Semua Bab ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Bab 331 - Bab 340

ทันทีที่เห็นเขา ซังหนี่พลันตกตะลึง!จากนั้นก็เบนสายตาหันไปมองคนที่กำลังทะเลาะวิวาทอยู่ด้านข้าง—— ผมเผ้าของซังฉิงโดนจิกขย้ำจนยุ่งเหยิง บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือที่เห็นได้อย่างชัดเจนสถานการณ์นี้หากจะกล่าวว่าเป็นการทะเลาะตบตีของคนสองคน คงจะดีกว่าหากกล่าวว่ามันเป็นการที่ซังฉิงถูกทุบตีอยู่เพียงฝ่ายเดียวผู้หญิงที่นั่งคร่อมทับบนตัวเธอยังคงรู้สึกหงุดหงิด จึงหยิบขวดไวน์บนโต๊ะเตรียมจะทุบลงบนศีรษะของเธอโดยตรงครั้งนี้โจวหลิงทนมองไม่ได้อีกต่อไป ก่อนจะเดินไปคว้ามือของเธอเอาไว้ “คุณจะทำอะไร?”“ปล่อยฉัน! นายยังคิดจะปกป้องนังจิ้งจอกตัวนี้อีกใช่ไหม? โจวหลิง อย่าลืมไปเสียเล่าว่านายปีนขึ้นมาจนถึงจุดนี้ได้อย่างไร! ถ้าไม่มีฉัน นายก็ไม่นับว่าเป็นตัวอะไรได้เลย!”หญิงสาวโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก และในระหว่างที่ทั้งสองกำลังยื้อแย่งกันนั้น ขวดไวน์ในมือของเธอพลันหลุดลอยเข้ามา!ซังหนี่กำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อขวดไวน์ลอยเข้ามา เธอคิดอยากจะหลบถอยหลังกลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่คนที่ยืนอยู่ข้างเธอกลับมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วกว่าด้วยการยื่นมือเข้าไปบังตรงหน้าเธอเอาไว้โดยตรงขวดไวน์กระแทกลงกับแขนของเขา ก่อนจะตก

ซังหนี่ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มือที่เดิมคิดจะผลักเขาออกไปนั้นก็ค่อย ๆ ชะงักหยุดลง ก่อนจะหันหน้าไปมองข้างนอกหน้าต่างอีกครั้งทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองถงยังคงสวยงามเช่นเดิมนอกจากแสงไฟนีออนที่กะพริบสาดส่องแล้ว ที่แท้จริงยังมีแสงไฟตามตึกอาคารพื้นที่อยู่อาศัยต่าง ๆ อีกด้วยแสงไฟในบ้านของผู้คนนับหมื่น แสดงถึงความสวยงามและเจริญรุ่งเรืองทว่าในสายตาของซังหนี่ มีแต่เพียงความหนาวเหน็บไม่รู้จบเท่านั้นเธอรู้ดีว่าเธอกับฟู่เซียวหานไม่สามารถย้อนกลับไปเป็นดั่งวันวานได้อีก และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะย้อนกลับไปฟู่เซียวหานกลับดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะยอมรับมันแต่ซังหนี่คิดว่าในตอนนี้เขาน่าจะเข้าใจได้แล้วดังนั้น เขาจึงไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะกล่าวหาโต้แย้งได้อีกต่อไป……เมื่อซังหนี่ตื่นขึ้นมาก็เป็นเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้วภายในห้องยังคงมีเธออยู่เพียงคนเดียวแต่อย่างไรก็ตามซังหนี่ชินกับกิจวัตรเช่นนี้ไปเสียแล้ว หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็ออกไปข้างนอกทันที——วันนี้เป็นวันที่ซังหลินออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เรื่องราวของซังอวี๋กรุ๊ปได้รับการแก้ไขสิ้นสุดลงแล้ว แต่ในฐานะผู้จัดการใหญ่ ยังมีเรื่องอีกมากมายที่รอให้เ

เธอคิดว่าในวันปกติธรรมดาคงไม่สะดวกที่จะสวมแหวนเพชรเท่าไหร่นัก จึงคิดจะใช้แหวนวงนั้นมาเป็นตัวแทนแต่จวบจนกระทั่งพวกเขาหย่าร้างกันแล้ว เธอก็ยังไม่มีความกล้าพอที่จะมอบแหวนคู่นั้นออกไปตอนนี้แหวนคู่นั้นอยู่ที่ไหน ซังหนี่เองก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำแต่สิ่งที่บังเอิญก็คือ แหวนวงที่ฟู่เซียวหานสวมลงบนนิ้วเธอวงนี้ คล้ายคลึงกับแหวนวงที่ซังหนี่เลือกในตอนนั้นเป็นอย่างมากวงแหวนสีโรสโกลด์ โดยรอบสลักด้วยลวดลายดอกคอสมอสสีเข้มซังหนี่เมียงมองด้วยความเหม่อลอยฟู่เซียวหานไม่ได้ให้โอกาสเธอได้ดึงสติกลับมา เขาดึงมือของเธอและบังคับให้เธอสวมแหวนให้เขาโดยตรง“แหวนเพชรเองผมก็ซื้อมาแล้ว เราค่อยใช้ในวันแต่งงาน แต่ในวันธรรมดาทั่วไปใส่อันนี้ก็เพียงพอแล้ว” เขากล่าว “เดิมทีผมควรจะได้รับมันมาตั้งแต่ในวันที่เราไปจดทะเบียนสมรส แต่การสั่งทำจำเป็นต้องใช้เวลานานพอควร”จริง ๆ แล้วซังหนี่ไม่ได้เอ่ยถามเขาถึงเรื่องพวกนี้เลย แต่ในเวลานี้เมื่อเขาอธิบายแต่ละประโยคออกมา เธอเองก็ไม่ได้เอ่ยขัดจังหวะไปท้ายที่สุดก็เพียงกล่าวตอบรับเสียงเบาเท่านั้นเดิมทีฟู่เซียวหานกังวลว่าเธอจะปฏิเสธ แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่มีความตั้งใจที

ซังหนี่มองเขาก่อนจะตอบว่า “ชายหาดที่ชั้นล่างค่ะ”คำตอบของเธอกลับไม่สามารถทำให้ฟู่เซียวหานพอใจได้ เรียวคิ้วของเขาขมวดแน่นขึ้นเป็นทบทวี “ ที่นี่ไม่ใช่ในประเทศของเรา คุณรู้ใช่ไหมว่าการที่คุณออกไปข้างนอกคนเดียวมันไม่ปลอดภัย?”ซังหนี่อยากจะตอบกลับไปว่า ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วทำไมเขายังถึงพาเธอมาที่นี่?หรือว่าตนต้องรอเขาอยู่ในห้องตลอดเวลาเลยหรือ?แต่หลังจากที่คิดเรื่องนี้แล้ว ในท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ได้โต้แย้งคำพูดของเขา และเพียงส่งเสียงตอบรับเบา ๆ ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเช่นนี้กลับทำให้ฟู่เซียวหานตกตะลึง“คุณกลับมาเพราะมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” ซังหนี่ถามเขาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนั้นฟู่เซียวหานถึงได้สติกลับมา ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ พร้อมกล่าวว่า “มารับคุณไปเจอใครบางคน”“งานเลี้ยงสังสรรค์หรือคะ?”“อืม เป็นเพื่อนของผมที่อาศัยอยู่ที่นี่”แววตาของซังหนี่เปลี่ยนไปเพราะเธอไม่รู้ว่าเพื่อนที่ฟู่เซียวหานกล่าวถึงเป็นคนที่ทำงานร่วมกันในกองทุนกับเขาหรือไม่แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเมื่อไม่นานมานี้เธอเองก็ได้ไปค้นหาหลักฐานในห้องทำงานของเขามาแล้ว ตอนนี้ฟู่เซียวหานคงไม่ถึงกับพาเธอไปพบหุ้

จากนั้น เธอก็ได้ยินฟู่เซียวหานตอบว่า “คุณไม่ใช่เพื่อนร่วมชาติของเรา จึงไม่เข้าใจการยึดติดกับการแต่งงานและครอบครัวของคนในชนชาติเรา”“ผมไม่เข้าใจจริง ๆ แต่การแต่งงานนั้นคือคุก นี่เป็นเรื่องที่พวกเราล้วนเห็นด้วยคุณลืมไปแล้วหรือ? ก่อนหน้านี้คุณพลาดความสนุกอื่น ๆ มากมายเพราะการแต่งงาน ไม่ง่ายเลยกว่าจะเป็นอิสระ ทำไมคุณถึงกลับไปอีกล่ะ?”ฟู่เซียวหานเพียงหัวเราะออกมา“หรือว่ามีอะไรพิเศษในตัวภรรยาของคุณ ที่ทำให้คุณยอมถูกผูกมัดด้วยความเต็มอกเต็มใจเช่นนี้?”“ไม่มีหรอก เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ไม่มีอะไรพิเศษ”“ผมไม่เชื่อ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ แล้วทำไมคุณถึงเลือกที่จะแต่งงานกับเธอ”“เพราะผมขี้เกียจเกินกว่าจะเสียเวลากับคนอื่น คุณเองก็เคยพูดมาว่าสำหรับเราแล้วการแต่งงานเป็นเหมือนดั่งคุก จะแต่งกับใครก็เหมือนกัน ดังนั้นผมก็เลยสุ่มเลือกมาสักคน และคนที่ถูกเลือกก็เป็นเธอพอดีก็เท่านั้น”ซังหนี่ไม่ได้ฟังต่อและเธอก็ไม่ได้เปิดประตูเข้าไปหาฟู่เซียวหานตามที่คิดไว้ในตอนแรกเมื่อเธอพบว่าสาวใช้กำลังมองเธอด้วยความสงสัย ซังหนี่เพียงยิ้มบาง ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันออกไปรอเขาข้างนอกดีกว่า”หลังจากพูดจบเธ