All Chapters of ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Chapter 311 - Chapter 320

ซังหนี่ไม่ได้บอกฟู่เซียวหานว่าเธอพักอยู่ที่โรงแรมไหนแต่นี่คือเมืองถง ที่นี่แทบไม่มีเรื่องไหนที่เขาสืบหาไม่ได้เช้าวันถัดมา ทันทีที่ซังหนี่ตื่น เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นฟู่เซียวหานยืนอยู่หน้าประตู มองเธอพร้อมรอยยิ้ม “ไปเถอะ ไปสำนักงานเขตกัน”วันนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อคลุม มีแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดเพียงตัวเดียว บวกกับเส้นผมที่นุ่มสลวย ทำให้ซังหนี่เผลอใจลอยไปชั่วขณะราวกับย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่เธอแอบมองเขาอยู่ในมุมหนึ่งแต่ความคิดนี้ก็ถูกซังหนี่ตัดทิ้งไปอย่างรวดเร็วตอนนี้เธอรู้แล้ว ว่าเขาในตอนนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา และตัวตนที่เธอเคยคิดว่ารู้จักก็เป็นแค่เรื่องโกหกเช่นกันคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ต่างหากที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเขา คนที่เจ้าเล่ห์และเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน“ผมเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้คุณแล้ว คุณเตรียมเอกสารพร้อมแล้วใช่ไหม?”เดิมทีซังหนี่อยากบอกว่าไม่มี แต่ฟู่เซียวหานเหมือนเดาความคิดของเธอได้ เขาพูดขึ้นก่อนว่า “คุณเซ็นสัญญาไปแล้ว ผมคิดว่าคุณคงไม่ถึงกับจะใช้ข้ออ้างว่าเอกสารไม่ครบเพื่อถ่วงเวลาใช่ไหม?'““มันไม่มีความหมายอะไรเลย ไม่ใช่เหรอ?”มือของซังหนี่กำแน่นโดยไม่ร

หลังจากที่คุณนายฟู่พูดจบ ซังหนี่กลับเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้น เธอก็หัวเราะเบา ๆรอยยิ้มนั้นทำให้คุณนายฟู่เผลอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวซังหนี่พูดขึ้นเบา ๆ “เพราะฉะนั้น คุณก็ยังรักเขามากสินะคะ”คำพูดเบา ๆ ประโยคนี้ ทำให้มือของคุณนายฟู่กำแน่นขึ้นทันที“ฉันไม่โทษคุณ แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่มีวันให้อภัยเขา” ซังหนี่วางถ้วยชากลับลงบนโต๊ะก่อนจะพูดต่อ “ถ้าไม่ใช่เพราะแรงกดดันทางธุรกิจของเขา รวมทั้งวิธีสกปรกเหล่านั้น... ตอนนี้ฉันคงได้เป็นภรรยาของคนอื่นไปแล้ว”“คุณคิดว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ฉันยังจะหลอกตัวเองให้รักเขาได้อีกเหรอคะ?”อารมณ์ของซังหนี่สงบนิ่ง เช่นเดียวกับคำพูดของเธอแต่คุณนายฟู่กลับไม่สามารถตอบอะไรได้ตรงกันข้าม เธอกลับอยากให้ซังหนี่แสดงท่าทีแข็งกร้าวเสียมากกว่าอย่างน้อยนั่นก็หมายความว่า เธอยังมีความรู้สึกหวั่นไหวต่อฟู่เซียวหานอยู่แต่กลับไม่มีเลย“ฉันเข้าใจแล้ว” ในที่สุดคุณนายฟู่ก็พูดขึ้น “เขาชื่อจี้อวี้หยวนใช่ไหม? แต่ว่า เธอรักเขาหรือเปล่า?”“อืม”คำตอบของซังหนี่เรียบง่ายน้ำเสียงที่สงบนิ่ง แต่กลับเป็นคำพูดที่บาดลึกถึงใจฟู่เซียวหานยืนอยู่ตรงทางขึ้นบันได แล้วจู่ ๆ ก็ลื

ตกดึก บ้านพักเถาหรานจวีฟู่เซียวหานยังไม่กลับมาเลย ซังหนี่ก็ไม่ได้รอเขา เพียงแค่สั่งอาหารเดลิเวอรี่มาทานอย่างง่าย ๆไข่ที่โปะบนแก้มค่อย ๆ เย็นลง และรอยแดงก็จางลงตามไปด้วยตอนแรกซังหนี่กังวลว่าถ้าฟู่เซียวหานกลับมาเห็น เขาอาจไปหาเรื่องตระกูลจี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือน...เธอคงจะคิดมากไปเองซังหนี่เหลือบมองนาฬิกาบนผนังอีกครั้ง แล้วคิดว่า คืนนี้เขาคงไม่กลับมาแล้วเรื่องแบบนี้ เธอรู้สึกคุ้นเคยดี——ในบ้านหลังเดิม แต่ก็ยังคงอยู่ตัวคนเดียวเหมือนเคย“สามี” ที่มีอยู่เพียงในนามเท่านั้นเพียงแค่ตอนนี้ ห้องที่เธอนอนจากห้องนอนเล็กกลายเป็นห้องนอนใหญ่แล้วบางทีอาจเป็นเพราะความแตกต่างเพียงเล็กน้อยนี้ ทำให้แม้จะนอนลงมานานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะง่วงเลยบางช่วงขณะ เธอแทบอยากกลับไปยังห้องเล็กสุดทางนั้นเสียด้วยซ้ำอย่างน้อยที่นั่นก็เป็นที่ที่เธอคุ้นเคย ต่างจากที่นี่ กลิ่นยังเหมือนเดิม แต่รอบตัวกลับเต็มไปด้วยข้าวของของพวกเขาสองคน——ไม่เหมือนเดิมเลยสักนิดความรู้สึกแปลกแยกแต่คุ้นเคยนี้ ก็เหมือนมีมีดทื่อค่อย ๆ กรีดลงบนแขนของซังหนี่ทีละนิดแม้จะไม่ถึงตาย แต่ก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจนซั

ซังหนี่ลืมไปแล้วว่าตัวเองกลับขึ้นมานอนบนเตียงได้ยังไงตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา เธอหลับอย่างสะลึมสะลือ ครึ่งหลับครึ่งตื่น รับรู้ถึงสัมผัสแปลก ๆ บนร่างกาย ราวกับมีลูกสุนัขตัวหนึ่งกำลังซุกไซ้อยู่ซังหนี่ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แล้วก็พบว่ามีใครบางคนอยู่บนร่างของเธอจริง ๆพอเห็นว่าเธอตื่นแล้ว ฟู่เซียวหานก็ไม่คิดจะเก็บอาการอีกต่อไป คว้าข้อเท้าของเธอไว้แล้วกดลงอย่างแรงซังหนี่กัดฟันแน่น อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นข่วนใบหน้าของเขาแต่การกระทำของเธอช้าไป ฟู่เซียวหานคว้าข้อมือของเธอไว้ได้ทัน ก่อนจะกดมือลงบนหน้าอกของตัวเองเมื่อดิ้นไม่หลุด ซังหนี่ก็ปล่อยให้เขาทำตามใจแต่ในสายตาของฟู่เซียวหาน ท่าทีนี้กลับเหมือนการยอมจำนน ทำให้เขายิ่งได้ใจมากขึ้น เขาจับเธอพลิกไปมา จนซังหนี่สบโอกาสในจังหวะที่เขาเผลอ ยกขาถีบเข้าที่หน้าท้องของเขาเต็มแรง!“คุณจะให้ฉันได้พักหายใจบ้างได้ไหม?!”ทันทีที่เธอพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมาซังหนี่รู้สึกว่าตอนนี้เขาคงเป็นบ้าไปแล้วแต่เธอขี้เกียจจะคิดว่าเขาหัวเราะเรื่องอะไร จึงผลักเขาออกแล้วพลิกตัวจะนอนต่อ แต่ฟู่เซียวหานกลับคว้าเธอจากด้านหลังแล้วกอดไว้แน่นซังหนี่พยายาม

ซังหนี่นัดเจอกับจี้อวี้หยวนที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในตัวเมืองทันทีที่พบกัน จี้อวี้หยวนก็เหลือบมองไปที่แก้มของซังหนี่เป็นอย่างแรกซังหนี่รู้ทันทีว่าเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่ได้พูดออกมา เพียงแค่ถามเขาว่า “คุณตาของคุณเป็นยังไงบ้าง?”“ไม่เป็นไรแล้ว โรคแบบนี้...รักษาให้หายขาดไม่ได้อยู่แล้ว เพราะงั้นผมเลยคิดว่าควรพาเขาออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อย ๆ ตอนที่สภาพจิตใจเขายังดีอยู่”ซังหนี่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบพยักหน้า “ไปเที่ยวเหรอ? นั่นก็เป็นตัวเลือกที่ดีเลยนะ เช่น...”“ไม่เชิงว่าเที่ยวหรอก” จี้อวี้หยวนพูดด้วยเสียงที่เบาลงซังหนี่เพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง “หมายความว่า... คุณกำลังจะย้ายประเทศเหรอคะ?”“อืม...ก็คงประมาณนั้นแหละ” จี้อวี้หยวนถอนหายใจลึก ๆ “ผมลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว เอกสารทุกอย่างก็จัดการไปเกือบเสร็จแล้ว คาดว่า...เดือนหน้าผมก็คงต้องไป ต่อจากนี้ผมอาจจะยุ่งมากขึ้น แล้วก็กลัวว่า...คุณอาจจะไม่มีเวลา เพราะงั้นวันนี้จริง ๆ แล้วผมมาเพื่อบอกลาคุณ”ซังหนี่เงียบไปมือที่วางอยู่บนตักค่อย ๆ กำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว“ขอโทษนะครับ” จี้อวี้หยวนเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งซังหนี่กลับยิ้ม “คุณจะขอโ