LOGINShare
บทที่ 383
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 384
น้ำเสียงของฟู่เซียวหานฟังดูนิ่งปกติมากเหมือนกำลังพูดกับซังหนี่เรื่องการไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของทั่วไปแต่สีหน้าของซังหนี่กลับเปลี่ยนไปหลังจากผ่านไปสักพัก เธอจึงพูดขึ้นว่า “เรื่อง......มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”“อืม พอดีกับ ก่อนหน้านี้เขาเคยรังแกคุณไม่ใช่เหรอ? ถือโอกาสนี้ช่วยคุณแก้แค้นไปด้วยเลย”ซังหนี่ไม่ได้พูดอะไรฟู่เซียวหานมองเธอแล้วพูดว่า “หรือว่าคุณสงสารเขา?”“เปล่าค่ะ” ซังหนี่ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันแค่......แปลกใจนิดหน่อยก็เท่านั้น”“อืม คนอย่างเขาจริงๆ แล้วก็ควรเห็นใจหรอก”ฟู่เซียวหานพูด พร้อมกับเปิดกล่องเค้กออกมาพอซังหนี่ไม่กิน เขาก็เลยใช้ช้อนตักขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วตักใส่เข้าปากตัวเอง ต่อหน้าต่อตาของซังหนี่“อืม ไม่เลวเลยนะ” ฟู่เซียวหานพยักหน้า ก่อนจะตักอีกคำแล้วยื่นให้เธอ “ลองชิมไหม?”ซังหนี่ได้กลิ่นนั้นก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อยแต่สุดท้ายเธอก็อ้าปากรับไป“อร่อยไหม?” รอยยิ้มของฟู่เซียวหานชัดเจนขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองอ้วกออกมา ซังหนี่จึงฝืนกลืนลงไปทั้งอย่างนั้น โดยไม่ทันได้ลิ้มรสว่าเป็นยังไงแต่พอเขาถามขึ้นมา เธอก็ยังตอบกลับไปว่า “พอใช้ได
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 385
ฟู่เซียวหานรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นเพียงแค่ความฝันถ้าเป็นไปได้ เขาหวังว่าตัวเองจะไม่ต้องตื่นจากความฝันนี้ตลอดไปเวลาเดินไปอย่างรวดเร็วฤดูใบไม้ร่วงในเมืองถงมักจะสั้นเสมอ เพียงพริบตาเดียวฤดูหนาวก็มาถึงแล้วในวันเริ่มต้นฤดูหนาว คุณนายฟู่โทรศัพท์มาหาซังหนี่ บอกให้เธอกลับไปทานข้าวที่บ้านตระกูลฟู่ในตอนเย็นซังหนี่ยังไม่ทันได้ตอบ คุณนายฟู่ก็พูดต่อทันทีว่า “จริงสิ ได้ยินมาว่าเธอตั้งท้องใช่ไหม? พอคุณย่ารู้เรื่องนี้ท่านก็ดีใจมาก อีกอย่างพวกเธอก็ไม่ได้กลับมาที่บ้านนานแล้วใช่ไหม?”“ถ้าเธอไม่อยากมาก็ไม่เป็นไรนะ งั้นฉันไปที่เถาหรานจวีเองแล้วกัน ยังไงความตั้งใจของคุณย่า ฉันก็ต้องช่วยทำให้ท่าน”— นี่คือการไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธเลยซังหนี่เม้มริมฝีปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ยอมตอบตกลงหลังจากฟู่เซียวหานกลับมาจากประชุม เธอก็บอกเรื่องนี้กับเขาทันทีฟู่เซียวหานขมวดคิ้ว “คุณตอบตกลงไปแล้วเหรอ?”“ค่ะ”“ก็ได้ งั้นตอนเย็นไปด้วยกัน”ฟู่เซียวหานพูด พลางยื่นบัตรเชิญใบหนึ่งให้เธอ “เพิ่งได้รับมา ดูสิ”ซังหนี่ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รับบัตรเชิญใบนั้นมาโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อเห็นชื่อของเจ้าภาพที่เชิญไปร่วมงาน
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 386
“ให้เธอ”เมื่อมาถึงห้องหนังสือ คุณนายฟู่ก็ยื่นซองจดหมายในมือให้เธอทันทีซังหนี่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังรับซองมาพอเปิดออกดู เธอกลับพบว่าข้างในมีเช็คเงินสดหนึ่งใบ พร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ— บนกระดาษนั้นเป็นข้อมูลเที่ยวบินเที่ยวหนึ่งซังหนี่ตัวสั่นระรัว และหันไปมองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว “นี่มัน...”“เป็นเครื่องบินส่วนตัวของฉัน เส้นทางบินจองไว้เรียบร้อยแล้ว” คุณนายฟู่พูดขึ้น “ปลายทางคือเมืองซี แน่นอนว่า หลังจากไปถึงที่นั่นแล้วเธอจะนั่งรถไปที่อื่นก็ได้ หรือถ้าเธอมีที่ที่อยากจะไปก็บอกฉันได้ ฉันจะช่วยจัดการให้เธอ”น้ำเสียงของคุณนายฟู่ราบเรียบ ทุกถ้อยคำพูดได้อย่างชัดเจนแต่ซังหนี่กลับรู้สึกเหมือนจู่ๆ ก็ไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร“เธอไม่อยากไปจากที่นี่เหรอ?” คุณนายฟู่ถาม “ตอนนี้เรื่องของซังอวี๋ก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เธอไม่มีพันธะอะไรที่นี่อีก สามารถไปได้แล้ว”“แต่ว่า...”“ไม่ต้องห่วง ฟู่เซียวหานทางนั้นฉันจะจัดการเอง จะไม่ให้เขาไปขัดขวางเธอแน่นอน” ถึงตอนนี้ ซังหนี่เพิ่งเข้าใจความหมายของสิ่งที่เธอพูด และถามกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณต้องการจะทำอะไร?”คุณนายฟู่เพ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 387
“แล้วยังมีคนอื่นๆ ในตระกูลฟู่อีก ทำไมฉันต้องยอมรับการกลับมาของฟู่จินหยวน? ตอนนั้นฉันเลือกจะอยู่ที่นี่ เสียเวลาหลายปีขนาดนี้ ก็เพื่อต้องการให้ฟู่เซียวหานได้สืบทอดทุกอย่าง สุดท้ายพอเธอพูดว่าให้ฟู่จินหยวนกลับมาก็ให้เขากลับมา แล้วยังบีบบังคับให้ฉันต้องยอมรับอีก!”“ทำไมฉันต้องยอมรับด้วย? ตอนนี้ อนาคตของฉันพังพินาศแล้ว อดีตของฉันถูกปฏิเสธ และเรื่องทั้งหมดนี้ฟู่เซียวหานก็มีส่วนร่วม เธอบอกว่า ฉันต้องจำไว้ว่าฉันเป็นแม่ของเขา แล้วเขายังจำได้ไหมว่าเขาเป็นใครสำหรับฉัน?”ขณะที่พูดคุณนายฟู่พูด ดวงตาคู่นั้นก็เริ่มแดงก่ำขึ้นมา พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้านในความทรงจำของซังหนี่ เธอเป็นผู้หญิงที่สง่างามและสูงศักดิ์เสมอมาหลายครั้ง ที่ซังหนี่มองเธอรู้สึกเหมือนมีแผ่นกระจกบางๆ กั้นอยู่ตลอดเวลา— เธอเป็นเหมือนคนที่นั่งอยู่ในตู้กระจก ทุกการกระทำต้องไร้ที่ติสมบูรณ์แบบ แต่ไม่ใช่ความจริงจนถึงตอนนี้ ซังหนี่เพิ่งได้รู้ว่า......แท้จริงแล้วเธอเองก็เป็นมนุษย์ที่มีอารมณ์ความรู้สึกคนหนึ่งเวลานี้ ตู้กระจกนั้นได้แตกสลายลง เท้าของเธอเหยียบอยู่บนนั้นอย่างเปลือยเปล่า แล้วเดินตรงมาหาซังหนี่เต็มไปด้วยเลือด เปี่ย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 388
“อารมณ์ของแม่คุณดูไม่ปกติ”พอขึ้นมานั่งบนรถ ซังหนี่ก็พูดกับฟู่เซียวหานตรงๆแต่อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรซังหนี่จึงพูดต่ออีกว่า “แล้วฉันก็คิดว่าคุณย่าของคุณต้องรู้อะไรบางอย่าง เรื่องฟู่จินหยวน......คงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”ฟู่เซียวหานยังคงนิ่งเงียบท่าทางเย็นชาของเขาทำให้ซังหนี่อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้แม้ว่าในใจเธอจะมีเสียงหนึ่งคอยบอกตัวเองว่า จริงๆ แล้วเรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลยก็ตามตอนนี้เธอเองก็ยังไม่ได้รู้สึกดีนัก ดังนั้นถ้าฟู่เซียวหานจะรู้สึกเจ็บปวดก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่พอนึกถึงสภาพของคุณนายฟู่เมื่อครู่ จู่ๆ หัวใจของเธอกลับรู้สึกบีบแน่นขึ้นมาเธออยากจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่ต่อมา ฟู่เซียวหานกลับถามเธอว่า “ทำไมคุณถึงไม่รับ?”คำพูดของเขาทำให้ซังหนี่ชะงักไปทันที!ฟู่เซียวหานจับพวงมาลัยรถ หันมามองเธอ “เขาเตรียมเช็คเงินสดกับหนทางหนีให้คุณ ทำไมคุณถึงไม่รับ?”ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาพวกเขาอยู่กันอย่างสงบมาตลอดสงบจน......ราวกับว่าความบาดหมางและความเกลียดชังก่อนหน้านั้นเป็นเพียงแค่ความฝันของพวกเขาไม่มีใครพูดถึงเรื่องราวในสองวันนั้นอีกเลยช่วงนี้ซังหนี่ไปที่จื้อเหอบ่อยจนกลายเ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 389
“ถ้าฉันทำตามแผนของเธอแล้วจากไป สำหรับคุณแล้ว นั่นจะถือเป็นการหักหลังซ้ำซ้อนหรือเปล่า?”“แล้วตอนนี้ ฟู่จินหยวนก็กำลังจับตาดูคุณอยู่ ฉันไม่อยาก......ให้คุณต้องเผชิญเรื่องพวกนี้เพียงลำพัง เพราะงั้น ต่อให้ฉันอยากจะไป ก็ยังไม่ใช่ตอนนี้”ซังหนี่พูดจบในคราวเดียวดวงตาของเธอยังคงสบตากับฟู่เซียวหานไม่ถึงกับเร่าร้อน แต่เต็มไปด้วยความจริงใจและตรงไปตรงมาหลังจากฟู่เซียวหานจ้องเธออยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ เขายิ้มออกมาครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่แท้จริงมุมปากของเขายกขึ้นมา โค้งรับแก้มและดวงตา เผยรอยยิ้มที่สดใส ทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา!ซังหนี่มองเขา ดวงตาเธออดไม่ได้ที่จะสั่นไหวเล็กน้อยในวินาทีนั้นเอง ฟู่เซียวหานก็ยื่นมือมาประคองปลายคางของเธอ ก่อนจะประกบจูบลงไปภายในรถที่ปิดสนิท ความอ่อนโยนและสัมผัสอันแผ่วเบาของจูบนี้ทำให้ฤดูหนาวรอบตัวดูอบอุ่นและอ่อนหวานขึ้นมาอย่างน่าประหลาดฟู่เซียวหานตั้งใจจะจูบเธอให้ดี— แม้ว่าช่วงที่ผ่านมาพวกเขาจะเข้ากันได้ดี แต่กลับไม่เคยมีสัมผัสที่ลึกซึ้งแบบนี้เลยแต่คำพูดของซังหนี่เมื่อครู่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาจากนั้น เหมือนกับลูกโป่ง ที่ค่อย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 390
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”ฟู่เซียวหานนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าซีดเผือดแข็งทื่ออย่างน่ากลัวซังหนี่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาฟู่เซียวหานถึงค่อยๆ หันไปมองเธอแต่เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่หมุนพวงมาลัยกลับรถทันทีความเร็วรถที่พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วทำให้ซังหนี่ตระหนักได้ถึงบางอย่างแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ได้แต่เงียบและจับสายเข็มขัดนิรภัยแน่น ดวงตาจับจ้องไปข้างหน้าฟู่เซียวหานยังขับรถออกจากบ้านตระกูลฟู่ไปได้ไม่ไกลนักแต่ตอนนี้ถายในบ้านกลับตกอยู่ในความโกลาหลวุ่นวายเสียงกรีดร้องของคนรับใช้ดังระงม ในขณะที่คุณนายใหญ่ยืนอยู่ที่ห้องรับแขก ทุบอกตัวเองด้วยความโมโห “เฮงซวย! เฮงซวยจริงๆ! ฉันว่าแล้วว่า คนอย่างเธอไม่ควรเก็บไว้! ครั้งเดียวไม่พอ ยังจะมีครั้งที่สองอีก! เธอจะลากพวกเราทั้งตระกูลฟู่ลงนรกไปด้วยให้ได้เลยใช่ไหม!”ซังหนี่ชะงักฝีเท้าหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นส่วนฟู่เซียวหานวิ่งตรงขึ้นไปชั้นสองทันทีฝีเท้าของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน — เป็นสิ่งที่ซังหนี่ไม่เคยเห็นมาก่อนไม่นาน หมอก็มาถึงรวมถึงรถพยาบาลด้วยซังหนี่ยืนอยู่ที่ห้องรับแขกชั้นหนึ่งไม่นานก็เห็นฟู่เซียวหานอุ้มแม่ของเขาลงมาบนชุดกี่เพ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 391
มือที่เกาะกุมมาในครั้งนี้ทำให้ซังหนี่สะดุ้งตกใจ!——มันเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งหากไม่ใช่เพราะเขายังคงนั่งอยู่ข้างเธอ ซังหนี่คงกระทั่งคิดไปแล้วว่า…เขาหมดสิ้นซึ่งลมหายใจไปแล้วอาจเป็นเพราะอุณหภูมิร่างกายของซังหนี่สูงมากเป็นพิเศษ ทำให้เวลานี้กลับเป็นฟู่เซียวหานเองที่ชะงักไปเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ค่อย ๆ หันหน้ามามองเธอ“คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวได้”“ไม่…”เดิมทีฟู่เซียวหานคิดอยากจะปฏิเสธแต่ก่อนที่คำพูดจะหลุดจากปาก จู่ ๆ เขาก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้อีกครั้ง ก่อนจะกระตุกมุมริมฝีปากของตน “ก็ใช่สินะ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าผมก็คงจะไม่มีความสุขใช่ไหม? ไม่แน่เธออาจจะคิดอยากตายอีกครั้ง?”ซังหนี่เงียบแต่ฟู่เซียวหานตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว “คุณกลับไปกับผมเถอะ คุณเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกัน”“ไม่เป็นไรค่ะ อยู่ที่นี่ฉันก็พักผ่อนได้เหมือนกัน อีกอย่างถ้ามีผู้ช่วยพยาบาลดูแลอยู่ที่นี่คนเดียว คุณเองก็คงไม่วางใจแน่นอน”หลังจากที่ซังหนี่กล่าวจบ ฟู่เซียวหานก็เงียบไปทันทีซังหนี่ส่งยิ้มให้เขา “เอาน่า คุณไปเถอะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นฉันจะโทรไปหาคุณนะคะ”ในที่สุดฟู่เซียวหานก็ลุกขึ้นมาในความ
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
