All Chapters of ข้ามีระบบปลูกผักวิเศษ: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 21 เก็บเกี่ยว 3“ขอบใจที่ให้โอกาสข้านะตงห่าว แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นจริงข้าว่ามันก็ยังไม่ถึงเวลาอยู่ดีที่นางควรจะมีความรัก”โม่เฟิงยิ้มออกมาอย่างเบาใจ ไม่ว่าอย่างไรเด็กสาวที่อายุเพียงแค่สิบขวบก็ยังไม่พร้อมกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แม้แต่ตัวเขาเองก็เช่นกันกล่าวกันตามจริงแล้วเรื่องความรักหรือการแต่งงานส่วนมากเป็นพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่จัดหามาให้เมื่ออายุย่างเข้าสิบห้าปี หากยังไม่มีคนในใจก็จะถูกจับคู่ หรือ คลุมถุงชน ตามประเพณีดั้งเดิมที่สืบทอดกันมาเป็นรุ่นๆ แต่ก็มีบ้างบางครอบครัวที่ให้สิทธิ์ลูกๆ เป็นผู้ตัดสินใจด้วยตัวเองยิ่งในยุคข้าวยากหมากแพง ทุกอย่างในช่วงหลังๆ มานี้ก็มีบางครัวเรือนที่ขายลูกให้กับบ้านที่มีฐานะร่ำรวยกว่า และให้นางไปเป็นสาวใช้อุ่นเตียง ที่ไม่มีสิทธิ์หรือเสียงอันใดที่จะเรียกร้องความชอบธรรมทว่าเป็นเรื่องที่ดีที่ในหมู่บ้านไป๋ซานแห่งนี้ ไม่มีการขายบุตรออกไปแม้แต่คนเดียว จะมีก็เพียงแต่การแยกย้ายกันหลังจากแต่งงานแล้วอยู่กินกันไม่ลงตัวเพียงเท่านั้นเมื่อแยกย้ายกันอยู่แล้ว ต่างฝ่ายก็ควรให้เกียรติซึ่งกันและกัน นั่นจึงกลายเป็นกฎเหล็กของชุมชนแห่งนี้ และทำให้ทุกคนในหมู่บ้านอาศัยอยู่

ตอนที่ 23 ข้าอยากเป็นนายพรานหลังจากที่เฉินอวี้ซินทำให้ผู้เป็นมารดาเบาใจลงมาบ้างแล้ว นางก็ได้เดินไปกล่าวขอบคุณและขอโทษทั้งสองคนที่โดนท่านแม่ต่อว่าทั้งๆ ที่คนกระทำผิดก็คือตัวนางเพียงคนเดียว“ข้าไม่ใช่คนคิดมากขนาดนั้นหรอก อีกอย่างข้าก็เข้าใจว่าท่านป้าเฉินเป็นห่วงพวกเรามากจึงได้โมโหขนาดนั้น”โม่เฟิงยิ้มอ่อนแล้วมองร่างเล็กๆ ที่ส่งสายตาอ่อนโยนมาทางตนด้วยความพึงพอใจ“อะแฮ่ม เจ้าพึ่งลงจากเขามาเหนื่อยๆ กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะ หากรั้งอยู่นานแล้วเกิดอาการขาสั่นเหมือนผีเข้าขึ้นมาอีก …มันจะดูไม่ดี”เฉินตงห่าวกดเสียงลงต่ำแล้วกระซิบข้างหูเพื่อนสนิท“เจ้าหวงน้องสาวของเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ”โม่เฟิงเอ่ยถามเสียงเบา“เมื่อก่อนไม่… แต่ตอนนี้ใช่!”ตงห่าวกล่าวไปตามจริง แล้วบอกให้โม่เฟิงกลับบ้านดีดี“ข้ายังไม่ได้แบ่งผลไม้นี่ให้พี่โม่เลย เหตุใดพี่โม่ถึงได้กลับไปไวเช่นนี้”อวี้ซินเห็นเงาของโม่เฟิงเดินออกไปจากตัวบ้านนางก็เอ่ยถามพี่ชายทันที“เจ้าจะแบ่งให้เขามากเท่าไหร่ล่ะ ประเดี๋ยวข้าจะได้นำไปส่งให้เขาพร้อมกับตะกร้าเลยทีเดียว”ตงห่าวเอ่ยถามน้องสาว แม้ว่าเขายังคงใช้กำปั้นทุบเบาๆ ตรงบริเวณหลังและเอวเพื่อไล่ค

ตอนที่ 25 วางแผนหลังจากกลับมาจากตัวเมืองเฉิงอัน อวี้ซินก็ได้บอกท่านแม่ไปว่านางต้องการที่จะเริ่มการปลูกผักในฤดูกาลถัดไปเฉินหรูซีเองก็เห็นด้วยกับเหตุผลที่ลูกสาวบอก ว่าหากเราทำการค้าแล้วริเริ่มที่จะปลูกพืชผักสวนครัวไปขาย นั่นจะทำให้ท่านเทพมีความสุขที่สำคัญไปยิ่งกว่านั้นก็คือ บุตรสาวของนางยังจะได้รับรางวัลมากยิ่งขึ้นจากการเพาะปลูกด้วยเฉินอวี้ซินจึงได้บอกมารดาไปว่านางจะเริ่มจากปลูกผักสวนครัวที่ได้รับมาจากระบบ และเริ่มทำการขยายพันธุ์ จากนั้นนางจะไปทดลองเร่ขายในตัวเมืองดูก่อน“หากทำแบบที่น้องสาวว่ามาข้าก็ว่ามันจะต้องสำเร็จเป็นแน่ขอรับ”เฉินตงห่าวกล่าวเสริมน้องสาว ที่วันนี้เขาไม่ได้ออกแรงเลยก็เป็นเพราะอวี้ซิน ดังนั้นเขาจึงเอ่ยปากช่วยนางสักคำ“ในเมื่อพวกเจ้าสองพี่น้องว่าดี เช่นนั้นแม่ก็จะสนับสนุน แต่จนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิอีกครั้งก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน”“ท่านแม่เจ้าคะ ฤดูหนาวนี่จะยาวนานมากหรือเจ้าคะ”อวี้ซินเอ่ยถาม“หากเป็นดั่งเมื่อก่อนมันก็ใช้เวลามากกว่าสี่เดือน”“ท่านแม่นับรวมวันที่หิมะตกแล้วหรือเจ้าคะ”“ใช่ หากนับตามจริงก็น่าจะประมาณนั้น”เฉินหรูซีตอบบุตรสาวที่กำลังทำท่าครุ่นคิดบางอย่าง“

ตอนที่ 27 ลูกเขียวเช้าตรู่วันถัดมาใบหน้าของตงห่าวที่บวมแดงได้ยุบลงบ้างแล้ว และเขาดูจะหวงแหนยาขวดเล็กสีเขียวนั่นเป็นพิเศษหลังจากทำงานบ้านช่วงเช้าจนแล้วเสร็จ อวี้ซินก็ยกอโวคาโด้ขึ้นรถเข็นไปพร้อมกับน้ำผึ้งป่าหนึ่งไหเมื่อวานหลังจากคั้นเอาน้ำผึ้งแล้วนางก็ได้น้ำผึ้งมาสองไห จึงนำไปเร่ขายด้วยเพียงหนึ่งไห และเก็บอีกหนึ่งไหไว้ใช้ในครัวเรือน“ท่านแม่ขึ้นรถเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวข้าเข็นเองเจ้าค่ะ”หลังจากยกอโวคาโด้ขึ้นรถไปสามตะกร้าพร้อมกับน้ำผึ้งหนึ่งไห อวี้ซินก็เตรียมผ้ามารองนั่งให้กับท่านแม่และพี่ชาย“นั่นมันจะดีหรือ หากทำแบบนั้นเจ้าจะเหนื่อยเอานะ แม่ว่าให้แม่เดินไปพร้อมกับช่วยเจ้าเข็นรถไปด้วยยังจะดีเสียกว่า”“โธ่ท่านแม่นางบอกให้เรานั่งเราก็นั่งๆ ไปเถอะขอรับ”ตงห่าวที่จดจำความสะดวกสบายครั้งก่อนได้แล้วดันมารดาของตนขึ้นไปนั่งปิดท้ายรถอีกฝั่ง จากนั้นเขาก็เดินเทียบเคียงรถเข็นออกไปจนพ้นตัวหมู่บ้านแล้วขึ้นไปนั่งอย่างสบายใจ“พี่ชาย ท่านแม่ พร้อมหรือยังเจ้าคะ”อวี้ซินส่งรอยยิ้มไปทางพี่ชายที่พอจะเข้าใจตงห่าวบอกให้ท่านแม่จับรถเข็นแน่นๆ ส่วนตัวเขานั้นคอยจับไหน้ำผึ้งเอาไว้ พอเขาพยักหน้า อวี้ซินก็เริ่มวิ่งเย

ตอนที่ 29 เก็บลูกเขียวอวี้ซินกับตงห่าวใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะข้ามเขาไปอีกลูกได้ระหว่างทางขวากหนามและกิ่งไม้ก็คอยกีดกั้นเส้นทางเอาไว้ตลอดตงห่าวต้องคอยช่วยน้องสาวเปิดทางให้กว้างขึ้น แม้ว่าตนจะเหนื่อยจนเลือดตาแทบกระเด็น แต่เขาก็ไม่ได้บ่นออกมาสักคำอวี้ซินเองก็ต้องลากรถเข็นผ่านป่าหญ้าในจุดที่หญ้าหนาแน่น แถมยังมีกิ่งของต้นไม้เลื้อยเข้ามาพันในล้อรถเข็นบ่อยครั้ง แม้มันจะผ่านไปได้ยาก แต่ทั้งสองพี่น้องก็ร่วมใจฝ่าฟันอุปสรรคไปจนกระทั่งถึงจุดมุ่งหมายระหว่างทาง อวี้ซินก็ได้เจอเห็ดโคนหลายกลุ่มที่กำลังโผล่พ้นพื้นดิน มันมีทั้งดอกตูม ดอกบาน มากมายจนพวกเขาเก็บได้เต็มตะกร้าใบใหญ่หลังจากนั้น….“ครั้งนี้ท่านสามารถเดินมาจนถึงเขาอีกลูกโดยที่ไม่ต้องพึ่งพิงยาเม็ดของข้า หากความมุ่งมั่นของท่านเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ ครั้งหน้าท่านคงจะวิ่งแข่งกับข้าได้อย่างสบายๆ”เฉินอวี้ซินยืนดื่มน้ำจากกระบอกพร้อมกับเอ่ยชมพี่ชายที่นับวันร่างกายของเขาก็เริ่มมีความแข็งแกร่งมากขึ้นตามลำดับขั้น“จริงด้วย!! ครั้งนี้ข้าไม่ได้กินยาเสริมพลังอะไรนั่นเลย และดูเหมือนว่าร่างกายข้าจะดีขึ้นกว่าเดิมมากเป็นเท่าตัว”เฉินตงห่าวพูดออกมาแล้วสำ