เสียงเด็กๆ วิ่งเล่นอยู่ไม่ไกลในทุ่งหญ้า เด็กชายหนึ่ง เด็กหญิงหน้าตาเหมือนกันอีกสอง โดยมีพี่เลี้ยงอีกสี่ห้าคนคอยดูแลอยู่ และมีถิงเอ๋อร์อีกคนหนึ่งที่ไปเล่นกับเด็กๆ ด้วย“ไม่อยากเชื่อเลยว่าเวลาผ่านไปเพียงพริบตาเดียว เราก็มีลูกแล้วถึงสามคน” ฟางซินเอ่ยกับภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ วันนี้เป็นวันครบรอบอะไรบางอย่างที่ซูฮวาไม่เคยบอกสามี แต่นางบอกว่าอยากให้ตั้งป้ายหลุมศพให้หน่อยที่นอกเมือง นางบอกว่าให้เป็นหลุมศพของแม่ที่จากไปก่อน ฟางซินก็เชื่อเช่นนั้น มีแต่ซูฮวาที่รู้อยู่แก่ใจ ว่านี่คือป้ายหลุมศพของซุนซูฮวาเจ้าของร่างตัวจริง ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้นางไปอยู่ที่ไหน บางทีอาจจะไปเกิดใหม่และมีชีวิตที่เป็นสุขแล้วก็ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ซูฮวาก็ต้องขอบคุณที่การตายของนางทำให้ตนได้เกิดใหม่ในร่างนี้ และได้มีสามีที่ดีเสียที“สี่คนเจ้าค่ะ พูดแบบนี้ถ้าเหมยลี่ได้ยินเข้าจะน้อยใจนะเจ้าคะ” หญิงสาวเอ่ยเตือนสามีที่หัวเราะแล้วส่ายหน้า เหมยลี่เพิ่งออกเรือนไปเมื่อสามเดือนก่อน กับบุตรชายพ่อค้าขายอัญมณีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง ตอนนี้ลูกสาวของเขาไม่สนใจเรื่องที่ใบหน้ามีกระอีกต่อไปแล้วด้วย เพราะตอนนี้นางเห็นว่าชีวิตของตัวเองไปได้
...แม้ไม่อาจครองคู่ แต่ใจนี้ยังภักดิ์มั่น หากข่มเหงข้าให้ตื่นจากฝัน ขอเคียงข้างท่านภพหน้าแทน... ซุนซูฮวา ธิดาอันเกิดจากอนุภรรยาของมหาเสนาบดีซุนมู่หยาง ชั่วชีวิตนางไม่เคยได้รับความรักจากบิดาเลยสักครั้ง อีกทั้งมารดาก็ได้ถูกฮูหยินซุนผู้เป็นภรรยาเอกรังแกจนเสียชีวิตจากไปเมื่อนานมาแล้ว หญิงสาวต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวที่สุด เพื่อไม่ให้ฮูหยินซุนเกิดหมั่นไส้และทำร้ายตนเช่นที่ทำกับแม่และอนุคนอื่นๆ ของพ่อ หญิงสาวจึงยังรักษาชีวิตเอาไว้ได้จนถึงตอนนี้ ที่ผ่านมานางได้รับการสั่งสอนว่าต้องรักษาเกียรติของบิดาผู้เป็นคนใหญ่คนโตของบ้านเมือง ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องอดทนกับการถูกหยามเหยียดจากคนในตระกูลซุนให้ได้ นางพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพราะยังมีความหวังว่าสักวันหนึ่งบิดาจะชายตาแลนางและพี่สาวน้องสาวที่เป็นลูกอนุเช่นกันบ้าง แม้จะไม่เคยเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ทว่าท่านมหาเสนาบดีก็ยังอุตส่าห์จ้างครูให้มาสั่งสอนศิลปวิทยาให้แก่ธิดาทั้งหลาย ซุนซูฮวาจึงเกิดมานะขึ้นในใจ ว่าอย่างน้อยหากนางมีวิชาความรู้ ก็อาจเป็นที่รักของบิดาขึ้นมาบ้าง แม้เพียงนิดก็ยังดี กลับไปที่ประโ
ซุนซูฮวากะพริบตาอีกครั้ง ผ้าคลุมผมสีแดงก็คลุมศีรษะนางอยู่เหมือนเดิม “เฮือก!” หญิงสาวสะดุ้งโหยง เหมือนคนกลั้นหายใจอยู่นานแล้วรีบหายใจจึงสำลักอากาศ ทรวงอกที่แฟบลงราวกับไม่ได้หายใจอยู่นานมีอันพองโตแล้วหดยุบสลับกันไปตามธรรมชาติ “แค่กๆๆ” นางไอไม่หยุดจนน้ำลายสาดกระเซ็นไปหมด เมื่อครู่เกิดอะไรไม่รู้ แต่อยู่ๆ ในมือนางกลับมีผ้ายาวสีแดงที่กำไว้แน่น ด้านหนึ่งมันมัดติดกับเสาหน้าต่างของเกี้ยว อีกด้านมัดติดคอตัวเอง หญิงสาวเห็นเงาดำคล้ายคนวูบไหวอยู่ริมหน้าต่าง ได้ยินเสียงเบาๆ กระซิบกันอย่างร้อนรน“เมื่อครู่มันลิ้นจุกปากไปแล้วแท้ๆ ทำไมอยู่ๆ ลืมตาได้วะ”“ไม่รู้! รีบไปกันเถอะ ก่อนจะถูกจับได้”นางไม่อาจเข้าใจในบทสนทนานั้น ทำได้แค่รีบดึงเชือกผ้าแดงที่รัดคอผ่านซี่ของหน้าต่างออกอย่างร้อนรนเป็นไปตามสัญชาตญาณ เมื่อนั่นจึงเริ่มหายใจได้สะดวกขึ้น เงาดำเมื่อครู่หายวูบไปแล้ว กระนั้นก็ยังตกใจกับสภาพรอบตัว “ทะ..ที่นี่ที่ไหน? เหตุใด...ข้ากลับมาอยู่ในเกี้ยว! แค่กๆๆ” แม้ความทรงจำจะสับสนไปหมด แต่นางก็จดจำได้ นางกินยาฆ่าตัวตายแล้วก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงจนหายใจ
แม้ตกใจเพียงไหน สิ่งแรกที่คิดได้หนีก่อน อย่างน้อยต้องกลับไปจวนตระกูลซุนให้ได้ หาถิงเอ๋อร์ให้พบ จากนั้นค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อไป แต่เพียงแค่คิดจะหนีเท่านั้น ม่านก็ถูกเปิดออก ผู้หญิงคนเดิมแสยะยิ้มให้นาง “ออกมาได้แล้วซิ่วอิง ท่านแม่บ้านเจียงเป็นคนมารอรับเจ้าเองอย่าทำตัวชักช้าเสียมารยาท เห็นว่าวันนี้นายท่านเหนื่อยมากเพราะเพิ่งกลับจากราชการ เจ้ารีบเข้าห้องหอไปปรนนิบัติได้แล้ว ทำเสียให้เต็มที่ เพราะจากนี้โชคชะตาล้วนอยู่ในมือเจ้า ว่าทาสจากหอนางโลมที่หน้าตาดีหน่อยอย่างเจ้า จะสามารถผงาดขึ้นมาเป็นอนุได้หรือไม่ และจะรักษาชีวิตรอดได้อย่างไร หึ! ข้าจะคอยดู...” “ตะ...แต่ข้าไม่ได้ชื่อซิ่วอิง ข้าชื่อซูฮวา!” หญิงสาวดิ้นรนสุดชีวิตตอนถูกลากให้ออกมาจากเกี้ยว พบหญิงวัยกลางคนที่แต่งกายเรียบร้อยแต่มีสีหน้าเย็นชายืนรอรับ คนผู้นี้ดูแล้วคงเป็นแม่บ้านเจียงเป็นแน่ “ข้าชื่อซุนซูฮวา ข้าเป็นธิดาของท่านมหาเสนาบดีซุนมู่หยาง! พวกเจ้า! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! ปล่อยนะ!” “โอ๊ย! เลิกเล่นสนุกได้แล้วนังเด็กบ้า ข้ารับเงินค่าไถ่ตัวเจ้าก้อนสุดท้ายมาแล้วจากท่านแม่บ้านเจียงเห็นหรือไม่ ดังนั้นตอนนี้เจ้าถื
หลังจากร้องไห้เป็นเผาเต่า นางก็เงียบไม่พูดอะไรอีกเพราะกำลังลำดับความคิดตัวเองอยู่ ด้วยหญิงสาวเอาแต่นิ่งงันเพราะไม่รู้จะพูดอะไรได้ กู้ซีห่าวจึงเข้าใจว่านางคงตกใจกับเกี้ยวและชุดเจ้าสาวที่เขาส่งไปให้ตามคำขอ เพราะซิ่วอิงเป็นเด็กสาวจากหอนางโลมที่อยู่ในฐานะทาส นางมีแค่ชื่อแต่ไม่มีแซ่ เป็นคนไร้หัวนอนปลายเท้าของแท้ ความเมตตามากล้นถึงเพียงนั้นอาจทำให้นางตกใจเกินไปนอกนั้นสิ่งที่ดีของซิ่วอิงคงเป็นหน้าตางดงามผิดจากชาวบ้านทั่วไป และความกตัญญูที่ยิ่งใหญ่ เพราะตอนที่นางขอให้กู้ซีห่าวช่วยชีวิตยายของนางที่กำลังป่วยหนัก หญิงสาวบอกว่าขอตอบแทนด้วยชีวิต และเมื่อซีห่าวบอกว่าจะให้มาเป็นสายลับ นางก็ยินยอมพร้อมใจทุกอย่าง แต่ขอความเมตตาเป็นเกี้ยวเจ้าสาวมารับเข้าจวนเท่านั้น เพราะนางตั้งใจว่าจะถวายชีวิตจิตใจตอบแทนพระคุณเขาไปจนวันตาย จึงไม่คิดจะมีความรักหรือคู่ครองในอนาคตอีกแน่นอน“เจ้าเห็นข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แต่ความจริงข้ากลับอยู่ในสภาพน่าอนาถมากนัก บัดนี้ในจวนไม่มีหลงเหลือคนของข้าอีกแล้ว ทุกคนกลายเป็นคนของอี้เหมยอิงที่เป็นภรรยาเอกของข้าไปเสียสิ้น นอกจากแม่บ้านเจียงที่เป็นคนเก่าคนแก่ของท่านแม่ข้า ข้าก็ไม่อาจไว้ใ
ซูฮวาที่ต่อไปนี้จะเรียกนางว่าซิ่วอิงแสดงออกอย่างชัดเจนว่าดีใจมาก รีบกุลีกุจอลุกขึ้นจะไปทำหน้าที่ทันที ทว่าแข้งขาที่ยังไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงก็เกิดทำให้นางข้อเท้าพลิกแล้วเสียหลักล้ม ซีห่าวนั่งอยู่ไม่อาจรับร่างนางได้ทัน ทำได้แค่กางแขนออก แต่ซิ่วอิงกลับล้มไปทางเขา เข่าอ่อนยวบ ใบหน้าของหญิงสาวจึงลงเข้าให้ที่เป้าของชายหนุ่มเต็มที่“อุ๊...”ถึงเป็นคุณหนูเป็นกุลสตรีมาก่อน แต่ไฉนเลยจะไม่รู้ว่าใบหน้ากำลังแนบอยู่กับอะไร มันนุ่มนิ่มแต่แข็งแกร่งอยู่ในที และมันกระทบเข้ากับใบหน้าซิ่วอิงเต็มๆ ด้วยผ่านเพียงผ้ากั้นบางๆ เพราะชายหนุ่มมาถึงก็เปลื้องเสื้อชั้นนอกออกก่อนเลย ด้วยมันเป็นชุดเกราะที่ต้องสวมตามระเบียบระหว่างปฏิบัติงาน“ขอโทษทีๆ” กลายเป็นชายหนุ่มที่ร้อนรนตื่นเต้นทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำแบบนั้นทำไม เขาประคองไหล่นางให้ลุกขึ้น แต่ซิ่วอิงกลับทำตัวเหลวเป็นไม่มีกระดูก ไม่ยอมเงยหน้า ขยับไปขยับมาเหมือนยิ่งให้เกิดการเสียดสีจนซีห่าวเริ่มจะขนลุก “เจ้าไม่มีเรี่ยวแรงเช่นนี้เห็นทีคงไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบไม่ได้แล้ว ข้าว่าข้ากลับไปห้องตัวเองดีกว่า เจ้าจะได้พัก...”“ไม่เจ้าค่ะ!”เขายังพูดไม่ทันจบประโยคแต่นางขัดขึ้นมากลางลำ
“เป็นเช่นนั้น...” นางพึมพำ ไม่กล้าพูดว่านางนี่แหละคือหญิงที่รักเขามากเพียงใด และยินยอมพร้อมกายใจจะเป็นแม่ของลูกให้เขามากแค่ไหน มือน้อยๆ เริ่มบีบหนักหน่วงขึ้นและเริ่มลามมาข้างหน้าอย่างไม่ทันให้อีกฝ่ายรู้ตัว “ท่านพี่ ข้าจะใส่น้ำมันหอมลงไปในน้ำร้อนอีกสักหน่อย ท่านจะได้สบายตัวขึ้นเจ้าค่ะ”“อืม...”เขาครางตอบเพราะตอนนี้หลับตาดื่มด่ำกับบรรยากาศอยู่ ไม่ได้รับรู้เลยว่าซิ่วอิงทำอะไรจ๋อม...เสียงน้ำแปลกๆ ดังตรงหน้า และเมื่อลืมตาขึ้น ซีห่าวก็แทบหยุดหายใจหญิงสาวในสภาพราวกับเปลือยกายเพราะเสื้อผ้านางตอนนี้เปียกแนบเนื้อไปหมดก้าวเข้ามาในอ่างเดียวกับเขา โดยมาอยู่ตรงกลางหว่างขาเขา นางค่อยๆ ทรุดลงช้าๆ ราวกับว่าอยากอวดเรือนร่างของสตรีให้เขาเห็นทุกสัดส่วน ก่อนทุกอย่างจะหายลงไปในน้ำ“อา...”ซีห่าวเผลอครางออกมาจนได้ ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นร่างกายของสตรี แต่มันก็นานมากแล้วที่ไม่ได้เสพสมกับใคร ยิ่งงานในช่วงหลังหนักมากขึ้นด้วย และยังมีปัญหาสงครามประสาทกับตระกูลอี้ผ่านตัวอี้เหมยอิงผู้เป็นภรรยาเอกอีก ชายหนุ่มจึงขยาดผู้หญิงไปเลยทีเดียวหญิงสาวไม่เคยยั่วสวาทใครก็จริง แต่ชีวิตก่อนนางอยู่แต่กับผู้หญิง ไฉนเลยจะไม่เคยเห
อยู่ๆ ซีห่าวก็ดึงมือนางออกแล้วรีบลุกขึ้น หญิงสาวตกใจทำอะไรไม่ถูก แต่ชายหนุ่มไม่ได้หนีไปไหน เขาแค่หันไปทางอื่น แล้วใช้มือตัวเองสาวลำเอ็นอันเขื่องอีกไม่กี่ครั้ง มันก็พ่นน้ำวิสุทธิ์ขาวขุ่นออกมา“อา...ซี้ด...”ลืมตัวสูดปากอย่างเสียวกระสัน กว่าจะนึกได้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยก็เป็นตอนหันไปเห็นนางจ้องของสงวนเขาตาเป๋ง เพราะมันอยู่ในระดับเดียวกับใบหน้าของนาง ใจเกิดคิดลามกวิตถารเพราะตอนนั้นเห็นนางอ้าปากค้างอยู่ แม่ทัพกู้คิดว่าหากได้เอาของในมือนี้สอดใส่เข้าไปในปากน้อยๆ ที่แดงฉ่ำนั่น มันจะ...“บ้าฉิบ! ข้าคิดอะไร”ด่าตัวเองอย่างหัวเสีย เขาจะมาทำอย่างนี้ไม่ได้ นี่ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่เกิดจากความรัก มันเป็นเพียงความใคร่ แล้วเหตุใดเขาต้องทำให้หญิงสาวที่เป็นคนกตัญญูและเสียสละตัวเองให้เขา ต้องมาแปดเปื้อนเพราะเขาด้วยกันคนหนึ่งคิดอย่าง อีกคนคิดอย่าง ก็ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบลงที่ใด“ข้าจะไปแต่งตัวแล้ว คืนนี้ข้าอยากอ่านหนังสือ” อยู่ๆ ก็ก้าวพรวดๆ ออกจากอ่างไปคว้าเสื้อคลุม “ข้าจะบอกให้บ่าวยกน้ำชาและของว่างเข้ามา เจ้าก็แต่งตัวเสียให้เรียบร้อยด้วยแล้วกัน...”ว่าแล้วก็ไปเพราะเขินที่ตัวเองทำบ้าบออะไรราวกับเป็นเด็กห
หญิงสาวจมสู่นิทรารมณ์อย่างรวดเร็ว...ที่นั่นดูเหมือนเป็นโลกอดีต ทั้งสิ่งปลูกสร้างและผู้คนที่แต่งกายแบบโบราณ ดูเหมือนกำลังมีงานเลี้ยงฉลองบางอย่าง มีเด็กๆ ที่แต่งกายอย่างชนชั้นสูงวิ่งเล่น เด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนเธอ“ท่านอา ขออภัยเจ้าค่ะ” หนูน้อยเอ่ยคำด้วยเสียงสดใส ซิ่วอิงเห็นใบหน้านั้นแล้วก็รู้สึกเอ็นดู และคิดว่าทำไมหน้าตาเหมือนตนในชาติก่อน “ท่านอา เห็นเด็กผู้ชายตัวสูงเท่าข้าไหมเจ้าคะ ข้ากำลังตามหาเขาอยู่เจ้าค่ะ ข้าจะไปจัดการ...”ซิ่วอิงยังไม่ทันตอบ ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกหาเด็กคนนี้“ถิงเอ๋อร์ ไปยืนทำอะไรตรงนั้นจ๊ะลูก มาเข้าร่มได้แล้ว” สตรีที่แต่งกายด้วยแพรพรรณอย่างคนสูงศักดิ์ น้ำเสียงอ่อนหวานทอดอย่างอ่อนโยนเช่นคนได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี เพียงแต่ว่าใบหน้านั้น...“นั่นมัน! ตัวข้าเองนี่นา!”ซิ่วอิงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้เห็นร่างกายของตัวเองยังเคลื่อนไหวได้อยู่ทั้งที่ตนตายไปแล้ว หรือว่าข้างในนั้นจะไม่นางกัน แต่เป็นวิญญาณคนอื่น!“ท่านแม่ ลูกตามหาเพื่อนอยู่เจ้าค่ะ เดี๋ยวลูกเจอแล้วจะกลับมาหาท่านแม่นะเจ้าคะ” หนูน้อยแสบซนมาก วิ่งหนีแม่ไปทางอื่น นี่แสดงว่าเด็กคนนี้คงเป็นลูกที่เกิดจาก
ห้าปีผ่านไป... คุณแม่มือใหม่ที่ท้องใหญ่อุ้ยอ้ายเต็มที เห็นแค่นี้ใครก็รู้ว่าเป็นลูกแฝดแน่ๆ แต่ยังไม่รู้ว่าเพศอะไร ตอนนี้เพิ่งจะเดินเล่นรอบบ้านเสร็จ ทว่าคุณพ่อมือใหม่เช่นกันที่เพิ่งกลับจากที่ทำงานและดันมาเห็น ก็ให้รถจอดตรงนั้นและลงไปจัดการภรรยาทันที “ท้องแก่ขนาดนี้ ยังจะเดินไปเดินมาอยู่อีก” กู้ซีฮันเข้าไปประคองซิ่วอิงอย่างอ่อนโยน ทั้งสองคนมองกันด้วยสายตาแห่งรัก วันเวลาที่วุ่นวายผ่านไปนานมากแล้ว แต่กว่าจะผ่านมาได้ก็เลือดตาแทบกระเด็นทั้งคู่ “เข้าบ้านไปเดี๋ยวนี้เลย ไม่อย่างนั้นจะตีให้ทั้งแม่ทั้งลูก ช่างพากันออกมาซนจริงๆ” “ฉันไปดูงานที่สำนักพิมพ์มา เห็นจางเหว่ยบอกว่ามีต่างชาติมาเสนอเครื่องพิมพ์แบบใหม่ สามารถพิมพ์หนังสือพิมพ์ได้เร็วกว่าเดิมมากนัก”หญิงสาวตอบ หลังเหตุการณ์คืนนั้น จ้าวตงไห่และตู้เหมยอินที่รอดตายจากตึกถูกไฟไหม้จนถล่มได้อย่างน่าเหลือเชื่อก็ถูกจับ ถูกตั้งข้อหามากมายและทั้งคู่ก็ไม่มีปัญญาสู้ในชั้นศาล กว่าจะจบเรื่องพวกนี้และถูกส่งไปอยู่เรือนจำทั้งคู่ก็ใช้เวลาเกือบสองปีเห็นว่าตู้เหมยอินเมื่อแยกเข้าเรือนจำแล้วก็อาการป่วยทรุดหนักลงกว่าเดิม ส่วนจ้าวตงไห่ได้ยินว่าถ
ซิ่วอิงรีบถูเชือกให้เร็วขึ้นเพราะไฟลามมาเร็วขึ้นแล้ว น้ำมันที่ถูกเทเป็นวงกลมตรงตำแหน่งเดิมที่เธออยู่ ตอนนี้มันทำไฟลุกโชติช่วงราวกับมาจากนรก“ขะ...ขาดแล้ว!” ในที่สุดก็สำเร็จ ซิ่วอิงปลดปล่อยตัวเองได้ เธอพยายามจะวิ่งสวนออกไป แต่อยู่ๆ ถูกตู้เหมยอินกระชากกลับ ให้เข้าไปอยู่ในวงล้อมด้วยกัน“แกจะหนีไปไหน ทั้งหมดนี้มันเริ่มต้นเพราะแกคนเดียว เพราะฉะนั้นแกต้องตายไปพร้อมกับฉันด้วย จะได้ไม่ต้องมีใครอยู่เสวยสุขเพียงคนเดียว!”“ใครอยากตายก็เชิญตายไปเลยแต่ฉันจะไม่ยอมตาย!” ซิ่วอิงทั้งทิ่มศอกและแทงเข่า ทั้งสองกลายมาเป็นคู่ต่อสู้กัน ในขณะที่ตงไห่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะติดกุญแจมือ “ผีเน่าโลงผุอย่างพวกแกขอให้ได้ตกนรกด้วยกันไปทุกชาติเถอะ ชาติหน้าอย่าได้มาเจอกันอีกเลย!”“กรี๊ด!”ซิ่วอิงสลัดพวกนั้นมาได้และวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต ตอนนี้ไฟไหม้ล้อมไปทั้งโกดังแล้ว ผลของน้ำมันที่ถูกเทไปจนทั่ว“แค่กๆๆ” หญิงสาวเริ่มสำลักควัน พยายามเอามือมาปิดหน้าแต่ก็แสบที่ควันเข้าตาอยู่ดี “แล้วฉันจะหนีไปทางไหนได้ ไม่มีทางออกแล้ว!”“ทางนี้...มาทางนี้” เสียงแปลกๆ ดังมาจากทางหนึ่ง และพอซิ่วอิงหันไป ก็ได้เห็นคนที่เธอเห็นมาแล้วในห้องนอนของ
“ไหนๆ เราก็เป็นสามีภรรยากันมาถึงห้าปี ฉันขอของขวัญชิ้นสุดท้ายจากเธอหน่อยก็แล้วกันนะ ฉันอยากได้แค่ใบมรณะบัตรของเธอน่ะ และจะได้ก้าวขึ้นไปสู่ตำแหน่งผู้นำกลุ่มเจียงหานของพ่อเธอ...”เชือกเส้นเดิมถูกเอามามัดที่มือของเธอแต่คราวนี้ผูกติดไว้กับลูกบิดประตูตรงนั้นด้วย ตงไห่ถอดเข็มขัดแล้วเอามารัดข้อเท้าหญิงสาวเข้าด้วยกันหลังจากเธอพยายามจะถีบล้วงกระเป๋าหยิบไฟแช็กขึ้นมาพรึ่บ!ไฟแช็กถูกโยนเข้าไปในกองกระดาษของโกดัง เปลวไฟลุกวาบขึ้นมาทันที“ลาก่อนนะภรรยาแสนดีของฉัน ถ้าโชคดีฉันไม่ติดโรค ฉันสัญญาว่าจะมีชีวิตดีๆ แทนเธอ และถึงฉันจะมีเมียใหม่ก็จะไม่มีทางลืมเธอ ส่วนยังเหมยอิน ฉันจะเก็บกวาดให้เรียบร้อย ถือเป็นการปลอบใจเธอก็แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ”“พี่! พูดอะไร ที่บอกว่าจะเก็บฉัน” ตู้เหมยอินยังเอาตัวเย่วซินไปไม่ถึงไหน อยู่ๆ ก็หวาดระแวงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล กลัวตงไห่เปลี่ยนใจไม่กำจัดเมียเก่า เลยตั้งใจว่าจะมาดูให้เห็นกับตาตัวเองก่อน และดันเข้ามาในจังหวะดีๆ “ไหนพี่บอกว่าเราจะร่วมเป็นร่วมตาย พี่จะไม่ทอดทิ้งฉัน พี่บอกว่าถึงฉันจะป่วยพี่ก็ยังจะรักฉัน แต่พี่กลับบอกนังซูฮวาว่าจะเก็บฉัน นี่มันคืออะไร”“เหมยอิน ทำไมยังอยู่ที
“แล้วยังไงอีก” หญิงสาวสวนกลับ เพราะเธอไม่ใช่ซูฮวาตัวจริง แม้จะเสียใจแต่ไม่ได้เจ็บปวดกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน “คิดจะทำให้ฉันสติแตกหรือไง ขอโทษนะ ตอนนี้ไม่มีอะไรทำร้ายฉันได้อีกแล้ว และต่อให้แกพยายามฆ่าฉันแค่ไหน แต่คนที่เพิ่งได้โอกาสกลับมามีชีวิตอีกครั้งฉัน จะไม่มีทางยอมตาย!”เชือกที่มัดข้อมือหลุดออก ซิ่วอิงพุ่งเข้าใส่ตงไห่จนล้มไปทั้งคู่ แกลลอนน้ำมันหลุดมือแล้วสาดจนเปียกไปด้วยกัน“เฮ้ย! นังบ้านี่!”สองคนฟัดกันนัวไปหมดที่พื้น ตงไห่ตบหญิงสาว แต่เธอก็ถีบกลับจนหงายหลัง ชายหนุ่มจึงคว้าได้เชือกมัดมือที่ซิ่วอิงแก้ไข และเอามันมารัดคอเธอแทน“แค่ก...”ภาพความทรงจำที่ฝังอยู่ในวิญญาณหวนกลับมาหา ในชาติที่แล้วบนเกี้ยวเจ้าสาว ซูฮวามองออกไปนอกหน้าต่างเกี้ยวเห็นแสงจันทร์และดวงดาว ไม่ต่างอะไรจากในตอนนี้ที่เธอกำลังตาเหลือกมองขึ้นไปด้านบนที่เป็นช่องแสงของโกดัง“ซิ่วอิง หลังคดีการตายของอนุในจวนข้าจบสิ้นเพราะความช่วยเหลือในการแฝงตัวเป็นสายลับของเจ้า ข้าจะมอบชีวิตที่สงบสุขและร่ำรวยให้เจ้า เจ้าจะได้อยู่ในตระกูลกู้ในฐานะภรรยาคนหนึ่งแต่ไม่ต้องปรนนิบัติข้า ชีวิตเจ้าลำบากมามากก็ควรได้อยู่อย่างมีความสุขเสียที ความจริงข
“ป้าอี้นะเหรอ เขาลากลับบ้านนอกไปแล้ว เมื่อครู่นี่เอง น่าจะสวนกับคุณหนูนะคะ” เยว่ซินตกใจมากที่อยู่ๆ ลูกเลี้ยงก็รีบกลับบ้านมาอย่างร้อนรน “เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ ทำไมต้องตามหาตัวป้าอี้กัน” เลขาฯ ฮุ่ยรีบออกไปคุยกับพวกแม่บ้านและคนงานก่อนเป็นอย่างแรก ส่วนซีฮันจับแขนซิ่วอิงไว้ ส่งสายตาห่วงใย “แกคงยังไปไหนได้ไม่ไกลถ้าเพิ่งจะออกไป เดี๋ยวฉันกับเลขาฮุ่ยจะตามหาเอง เธออยู่เป็นเพื่อนคุณอาที่บ้านไปก่อน ตอนนี้อย่าออกไปไหนเด็ดขาด เพราะถึงขนาดวางระเบิดใต้รถได้ ก็คงไม่มีอะไรที่มันจะทำไม่ได้แล้ว...” “ระเบิด!” เยว่ซินตกใจมากเกือบได้เป็นลมอีกรอบ “ทนายซ่านไม่ได้ประสบอุบัติเหตุแต่เป็นโดนระเบิดเหรอคะ นี่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง” “คุณอารถคว่ำค่ะ ไม่ได้โดนระเบิด คงเป็นเพราะคุณพ่อคุ้มครองไว้ เพราะอยู่ๆ คุณอาก็รู้สึกแปลกๆ และพบว่าใต้เบาะนั่งมีระเบิดซ่อนอยู่ ก็เลยโยนไปนอกรถค่ะ” ซิ่วอิงอธิบายหวังให้เบาใจ แม้เรื่องที่เล่ามันจะไม่ได้ดูเบาตรงไหนเลย “แต่ก็มีรถมาตามชนจนพลิกคว่ำอีก ดูท่าจะเป็นการจงใจฆ่า พวกมันคงอยากเก็บฉัน และตอนนี้ในเมื่อทำไม่สำเร็จ ฉันก็กลัวว่ามันจะหันมาเล่นงานคุณอาแ
ทุกคนยืนว้าวุ่นกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เป็นเวลาอยู่นาน ในที่สุดประตูก็เปิดออก และแพทย์เป็นคนผู้ออกมา“ญาติคนไข้ซ่านกวงกวงใช่ไหมครับ” หมอหนุ่มเอ่ยขึ้น ซิ่วอิงพยักหน้าแล้วรีบปราดเข้าไปหา ก่อนอีกฝ่ายจะเอ่ยถามขึ้นอีก “ท่านไหนคือคุณซุนซูฮวาครับ คนไข้ฝากมีข้อความฝากไว้ ก่อนเขาจะเข้ารับการผ่าตัด”“ฉันเองค่ะ คุณอามีอะไรหรือคะ แล้วตอนนี้เขาปลอดภัยดีใช่ไหมคะ” นี่เป็นครั้งแรกในชาติภพใหม่ที่คนใกล้ตัวเป็นแบบนี้ เธออดคิดไปถึงในชาติก่อนตอนยายป่วยหนักไม่ได้ มันน่าเสียขวัญมาก“คุณซ่านกวงกวงปลอดภัยแล้วครับแต่ยังไม่รู้สึกตัวเพราะยาสลบ เขาคงจะรู้ตัวว่าต้องใช้เวลานานเลยอยากให้หมอบอกอะไรบางอย่างไว้กับญาติ” หมอเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อให้หญิงสาวเดินตามไปใกล้ๆ ก่อนจะบอก “คุณซ่านกวงกวงบอกว่า นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ ให้คุณซุนซูฮวาถามทุกอย่างจากคนขับรถ เพราะเขารู้เห็นอยู่ในเหตุการณ์ตลอด”“คนขับรถ...แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนคะ คุณอาบาดเจ็บหนักขนาดนี้ เขาก็คงไม่ต่างกัน”“ตอนนี้น่าจะอยู่ในห้องพักฟื้นรวมเพราะเขาไม่ได้เจ็บหนักครับ คุณลองถามพยาบาลตรงนั้นดูว่าห้องไปทางไหน” หมอคิดว่าเรื่องจากนี้ไม่เกี่ยวกับตนเองแล้วจึงขอแยกตัวไปก่
เยว่ซินปล่อยน้ำตาไหลพราก แข้งขาอ่อนแรง ทรุดลงไปกองกับพื้น “โถ่ นายท่าน ดิฉันมันเป็นคนเลวแท้ๆ ที่เอายาพิษมาให้นายท่านกินทุกวัน ดิฉันทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไร ฮือ...คุณหนู จับดิฉันไปส่งตำรวจเลยค่ะ ดิฉันเป็นคนฆ่านายท่าน ดิฉันผิดเอง. ..” มันเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดแล้ว จ้าวคงไห่ใช้ซูฮวาเป็นเส้นทางสู่ซุนเยี่ยนฟาง เพื่อที่จะมอบยาพิษให้หวังปลิดชีพแบบแนบเนียน โดยคนที่มีหน้าที่ปรุงยาพิษพวกนั้น ก็คือคนที่ซุนเยี่ยนฟางไว้ใจมากถึงขั้นให้ดูแลทุกอย่าง ก็คือภรรยาของเขานั่นเอง “คุณอาไม่ได้ผิด คนที่ผิดคือคนที่เอายาพิษมาให้ หลอกใช้พวกเราเป็นสะพานเพื่อจะฆ่าคุณพ่อ” ซิ่วอิงกัดฟัน “ยืมมือลูกสาวและภรรยา สองคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดและไม่มีทางทำร้ายคุณพ่อได้ พวกมัน...ใจร้ายเกินไป จ้าวตงไห่ มันไม่ใช่คน...” ซิ่วอิงก้มลงไปประคองแม่เลี้ยงขึ้นมา รู้สึกว่าเยว่ซินเหมือนจะแก่ลงมากเพียงแค่ชั่วข้ามคืน แน่นอนว่าเป็นใครก็คงรับไม่ได้เช่นกัน “คุณอา ฉันจะไม่รออะไรอีกต่อไปแล้วค่ะ ซีฮันบอกให้ฉันรอไปเจ็ดวันให้พวกมันคืนทรัพย์สินที่ยักยอกไปมาให้ฉัน แต่ฉันคิดว่าแค่นั้นมันคงไม่เพียงพอจะชดใช้อ
เกิดเสียงฮือฮาอีกรอบ แต่ซิ่วอิงไม่รอแล้ว เธอหันไปยิ้มเบะปากให้ทั้งจ้าวตงไห่และตู้เหมยอิน ก่อนจะหันไปจับมือกับกรรมการทั้งสามคนที่ยืนด้านหลัง และพูดคุยทักทายกันตามประสา โดยไม่สนใจสองชู้รักนั่นอีกเลย หลังซิ่วอิงออกไปจากห้องประชุม ไม่นานนักพวกกรรมการก็ลุกตาม และค่อยๆ ออกไปจนหมด ชัดเจนแล้วว่าทุกคนยินดีรับข้อเสนอของว่าที่ประธานกลุ่มเจียงหานคนใหม่ เพราะอย่างไรแล้วการได้ร่วมงานกับเจียงหานก็ถือว่าอยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารในวงการธุรกิจของเจียงซี สุดท้ายในห้องประชุมใหญ่ก็เหลือเพียงจ้าวตงไห่และกู้เหมยอิน เขารู้ว่าซูฮวาเก่ง แต่ไม่รู้ว่าเธอหัดเล่นกับความโลภของคนตั้งแต่เมื่อไร กระทั่งผู้ช่วยเจี่ยที่เป็นมือเป็นเท้าให้ทั้งคู่ด้วย ก็ยังถูกซื้อตัวไปง่ายๆ ไม่ได้ต่างอะไรจากนักหนังสือพิมพ์คนนั้นของสำนักพิมพ์เลี่ยงหวงที่ถูกซื้อตัวไปเช่นกัน แต่แล้วอยู่ๆ ปึกเอกสารหนึ่งก็ถูกกระแทกบนโต๊ะต่อหน้าจ้าวตงไห่จนเขาสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นกู้ซีฮัน “นี่คือหลักฐานว่าแกกับชู้ยักยอกทรัพย์สินของบริษัทเอสบีไปได้อย่างไร เอาไปมากแค่ไหน และเอาไปฟอกเงินด้วยวิธีใด รวมถึงมีใครบ้างที่ร่วมขบวนการน