Novels by หาบเงินร้อยปี

10 ซุนซูฮวาหันขวับ พิศไปมาสามีของนางก็หน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่อง จะปากคอคิ้วคางก็ล้วนตรงใจไปหมด รูปงามกว่าสามีห่วยแตกในชาติที่แล้วด้วยซ้ำ แต่การที่เขาทำตัวนุ่มนิ่มแบบนี้ นางไม่ปลื้มเอาเสียเลย แต่คิดอีกที ชาติก่อนนางก็เป็นคนเช่นนี้ เพราะเห็นตงไห่สามีดูไม่ประสีประสากับแวดวงธุรกิจ นางจึงจัดการให้ แล้วผลสุดท้ายเป็นอย่างไร เขาก็ไปเล่นชู้กับอีนังเลขาฯ เพียงเพราะว่านังนั่นมันเด็กกว่า สาวกว่า และคงจะเอาใจเก่ง ใช้ร่างกายเป็นสิ่งล่อลวงแน่นอน แล้วเหตุใดข้าไม่ลองใช้ร่างกายเป็นสิ่งล่อลวงผู้ชายบ้างกัน! ซูฮวายิ้มร้าย ช่วยไม่ได้นะคุณหนูซุน เจ้าอยากกินยาฆ่าตัวตายเพราะหนีผู้ชายคนนี้ไปเองนี่ อย่างไรข้าก็ได้เสียกับเขาแล้วแม้จะผ่านร่างเจ้า ก็ยังถือว่าเป็นของดี ขอให้เจ้าไปสู่ปรโลกอย่างสงบสุขเถอะ ข้าจะใช้ชีวิตเสพสุขแทนเจ้าเอง และหากข้าพิสูจน์แล้วว่าใต้เท้าฮุยผู้นี้เป็นบุรุษเฮงซวยของจริง ข้าจะไม่เสียเวลากับเขาเด็ดขาด ข้าจะพาร่างกายเจ้าไปสู่อิสรภาพ จะไม่พากลับไปจวนบิดาที่ไม่มีปัญญาปกป้องเจ้า แต่จะพาไปตั้งกิจการร้านค้าเล็กๆ สักแห่งแล้วเลี้ยงดูตัวเองกับถิงเอ๋อร์ให้ได้ เพราะถ้าต้องให้มีผัวระยำตำบอนแล้ว สู้ไม่

“ท่านพ่อ!” เพราะนี่คือสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เด็กสาวตกใจหวีดเสียงหลงและหน้าซีด “เหตุใดทำกับข้าอย่างนี้ ท่านพ่อไม่เคยดุด่าข้าเลยสักครั้ง!” “เหมยลี่! กลับห้อง!” ฟางซินไม่อยากพูดให้มากความอีก เพราะแค่นี้เขาก็อับอายซุนซูฮวาจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ไหนอยู่แล้ว “แล้วพ่อจะตามไป เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว!” “โฮ...แม่นม...” เด็กสาวร้องไห้วิ่งหนีกลับไปทางห้องตัวเอง เรียกหาแม่นมที่ตอนนี้อยู่ไหนก็ไม่ทราบ ฟางซินจะวิ่งตามลูกไปแต่อีกใจก็คิดว่าควรต้องดูแลภรรยาก่อนเพราะตอนนี้นางคงเสียขวัญ มิคาดคิดเลยว่าหันมาจะเจอนางยืนเท้าสะเอว ชายหนุ่มสะดุ้ง “ท่านเป็นพ่อประสาอะไร ลูกโตขนาดนี้ก็ยังปล่อยให้นางก้าวร้าวได้” ซุนซูฮวาในสภาพดูไม่ต่างจากฮุยเหมยลี่กำลังแว้ดๆ ใส่เขา ทั้งที่นางอายุยังไม่เท่าไร แต่ตอนนี้ฟางซินกลับรู้สึกราวกับว่านางอายุไม่ได้ต่างจากเขามากนัก “นางจะไม่พอใจในตัวข้าแต่แรกมันก็คงไม่แปลก ตามปกติเด็กที่ไหนก็ไม่อยากมีแม่เลี้ยงทั้งสิ้น แต่การที่นางมาพูดจาซ้ำซากว่าข้าเหมือนผู้หญิงที่มาจากหอนางโลมนั้น ให้ตายสิ! ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าท่านเลี้ยงดูลูกสาวมาแบบไหนกันแน่” ฮุยฟางซินได้แต่เอ่ออ่าพูดอะไรไม่อ

เพียงแต่พอไปทำงานแล้วก็ถูกหัวหน้าเฉียนไล่กลับบ้าน เท่านั้นไม่พอ เพื่อนๆ ร่วมกรมยังพากันมารุมประนามหยามเหยียดเขาอีก หาว่าเขาใจร้ายใจดำนัก หากภรรยาตื่นขึ้นมาในเช้าวันแรกที่ไม่ใช่บ้านอันคุ้นเคยของตน และพบว่านางอยู่เดียวดายในห้อง หญิงสาวจะรู้สึกย่ำแย่แค่ไหน บอกว่าฟางซินช่างเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย “ข้านี่มันคิดน้อย” ใต้เท้าหนุ่มด่าตัวเอง “แล้วไม่รู้ว่าฮูหยินตื่นมาจะตกใจกลัวหรือไม่ เกิดนางไม่พอใจแล้วเก็บของกลับบ้าน ข้าจะทำอย่างไร ได้ยินมาว่าแต่เดิมนางก็เป็นคนค่อนข้างเก็บตัวอยู่แล้วด้วย น่าเป็นห่วงจริงๆ” โครม! เคร้ง! “กรี๊ด!” ความเป็นห่วงของฮุยฟางซินถูกขัดด้วยเสียงข้าวของหล่นโครมครามและหวีดร้องของผู้หญิง ชายหนุ่มตาตื่น รีบวิ่งเข้าไปในเรือนอย่างรวดเร็วและต้องตกใจกับภาพที่ได้เห็น “เกิดอะไรขึ้น! พวกเจ้า จับพวกนางแยกออกจากกันเดี๋ยวนี้!” รีบสั่งบ่าวไพร่ที่ยืนรุมล้อมอย่างไม่กล้าจะทำอะไร เมื่อนายท่านสั่งให้จับนายหญิงคนใหม่กับคุณหนูออกจากกันทุกคนถึงได้กล้าทำ เพราะก่อนหน้านี้ได้ลองทำไปแล้ว และถูกพวกนางยันออกมาแทบจะพร้อมๆ กัน “ปล่อยข้า! ข้าจะไปตบสั่งสอนนังลูกอนุที่มากำแหงใส่ข้า” เด็

7เร็วเท่าความคิด เพราะเพียงแค่ถิงเอ๋อร์ผลักประตูห้องออกให้ซูฮวา น้ำเย็นจัดก็ถูกสาดเข้ามาทันที“อะไรกันเนี่ย!” บ่าวน้อยตกใจเพราะน้ำนั้นเย็นมาก แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้นางเอาตัวบังให้ซูฮวาไว้ “คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ! ว้ายตายแล้ว เปียกหมดเลยเจ้าค่ะ”“นี่มัน...อะไรกัน” จากสมองที่กำลังมึนงงมาเจอน้ำเย็นปลุกตาตื่นเข้า เหมือนจะหายจากความงงงวย ซูฮวาเปียกไปแล้วครึ่งตัว เผลออ้าปากค้าง “นี่เจ้า! สาดน้ำใส่ข้าทำไม”หญิงสาวชี้มือไปข้างหน้า ถิงเอ๋อร์หันไปมองตาม และเห็นเด็กสาววัยสิบสามที่ในมือยังมีหลักฐานเป็นอ่างน้ำกำลังหัวเราะชอบใจ“ข้าก็จะล้างเสนียดจัญไรไปให้พ้นบ้านข้าอย่างไรเล่า” เสียงเจื้อยแจ้วตอบ “นางผู้หญิงลูกอนุของจวนเสนาบดีคนนี้คือของชั้นต่ำ เป็นแค่ลูกอนุมีสิทธิ์อะไรมาเสนอหน้าแต่งงานกับพ่อข้า คิดจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าท่านแม่อย่างนั้นนะเหรอ ไม่มีทาง!”ซูฮวาเข้าใจทันทีว่านี่จะเป็นใครไปเสียไม่ได้ถ้าไม่ใช่ฮุยเหมยลี่ ลูกเลี้ยงของตัวเอง!“ยัยเด็ก...บ้า” หญิงสาวพึมพำขณะปาดน้ำออกจากใบหน้าแล้วสลัดทิ้ง หันไปคว้าอ่างล้างหน้าของตัวเองที่วางบนโต๊ะใกล้ๆ “แล้วใครบอกว่าข้าแต่งกับพ่อเจ้าเพื่อจะมาเป็นแม่เจ้า

6“ท่านแม่ใหญ่...คงอยากกำจัดข้า ใช่หรือเปล่า” หันไปถามถิงเอ๋อร์ “แม่ผู้ให้กำเนิดของข้า คงเป็นเสี้ยนหนามในใจน่าดู ท่านแม่ใหญ่ก็เลยอยากจะทำให้ข้าอับอายขายหน้าด้วยการส่งเสริมให้ข้าแต่งกับพ่อม่าย ต้องเป็นแบบนี้แน่เลย”บ่าวน้อยไม่ได้ตอบอะไรแต่น้ำตาร่วงปรอยๆ ก็เป็นอันว่าจริง เช็ดตัวเสร็จแล้วก็ช่วยสวมเสื้อผ้าให้ ก่อนจะพาซุนซูฮวาไปนั่งหน้าคันฉ่อง หวีผมเกล้ามวยสวยงาม“ท่านแม่ของคุณหนูเป็นบ่าวเก่าในจวนเจ้าค่ะ และเป็นเพื่อนกับท่านแม่ของถิงเอ๋อร์ด้วย ก่อนท่านแม่ของถิงเอ๋อร์จะจากไปจึงได้สั่งเสียไว้ ว่าให้ถิงเอ๋อร์ดูแลคุณหนูให้ดีอย่าได้ทิ้งไปไหนเด็ดขาด ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณหนูจะถูกใครกลั่นแกล้งแค่ไหน ถิงเอ๋อร์จึงเคียงข้างคุณหนูทุกครั้ง แม้แต่ที่แต่งออกมานี้ ความจริงฮูหยินใหญ่จะไม่ยอมให้ถิงเอ๋อร์ติดตามมาด้วย แต่เพราะนายท่านเป็นคนอนุญาตเอง ถิงเอ๋อร์จึงออกมาได้”ฟังดูแล้วท่านมหาเสนาบดีอาจจะยังมีสำนึกของคนเป็นพ่ออยู่นิดหน่อย หรืออาจจะอยากชดเชยที่ไม่สามารถปกป้องลูกสาวได้กระมังถึงได้ยอมให้ถิงเอ๋อร์มา ซูฮวาไม่ใช่คนโง่ และอายุเมื่อชาติที่แล้วก่อนตกบันไดตาย นางก็ไม่ใช่สาวน้อยแต่เป็นคนวัยทำงานที่

“โถ่เอ๋ยคุณหนู ถิงเอ๋อร์จะไปกล้าทำแบบนั้นได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ” สาวน้อยรีบปาดน้ำตา เมื่อเห็นเจ้านายทำท่าจะสงบจิตสงบใจลงได้ เลยรีบหันไปหาอ่างน้ำ เตรียมจะซับผ้ามาช่วยเช็ดตัว “คุณหนูมาล้างหน้าล้างตาก่อนนะเจ้าคะแล้วจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อคืนถิงเอ๋อร์ได้ยิน...เอ่อ...เอ่อ...”บ่าวน้อยแก้มแดงฉ่ำไม่กล้าพูดต่อ แม้นางจะไม่เคยมีคนรักแต่ก็ย่อมเข้าใจได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเพราะเสียงคนเข้าหอดังลั่นไปถึงข้างนอก จากที่จะนอนเฝ้าหน้าประตูก็เลยกระดากใจขยับหนีไปนอนไกลๆ จนมีบ่าวของเรือนนี้มาเรียกให้ไปนอนในห้องหนังสือจะได้ไม่โดนยุงกัด ถิงเอ๋อร์ถึงได้ขยับออกไปไกลหน่อย เสียงครวญครางของบ่าวสาวก็เลยเบาลง และในที่สุดบ่าวน้อยก็ได้หลับเสียที“เมื่อคืน...เหรอ นั่นสินะ เมื่อคืน” ซุนซูฮวาอยากจะเอาหัวโขกพื้นให้ตายอีกรอบ มาเปลี่ยนร่างตอนไหนไม่เปลี่ยน เปลี่ยนตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี จะถอนตัวก็ไม่ได้แล้วเพราะคงมาไกลพอสมควร นางรู้แล้วว่าชายที่ร่วมอภิรมย์ด้วยเมื่อคืนนั้นคือฮุ่ยฟางซิน เขาเป็นขุนนางที่สังกัดกรมกองเดียวกับบิดาของซุนซูฮวา ก็เรียกได้ว่าเป็นลูกน้องพ่อ เขาเคยมีภรรยามาแล้วคนหนึ่งแต่นางได้ตายจากไปตั้งแต่

สองปีผ่านไป...หลังจบเรื่องวุ่นวายในราชสำนัก ก็ใช้เวลาไปเกือบปี ทำให้ฤกษ์หมั้นหมายเสียหาย องค์ชายฟู่เหรินจึงเสนอว่าให้ใช้ฤกษ์อภิเษกไปเลยในคราวเดียว นั่นคือหมั้นและแต่งในวันเดียวกันย่อมไม่มีใครขัดขวางอยู่แล้ว เพราะใครๆ ต่างก็อยากให้องค์ชายใหญ่เป็นฝั่งเป็นฝาเพื่อที่จะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งต่อไป แต่เป็นเขาเองที่ชิงทูลองค์จักรพรรดิก่อน ว่าไม่ต้องการขึ้นเป็นรัชทายาท“เจ้าเป็นลูกคนโต ถ้าเจ้าไม่เป็นรัชทายาท แล้วเจ้าจะเป็นอะไร”พระบิดาถามเขาในวันนั้น และเขาที่มีพระชายาอยู่เคียงข้าง ก็ตอบทันควัน“กระหม่อมจะเป็นหมอ จะรักษาผู้คนโดยไม่แบ่งแยกฐานะ นี่ก็เป็นการดูแลไพร่ฟ้าในฐานะเชื้อพระวงศ์เช่นกัน...”องค์จักรพรรดิอยากจะขัด แต่พอเห็นโอรสกับชายาของเขาจับมือกันไว้แน่นราวกับว่าได้ร่วมกันตัดสินใจเรื่องนี้มาทั้งคู่ ก็ได้แต่ระลึกไปถึงพระสนมอิงหลันผู้ล่วงลับ นางไม่เคยมีใครรักชอบให้เขา แต่งงานเพราะหน้าที่ แต่ตลอดเวลานางก็ทำได้ดี กระทั่งอบรมสั่งสอนบุตรก็ยังทำได้ไม่มีบกพร่อง เป็นเขาเองที่กักขังนางไว้ในวังหลวงนี้จนวันตาย“เช่นนั้นเมื่อถึงเวลาแล้วก็ไปปกครองเมืองต้าหลี่ก็แล้วกัน” จักรพรรดิพูดถึงเมืองใหญ่ที่สุดที่อย

“ข้าจะไปช่วยเขา สนามพลังแบบนั้นต้องมีคนคุ้มกัน ไม่อย่างนั้นอาจเป็นอันตราย” นางหันไปบอกสองคนข้างหลัง “ท่านพาลูกปลาตัวกลมไปที่บ้านยายเฒ่าตาบอดก่อน แล้วข้าจะตามไปทีหลัง”“คงไม่ต้องแล้ว” เป็นฮัวฮัวที่พูดขึ้น สายตานางมองไปอีกทางแล้วก็ชี้นิ้วไปข้างหน้า “ท่านพ่อกับพวกอาๆ มาช่วยพวกเราแล้ว เย้!”เกิดการปะทะระหว่างนักฆ่าลึกลับกับพวกองครักษ์เสื้อแพรที่มากันเต็มรูปแบบ เพราะตอนนี้ได้จัดการภายในราชสำนักเสร็จสิ้น จึงตามออกมากวาดล้างทั้งหมดที่เหลือข้างนอกในคราวเดียว“ถวายการอารักขาองค์ชายใหญ่!” เสียงเจิ้งห่าวหรานหัวหน้าองครักษ์ตะโกนก้อง “ไฉไฉ ฮัวฮัว หลบไปอยู่ในที่ปลอดภัย เร็ว!”เมื่อพ่อสั่งก็มีอย่างเดียวคือห้ามต่อต้าน สามสายลับต่างวัยวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ไกลๆ และคอยดูห่างๆ พวกเขาไม่ได้เก่งต่อสู้สักคน แค่พอมีวิชาและเอาตัวรอดเป็นเท่านั้น ในเมื่อองครักษ์มาแล้ว ก็ควรให้เป็นหน้าที่ของคนมีความสามารถแล้วกัน“นั่น...เสียงอะไร” เพราะความเป็นคนหูดีที่สุดของไฉไฉทำให้ได้ยินอะไรแปลกๆ นางรู้ทันทีว่ามีคนแอบอยู่แถวนั้นและกำลังจะหนี หันไปมองหน้าน้องสาว เห็นนางจ้องอยู่เช่นกัน แสดงว่ารู้แล้ว “ฮัวฮัว พี่เพิ่งเจอว่าเหลือลู

“นี่เจ้า! ริอ่านติดสินบนเจ้าพนักงานตั้งแต่ยังเด็ก ท่านพ่อตีเจ้าตายแน่ๆ! ตุ่นภูเขา! แล้วท่านเป็นผู้ใหญ่ประสาอะไร พาเด็กห้าขวบมาในสถานที่แบบนี้ ท่านเองก็ต้องถูกลงโทษด้วยแน่นอน!”“โฮ่! แมวพันหน้า อย่าเพิ่งพูดมากเลยดีกว่า ถ้าไม่ได้ข้ากับลูกปลาตัวกลมเมื่อครู่ ท่านเองก็คงไม่เหลือซาก”“นี่พวกเจ้า...พูดอะไรกัน ข้างงไปหมด” ฟู่เหรินที่ฟังสายลับสามคนสามวัยเถียงกันด้วยภาษาอะไรก็ไม่รู้ช่างปวดหัวนัก “เดี๋ยวก่อน ทำไมเราต้องมาเถียงกันในเวลานี้ นี่มันหน้าสิ่วหน้าขวาน! พวกนักฆ่าตามมาถึงตัวแล้ว!”“ลูกหินของข้าหมดแล้ว! พี่ใหญ่ ท่านเอาที่ข้าให้ไว้มาด้วยหรือเปล่า” ฮัวฮัวแบมือหาพี่สาวทันที ไฉไฉรีบล้วงเสื้อ ปรากฏว่ามีแต่หมั่นโถวตากแดดร่วงลงมาหลายชิ้น “พี่ใหญ่! แล้วก็ชอบห้ามข้ากินของหวานตอนกลางคืน แต่พี่กลับพกติดตัวตอนหนีพวกนักฆ่าออกมาแบบนี้ จะให้ข้าคิดยังไงกัน!”“นี่ทำไมข้าถึงได้พกหมั่นโถวออกมาขนาดนี้เนี่ย ข้าต้องหยิบเสื้อมาผิดตัวแน่ๆ” นางคิดไปถึงเหตุผลว่าทำไมต้องหยิบเสื้อมาใส่ แล้วก็ดันเกิดหน้าแดง เพราะตอนนั้นเกือบได้สานสัมพันธ์กับฟู่เหรินอยู่แล้วเชียว “โอ๊ย! ไม่รู้แล้ว พวกเราหาอาวุธเอาเท่าที่มีรอบตัวสู้ไป

“หา...หมายความว่า...ว้าย!”พรึ่บ!ไฉไฉมัวแต่เถียงกับองค์ชายเลยไม่ทันระวังตัว นางก้าวพลาดลงไปในบ่อที่ขุดไว้ดักสัตว์ แม้จะไม่เจ็บเท่าไรเพราะกลิ้งม้วนตัวลงไปพอดี แต่หลุมนี้ลึกมาก เรียกว่าเป็นความซวยจริงๆ“องค์ชาย! ท่านวิ่งไปข้างหน้าอีกไม่เท่าไรจะเจอต้นไม้สองง่าม มีกระท่อมของยายเฒ่าตาบอดอยู่ไม่ไกลจากนั้น” นางตะโกนบอกเขาเสียงดัง “ที่นั่นเป็นจุดนัดพบของสายลับกับองครักษ์ ท่านจะปลอดภัย”“ไม่ได้! รอก่อน ข้าจะช่วยเจ้าเอง” ฟู่เหรินลงไปนอนแนบพื้นแล้วพยายามส่งมือเข้าไปหา “ข้าจะไม่หนีไปคนเดียว ถ้าจะรอด เราต้องรอดไปด้วยกัน!”“โอ๊ย! ท่านนี่โง่จริง ข้าให้ท่านหนีไปก่อนเพราะท่านเป็นตัวถ่วง ยังไม่รู้ตัวอีก” เสียงหญิงสาวแผดขึ้นมา “ท่านมันอ่อนแอจึงเป็นตัวภาระ นี่ข้ามีแผนแล้ว ข้ามีระเบิดพลุติดตัวไว้ยามฉุกเฉิน ข้าจะยิงใส่พวกมัน แล้วท่านจะมาอยู่แถวนี้ให้เกะกะทำไมเล่า!”หญิงสาวโกหก นางไม่มีของที่ว่า แต่ทำเป็นชูอะไรก็ไม่รู้ขึ้นมา เพื่อให้เขาสบายใจ“ระเบิดพลุอะไรของเจ้าหา นั่นมันหมั่นโถวตากแดดที่เอาไว้ปิ้งกินกับน้ำผึ้งที่น้องสาวชอบไม่ใช่หรือไง แล้วนี่พกมาทำไมเนี่ย!” เขาพูดแบบนั้นนางเลยได้หันดู อ้าวจริงด้วย ไม่ร

โอ๊ย!...อุ้บ!”ไฉไฉดึงหูฟู่เหรินเหมือนที่เห็นหลี่ซูเจินทำเจิ้งห่าวหรานมาตั้งแต่นางจำความได้ ท่านแม่ดึงหูท่านพ่อทีไร ท่านพ่อมีอันได้ยอมแพ้ เพราะมันเจ็บ!มือหนึ่งดึงหู อีกมืออุดปากเขาแน่นไม่ให้ร้อง แต่เพียงครู่เดียวก็ปล่อยมือที่บิดหูออกแล้วไปกระซิบ“ข้างนอกเป็นนักฆ่าที่ตั้งใจลอบฆ่าท่านมาตั้งแต่ที่ตลาดแล้ว และท่านคงคิดไม่ผิด ฝู่เตี้ยวเป็นหนอนจริงๆ ตอนนี้พวกเราถึงได้ตกอยู่ในอันตราย”“ขืนยังอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ยังไงพวกเราก็คงได้ตาย” ฟู่เหรินได้พูดเป็นคำแรกตนที่เอามือลูบหูตัวเองป้อยๆ คิ้วขมวดตึง มองไปข้างนอกยังเห็นห่ามีดบินอยู่เลย “ข้าจะพาเจ้าออกไปเอง เจ้าหลบข้างหลังข้าไว้ก็แล้วกัน”กลายเป็นไฉไฉที่คิ้วขมวดไปด้วย เพราะสำหรับนางแล้วฟู่เหรินหาได้เป็นวรยุทธ์ไม่ ซ้ำยังอ่อนแอจนไม่รู้ว่ามีชีวิตรอดจากวังหลวงมาถึงวันนี้ได้อย่างไร ถึงนางไม่เก่งอะไรมาก แต่อย่างน้อยก็รู้หลักพื้นฐาน และเอาตัวรอดเก่งด้วย “ท่านอยู่ข้างหน้าข้า คงอยากเป็นเป้าเคลื่อนที่กระมัง” นางเอื้อมมือขึ้นไปบนเตียง ควานหาลูกหินของฮัวฮัวอีกชุด ซึ่งมันเป็นชุดสุดท้ายแล้ว “นี่แหละองค์ชาย ท่านคงยังไม่รู้ว่าอะไร ข้าถูกท่านพ่อจับไปฝึกเป็นสา

“ฝู่เตี้ยวคงไม่ได้อยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก” นางบอก หลังคาดการณ์จากสิ่งที่ฮัวฮัวบอกไว้ก่อนกลับบ้านไป พฤติกรรมประหลาดของขันทีน้อย คือเขาชอบหายไปไหนในช่วงที่ฟู่เหรินจะไม่มีทางรับรู้ ฮัวฮัวสะกดรอยตามแบบห่างๆ จึงรู้ว่าฝู่เตี้ยวต้องไปพบใครมาแน่ๆ แต่คงไม่ใช่ฝ่ายเดียวกัน เพราะฝ่ายเดียวกันนี้ก็มีเพียงหน่วยองครักษ์กับคนของเซี่ยงกงกงเท่านั้นเอง ประจวบเหมาะกับที่อยู่ดีๆ ตำแหน่งขององค์ชายถูกเปิดเผย จึงไม่มีทางคิดเป็นอื่นไปได้เลย นอกจาก... “ฝู่เตี้ยวคือหนอนบ่อนไส้สินะ” ฟู่เหรินพูดขึ้นมาเอง เป็นไฉไฉที่ต้องหันหน้าไปมอง เพราะเขาพูดเหมือนรู้ว่านี่มันเรื่องอะไร ชายหนุ่มสั่นหน้าด้วยความหดหู่ใจ “อะไรคือสิ่งที่ทำให้ฝู่เตี้ยวที่อยู่กับข้ามาตั้งแต่อายุสิบปีกลับมาหักหลังข้าได้” “นั่นเป็นเรื่องที่ต้องไปสืบภายหลัง แต่ตอนนี้...” ข้างนอกเงียบเกินไป ราวกับไม่มีแม้แต่เสียงของสายลมราตรี หญิงสาวล้วงไปใต้เตียงแล้วหยิบดาบที่เป็นอาวุธประจำตัวซึ่งซุกซ่อนไว้เผื่อเวลาฉุกเฉิน “เราต้องรอดไปจากที่นี่ให้ได้ก่อน ได้โปรดอยู่ข้างหลังข้าก็พอ” “อาหง ท่าทีเจ้าเปลี่ยน หรือว่าความจริง...เจ้ามีสถานะอื่น”