Lahat ng Kabanata ng ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก: Kabanata 321 - Kabanata 330

เธอพูดจบ จี้อวี้หยวนกลับยิ้มออกมาซังหนี่ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของรอยยิ้มเขา คิ้วก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อยจี้อวี้หยวนพูดว่า “เดิมทีผมอยากจะพูดว่า ไม่ใช่คุณที่ทำให้ผมเดือดร้อน แต่เป็นผมเองที่ทำให้คุณลำบาก ถ้าไม่ใช่เพราะหลักฐานพวกนั้น ตอนนั้น ผมไม่มีทางปล่อยมือแน่”“แต่ว่า ในโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้า และการที่เราต่างคนต่างโทษตัวเอง......ดูเหมือนมันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย”คำพูดของเขาทำให้ซังหนี่ยิ้มออกมาเช่นกัน และพยักหน้า “ใช่ มันไม่มีประโยชน์”ไม่เพียงแค่การรื้อฟื้นเรื่องราวในอดีตที่ไร้ความหมาย แม้แต่คำพูดที่พวกเขากำลังพูด......จริงๆ แล้วก็ไม่มีความหมายอะไรเช่นกันเมื่อซังหนี่คิดได้อย่างนั้น จี้อวี้หยวนก็เข้าใจเช่นกันดังนั้นบทสนทนาจึงไม่สามารถดำเนินต่อไปได้อีกซังหนี่นึกถึงเมื่อก่อนตอนที่เธอเคยอยู่กับจี้อวี้หยวนเธอจำได้ว่า ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยมีเรื่องคุยกันมากมายแต่ตอนนี้เมื่อพวกเขานั่งเผชิญหน้ากัน ควรจะพูดอะไรบ้าง ซังหนี่กลับคิดไม่ออกเลยไม่ใช่แค่เธอ จี้อวี้หยวนเองก็เช่นกันกาแฟของซังหนี่หมดไปนานแล้ว และตอนนี้เธอเองก็ไม่มีความคิดที่จะเติมอีก เพียงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปก่อน

ในห้องอาบน้ำที่เต็มไปด้วยความหดหู่ ไม่นานซังหนี่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะด่าทอเขาแล้วและในขณะที่สมองของเธอว่างเปล่า ฟู่เซียวหานก็จูบลงไปที่หูของเธอ และถามเธอว่า “คุณเคยมีอะไรกันกับจี้อวี้หยวนไหม?”ร่างกายของซังหนี่ยังคงสั่นอยู่ จึงไม่สามารถตอบคำถามของเขาได้ฟู่เซียวหานดูเหมือนจะไม่ได้ต้องการคำตอบหลังจากพูดจบ แล้วเขาก็ปิดริมฝีปากของซังหนี่ทันที “ช่างเถอะ ไม่สำคัญ”“ตอนนี้คุณเป็นของผมก็พอแล้ว”“เราแต่งงานกันแล้ว ซังหนี่ คุณเป็นภรรยาของผม ในใจของคุณต้องมีแค่ผม และต้องรักแค่ผมคนเดียวเท่านั้น เข้าใจไหม?”ข้อความนี้แสดงให้เห็นถึงความตึงเครียดระหว่างตัวละคร ทั้งในแง่ของอารมณ์และการควบคุมที่บุคคลหนึ่งพยายามมีต่ออีกฝ่ายหนึ่งซังหนี่ไม่ตอบ แต่การที่เอวของเธอค่อยๆ อ่อนยวบลงนั้นทำให้ฟู่เซียวหานรู้สึกถึงความยอมจำนนของเธอมือที่เคยปิดปากเธอไว้แน่นก็เริ่มคลายออกเล็กน้อยอาศัยช่วงเวลานี้ ซังหนี่จึงรีบอ้าปาก และกัดไปที่นิ้วมือของเขาอย่างแรง!……ฟู่เซียวหานได้รับบาดเจ็บ และแน่นอนว่าซังหนี่เองก็ก็ไม่ดีไปกว่าเขานักตอนนี้เขาไม่ได้ซ่อนอะไรต่อหน้าเธออีกแล้ว ทั้งคืน ซังหนี่ถึงขนาดรู้สึกว่าเขาต้องกา

ซังหนี่กลับไม่อยู่ตรงนั้นสายตาของฟู่เซียวหานกวาดมองผ่านไป ก่อนจะหยุดอยู่ที่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของคุณนายใหญ่—— เสื้อเชิ้ตสีขาว ดวงตาลึกคม จมูกโด่งได้รูปไม่ใช่แค่ซังหนี่ แม้แต่ฟู่เซียวหานเองเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าก็ยังชะงักไปชั่วขณะแต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเขาก็เรียกสติกลับมาได้ ก่อนจะหันไปถามคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ “ซังหนี่ล่ะ?”น้ำเสียงของเขาราบเรียบ บรรยากาศการพูดคุยในห้องรับแขกพลันเงียบสนิท ทุกสายตาหันมามองที่เขาพร้อมกันแต่ฟู่เซียวหานกลับดูเหมือนมองไม่เห็นอะไร แม้แต่จะทักทายคุณนายใหญ่หรือคนอื่นๆ ก็ไม่มี เขาเพียงมองไปที่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ“คุณผู้หญิงไปเข้าห้องน้ำค่ะ น่าจะ......”คนรับใช้พูดยังไม่ทันจบ ฟู่เซียวหานก็เดินตรงไปทันทีและพอดีกับที่ซังหนี่เดินออกมาพอเห็นฟู่เซียวหาน เธอก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองคนอื่นที่อยู่ในห้องรับแขกแต่ฟู่เซียวหานกลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาคว้ามือของเธอ แล้วหันหลังเดินไปปฏิกิริยานี้ทำให้ทุกคนในห้องต่างตกตะลึงไปตามๆ กันแม้แต่คุณนายใหญ่เองก็ยังชะงักไปชั่วขณะ จนกระทั่งฟู่เซียวหานเกือบจะเดินไปถึงประตูใหญ่แล้วถึงได้ตะโกนเรียก

เดิมทีคุณนายใหญ่ที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ สีหน้าของยิ่งดูแย่ลงไปอีก “เธอหัวเราะอะไร?”“ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึกยินดี......แทนคุณนายใหญ่”ซังหนี่มองไปที่ฟู่เซียวหานซึ่งเขาก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน ราวกับกำลังรอดูว่าเธอจะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายเมื่อได้ยินคำอธิบายของซังหนี่ เขาก็ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มตามแต่รอยยิ้มของเขาต่างจากก่อนหน้านี้ที่ดูเย็นชาและเหยียดหยาม ตอนนี้รอยยิ้มของเขาอบอุ่นและจริงใจจริงๆ ราวกับถูกซังหนี่ทำให้ยิ้มขึ้นมาซังหนี่ไม่สนใจเขา แล้วพูดกับคุณนายใหญ่ต่อว่า “ยังไงคุณนายใหญ่อยู่ที่บ้านนี้ประจำน่าจะรู้สึกเบื่อ ถ้ามีหลานที่กตัญญูแบบนี้สักอยู่มาอยู่ด้วย ก็ควรจะดีใจนะคะ”หลังจากซังหนี่พูดจบ คุณนายใหญ่กลับไม่ได้ตอบอะไรแน่นอนว่าเธอสามารถฟังออกว่าซังหนี่ไม่ได้พูดคำอวยพรตัวเองด้วยความจริงใจ แต่คำพูดของซังหนี่ก็ดูเหมือนเป็นการแสดงความยินดีจริงๆ ถึงแม้ในใจของเธอจะรู้สึกโกรธ แต่ในขณะนี้ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ฟู่เซียวหานก็ไม่ได้สนใจคำพูดของซังหนี่ เขาหันไปมองคนตรงหน้า “นายคิดมากไปแล้ว จะแย่งกับฉัน......นายยังไม่มีสิทธิ์นั้นด้วยซ้ำ”จากมุ

“ก็ไม่ยังไง” ซังหนี่ปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด “ทำไมฉันต้องรับคำท้าของคุณด้วย?”“งั้น แสดงว่าคุณเองก็รู้ดีว่า เธอไม่ได้รักผมเลย” “ฉันแค่ไม่อยากพนันอะไรไร้สาระกับคุณ”“ถ้าคุณมั่นใจแบบนั้นจริงๆ ทำไมถึงไม่กล้าพนันกับผมล่ะ? ในเมื่อในใจคุณ คิดว่าตัวเองชนะแน่อยู่แล้ว แบบนี้จะได้ขออะไรผมได้อย่างหนึ่ง สำหรับคุณมันก็ถือว่าคุ้มไม่ใช่เหรอ?”ซังหนี่ยังอยากจะปฏิเสธแต่พอได้สบตากับฟู่เซียวหาน จู่ๆ ซังหนี่ก็ลังเลขึ้นมาบางทีอาจเป็นเพราะฟู่เซียวหานในคืนนี้ทำให้เธอหวนนึกถึงตัวเองในอดีตแล้วจู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่า แม่ของเขาคิดยังไง?ลูกแท้ๆ คนหนึ่งที่ความสัมพันธ์กับตัวเองไม่ค่อยดีนัก กับอีกคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับตัวเอง แต่กลับดูเหมือนจะเป็นคนชอบพูดเอาใจมากกว่า…ซังหนี่ขบเม้มริมฝีปาก ก่อนจะถามขึ้นว่า “ถ้าคุณชนะ คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “คุณนี่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลยนะ?”“ช่างเถอะ” ซังหนี่รู้สึกเสียใจทีหลัง และเบือนสายตาหนี “ฉันไม่อยากรู้แล้ว แล้วก็ไม่คิดจะพนันกับคุณด้วย”ฟู่เซียวหานไม่ได้ตอบอะไรเธออีก แต่กลับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา แล้วกดโทรหาแ