Semua Bab ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Bab 371 - Bab 380

ซังหนี่หัวเราะ “ใครบอกว่าฉันอยากได้เด็กคนนี้? ฉันบอกคุณไว้เลยนะฟู่เซียวหาน ฉันไม่มีทางปล่อยให้คุณใช้เด็กคนนี้มาผูกมัดฉันได้หรอก ถ้าคุณก้าวออกไปเมื่อไหร่ ฉันจะทำให้เด็กคนนี้ไม่มีโอกาสได้ลืมตาดูโลก!”ฟู่เซียวหานเคยคิดว่าหัวใจของตัวเองเย็นชาและแข็งแกร่งพอแล้วเมื่อคืนและเมื่อเช้านี้เขามีความสุขมากแค่ไหน ตอนนี้เขาก็พบว่าตัวเองน่าสมเพชมากเพียงนั้นแต่ถึงเป็นแบบนี้ เขาก็พบว่าตัวเองยังเย็นชาไม่พอดังนั้นคำพูดของซังหนี่ในตอนนี้จึงยังคงทำให้เขาตกตะลึงและเจ็บปวดจนถึงตอนนี้เขายังจำได้ดีว่าครั้งแรกที่เห็นน้ำตาของซังหนี่คือตอนไหน——ที่โรงพยาบาล เธอนั่งอยู่บนเตียงคนเดียวลำพังครั้งนั้น เธอสูญเสียลูกคนแรกของพวกเขาไปเธอจะต้องเป็นแม่ที่ดีได้แน่นอน ฟู่เซียวหานมั่นใจแบบนั้นมาโดยตลอดเขาก็รู้ว่า เธอเองก็โหยหาที่จะมีลูกของตัวเองตอนที่พวกเขาไปทำกิจกรรมที่บ้านเด็กกำพร้า ฟู่เซียวหานเห็นกับตาว่าเธอปลอบเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสีหน้าที่อ่อนโยนอย่างนั้น แม้แต่เขาเองก็ยังเผลอจ้องมองอยู่นานแต่ตอนนี้ เธอกลับบอกว่าจะฆ่า 'เขา'ฟู่เซียวหานค่อย ๆ หันไปมองเธอราวกับต้องการพิสูจน์ว่าตัวเองพูดจริง ซังห

“คุณไม่ได้ทำเพื่อปกป้องครอบครัวด้วยซ้ำ คุณทำทุกอย่างเพื่อ...ผลประโยชน์ของตัวเองต่างหาก”“เพราะงั้น คุณไม่มีเทียบกับจี้อวี้หยวน คุณไม่มีวัน...เหนือกว่าเขาได้เลย!”ที่จริงแล้วซังหนี่ไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งอะไรกับจี้อวี้หยวนตั้งแต่แรกเขาก็แค่ปรากฏตัวในเวลาที่เธอต้องการเขา...อย่างพอดิบพอดีเธอไว้ใจเขา พึ่งพาเขา ดังนั้นเมื่อเขายื่นมือมา เธอก็เลือกที่จะจับเอาไว้แต่เพราะฟู่เซียวหานคอยขัดขวางเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลับยิ่งทำให้ความรู้สึกของซังหนี่ที่มีต่อจี้อวี้หยวนลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิมหรือบางที ตอนนี้เธอก็แค่ตั้งใจจะรักจี้อวี้หยวน——ถึงจะเป็นการแก้แค้นเขาก็ตามในตอนนี้ คำพูดของเธอจบลง สีหน้าของฟู่เซียวหานก็พลันดูแย่ลงอย่างเห็นได้ชัดเขากัดฟันแน่น มือที่บีบคางเธอก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ จนข้อนิ้วซีดเผือดแต่แล้วจู่ ๆ เขาก็หัวเราะออกมา“งั้นเหรอ? แล้วคุณเชื่อไหม อีกไม่กี่วัน ผมจะทำให้จี้อวี้หยวนคุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงหน้าผม? หืม? คุณมาดูด้วยตัวเองดีไหมล่ะ? ผมก็อยากรู้เหมือนกัน เมื่อคุณเห็นสภาพน่าสมเพชของเขาแล้ว คุณจะยัง...”“ฉันก็ยังรักเขาอยู่ดี และจะรักมากขึ้นด้วย” ซังหนี่พ

ระหว่างที่พูด ริมฝีปากของเธอก็ค่อย ๆ ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยสายตาที่มองฟู่เซียวหาน เหมือนกำลังมองทะลุผ่านเขา ไปยังเงาของใครอีกคนฟู่เซียวหานนิ่งเงียบผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงพยักหน้า “งั้นก็แปลว่าคุณไม่ได้อยู่ข้างฟู่จินหยวน แต่ก็ไม่ได้อยู่ข้างผมเช่นกัน”อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไรกลับมานั่นแหละทำให้ฟู่เซียวหานรู้คำตอบแล้วเขาหันหลังกลับทันที “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็จัดการง่ายแล้วล่ะ”——จริง ๆ แล้ว ที่เขามาคืนนี้ ก็แค่อยากได้คำตอบเท่านั้นเองเดิมที ในใจเขายังคงมีความหวังเล็ก ๆ อยู่บ้างแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายอาจจะโกหก แต่ขอแค่เธอเอ่ยเหตุผลที่ฟังแล้วพอจะเชื่อได้ อย่างเช่น เธอทำเพื่อหวังดีกับเขา หรือแค่อยากให้เขากับซังหนี่เปิดใจให้กันมากกว่านี้แม้ข้ออ้างแบบนั้นจะฝืนจนเขาเองยังรู้สึกขำ แต่ถ้าเป็นเธอพูดออกมา เขาก็จะพยายาม...เชื่อมันให้ได้แต่เธอกลับไม่ยอมแม้แต่จะโกหกเขาเลยดังนั้นในตอนนี้ ฟู่เซียวหานก็ไม่มีอะไรต้องลังเลอีกต่อไปบทบาทของแม่...ในชีวิตเขาเป็นสิ่งที่ห่างเหินและจืดจางเสมอมาแต่ถ้าเป็นศัตรูล่ะก็ เขาคงจัดการได้ง่ายกว่าเยอะแต่นี่ก็ไม่เป็นอะไร ยังไงซะตั้งแต่เด็กจนโต เขาก็อยู่ค

แต่ฟู่เซียวหานก็ไม่ได้พูดอะไรเพื่อเปิดโปงเธอ แค่เดินเข้ามา แล้วคลายเนคไทให้เธอเบา ๆปลายนิ้วของทั้งสองคนสัมผัสกันโดยไม่ตั้งใจ มีแต่ความเย็นเฉียบจนไร้ความรู้สึกซังหนี่ชินกับความเย็นชานั้นแล้ว แต่ฟู่เซียวหานกลับหมดนิ้วมือหดเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียว เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะจัดเนคไทให้เธอต่อ“คุณเคยบอกว่าจะพาฉันไปตรวจครรภ์ไม่ใช่เหรอ?” ซังหนี่ถามขึ้น “แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ?”ฟู่เซียวหานค่อย ๆ หันมามองเธอซังหนี่สบตาเขา แววตาเต็มไปด้วยความสงบและจริงใจ แตกต่างจากความโกรธแค้นเมื่อวานอย่างสิ้นเชิงฟู่เซียวหานอยู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา“ไว้วันหลังเถอะ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก” เขาพูดขึ้น“ฉันไปเองก็ได้...”“ไม่ได้หรอกนะ” ฟู่เซียวหานพูดแทรกทันที ก่อนโน้มตัวลงมา สายตาคมกริบจับจ้องเธอแน่วแน่ “หยวนหยวน คุณก็รู้ว่าตอนนี้ ผมไม่มีทางปล่อยคุณให้เป็นอิสระ”“แล้วคุณจะขังฉันไว้ที่นี่อีกนานแค่ไหน?”“จนกว่าคุณจะยอมอยู่กับผมด้วยความเต็มใจ” ฟู่เซียวหานพูดพลางวางมือลงบนแก้มของซังหนี่อย่างแผ่วเบา “ผมรู้ว่าคุณกำลังหลอกผมอยู่”“แต่ไม่เป็นไร ผมจะไม่ถือสาอะไรคุณ แต่คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ เพราะคุณไม่ม

พอพูดจบ ฟู่เซียวหานก็ตัดสายโทรศัพท์ทันทีเขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะทำงานเบา ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอีกคน“ฉันเอง ฟู่เซียวหาน”“น้องชายที่นายไม่คิดจะนับญาติด้วยซ้ำ ช่วงนี้โผล่หน้ามาอีกแล้วเหรอ?”……ช่วงสองวันนี้ซังหนี่นอนอยู่บนเตียงตลอดเพราะวัน ๆ มีแค่กินกับนอน จนเธอแทบไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของเวลาเลยด้วยซ้ำดังนั้น เธอเลยไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในห้องนี้มานานแค่ไหนแล้วพักนี้ฟู่เซียวหานก็ออกจากบ้านแต่เช้า กลับมาก็ค่ำ บางวันซังหนี่แทบจะไม่เห็นหน้าเขาเลยทั้งวันหรือบางทีเขาอาจจะรู้ว่าเธอไม่อยากเจอหน้าเขา เลยตั้งใจไม่ปรากฏตัวให้เธอเห็นก็เป็นได้ซังหนี่เคยคิดว่าเขาคงลืมเรื่องตรวจครรภ์ไปแล้วแต่แล้ววันหนึ่ง ตอนที่เธอลืมตาตื่นขึ้นมา กลับพบว่าฟู่เซียวหานกำลังแก้เนคไทที่มัดเธออยู่“ตื่นแล้วเหรอ? พอดีเลย วันนี้ผมว่าง จะพาคุณไปตรวจครรภ์” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มซังหนี่รู้สึกมึนงงไปชั่วขณะฟู่เซียวหานไม่ได้พูดอะไรอีก แค่คลายเนคไทออกให้เธอ แล้วอุ้มเธอลงไปข้างล่างซังหนี่ค่อย ๆ ได้สติกลับมา เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกเขาแตะต้องตัว แต่ไม่นานก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วฝืนกดมือตัวเองไว้แน่น