Semua Bab ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Bab 301 - Bab 310

กล่าวได้อีกนัยหนึ่งว่า…...ก่อนที่การเจรจาของพวกเขาจะพังทลายลง ฟู่เซียวหานนั้นได้วางแผนที่จะทำเช่นนี้ไว้ก่อนแล้วและยังคิดใช้โอกาสนี้…กลืนกินซังอวี๋กรุ๊ปทั้งหมดทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับซังหนี่เลยแม้แต่น้อย การที่สั่งให้เธอก้มศีรษะขอร้องเขาในตอนนี้ก็เป็นเพียงเรื่องที่เขาถือโอกาสทำไปพร้อม ๆ กันเลยก็เท่านั้นกระบวนความคิดของซังหนี่มีสติชัดเจนและเป็นเหตุเป็นผลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอันที่จริงนี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจเลย เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็…เป็นคนเช่นนี้มาโดยตลอดแต่ในขณะนี้ ซังหนี่อดคิดถึงช่วงเวลานั้นที่เขานอบน้อมประจบสอพลอต่อหน้าตนไม่ได้และเป็นเพราะท่าทีเช่นนั้นของเขาทำให้ซังหนี่เกิดภาพลวงตาว่าเธอสามารถแก้แค้นและปฏิบัติต่อเขาได้อย่างสบาย ๆทว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นการเสแสร้งของเขาเท่านั้นการขาดความตระหนักรู้นี้ทำให้ซังหนี่ประหลาดใจ สิ่งที่น่าขำก็คือ ในเวลานี้เธอก็ยังคงรู้สึก…เศร้าแต่หากจะพูดว่าเจ็บ ก็ไม่ได้เจ็บปวดมากขนาดนั้นเพียงรู้สึกว่าผิวหนังโดนกรีดไปหนึ่งแผลเท่านั้นบาดแผลไม่ได้ลึก แต่รอยกรีดนั้นกลับกรีดซ้ำลงไปบนแผลที่เคยสมานตัวมาก่อน จึงทำ

อาจเป็นเพราะใจฝ่อและความกังวลใจ เวลานี้เมื่อซังหนี่รอไปสักพักก็ยังไม่ได้ยินคำตอบกลับมาของเขา คิ้วของเธอก็ขมวดอย่างอดไม่ได้ ขณะที่เธอกำลังจะถามต่อ เขาก็บอกรหัสยืนยันและรหัสผ่านให้เธอเขาไม่ได้ถามเธอเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะใช้คอมพิวเตอร์ทำอะไรซังหนี่อดไม่ได้ที่จะชะงัก แต่เธอก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียงเอ่ยตอบรับในลำคอและวางสายไปเธอรีบใส่ตัวเลขรหัสผ่านลงไปทันทีตัวเลขรหัสผ่านชุดนี้นั้นเธอไม่คุ้นเคยกับมันเลยแม้แต่น้อย ซังหนี่ไม่รู้ว่ามันมีความหมายว่าอย่างไรและไม่ได้เอ่ยถามเครื่องคอมพิวเตอร์เปิดอย่างรวดเร็วจากนั้นเธอก็เห็นภาพหน้าจอบนหน้าจอเดสก์ท็อปของเขามันเป็น…ภาพถ่ายงานแต่งงานของพวกเขาซังหนี่ตกตะลึงในตอนแรก แต่เธอก็คิดถึงเรื่องระหว่างเขากับเกาต๋าขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว และเมื่อคิดถึงท่าทีที่ระลึกในห้วงรักอย่างลึกซึ้งของเขาแล้ว เธอเพียงรู้สึกว่าไม่มีเรื่องใดน่าขำไปกว่านี้อีกดังนั้นก่อนที่เธอจะค้นเอกสารชุดนั้น เธอจึงช่วยเขาเปลี่ยนภาพหน้าจอเสียก่อนเมื่อมองภาพหน้าจอเป็นรูปวิวทิวทัศน์ที่มาติดตั้งมาพร้อมกับตัวคอมพิวเตอร์ อารมณ์ของซังหนี่ถึงนับว่าดีขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานเธอก็ค้นพบปัญหาอี

“ใช่”“แต่ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เชื่อก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรไปได้ เพราะท้ายที่สุดแล้วหลักฐานชิ้นนั้น…คุณก็ไม่มีทางได้มันมา”“ใช่ค่ะ”ซังหนี่ผงกศีรษะ “แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถทำให้คุณใช้ชีวิตอย่างไม่สบายใจได้”หลังจากพูดจบเธอก็วางกระดาษทิชชูที่ใช้แล้วลงบนโต๊ะจากนั้นก็หยิบแก้วน้ำที่วางบนโต๊ะขึ้นมาแล้วสาดใส่หน้าฟู่เซียวหานโดยตรง!หยดน้ำไหลร่วงหล่นลงมาตามปลายผมของฟู่เซียวหาน แม้แต่บนขนตาก็ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่บ้างเล็กน้อยฟู่เซียวหานเพียงนั่งอยู่จุดเดิมโดยไม่ขยับไปไหน ภายใต้แสงไฟที่สาดส่องใบหน้าของเขาดูซีดเผือดแต่ซังหนี่กลับไม่ปรายตามองเขาเลยแม้เพียงสักแวบเดียว เธอเพียงแค่ก้าวเท้าขึ้นพร้อมเดินออกไปข้างนอกแต่ฟู่เซียวหานก็รีบคว้ามือของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วทันใดนั้น ทั้งตัวของเธอก็ถูกเขารั้งเข้ามาและกดให้นั่งลงบนขาของเขาทันที!“แค่นี้เองหรือ?” ฟู่เซียวหานมองเธอพลางยิ้ม “นี่คือวิธีที่คุณบอกว่าจะทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจงั้นหรือ? นี่มันจะ…เด็กน้อยเกินไปหรือเปล่า?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบเพียงแค่สบตากับเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์หลังจากที่ฟู่เซียวหานเงียบไปสักพัก ทันใดนั้นเขาก็คว้าคางของเธอเอาไว้และ

เธอไม่อยากจะมองเขาอีก จึงเบนหน้าหนีไปโดยตรงฟู่เซียวหานเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับท่าทีเช่นนี้ เขาเพียงยิ้มและหันหลังเดินจากไป“สิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้หมายความว่าอะไร? ตอนนี้พวกเธอสองคนอาศัยอยู่ด้วยกันหรือ?” ซังหลินกลับมองตรงไปที่ซังหนี่ทันที “อีกอย่าง มีเรื่องอะไรกับจี้อวี้หยวนหรือ?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำพูดของเขา เอ่ยเพียงว่า “เดิมทีฉันคิดที่จะปรึกษาเรื่องของซังอวี๋กรุ๊ปกับคุณ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า… มันจะไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว ฉันยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ ขอตัวก่อนนะคะ”“รอเดี๋ยวก่อน! สิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี้เธอยังไม่ได้อธิบายให้ฉันฟัง! เธออาศัยอยู่กับเขาจริง ๆ งั้นหรือ? ดังนั้นเรื่องทั้งหมดก็เป็นเรื่องที่พวกเธอสมรู้ร่วมคิดกันใช่ไหม? ฉันว่าอยู่แล้วเชียว ก่อนหน้านี้เห็นได้ชัดว่าเขาได้บอกมาแล้วว่าจะผ่อนปรนระยะเวลาให้อีกสักพัก แต่วันนี้จู่ ๆ ก็กลับดำเนินการเร็วขึ้น ต้องเป็นเธอแน่ ๆ ที่เปิดเผยความลับให้แก่เขา…”“ช่างมันเถอะค่ะ”ซังหนี่กล่าวขึ้นอย่างกะทันหันเสียงของเธอเปลี่ยนไปด้วยความอ่อนล้าจนถึงที่สุด“เธอพูดว่าอะไรนะ!?” “เขารู้ทุกอย่างอยู่แล้ว” ซังหนี่แค่นหัวเราะเสียงต่ำ “ตั้งแต่ต้นจนจบ พว

ท่าทีที่เธอแสดงออกดูสงบนิ่ง แต่เมื่อจรดปากกาเส้นสุดท้ายลง ปลายปากกาที่ยากจะควบคุมนั้นก็ทะลุกระดาษลงไปอย่างช่วยไม่ได้เธอเองก็ไม่ใส่ใจ เพียงแค่โยนเอกสารที่ลงนามเรียบร้อยแล้วไปให้เขาสำหรับปฏิกิริยาของฟู่เซียวหานจะเป็นเช่นไรนั้นเธอไม่มีความตั้งใจที่จะหันไปมองเลยสักนิด หลังจากที่โยนเอกสารไปให้เขาแล้วเธอก็หันหลังเตรียมจะลงจากรถเสียงของฟู่เซียวหานพลันดังมาจากข้างหลัง “คุณจะไปที่ไหน ให้ผมไปส่งคุณเถอะ”“อ้อ อีกอย่างเอกสารคุณก็เซ็นไปแล้ว พรุ่งนี้พวกเราก็แวะไปจดทะเบียนสมรสเลยดีกว่า ผมไปรับคุณพรุ่งนี้เช้า?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำพูดของเขาแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน เพียงแค่ปิดประตูรถด้วยความเด็ดขาดเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น รถกลับมาสู่ความเงียบสงัดอีกครั้งมือของฟู่เซียวหานจับที่พวงมาลัย สายตามองจ้องไปที่แผ่นหลังของซังหนี่สักพัก ก่อนจะหยิบเอกสารที่ถูกโยนลงบนตัวเขาขึ้นมาเอกสารทั้งหมดมีสองฉบับ ซังหนี่ได้ลงชื่อเรียบร้อยในทั้งสองฉบับแล้วแต่เธอไม่ได้เอาเอกสารฉบับที่เป็นของเธอไปบางทีเธออาจจะลืม หรือบางที… ก็อาจเป็นเพราะเธอไม่อยากเห็นมันอีกแต่ไม่ว่าอย่างไรขอแค่เธอยอมตกลงก็ดีแล้วหลังจากที่ฟู่เซียว