MasukShare
บทที่ 319
Bab terkait
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 320
ซังหนี่นัดเจอกับจี้อวี้หยวนที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในตัวเมืองทันทีที่พบกัน จี้อวี้หยวนก็เหลือบมองไปที่แก้มของซังหนี่เป็นอย่างแรกซังหนี่รู้ทันทีว่าเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่ได้พูดออกมา เพียงแค่ถามเขาว่า “คุณตาของคุณเป็นยังไงบ้าง?”“ไม่เป็นไรแล้ว โรคแบบนี้...รักษาให้หายขาดไม่ได้อยู่แล้ว เพราะงั้นผมเลยคิดว่าควรพาเขาออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อย ๆ ตอนที่สภาพจิตใจเขายังดีอยู่”ซังหนี่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบพยักหน้า “ไปเที่ยวเหรอ? นั่นก็เป็นตัวเลือกที่ดีเลยนะ เช่น...”“ไม่เชิงว่าเที่ยวหรอก” จี้อวี้หยวนพูดด้วยเสียงที่เบาลงซังหนี่เพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง “หมายความว่า... คุณกำลังจะย้ายประเทศเหรอคะ?”“อืม...ก็คงประมาณนั้นแหละ” จี้อวี้หยวนถอนหายใจลึก ๆ “ผมลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว เอกสารทุกอย่างก็จัดการไปเกือบเสร็จแล้ว คาดว่า...เดือนหน้าผมก็คงต้องไป ต่อจากนี้ผมอาจจะยุ่งมากขึ้น แล้วก็กลัวว่า...คุณอาจจะไม่มีเวลา เพราะงั้นวันนี้จริง ๆ แล้วผมมาเพื่อบอกลาคุณ”ซังหนี่เงียบไปมือที่วางอยู่บนตักค่อย ๆ กำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว“ขอโทษนะครับ” จี้อวี้หยวนเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งซังหนี่กลับยิ้ม “คุณจะขอโ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 321
เธอพูดจบ จี้อวี้หยวนกลับยิ้มออกมาซังหนี่ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของรอยยิ้มเขา คิ้วก็ขมวดขึ้นมาเล็กน้อยจี้อวี้หยวนพูดว่า “เดิมทีผมอยากจะพูดว่า ไม่ใช่คุณที่ทำให้ผมเดือดร้อน แต่เป็นผมเองที่ทำให้คุณลำบาก ถ้าไม่ใช่เพราะหลักฐานพวกนั้น ตอนนั้น ผมไม่มีทางปล่อยมือแน่”“แต่ว่า ในโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้า และการที่เราต่างคนต่างโทษตัวเอง......ดูเหมือนมันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย”คำพูดของเขาทำให้ซังหนี่ยิ้มออกมาเช่นกัน และพยักหน้า “ใช่ มันไม่มีประโยชน์”ไม่เพียงแค่การรื้อฟื้นเรื่องราวในอดีตที่ไร้ความหมาย แม้แต่คำพูดที่พวกเขากำลังพูด......จริงๆ แล้วก็ไม่มีความหมายอะไรเช่นกันเมื่อซังหนี่คิดได้อย่างนั้น จี้อวี้หยวนก็เข้าใจเช่นกันดังนั้นบทสนทนาจึงไม่สามารถดำเนินต่อไปได้อีกซังหนี่นึกถึงเมื่อก่อนตอนที่เธอเคยอยู่กับจี้อวี้หยวนเธอจำได้ว่า ก่อนหน้านี้พวกเขาเคยมีเรื่องคุยกันมากมายแต่ตอนนี้เมื่อพวกเขานั่งเผชิญหน้ากัน ควรจะพูดอะไรบ้าง ซังหนี่กลับคิดไม่ออกเลยไม่ใช่แค่เธอ จี้อวี้หยวนเองก็เช่นกันกาแฟของซังหนี่หมดไปนานแล้ว และตอนนี้เธอเองก็ไม่มีความคิดที่จะเติมอีก เพียงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปก่อน
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 322
ค่ำคืนมาเยือนอย่างรวดเร็ววันนี้ทั้งวันฟู่เซียวหานอยู่ที่เถาหรานจวีตลอดเขาไม่คิดว่าซังหนี่จะออกไปข้างนอกนานขนาดนี้ กระทั่งฟ้ามืดแล้วก็ยังไม่กลับมาเขาส่งข้อความไปหาเธอก็ไม่มีการตอบกลับราวกับก้อนหินที่จมหายไปในทะเลลึกแล้วนี่? เธอหมายความว่าอะไร?หรือเธอคิดจะไม่กลับบ้านเลยงั้นเหรอ?นี่มันเพิ่งเป็นวันที่สองของการแต่งงานของพวกเขาเองนะ!ฟู่เซียวหานรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อจะโทรถามเธอ แต่พอคิดอีกทีตอนนี้เขาดูเหมือนสามีที่โกรธจนเสียสติไปแล้วเลยดังนั้น สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะวางโทรศัพท์ลง แล้วมองเวลาที่มุมขวาล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนรุ่งสาง ซังหนี่ก็กลับมาในที่สุดทันทีที่ฟู่เซียวหานได้ยินเสียงเครื่องยนต์ เขาเกือบจะลุกขึ้นแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็เลือกนั่งลงที่เดิม และเริ่มเปิดอ่านอีเมลด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แทนเขาอยู่ในห้องทำงาน และถึงขนาดไม่ปิดประตูแต่หลังจากที่ซังหนี่เดินขึ้นมาชั้นบน กลับไม่แม้แต่จะมองมาทางเขาสักนิด เธอเพียงแค่เดินผ่านไปเท่านั้นเมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องเล็กๆ นั้น กลับนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงเดินกลับไป เตรียมกลับไปที่ห้องนอนใหญ่แทนในระหว่างน
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 323
ในห้องอาบน้ำที่เต็มไปด้วยความหดหู่ ไม่นานซังหนี่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะด่าทอเขาแล้วและในขณะที่สมองของเธอว่างเปล่า ฟู่เซียวหานก็จูบลงไปที่หูของเธอ และถามเธอว่า “คุณเคยมีอะไรกันกับจี้อวี้หยวนไหม?”ร่างกายของซังหนี่ยังคงสั่นอยู่ จึงไม่สามารถตอบคำถามของเขาได้ฟู่เซียวหานดูเหมือนจะไม่ได้ต้องการคำตอบหลังจากพูดจบ แล้วเขาก็ปิดริมฝีปากของซังหนี่ทันที “ช่างเถอะ ไม่สำคัญ”“ตอนนี้คุณเป็นของผมก็พอแล้ว”“เราแต่งงานกันแล้ว ซังหนี่ คุณเป็นภรรยาของผม ในใจของคุณต้องมีแค่ผม และต้องรักแค่ผมคนเดียวเท่านั้น เข้าใจไหม?”ข้อความนี้แสดงให้เห็นถึงความตึงเครียดระหว่างตัวละคร ทั้งในแง่ของอารมณ์และการควบคุมที่บุคคลหนึ่งพยายามมีต่ออีกฝ่ายหนึ่งซังหนี่ไม่ตอบ แต่การที่เอวของเธอค่อยๆ อ่อนยวบลงนั้นทำให้ฟู่เซียวหานรู้สึกถึงความยอมจำนนของเธอมือที่เคยปิดปากเธอไว้แน่นก็เริ่มคลายออกเล็กน้อยอาศัยช่วงเวลานี้ ซังหนี่จึงรีบอ้าปาก และกัดไปที่นิ้วมือของเขาอย่างแรง!……ฟู่เซียวหานได้รับบาดเจ็บ และแน่นอนว่าซังหนี่เองก็ก็ไม่ดีไปกว่าเขานักตอนนี้เขาไม่ได้ซ่อนอะไรต่อหน้าเธออีกแล้ว ทั้งคืน ซังหนี่ถึงขนาดรู้สึกว่าเขาต้องกา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 324
ซังหนี่ยังไม่ทันตั้งสติกลับมาได้บางทีอาจเป็นเพราะคำว่า “พี่สะใภ้” ที่เขาเรียกคำนั้น หรือบางทีอาจเป็นเพราะชื่อ “ฟู่จินหยวน” สามพยางค์นั้นของเขาฟู่จินหยวนดังนั้น......เขาก็คือลูกนอกสมรส......ที่พ่อของฟู่เซียวหานมีไว้ข้างนอกงั้นเหรอ?!แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?ข้อมูลมากมายถาโถมเข้ามาในหัวของซังหนี่จนกระทั่งพ่อบ้านเดินเข้ามา “คุณชายรอง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ครับ?”—— คุณชายรองการคาดเดาของซังหนี่เหมือนจะได้รับการยืนยันแล้ว แต่ความคิดกลับยิ่งสับสนมากขึ้นเวลานี้ ตระกูลฟู่รับเขากลับมาหมายความว่าอะไร?หรือว่าสถานการณ์ภายในจื้อเหอมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น?!ยังรอให้ซังหนี่หาคำตอบได้ พ่อบ้านก็พาฟู่จินหยวนเดินออกไปแล้วก่อนจะเดินจากไป เขายังหันมายิ้มให้เธออีกคิ้วของเธอกลับขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิมเธอยืนอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรหาฟู่เซียวหานเขารับสายเร็วมาก แต่พอได้ยินเสียงเขา จู่ๆ ซังหนี่ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีแต่ฟู่เซียวหานดูเหมือนจะรำคาญแล้ว “มีธุระอะไร?”“ฉันอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่”น้ำเสียงของเขานั้นซังหนี่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ถ้าไม่ผิดจากที่คิด อ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 325
ซังหนี่กลับไม่อยู่ตรงนั้นสายตาของฟู่เซียวหานกวาดมองผ่านไป ก่อนจะหยุดอยู่ที่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังของคุณนายใหญ่—— เสื้อเชิ้ตสีขาว ดวงตาลึกคม จมูกโด่งได้รูปไม่ใช่แค่ซังหนี่ แม้แต่ฟู่เซียวหานเองเมื่อเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าก็ยังชะงักไปชั่วขณะแต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเขาก็เรียกสติกลับมาได้ ก่อนจะหันไปถามคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ “ซังหนี่ล่ะ?”น้ำเสียงของเขาราบเรียบ บรรยากาศการพูดคุยในห้องรับแขกพลันเงียบสนิท ทุกสายตาหันมามองที่เขาพร้อมกันแต่ฟู่เซียวหานกลับดูเหมือนมองไม่เห็นอะไร แม้แต่จะทักทายคุณนายใหญ่หรือคนอื่นๆ ก็ไม่มี เขาเพียงมองไปที่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ“คุณผู้หญิงไปเข้าห้องน้ำค่ะ น่าจะ......”คนรับใช้พูดยังไม่ทันจบ ฟู่เซียวหานก็เดินตรงไปทันทีและพอดีกับที่ซังหนี่เดินออกมาพอเห็นฟู่เซียวหาน เธอก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองคนอื่นที่อยู่ในห้องรับแขกแต่ฟู่เซียวหานกลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาคว้ามือของเธอ แล้วหันหลังเดินไปปฏิกิริยานี้ทำให้ทุกคนในห้องต่างตกตะลึงไปตามๆ กันแม้แต่คุณนายใหญ่เองก็ยังชะงักไปชั่วขณะ จนกระทั่งฟู่เซียวหานเกือบจะเดินไปถึงประตูใหญ่แล้วถึงได้ตะโกนเรียก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 326
“สถานะ? สถานะอะไร?”ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ทำให้คุรนายใหญ่ต้องหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะย้อนถามกลับว่า “หลานพูดสถานะอะไรงั้นเหรอ?”“อืม ลูกนอกสมรสของฟู่โจวงั้นเหรอ?”ฟู่เซียวหานพูด พร้อมกับเอ่ยชื่อพ่อของตัวเองออกมาอย่างไม่ลังเลพอเขาพูดจบ คุณนายใหญ่ก็โกรธถึงขีดสุดทันทีแต่ฟู่เซียวหานกลับดูเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร เขายังคงพูดต่อไปอีกว่า “แต่คนทั้งเมืองถงรู้ว่าแม่กับพ่อของผมรักกันมาก จู่ๆ มีลูกนอกสมรสโผล่มา สำหรับตระกูลฟู่แล้ว มันคงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเท่าไหร่?”“ฮ่าฮ่า รักกันมากงั้นเหรอ? แกลืมเรื่องเมื่อปีที่แล้วไปแล้วหรือไง?”คุณนายใหญ่พูด พร้อมกับมองกวาดสายตาไปที่คุณนายฟู่ความหมายของเธอนั้นชัดเจนมากฟู่เซียวหานกลับไม่สนใจ เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดต่อว่า “คุณย่าจะพูดแบบนี้ไม่ถูก เหตุการณ์ของสองเรื่องนี้มันไม่เหมือนกันเลย ไม่ว่าแม่ของผมจะเป็นยังไง ในระหว่างที่แต่งงานกับพ่อเธอก็ไม่เคยมีพฤติกรรมนอกลู่นอกทางเลยสักครั้ง แต่ฟู่โจวตายไปหลายปีแล้ว จู่ๆ มีลูกนอกสมรสโผล่มาแบบนี้ ไม่ใช่การทำให้ชื่อเสียงของพ่อที่ตายไปแล้วเสียหายหรอกเหรอ?”“แล้วยังไง? จะให้จินหยวนต้องอยู่อย่างไร้ตัวตนไ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 327
เดิมทีคุณนายใหญ่ที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ สีหน้าของยิ่งดูแย่ลงไปอีก “เธอหัวเราะอะไร?”“ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึกยินดี......แทนคุณนายใหญ่”ซังหนี่มองไปที่ฟู่เซียวหานซึ่งเขาก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน ราวกับกำลังรอดูว่าเธอจะหาเหตุผลอะไรมาอธิบายเมื่อได้ยินคำอธิบายของซังหนี่ เขาก็ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มตามแต่รอยยิ้มของเขาต่างจากก่อนหน้านี้ที่ดูเย็นชาและเหยียดหยาม ตอนนี้รอยยิ้มของเขาอบอุ่นและจริงใจจริงๆ ราวกับถูกซังหนี่ทำให้ยิ้มขึ้นมาซังหนี่ไม่สนใจเขา แล้วพูดกับคุณนายใหญ่ต่อว่า “ยังไงคุณนายใหญ่อยู่ที่บ้านนี้ประจำน่าจะรู้สึกเบื่อ ถ้ามีหลานที่กตัญญูแบบนี้สักอยู่มาอยู่ด้วย ก็ควรจะดีใจนะคะ”หลังจากซังหนี่พูดจบ คุณนายใหญ่กลับไม่ได้ตอบอะไรแน่นอนว่าเธอสามารถฟังออกว่าซังหนี่ไม่ได้พูดคำอวยพรตัวเองด้วยความจริงใจ แต่คำพูดของซังหนี่ก็ดูเหมือนเป็นการแสดงความยินดีจริงๆ ถึงแม้ในใจของเธอจะรู้สึกโกรธ แต่ในขณะนี้ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ฟู่เซียวหานก็ไม่ได้สนใจคำพูดของซังหนี่ เขาหันไปมองคนตรงหน้า “นายคิดมากไปแล้ว จะแย่งกับฉัน......นายยังไม่มีสิทธิ์นั้นด้วยซ้ำ”จากมุ
Bab terbaru
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
