All Chapters of TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART: Chapter 81 - Chapter 90

Pumikit si Sara, tila ang kanyang damdamin ay sumasabog sa bawat kisap ng kanyang isipan. "May pamilya kayang naghahanap sa akin? Sino ako? Parang sa panaginip ko, may gustong pumatay sa akin... huhuhu... Sino ako? Ano ang tunay kong pagkatao?" Malungkot na ngiti ni Glenda ang sumalubong sa panaghoy ng kanyang anak. "Ang ating buhay, anak, ay parang hangin na humahaplos sa bawat sulok ng ating pagkatao. Minsan may mga bitak, minsan may mga dulot ng sakit; ngunit sa bawat pagbagsak, may natututunan tayong bago. Nandito kami upang maging iyong kanlungan, ang tahanan kung saan kahit ang mga pusong nabigo ay muling kayang umahon." Kasabay ng kanyang mga salita, si Romero ay dahan-dahang lumapit at mahigpit na niyakap si Sara, ipinapahayag ang lahat ng pagmamahal, pagkalinga, at sinseridad na kayang ialay ng isang ama. "Anak, kahit magkalayo man ang iyong pangarap sa realidad, ang ating pagmamahal ay patunay na hindi ka kailanman nag-iisa. Sa mga panahong ang puso mo'y nanganganib, nan

Naramdaman ni Luke ang bigat ng sitwasyon at ang pagkabahala ni Belle. Lumapit siya at niyakap ito, ngunit tila may pader pa rin sa pagitan nila. “Ana... Hindi ko na kayang makita kang nasasaktan. Pero bakit hindi mo masabi ang lahat? Sabihin mo na kung anong bumabagabag sa'yo.”Patawad, Luke, ang sigaw ni Belle sa kanyang isipan. Patawad sa lahat ng kasinungalingan. Pero hindi ko kayang magsalita. Hindi ko kayang sirain ang lahat ng ito, hindi pa ngayon. Kailangan kong makuha ang katarungan ni Ana. Hindi ko siya pwedeng ipagkanulo.Nagpatuloy siya sa pagpapanggap, hindi lang kay Luke, kundi pati na rin sa sarili. Isang mabigat na sakripisyo ang ginagawa niya, at sa bawat hakbang na patungo sa pagpapatuloy ng kanyang mga plano, nadarama niyang ang bawat sandali ay naging mahirap. Kailangan ko munang itago ang lahat para kay Ana... iniisip ni Belle habang patuloy ang pag-aalala sa mga susunod na hakbang.“Luke... sorry... bigyan mo ako ng oras, sasabihin ko balang araw,” ang tanging sa

Nagulat si Sara. "Ano? Ano'ng sinabi mo?""Huwag kang masyadong masurpresa. Minsan lang akong nagpapasalamat," sagot ni Adrian, pero halata ang bahagyang inis na hindi niya kayang aminin na mali siya noong una.Napangiti si Sara. "O, eh di buti naman! Mukhang may konti ka pang kabaitan, Sir Suplado."Napakunot-noo si Adrian. "Sir Suplado?""Ano pa ba? Ang sungit mo kasi. Pero sige na nga, dahil binayaran mo nang maayos ang isda ko, baka naman may konti kang kagandahang-loob," pang-aasar ni Sara.Napangisi si Adrian, saka tumingin kay Sara nang matagal. "Ikaw, ah. Mukhang hindi ka takot sa akin.""Hindi ako madaling matakot, Sir," sagot ni Sara nang may kumpiyansa.Napailing si Adrian. "Sige. Magkikita pa tayo ulit, Sara.""Hmmph! Akala mo naman magkikita pa tayo ulit," saad ni Sara habang nagkikibit-balikat.Ngunit kahit anong sabihin niya, hindi niya maiwasang sundan ng tingin ang papalayong anyo ni Adrian. Ang lalaki talagang ‘yon! Nakakainis! Pero bakit parang may kakaiba siyang na

Ang kanyang mga balakang ay nagsimulang umindayog nang dahan-dahan sa kanyang kamay. Lumapit siya nang mas malapit sa kanyang clit, gumuhit ng mas malalaking bilog dito, ngayon ay dahan-dahang umiikot sa sensitibong bahagi na iyon."Ohh Luke.Hmm gusto ko 'yan." Ungol niya. "Oh yes aking mahal" Tapos inuulit ang lahat. At muli. At muli. Ngayon, siya ay talagang isang maluhong gulo, sumasalampak sa kanya habang kumikilos laban sa kanyang ari. Sinimulan niyang gumalaw nang mas mabilis sa kanyang paikot-ikot na galaw, at ang kanyang mga balakang ay desperadong nagsimulang umalog. Ang tono ng kanyang mga ungol ay tumaas nang napakatamis bilang tugon, ang kanyang ereksyon ay masakit na sumisikip sa loob ng kanyang masikip na pantalon. Ang kanyang katawan ay kumikilos noon; ang tiyan ay nag-spasm; ang mukha ay mariing pinagdikit sa mga unan habang ang isang sigaw ng kasiyahan ay pilit na umaakyat mula sa kanyang lalamunan. Pinagdikit niya ang dalawang daliri sa kanyang basang, malam

Pero bakit kahit anong pilit niyang huwag pansinin, hindi mawala ang ngiti nito sa kanyang isipan?Gabi.Nakaupo si Sara sa beranda ng bahay nina Glenda at Romero, nakatitig sa mga bituin. Tahimik siyang nag-iisip nang biglang sumulpot si Glenda, may dalang tasa ng mainit na gatas."Anak, parang ang lalim ng iniisip mo ah," bati nito.Napatingin si Sara sa kanya. "Mama, sa tingin mo… paano kung bigla kong maalala ang nakaraan ko? Paano kung may pamilya na pala ako at hindi ko lang natatandaan?"Napangiti si Glenda at naupo sa tabi niya. "Alam mo, anak, kahit anong mangyari, isa lang ang sigurado ko—kung sino ka ngayon, ‘yan ang mas mahalaga. Ang puso mo, ang mga desisyong ginagawa mo sa kasalukuyan, ‘yan ang tunay mong pagkatao. Hindi lang ang nakaraan mo ang bumubuo sa ‘yo."Tahimik na napaisip si Sara."Ano naman ang nagpasimula ng pag-iisip mong ‘yan?" tanong ni Glenda, may matalinhagang ngiti.Nag-iwas siya ng tingin. "W-wala naman… May mga bagay lang akong hindi maintindihan.""A