Semua Bab ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Bab 381 - Bab 390

ฟู่เซียวหานมองไปยังร้านแม่และเด็กทางนั้นอยู่สักพัก ก่อนจะเปิดประตูรถเขายังไม่ทันขึ้นรถ ซังหนี่ก็ขยับตัวถอยไปอีกฝั่ง ดวงตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการเว้นระยะห่างจากเขาให้มากที่สุดฟู่เซียวหานสังเกตเห็น แต่กลับไม่ได้พูดอะไรขณะที่รถเคลื่อนตัวไปข้างหน้า จู่ๆ ซังหนี่ก็พูดขึ้นมาว่า “คุณอย่าขังฉันไว้อีกได้ไหม? คุณวางใจเถอะ ฉันจะไม่ทำร้ายเด็กในท้องอีกแล้ว ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ไม่ว่ายังไง......เด็กก็เป็นผู้บริสุทธิ์”“แต่คุณจะขังฉันไว้อย่างนี้ตลอดไปไม่ได้ ฉันไม่ได้ป่วยแต่ก็จะป่วยเพราะถูกคุณขังไว้นี่แหละ”น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา ราวกับกำลังเจรจากับเขาอย่างใจเย็นฟู่เซียวหานหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าคุณไม่อยากอยู่แต่ในบ้านก็ได้ งั้นต่อไปผมจะพาคุณไปทำงานด้วย”ซังหนี่ชะงักไป แล้วไปมองเขาอีกครั้ง“ผมไม่ได้พูดล้อเล่น”ราวกับรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ฟู่เซียวหานจึงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วซังหนี่แสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย “คุณไม่กลัวว่าฉันจะขโมยความลับของบริษัทคุณหรือไง?”ฟู่เซียวหานยิ้มอ่อนความหมายของรอยยิ้มนั้นซังหนี่เองก็สามารถเข้าใจได้ — เขาไม่เคยคิดว่าเธอเป

แต่เธอก็รีบกดความรู้สึกนั้นลงไป แล้วพลิกตัวนอนต่อฟู่เซียวหานกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอเองก็ไม่รู้ในความงัวเงีย เธอรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองเธออยู่ผ้าม่านถูกเธอปิดไว้ ตอนนี้ภายในห้องพักจึงมืดสนิทดังนั้นแม้ว่าซังหนี่จะมีลางสังหรณ์อยู่บ้าง แต่ในเสี้ยววินาทีที่ลืมตาขึ้นก็ยังตกใจเขาจนสะดุ้งเธอกรีดร้องเสียงดัง และเผลอถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวฟู่เซียวหานจึงรีบเปิดไฟทันที “ผมเอง”เขาพูดน้ำเสียงต่ำซังหนี่ขมวดคิ้วมองเขา“ผมเพิ่งกลับมา เห็นคุณนอนหลับสบาย ก็เลยไม่อยากรบกวน” ฟู่เซียวหานอธิบายอย่างช้าๆ “เธอหิวไหม? อยากกินอะไรหรือเปล่า?”ซังหนี่พยายามกลืนคำด่าที่เกือบหลุดออกมากลับเข้าไป แล้วตอบกลับไปว่า “ฉันไม่หิว”“ผมซื้อเค้กมาให้คุณ” ฟู่เซียวหานจู่ๆ พูดขึ้นมา “เหมือนกับคราวก่อน แต่ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นรสช็อกโกแลต คุณลองกินหน่อยไหม?”ขณะพูด เขาก็หยิบของที่อยู่ข้างๆ ออกมาแต่จู่ๆ ซังหนี่กลับรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาเพราะเค้กตรงหน้าทำให้เธอหวนนึกถึงค่ำคืนที่ “แสนสงบ” นั้นและนึกถึงภาพเหล่านั้นขึ้นมา เธอก็รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เง่าจนน่าขำจริงๆ — ที่เคยเชื่อใจและสงสารเขา!“ไม่อยากกินเหรอ

ฟู่เซียวหานรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นเพียงแค่ความฝันถ้าเป็นไปได้ เขาหวังว่าตัวเองจะไม่ต้องตื่นจากความฝันนี้ตลอดไปเวลาเดินไปอย่างรวดเร็วฤดูใบไม้ร่วงในเมืองถงมักจะสั้นเสมอ เพียงพริบตาเดียวฤดูหนาวก็มาถึงแล้วในวันเริ่มต้นฤดูหนาว คุณนายฟู่โทรศัพท์มาหาซังหนี่ บอกให้เธอกลับไปทานข้าวที่บ้านตระกูลฟู่ในตอนเย็นซังหนี่ยังไม่ทันได้ตอบ คุณนายฟู่ก็พูดต่อทันทีว่า “จริงสิ ได้ยินมาว่าเธอตั้งท้องใช่ไหม? พอคุณย่ารู้เรื่องนี้ท่านก็ดีใจมาก อีกอย่างพวกเธอก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านนานแล้วใช่ไหม?”“ถ้าเธอไม่อยากมาก็ไม่เป็นไรนะ งั้นฉันไปที่เถาหรานจวีเองแล้วกัน ยังไงความตั้งใจของคุณย่า ฉันก็ต้องช่วยทำให้ท่าน”— นี่คือการไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธเลยซังหนี่เม้มริมฝีปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ยอมตอบตกลงหลังจากฟู่เซียวหานกลับมาจากประชุม เธอก็บอกเรื่องนี้กับเขาทันทีฟู่เซียวหานขมวดคิ้ว “คุณตอบตกลงไปแล้วเหรอ?”“ค่ะ”“ก็ได้ งั้นตอนเย็นไปด้วยกัน”ฟู่เซียวหานพูด พลางยื่นบัตรเชิญใบหนึ่งให้เธอ “เพิ่งได้รับมา ดูสิ”ซังหนี่ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รับบัตรเชิญใบนั้นมาโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อเห็นชื่อของเจ้าภาพที่เชิญไปร่วมงาน

“แล้วยังมีคนอื่นๆ ในตระกูลฟู่อีก ทำไมฉันต้องยอมรับการกลับมาของฟู่จินหยวน? ตอนนั้นฉันเลือกจะอยู่ที่นี่ เสียเวลาหลายปีขนาดนี้ ก็เพื่อต้องการให้ฟู่เซียวหานได้สืบทอดทุกอย่าง สุดท้ายพอเธอพูดว่าให้ฟู่จินหยวนกลับมาก็ให้เขากลับมา แล้วยังบีบบังคับให้ฉันต้องยอมรับอีก!”“ทำไมฉันต้องยอมรับด้วย? ตอนนี้ อนาคตของฉันพังพินาศแล้ว อดีตของฉันถูกปฏิเสธ และเรื่องทั้งหมดนี้ฟู่เซียวหานก็มีส่วนร่วม เธอบอกว่า ฉันต้องจำไว้ว่าฉันเป็นแม่ของเขา แล้วเขายังจำได้ไหมว่าเขาเป็นใครสำหรับฉัน?”ขณะที่พูดคุณนายฟู่พูด ดวงตาคู่นั้นก็เริ่มแดงก่ำขึ้นมา พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้านในความทรงจำของซังหนี่ เธอเป็นผู้หญิงที่สง่างามและสูงศักดิ์เสมอมาหลายครั้ง ที่ซังหนี่มองเธอรู้สึกเหมือนมีแผ่นกระจกบางๆ กั้นอยู่ตลอดเวลา— เธอเป็นเหมือนคนที่นั่งอยู่ในตู้กระจก ทุกการกระทำต้องไร้ที่ติสมบูรณ์แบบ แต่ไม่ใช่ความจริงจนถึงตอนนี้ ซังหนี่เพิ่งได้รู้ว่า......แท้จริงแล้วเธอเองก็เป็นมนุษย์ที่มีอารมณ์ความรู้สึกคนหนึ่งเวลานี้ ตู้กระจกนั้นได้แตกสลายลง เท้าของเธอเหยียบอยู่บนนั้นอย่างเปลือยเปล่า แล้วเดินตรงมาหาซังหนี่เต็มไปด้วยเลือด เปี่ย

“ถ้าฉันทำตามแผนของเธอแล้วจากไป สำหรับคุณแล้ว นั่นจะถือเป็นการหักหลังซ้ำซ้อนหรือเปล่า?”“แล้วตอนนี้ ฟู่จินหยวนก็กำลังจับตาดูคุณอยู่ ฉันไม่อยาก......ให้คุณต้องเผชิญเรื่องพวกนี้เพียงลำพัง เพราะงั้น ต่อให้ฉันอยากจะไป ก็ยังไม่ใช่ตอนนี้”ซังหนี่พูดจบในคราวเดียวดวงตาของเธอยังคงสบตากับฟู่เซียวหานไม่ถึงกับเร่าร้อน แต่เต็มไปด้วยความจริงใจและตรงไปตรงมาหลังจากฟู่เซียวหานจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ เขายิ้มออกมาครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่แท้จริงมุมปากของเขายกขึ้นมา โค้งรับแก้มและดวงตา เผยรอยยิ้มที่สดใส ทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา!ซังหนี่มองเขา ดวงตาเธออดไม่ได้ที่จะสั่นไหวเล็กน้อยในวินาทีนั้นเอง ฟู่เซียวหานก็ยื่นมือมาประคองปลายคางของเธอ ก่อนจะประกบจูบลงไปภายในรถที่ปิดสนิท ความอ่อนโยนและสัมผัสอันแผ่วเบาของจูบนี้ทำให้ฤดูหนาวรอบตัวดูอบอุ่นและอ่อนหวานขึ้นมาอย่างน่าประหลาดฟู่เซียวหานตั้งใจจะจูบเธอให้ดี— แม้ว่าช่วงที่ผ่านมาพวกเขาจะเข้ากันได้ดี แต่กลับไม่เคยมีสัมผัสที่ลึกซึ้งแบบนี้เลยแต่คำพูดของซังหนี่เมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาจากนั้น เหมือนกับลูกโป่ง ที่ค่อย