MasukShare
บทที่ 330
Bab terkait
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 331
ทันทีที่เห็นเขา ซังหนี่พลันตกตะลึง!จากนั้นก็เบนสายตาหันไปมองคนที่กำลังทะเลาะวิวาทอยู่ด้านข้าง—— ผมเผ้าของซังฉิงโดนจิกขย้ำจนยุ่งเหยิง บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือที่เห็นได้อย่างชัดเจนสถานการณ์นี้หากจะกล่าวว่าเป็นการทะเลาะตบตีของคนสองคน คงจะดีกว่าหากกล่าวว่ามันเป็นการที่ซังฉิงถูกทุบตีอยู่เพียงฝ่ายเดียวผู้หญิงที่นั่งคร่อมทับบนตัวเธอยังคงรู้สึกหงุดหงิด จึงหยิบขวดไวน์บนโต๊ะเตรียมจะทุบลงบนศีรษะของเธอโดยตรงครั้งนี้โจวหลิงทนมองไม่ได้อีกต่อไป ก่อนจะเดินไปคว้ามือของเธอเอาไว้ “คุณจะทำอะไร?”“ปล่อยฉัน! นายยังคิดจะปกป้องนังจิ้งจอกตัวนี้อีกใช่ไหม? โจวหลิง อย่าลืมไปเสียเล่าว่านายปีนขึ้นมาจนถึงจุดนี้ได้อย่างไร! ถ้าไม่มีฉัน นายก็ไม่นับว่าเป็นตัวอะไรได้เลย!”หญิงสาวโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก และในระหว่างที่ทั้งสองกำลังยื้อแย่งกันนั้น ขวดไวน์ในมือของเธอพลันหลุดลอยเข้ามา!ซังหนี่กำลังยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อขวดไวน์ลอยเข้ามา เธอคิดอยากจะหลบถอยหลังกลับไปโดยไม่รู้ตัว แต่คนที่ยืนอยู่ข้างเธอกลับมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วกว่าด้วยการยื่นมือเข้าไปบังตรงหน้าเธอเอาไว้โดยตรงขวดไวน์กระแทกลงกับแขนของเขา ก่อนจะตก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 332
เวลาในการเบี่ยงเบนความสนใจของผู้คนนั้นมีกำจัดเปรียบเสมือนคนที่ตกอยู่ในความมืดมนในหัวใจ แม้ว่าจู่ ๆ จะมองเห็นอะไรบางอย่างจนทำให้ลืมอารมณ์ของตนไปชั่วขณะ แต่มันก็เป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นไม่กี่วินาทีผ่านไป อารมณ์โศกเศร้ามืดมนก็ยังคงโอบล้อมรอบตัวไว้เช่นเดิมบรรยากาศระหว่างซังหนี่กับฟู่เซียวหานเองก็เป็นเช่นนั้นแม้ว่าจะด้วยการมาถึงของฟู่จินหยวน จะทำให้พวกเขา ‘จับมือสานสัมพันธ์มิตรภาพ’ กันชั่วคราวแต่ความเป็นจริงแล้วสิ่งอื่นระหว่างพวกเขานั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยแต่เห็นได้ชัดว่าซังหนี่สามารถเปลี่ยนแปลงอารมณ์ได้เร็วกว่าฟู่เซียวหานมากในเวลานี้ มือของฟู่เซียวหานยังคงค้างอยู่บนอากาศหลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงจะถอนมือกลับไปและโยนโทรศัพท์ไปยังคอนโซลกลาง“คุณไม่เชื่อผม?” เขาถาม“มันก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ” ซังหนี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “อีกอย่างเวลามันก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้แล้ว คุณเองก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกหกฉันแล้วนี่คะ?”ฟู่เซียวหานฟังคำพูดของเธอ แต่อารมณ์ของเขานั้นกลับไม่ได้ดีขึ้นเลย——ดังนั้นไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อ แต่เธอไม่สนใจเลยจริง ๆฟู่เซียวหานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 333
ซังหนี่ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่มือที่เดิมคิดจะผลักเขาออกไปนั้นก็ค่อย ๆ ชะงักหยุดลง ก่อนจะหันหน้าไปมองข้างนอกหน้าต่างอีกครั้งทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองถงยังคงสวยงามเช่นเดิมนอกจากแสงไฟนีออนที่กะพริบสาดส่องแล้ว ที่แท้จริงยังมีแสงไฟตามตึกอาคารพื้นที่อยู่อาศัยต่าง ๆ อีกด้วยแสงไฟในบ้านของผู้คนนับหมื่น แสดงถึงความสวยงามและเจริญรุ่งเรืองทว่าในสายตาของซังหนี่ มีแต่เพียงความหนาวเหน็บไม่รู้จบเท่านั้นเธอรู้ดีว่าเธอกับฟู่เซียวหานไม่สามารถย้อนกลับไปเป็นดั่งวันวานได้อีก และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะย้อนกลับไปฟู่เซียวหานกลับดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะยอมรับมันแต่ซังหนี่คิดว่าในตอนนี้เขาน่าจะเข้าใจได้แล้วดังนั้น เขาจึงไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะกล่าวหาโต้แย้งได้อีกต่อไป……เมื่อซังหนี่ตื่นขึ้นมาก็เป็นเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้วภายในห้องยังคงมีเธออยู่เพียงคนเดียวแต่อย่างไรก็ตามซังหนี่ชินกับกิจวัตรเช่นนี้ไปเสียแล้ว หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็ออกไปข้างนอกทันที——วันนี้เป็นวันที่ซังหลินออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เรื่องราวของซังอวี๋กรุ๊ปได้รับการแก้ไขสิ้นสุดลงแล้ว แต่ในฐานะผู้จัดการใหญ่ ยังมีเรื่องอีกมากมายที่รอให้เ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 334
เมื่อซังหนี่กลับมาถึงเถาหรานจวี ก็พบว่าฟู่เซียวหานกลับมาก่อนแล้วข้างเท้าของเขามีกระเป๋าเดินทางที่เปิดอยู่วางเอาไว้ บนมือนั้นกำลังพลิกอ่านข้อมูลเอกสารทันทีที่ได้ยินเสียง เขาก็เป็นฝ่ายเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วดวงตาสองคู่สอดประสาน แต่จู่ ๆ ซังหนี่ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรและในขณะที่เธอกำลังจะละสายตาจากไป ฟู่เซียวหานพลันเอ่ยขึ้นว่า “ผมจะออกไปทำงานที่ต่างประเทศ”“ค่ะ”“ประเทศ M อย่างน้อยคงจะหนึ่งสัปดาห์”“ทราบแล้วค่ะ”คำตอบของซังหนี่นั้นง่ายดายเป็นอย่างมากหรือกระทั่งพูดได้ว่าตอบอย่าง…ขอไปทีแน่นอนว่าฟู่เซียวหานเองก็สังเกตเห็นเช่นกันแต่เขากลับไม่ได้แสดงความโกรธออกมา หลังจากชะงักไปครู่หนึ่งก็เอ่ยว่า “คุณอยากไปกับผมไหม?”คำถามนี้ของเขาทำให้ซังหนี่ตกตะลึง จากนั้นเธอก็คิดอยากจะเอ่ยปฏิเสธโดยไม่รู้ตัวฟู่เซียวหานราวกับรู้คำตอบของเธอล่วงหน้า และช่วยเธอตัดสินใจโดยตรง “คุณไปกับผม”“ฉันไม่ไปค่ะ”“คุณไม่มีทางเลือกอื่นหรอกนะ”“มีสิทธิ์อะไรคะ? หรือว่าคุณจะมัดฉันไว้บนเครื่องบินดีล่ะ?”“ก็เป็นเพราะสิทธิ์ที่คุณเป็นภรรยาในทะเบียนสมรสของผมไง”ขณะที่ฟู่เซียวหานพูดพลางโยนข้อมูลลงในกระเป๋าเดินท
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 335
เธอคิดว่าในวันปกติธรรมดาคงไม่สะดวกที่จะสวมแหวนเพชรเท่าไหร่นัก จึงคิดจะใช้แหวนวงนั้นมาเป็นตัวแทนแต่จวบจนกระทั่งพวกเขาหย่าร้างกันแล้ว เธอก็ยังไม่มีความกล้าพอที่จะมอบแหวนคู่นั้นออกไปตอนนี้แหวนคู่นั้นอยู่ที่ไหน ซังหนี่เองก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำแต่สิ่งที่บังเอิญก็คือ แหวนวงที่ฟู่เซียวหานสวมลงบนนิ้วเธอวงนี้ คล้ายคลึงกับแหวนวงที่ซังหนี่เลือกในตอนนั้นเป็นอย่างมากวงแหวนสีโรสโกลด์ โดยรอบสลักด้วยลวดลายดอกคอสมอสสีเข้มซังหนี่เมียงมองด้วยความเหม่อลอยฟู่เซียวหานไม่ได้ให้โอกาสเธอได้ดึงสติกลับมา เขาดึงมือของเธอและบังคับให้เธอสวมแหวนให้เขาโดยตรง“แหวนเพชรเองผมก็ซื้อมาแล้ว เราค่อยใช้ในวันแต่งงาน แต่ในวันธรรมดาทั่วไปใส่อันนี้ก็เพียงพอแล้ว” เขากล่าว “เดิมทีผมควรจะได้รับมันมาตั้งแต่ในวันที่เราไปจดทะเบียนสมรส แต่การสั่งทำจำเป็นต้องใช้เวลานานพอควร”จริง ๆ แล้วซังหนี่ไม่ได้เอ่ยถามเขาถึงเรื่องพวกนี้เลย แต่ในเวลานี้เมื่อเขาอธิบายแต่ละประโยคออกมา เธอเองก็ไม่ได้เอ่ยขัดจังหวะไปท้ายที่สุดก็เพียงกล่าวตอบรับเสียงเบาเท่านั้นเดิมทีฟู่เซียวหานกังวลว่าเธอจะปฏิเสธ แต่ตอนนี้เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่มีความตั้งใจที
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 336
อารมณ์ของฟู่เซียวหานไม่นับว่าสุนทรีเท่าไหร่นัก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คุยกับซังหนี่เลยตลอดการเดินทางซังหนี่เคยชินกับการปฏิบัติตัวในความสัมพันธ์ของเขาเช่นนี้ไปเสียแล้วดังนั้นเธอจึงไม่ได้เป็นฝ่ายริเริ่มเข้าหาเขาก่อน เขาทั้งสองเงียบงันไปตลอดการเดินทางจนถึงประเทศ M ด้วยชั่วโมงบินกว่า 11 ชั่วโมง หลังจากเครื่องบินลงจอดแล้วที่นี่ยังคงเป็นเวลากลางวันอยู่ฟู่เซียวหานยังมีงานที่ต้องทำ ดังนั้นทันทีที่เครื่องลงจอดเขาก็พลันถูกคนมารับตัวไป และคนอื่น ๆ เป็นฝ่ายพาซังหนี่ไปที่โรงแรมในช่วงเวลาที่พวกเขาแต่งงานกันก่อนหน้านี้ ซังหนี่เองก็มีประสบการณ์ในการร่วมเดินทางไปทำธุรกิจด้วยเช่นกันโดยปกติแล้วเป็นเพราะมีกิจกรรมบางอย่างที่ทำให้พวกเขาจำต้องเปิดตัวอยู่ด้วยกันในที่สาธารณะแต่ครั้งนั้นพวกเขาล้วนอยู่ในประเทศ ซึ่งใช้เวลาเพียงแค่ 1-2 วันเท่านั้นในช่วงกลางวันเธอจะรอฟู่เซียวหานอยู่ที่โรงแรม แล้วค่อยเข้าร่วมกิจกรรมสังคมร่วมกันกับเขาในตอนเย็นส่วนตอนนี้ มันก็เป็นเพียงการเปลี่ยนเวลาและสถานที่เท่านั้นซังหนี่หลับบนเครื่องบินมาบ้างแล้ว ทำให้เวลานี้เธอไม่ได้รู้สึกง่วงมากนักปัจจุบันพวกเขาอยู่บนเกาะที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 337
ซังหนี่มองเขาก่อนจะตอบว่า “ชายหาดที่ชั้นล่างค่ะ”คำตอบของเธอกลับไม่สามารถทำให้ฟู่เซียวหานพอใจได้ เรียวคิ้วของเขาขมวดแน่นขึ้นเป็นทบทวี “ ที่นี่ไม่ใช่ในประเทศของเรา คุณรู้ใช่ไหมว่าการที่คุณออกไปข้างนอกคนเดียวมันไม่ปลอดภัย?”ซังหนี่อยากจะตอบกลับไปว่า ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วทำไมเขายังถึงพาเธอมาที่นี่?หรือว่าตนต้องรอเขาอยู่ในห้องตลอดเวลาเลยหรือ?แต่หลังจากที่คิดเรื่องนี้แล้ว ในท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ได้โต้แย้งคำพูดของเขา และเพียงส่งเสียงตอบรับเบา ๆ ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเช่นนี้กลับทำให้ฟู่เซียวหานตกตะลึง“คุณกลับมาเพราะมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” ซังหนี่ถามเขาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงนั้นฟู่เซียวหานถึงได้สติกลับมา ก่อนจะมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ พร้อมกล่าวว่า “มารับคุณไปเจอใครบางคน”“งานเลี้ยงสังสรรค์หรือคะ?”“อืม เป็นเพื่อนของผมที่อาศัยอยู่ที่นี่”แววตาของซังหนี่เปลี่ยนไปเพราะเธอไม่รู้ว่าเพื่อนที่ฟู่เซียวหานกล่าวถึงเป็นคนที่ทำงานร่วมกันในกองทุนกับเขาหรือไม่แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเมื่อไม่นานมานี้เธอเองก็ได้ไปค้นหาหลักฐานในห้องทำงานของเขามาแล้ว ตอนนี้ฟู่เซียวหานคงไม่ถึงกับพาเธอไปพบหุ้
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 338
สถานที่ที่ฟู่เซียวหานพูดถึงนั้นเป็นคฤหาสน์ส่วนตัวริมทะเลเมื่อรถขับเข้าไปในบริเวณลานบ้าน ซังหนี่เห็นป้ายเตือนด้านนอกคฤหาสน์ส่วนตัวเป็นป้ายเตือนบุคคลภายนอกห้ามเข้าแต่เห็นได้ชัดว่าฟู่เซียวหานไม่ใช่‘บุคคลภายนอก’หลังจากเห็นรถขับเข้ามา ชายในชุดทักซิโด้ตัวยาวพลันรีบร้อนก้าวมาข้างหน้าด้วยความเคารพและช่วยพวกเขาเปิดประตูรถ“นี่คือคุณโรเบิร์ต เป็นพ่อบ้านของที่นี่” ฟู่เซียวหานแนะนำให้ซังหนี่ซังหนี่พยักหน้าให้เขาชายคนนั้นเองก็โค้งคำนับเธอด้วยความเคารพเช่นเดียวกัน ก่อนจะเดินนำทางไปข้างหน้า “คุณฟู่ครับ คุณเออร์วินรอคุณอยู่ข้างในแล้ว”ฟู่เซียวหานเพียงเอ่ยตอบรับในลำคอหลังจากเดินผ่านห้องโถงด้านหน้าเข้าไป ซังหนี่ก็มองเห็นสถานการณ์ภายในคฤหาสน์ส่วนตัวได้ทันทีคฤหาสน์ส่วนตัวใช้สีหลักเป็นสีขาว ความสูงของหลังคาบวกกับพื้นที่กว้างขวางทำให้ตอนนี้ซังหนี่รู้สึกราวกับว่าได้ก้าวเข้าไปในพระราชวังสไตล์ตะวันตกทันทีที่ได้ยินเสียง ชายที่อยู่ข้างหน้าก็รีบหันมาอย่างรวดเร็วใบหน้านั้นเป็นใบหน้ามาตรฐานของชายชาวยุโรป ผมสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า ผิวขาวและริมฝีปากบางเดิมทีเขายังคงถือแก้วไวน์อยู่ในมือ แต่เมื่อเขาเห
Bab terbaru
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
