Semua Bab ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Bab 361 - Bab 370

ฟู่เซียวหานเฝ้ามองดูเธออยู่จากด้านข้างหลังจากที่ซังหนี่อาเจียนเสร็จ เขาถึงจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรินน้ำให้เธอ พร้อมยื่นให้เธอไปบ้วนปากซังหนี่รับแก้วน้ำไป แต่กลับไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเขาเลยสักนิด“ให้ผมพาคุณไปโรงพยาบาลไหม?”น้ำเสียงของฟู่เซียวหานเจือไปด้วยความตึงเครียดซังหนี่บ้วนปาก ก่อนจะตอบด้วยความเรียบนิ่ง “ไม่เป็นไรค่ะ”“แต่ว่า…”ซังหนี่ขมวดคิ้วพร้อมหันไปมองเขา “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแบกฉันพาดบ่ามาเมื่อกี้นี้ ฉันจะอาเจียนได้อย่างไร?”สิ่งที่ฟู่เซียวหานคิดกลับไม่ใช่สิ่งนี้อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ซังหนี่ไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากนัก เขาจึงไม่พูดอะไรให้มากความหลังจากที่ซังหนี่นั่งจนอาการพอจะบรรเทาไปได้แล้ว ก็ถามเขาว่า “คุณยังมีงานไม่ใช่หรือคะ?”ฟู่เซียวหานมองเธอโดยไม่กล่าวอะไรออกมา“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปก่อนดีกว่าค่ะ”หลังจากกล่าวจบ ซังหนี่ก็ลุกขึ้นเตรียมจะจากไปแต่ฟู่เซียวหานกลับคว้ามือของเธอเอาไว้“คุณรออีกหน่อยเถอะนะ ไม่นานหรอก”ฟู่เซียวหานรีบกลับไปยังโต๊ะทำงานของเขาทันทีโดยไม่รอให้ซังหนี่ตอบซังหนี่เองก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียงแค่รอเขาอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ

ขณะนี้ซังหนี่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ของความประหลาดใจเมื่อกี้อยู่ และเธอก็ตั้งตัวไม่ทันจริง ๆ เมื่อฟู่เซียวหานจูบเธออย่างกะทันหันเช่นนี้ริมฝีปากที่เผยอออกจากกันเล็กน้อยทำให้เขามีโอกาสอย่างพอดิบพอดีรสชาติหอมหวานของเค้กยังคงอบอวลอยู่ในโพรงปากของเขากลิ่นของมะม่วงหอมฟุ้งไปทั่วทั้งปากของซังหนี่ บางทีอาจเป็นเพราะรสชาตินั้นหอมหวานละมุนมากจนเกินไป ซังหนี่จึงไม่ได้ผลักเขาออก เพียงนั่งอยู่ตรงนั้นและปล่อยให้เขาจุมพิตโดยไม่ขยับเขยื้อนหลังจากผ่านไปสักพัก ฟู่เซียวหานถึงผละออกไปพร้อมมองเธอ “ทำไมคุณถึงไม่ขยับเลยล่ะ?”เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้มากเสียจนทำให้แววตานุ่มลึกคู่นั้นสามารถสะท้อนให้เห็นถึงรูปลักษณ์ของซังหนี่ได้อย่างชัดเจน น้ำเสียงของเขาแหบพร่าซังหนี่สบตากับเขา ก่อนจะกล่าวว่า “เดี๋ยวเค้กจะหล่น”คำตอบของเธอทำให้ฟู่เซียวหานตะลึงงัน จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้บนมือของซังหนี่ได้ถือเค้กอยู่ตลอดเดิมทีฟู่เซียวหานคิดจะก้าวข้ามไปสู่ขั้นตอนต่อไปเวลานี้ไม่มีใครอยู่บนท้องถนน และตำแหน่งที่เขาจอดรถก็มีความเป็นส่วนตัวและลับตาคนมากเพียงพอแต่เมื่อมองดูท่าทีของซังหนี่ เขาก็อดหัวเรา

ฟู่เซียวหานไม่อยากนั่งรถของทางฝ่ายนั้น จึงเลือกที่จะขับรถตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลฟู่ด้วยตัวเอง ซังหนี่จึงนั่งกับเขาโดยธรรมชาติฟู่เซียวหานอารมณ์ดีตลอดการเดินทาง มือข้างหนึ่งของเขาจับพวงมาลัย โดยที่มืออีกข้างจับมือของเธอเอาไว้แน่นตอนนี้ซังหนี่คร้านเกินกว่าจะขัดขืนแล้วเมื่อรถใกล้มาถึงคฤหาสน์ตระกูลฟู่ ในที่สุดเธอก็เอ่ยถามเขาว่า “ตอนนี้ฟู่จินหยวนเข้ามาทำงานในจื้อเหอกรุ๊ปแล้วหรือคะ? มันจะ…มีผลกระทบต่อคุณไหม?”ราวกับเขาไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ เธอจะเอ่ยถามถึงเรื่องนี้ ฟู่เซียวหานเลิกคิ้วก่อนจะตอบว่า “ถ้าผมบอกว่าไม่มีผลกระทบ คุณจะเชื่อไหม?”ซังหนี่ชะงักงันไปชั่วขณะฟู่เซียวหานเหลือบมองเธอพร้อมอธิบายให้เธอฟังด้วยความอดทนว่า “มอบหุ้นให้เขาไปแล้ว แต่ในมือของเขาไม่มีอำนาจที่แท้จริงอยู่เลย ถึงแม้ว่าเขาจะเข้ามาทำงานในจื้อเหอกรุ๊ปก็ตามที แต่นั่นก็ไม่สามารถสร้างเรื่องราวกระแสใดได้”“แต่คุณย่าของคุณ…”“อืม หากท่านต้องการช่วยให้เขามีอำนาจจริงนั่นคงเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง แต่ถ้าท่านใส่ใจในตัวหลานชายของท่านจริง ๆ คงปล่อยให้เขาเข้ามาอยู่ในตระกูลตั้งนานแล้ว” ฟู่เซียวหานกล่าว “ดังนั้นจริง ๆ แล้ว สำหรับท่าน ฟู่จ

สีหน้าของซังหนี่แปรเปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า “คุณแม่… หมายถึงอะไรนะคะ?”“ก็หมายความตามที่พูด หรือว่าจริง ๆ แล้วหนูไม่อยากจากเขาไปหรือ?”คุณนายฟู่เอ่ยถาม ท่าทีเช่นนั้นของเธอกระทั่งดูราวกับกำลังรีบร้อนอยู่บ้างหลังจากที่ซังหนี่มองเธออยู่สักพักใหญ่ ก็เอ่ยขึ้นว่า “แต่นี่เป็นเรื่องราวระหว่างเขากับหนู คุณแม่คือคุณแม่ของเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คุณก็ควรที่จะยืนอยู่เคียงข้างเขาถึงจะถูกต้อง”หลังจากที่เธอกล่าวจบ ชั่วขณะนั้นคุณนายฟู่ก็เงียบลงไปในทันทีเดิมทีซังหนี่คิดว่าเธอจะนำสิ่งที่ตนพูดไปคิดแล้ว แต่ครู่ต่อมาคุณนายฟู่กลับหัวเราะออกมา “ดังนั้นตอนนี้หนูกำลังสงสารเวทนาเขาอยู่งั้นหรือ?”ซังหนี่รู้สึกว่าท่าทีของเธอในตอนนี้มีความผิดปกติไป และในขณะที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงของเธอก็ถูกเอ่ยขัดจังหวะเธอกล่าว “ซังหนี่ หนูกำลังใจอ่อนกับเขาอยู่”ประโยคเพียงแผ่วเบานี้เป็นดั่งกระสุนที่ยิงเข้าตรงระหว่างคิ้วของเธออย่างแม่นยำ!เธอเผยอริมฝีปากแต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาคุณนายฟู่เองก็ยืนขึ้นเช่นกันเธอยืนกอด สายตาจับจ้องไปยังส่วนนอกหน้าต่างสักพักถึงจะเอ่ยว่า “แต่ก็ไม่เป็นไร นี่เป็นเรื่องของพวกล

หลังจากที่ซังหนี่พูดจบ จู่ ๆ ฟู่เซียวหานก็เงียบไปโดยพลันซังหนี่รับรู้ว่าได้ในทันทีว่าตนได้พูดอะไรบางอย่างผิดไป—— ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม การแทงลงบนส่วนที่ลึกที่สุดในหัวใจของอีกฝ่ายในระหว่างการทะเลาะกันนั้นเป็นสิ่งที่โหดร้ายมากที่สุดไม่ว่าตอนนี้เธอจะโกรธและไม่พอใจเขามากแค่ไหน แต่ก็ไม่ควรที่จะเป็นเช่นนั้นอีกทั้งเขายังสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของตนในเช้านี้เพราะการ ‘หักหลัง’ ของคุณแม่ของเขามาด้วยแต่เธอก็ยังโพล่งคำพูดออกไปโดยไม่คิดอยู่ดี“อ้อ ที่แท้เธอก็พูดกับคุณแบบนี้เองสินะ”ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ฟู่เซียวหานถึงจะเอ่ยเช่นนี้ออกมาซังหนี่เองก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานหัวเราะออกมากะทันหัน “อืม มันก็ไม่น่าแปลกใจเลย เพราะอย่างไรเสียในสายตาของเธอ ผมมันก็คือสัตว์ประหลาดจริง ๆ ถ้าเป็นไปได้ผมคิดว่าบางทีเธออาจต้องการย้อนเวลากลับไป และบีบคอผมให้ตายตั้งแต่ตอนที่เพิ่งเกิด”“ถ้าไม่ใช่เพราะผม เธอคงไม่ถูกผูกมัดอยู่กับตระกูลฟู่มานานหลายปี และบางทีอาจยังสามารถอาศัยอยู่กับรักแท้ของเธอได้?”น้ำเสียงของเขาเริ่มทวีความเย้ยหยันและเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆซังหนี่เพียงเม้มริมฝีปากแน่นเท่านั้น