All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 71 - Chapter 80

ซังหนี่กัดฟัน ยากจะเปล่งเสียงออกมาอย่างยิ่งทีแรกเธอคิดว่าในช่วงเวลานี้ ตนถอนตัวออกมาจากความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับเขาได้แล้วแต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะค้นพบว่า ท้ายที่สุดเธอก็ประเมินตนเองสูงเกินไปวันนี้ไม่ว่าทางตระกูลซังจะทำอะไร เธอจะไม่แยแสก็ได้ทว่ามีเพียงฟู่เซียวหาน ระหว่างสองจิตสองใจ ยังคงแปลงร่างกลายเป็นมีดที่แหลมคมที่สุด แล้วทิ่มแทงเข้าไปในอวัยวะสำคัญของเธอโดยตรงได้ดังเดิมฟู่เซียวหานนั่งสบตากับเธออยู่ตรงหน้าเธอหลังผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงหัวเราะด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาขึ้นมา “รู้สึกว่าลำบากมากใช่ไหม? งั้นคุณคิดว่าการไปสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นทั้งที่เพิ่งหย่าได้ไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์เป็นการกระทำที่สูงส่งอะไร?”ซังหนี่เงียบไปฟู่เซียวหานยื่นมือไปบีบคางของเธอเลย “แล้วก็ เมื่อคืนคุณเป็นคนปีนขึ้นเตียงผมเอง ตอนนั้นทำไมคุณไม่รู้สึกว่าตัวเองชั้นต่ำล่ะ?”นัยน์ตาของเขาพลันเย็นยะเยียบลงสายตาเย้ยหยันราวกับฝ่ามือที่ตบไปบนแก้มของซังหนี่เสียงดังโดยตรง!เธอขบกรามแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ทว่ามือที่กำเป็นหมัดแน่นกลับค่อย ๆ คลายออกแต่ฟู่เซียวหานไม่มีความอดทนจะมาสู้รบตบมือกับเธอต่อไป จึงลุกขึ้นยืน“ซังหนี่

เย้ยหยันเธอ...ที่พยายามจะจากไป ทว่าสุดท้ายก็ไม่พ้นต้องอยู่ในที่ที่ดูราวกับรูหนูพรรค์นี้ซังหนี่อยากจะพูดอะไรอีกทว่าฟู่เซียวหานไม่ให้โอกาสนี้กับเธอ หลังอืมออกมาเพียงเสียงหนึ่ง เขาก็หมุนตัวเดินออกไปเลยเมื่อเขาเดินไปถึงหน้าประตู จู่ ๆ ฝีเท้าก็ชะงักไปอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ให้ดีคุณเปลี่ยนตัวล็อกประตูหน่อยจะดีกว่านะ คนที่อยู่ที่นี่หลากหลาย นี่ก็เพราะคิดถึงความปลอดภัยของตัวคุณเอง” พูดจบเขาเองก็ไม่ได้รอให้ซังหนี่ตอบ ทว่าสนใจแต่จะเดินไปด้านหน้าเท่านั้นท่าทางสงบสุขุมเช่นอย่างเคยซังหนี่มองตัวล็อกนั่นก่อนทีหนึ่ง จากนั้นก็ปิดประตูเลยเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้นมาฟู่เซียวหานที่กำลังลงไปด้านล่างอดไม่ได้ที่จะชะงักครู่หนึ่ง ทว่าเขาไม่ได้หันหลังกลับไป ได้แต่เดินลงไปด้านล่างต่อคนขับรถรอเขาอยู่ริมถนนรุ่นรถสุดหรูและเลขทะเบียนรถพลันดึงดูดให้คนเข้ามามุงดูไม่น้อย แต่ฟู่เซียวหานราวกับไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เพียงค้อมตัวขึ้นรถไปทั้งใบหน้าไร้อารมณ์คนขับรถช่วยปิดประตูรถให้เขา จากนั้นก็อ้อมไปยังที่นั่งคนขับด้านหน้าเขาเพิ่งสตาร์ตรถและขับไปได้เพียงระยะหนึ่ง จู่ ๆ ด้านหน้าก็มีจักรยานไฟฟ้าคันหนึ่งปรากฏ

เธอเองก็คงไม่มีโอกาส...ได้อยู่กับคนที่ตนรักอีกแล้วเมื่อคืนซังหนี่ไม่ได้นอนดี ตอนนี้ร่างกายเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุดทว่าในตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงกลับยังคงพลิกตัวไปมานอนไม่หลับดังเดิมท้ายที่สุด เธอจึงทำได้เพียงลุกขึ้นจากเตียง เหม่อลอยมองไปนอกหน้าต่างแน่นอนว่าสถานที่พรรค์นี้ นอกหน้าต่างย่อมไม่ได้มีวิวอะไรอยู่แล้ว มองออกไปปราดเดียว มีเพียงห้องหับที่แออัด และเสื้อผ้าสีสันต่าง ๆ นานา แขวนอยู่บนระเบียงข้าง ๆซันนี่พลิกตัว แล้วหลับตาลงไปอีกครั้งขณะที่เธอเริ่มจะง่วงบ้างนิดหน่อย จู่ ๆ โทรศัพท์ที่อยู่ข้าง ๆ ก็สั่นขึ้นมาสองทีซังหนี่ไม่ได้สนใจทว่าคนที่ส่งมาดันไม่ยอมละความพยายาม ส่งข้อความมาติดต่อกันหลายข้อความ เสียงสั่นดังขึ้นไม่หยุดซังหนี่เตรียมจะดู สายของซังฉิงก็โทรเข้ามาซังหนี่ตัดสายหนึ่งครั้งเธอก็โทรเข้ามาหนึ่งครั้งท้ายที่สุดซันหนี่จึงบล็อกเบอร์ของเธอไปเลยทว่าไม่นานซังฉิงก็เปลี่ยนไปใช้อีกเบอร์หนึ่งซังหนี่ไม่สามารถเล่นเกมนี้กับเธอต่อไปได้ จึงทำได้เพียงรับสาย “มีธุระอะไร?”“ซังหนี่ พี่มันคนชั้นต่ำ!”ซังฉิงที่อยู่ปลายสายกลับด่าออกมาเลย “เมื่อคืนพี่อยู่กับพี่เซียวหานใช่ไหม? ค

ทว่าตอนนี้ในใจเธอมีเพียงความเย็นยะเยียบเท่านั้น“ทำไมล่ะ?”เธอเอ่ยถามฟู่เซียวหานขึ้นมาอีกครั้งฟู่เซียวหานไม่ชอบถูกคนจี้ถามแบบนี้ ตอนนี้ในแววตามีความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นมาสองสามส่วนซังหนี่เองก็ไม่ได้รอคำตอบของเขา ได้แต่เอ่ยต่อว่า “เป็นเพราะถึงยังไงเราก็เคยเป็นสามีภรรยากันมาสองปี คุณก็เลยรู้จักฉันดีและเชื่อใจฉัน หรือเป็นเพราะว่า...ที่จริงแล้วเรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ฝีมือของคุณ?”ขณะซังหนี่เอ่ยประโยคด้านหน้าฟู่เซียวหานไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรทว่าหลังจากได้ฟังเธอเอ่ยประโยคหลัง สีหน้าของเขากลับเคร่งขรึมลง “คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?”“ไม่ใช่สิ คุณคงไม่ได้เข้าร่วมใช่ไหม” ทว่าซังหนี่ดันสนใจจะเอ่ยต่อเรื่องที่ตนสงสัย “ถึงยังไงประธานฟู่ก็เป็นคนที่อยู่เหนือคนอื่นแบบนี้ คงไม่ยอมใช้วิธีการพรรค์นั้น แต่คุณคงรู้รายละเอียดของสถานการณ์แล้วใช่ไหม?”“รวมถึงที่จวงโหย่วเหวยปรากฏตัวขึ้นที่ร้านอาหารครั้งก่อนนั่นด้วย ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหม?”น้ำเสียงของซังหนี่เริ่มเย็นชาลงเรื่อย ๆก่อนหน้านี้เธอไม่เคยนึกถึงปัญหานี้มาก่อนเลยแต่สายโทรเข้าของซังฉิงในวันนี้เตือนเธอถึงยังไงที่ตั้งของร้านอาหารแห่งนั

“ซังหนี่ คุณจำเอาไว้เลยนะ ความสัมพันธ์ระหว่างเราจะได้ไปต่อหรือเปล่า สิทธิ์ในการตัดสินใจอยู่ในมือผม รวมถึงตอนแรกด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะผมยินยอม คุณคิดว่าจะหย่าได้อย่างราบรื่นเหรอ?”มือข้างที่ตอนแรกคิดจะออกแรงของซังหนี่ก็ค่อย ๆ ปล่อยให้ห้อยลงไปทั้งอย่างนี้ดวงตาของฟู่เซียวหานยิ่งไม่มีกระทั่งความรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยในท้ายที่สุดหรือความเดือดดาลเลยสักนิดที่เขาพูด...มันก็ใช่จริง ๆเธอมีสิทธิ์มีเสียงอะไร?ในสายตาของเขา เธอก็เป็นแค่สิ่งของชิ้นหนึ่งเท่านั้นก่อนหน้านี้เป็นภรรยาของเขา ก็ต้องสืบสานสกุลต่อให้เขา มาตอนนี้...ก็เป็นแค่วัตถุระบายความใคร่เท่านั้นฟู่เซียวหานคุ้นเคยกับท่าทีเรียบเฉยของซังหนี่เป็นอย่างมากหว่างคิ้วของเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดเข้าหากันอีกครั้ง หลังชะงักไปครู่หนึ่ง เขาก็บีบคางของซังหนี่เข้าไปจูบเลยขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองคนประกบกัน จู่ ๆ น้ำตาของซังหนี่ก็ไหลลงมาอีกครั้งความรู้สึกจากการสัมผัสที่แสนเย็นเยียบนั้นทำเอาร่างของฟู่เซียวหานสั่นเทาไปหมดแต่ไม่นานเขาก็ทำเป็นว่าไม่ได้สัมผัสถึงอะไรทั้งสิ้น เพียงแงะเปิดร่องฟันของเธอออก สอดปลายลิ้นเข้าไป ฉกชิงคำใหญ่ ๆจุมพิตนี้ เม