแน่ใจนะเจ้าคะว่าแค่อบรมตักเตือนนางเฉยๆ ไม่ได้ลงโทษอะไรที่แปลกประหลาดพิสดารเกินกว่าคนปกติจะรับได้” “พูดอะไรของเจ้า” ฟางซินทวนคำแบบงงๆ วันนี้ช่างมีแต่เรื่องให้ประหลาดใจ หันไปหาพวกสาวใช้กำลังวิ่งตามเจ้านาย เพียงเขาตวัดสายตาใส่ สองสาวก็หยุดกึกแล้วก้มหน้า “เกิดอะไรขึ้นกับเหมยลี่ เห็นนางบอกว่าจะออกไปร้านขายขนมในตลาด มันมีอะไรที่ทำให้คุณหนูต้องร้องห่มร้องไห้ขนาดนั้นกัน” นางบ่าวสองคนมองหน้ากันไปมาอย่างจะเกี่ยงให้พูด จนฮุยฟางซินตวาดซ้ำ พวกนางก็ทรุดลงไปกองกับพื้น “คุณหนูไปร้านขนมเจ้าค่ะ และไปเจอพวก...พวกคุณหนูสามพี่น้องจากตระกูลกู้เจ้าค่ะ” “ตระกูลกู้ อ้อ คงเป็นลูกสาวของท่านรองแม่ทัพ” ชายหนุ่มทำท่าครุ่นคิด เขาพอจะรู้จักแม้ไม่สนิทสนม “แล้วอย่างไรเล่า เจอพวกคุณหนูที่รุ่นราวคราวเดียวกัน

ประโยคหลังหันไปสั่งพวกบ่าวที่เหมือนรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ถิงเอ๋อร์ได้แต่ละล้าละลัง เพราะคุณหนูของตนดูกระสับกระส่ายแปลกๆ อยู่ไม่สุข“คุณหนู ถิงเอ๋อร์จะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็ไปแช่น้ำนะเจ้าคะ” รีบไปประคองก่อน ซุนซูฮวาพยักหน้าให้ “เอ่อ ใต้เท้าฮุย คือ...”“ห้องนอนข้าก็คือห้องเดียวกับคุณหนูของเจ้า” รีบตอบกลับทันทีเพราะรู้ว่าพูดแบบนี้เหมือนจะเป็นการไล่ทางอ้อม “นี่แนะถิงเอ๋อร์ ความจริงนี่ก็ดึกมากแล้ว และวันนี้เจ้าเองก็ออกไปตะลอนๆ มากับพวกนางด้วย ข้าว่าเจ้าไปพักจะดีกว่า ข้าสั่งพ่อบ้านให้จัดหาที่นอนให้เจ้าแล้ว ต่อไปเจ้าก็ไปนอนที่เรือนข้างหลังกับพวกสาวๆ รุ่นราวคราวเดียวกันจะได้มีเพื่อน ส่วนกลางคืนก็ไม่ต้องมาอยู่เฝ้าคุณหนูของเจ้าอีกแล้ว อย่าลืมสิว่านางออกเรือนแล้ว และข้าก็คือสามี...”ถิงเอ๋อร์จะไปปฏิเสธอย่างไรได้เพราะนางเป็นเพียงบ่าว คิดอีกทีก็ว่าดีเหมือนกัน กลางวันนางก็มาอยู่รับใช้คุณหนู ส่วนกลางคืนก็ให้เป็นช่วงเวลาที่สามีภรรยาจะได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง แค่คิดถึงเสียงครวญครางของบ่าวสาวเมื่อคืน บ่าวน้อยก็นึกเขินขึ้นมา“คุณหนู ถิงเอ๋อร์ไปนอนแล้วนะเจ้าคะ ฮ้าว...วันนี้ง่วงมากเลยเจ้าค่ะ” แสร้งท

เสียงเด็กๆ วิ่งเล่นอยู่ไม่ไกลในทุ่งหญ้า เด็กชายหนึ่ง เด็กหญิงหน้าตาเหมือนกันอีกสอง โดยมีพี่เลี้ยงอีกสี่ห้าคนคอยดูแลอยู่ และมีถิงเอ๋อร์อีกคนหนึ่งที่ไปเล่นกับเด็กๆ ด้วย“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเวลาผ่านไปเพียงพริบตาเดียว เราก็มีลูกแล้วถึงสามคน” ฟางซินเอ่ยกับภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ วันนี้เป็นวันครบรอบอะไรบางอย่างที่ซูฮวาไม่เคยบอกสามี แต่นางบอกว่าอยากให้ตั้งป้ายหลุมศพให้หน่อยที่นอกเมือง นางบอกว่าให้เป็นหลุมศพของแม่ที่จากไปก่อน ฟางซินก็เชื่อเช่นนั้น มีแต่ซูฮวาที่รู้อยู่แก่ใจ ว่านี่คือป้ายหลุมศพของซุนซูฮวาเจ้าของร่างตัวจริง ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้นางไปอยู่ที่ไหน บางทีอาจจะไปเกิดใหม่และมีชีวิตที่เป็นสุขแล้วก็ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ซูฮวาก็ต้องขอบคุณที่การตายของนางทำให้ตนได้เกิดใหม่ในร่างนี้ และได้มีสามีที่ดีเสียที“สี่คนเจ้าค่ะ พูดแบบนี้ถ้าเหมยลี่ได้ยินเข้าจะน้อยใจนะเจ้าคะ” หญิงสาวเอ่ยเตือนสามีที่หัวเราะแล้วส่ายหน้า เหมยลี่เพิ่งออกเรือนไปเมื่อสามเดือนก่อน กับบุตรชายพ่อค้าขายอัญมณีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง ตอนนี้ลูกสาวของเขาไม่สนใจเรื่องที่ใบหน้ามีกระอีกต่อไปแล้วด้วย เพราะตอนนี้นางเห็นว่าชีวิตของตัวเองไปได้

ซุนซูฮวากะพริบตาอีกครั้ง ผ้าคลุมผมสีแดงก็คลุมศีรษะนางอยู่เหมือนเดิม “เฮือก!” หญิงสาวสะดุ้งโหยง เหมือนคนกลั้นหายใจอยู่นานแล้วรีบหายใจจึงสำลักอากาศ ทรวงอกที่แฟบลงราวกับไม่ได้หายใจอยู่นานมีอันพองโตแล้วหดยุบสลับกันไปตามธรรมชาติ “แค่กๆๆ” นางไอไม่หยุดจนน้ำลายสาดกระเซ็นไปหมด เมื่อครู่เกิดอะไรไม่รู้ แต่อยู่ๆ ในมือนางกลับมีผ้ายาวสีแดงที่กำไว้แน่น ด้านหนึ่งมันมัดติดกับเสาหน้าต่างของเกี้ยว อีกด้านมัดติดคอตัวเอง หญิงสาวเห็นเงาดำคล้ายคนวูบไหวอยู่ริมหน้าต่าง ได้ยินเสียงเบาๆ กระซิบกันอย่างร้อนรน“เมื่อครู่มันลิ้นจุกปากไปแล้วแท้ๆ ทำไมอยู่ๆ ลืมตาได้วะ”“ไม่รู้! รีบไปกันเถอะ ก่อนจะถูกจับได้”นางไม่อาจเข้าใจในบทสนทนานั้น ทำได้แค่รีบดึงเชือกผ้าแดงที่รัดคอผ่านซี่ของหน้าต่างออกอย่างร้อนรนเป็นไปตามสัญชาตญาณ เมื่อนั่นจึงเริ่มหายใจได้สะดวกขึ้น เงาดำเมื่อครู่หายวูบไปแล้ว กระนั้นก็ยังตกใจกับสภาพรอบตัว “ทะ..ที่นี่ที่ไหน? เหตุใด...ข้ากลับมาอยู่ในเกี้ยว! แค่กๆๆ” แม้ความทรงจำจะสับสนไปหมด แต่นางก็จดจำได้ นางกินยาฆ่าตัวตายแล้วก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงจนหายใจ