All Chapters of ข้ามีระบบปลูกผักวิเศษ: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 12 ข่าวลือจงเหวินเทียนนั่งบนพื้นดินพร้อมกับหย่อนสายเบ็ดลงลำธารวันนี้เขามีความสุขที่ตกปลาได้มากกว่าห้าตัว แต่พอหวนคิดถึงเรื่องจางชิงหมิงผู้ที่เคยเป็นคู่นอน เขาก็อดไม่ได้ที่จะปวดใจ กาลเวลาและความรักที่เขามอบให้นางมันช่างไร้ค่ายิ่งนักนางเป็นหญิงที่มีครอบครัวแล้ว เช่นนั้นเหตุใดถึงได้กล้าปันใจและร่างกายให้คนอื่นใช้ร่วมกับเขา แถมนางยังปกปิดเรื่องของอีกฝ่ายเอาไว้ได้อย่างแนบเนียนที่ผ่านมาข้าก็เห็นว่านางมีใจรักข้าและลูก นางดูแลเอาใจใส่ข้าเป็นอย่างดี ข้าคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่านางทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้อย่างไร ทั้งๆ ที่นางขึ้นชื่อว่าเป็นคนของข้าไปแล้วจงเหวินเทียนยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด ร่างกายที่บึกบึนของเขา จู่ๆ ก็สั่นเทาขึ้นมาเสียดื้อๆ“ข้าไม่ได้เสียใจสักหน่อย”จงเหวินเทียนรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ แล้วกลั้นใจฝืนทนปล่อยวางเรื่องความรักทิ้งไป เพราะมันมีแต่จะรั้งให้เขาเจ็บปวดร้าวระทมใจอย่างไร้ประโยชน์“เจ้าได้ยินข่าวหรือไม่ บ้านเหยาจะไปสู่ขอแม่นางจางชิงหมิงล่ะ”“หา! จางชิงหมิง… บุตรสาวของตาเฒ่าจางคนนั้นหน่ะหรือ! เจ้าได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า? แม่นางจางหน่ะนางตบแต่งไปนานแล้ว ส่วนสามีข

ตอนที่ 14 ฝนตกหลังจากที่ชิงหมิงถูกจงเหวินเทียนต่อว่า นางก็เดินกลับบ้านมาด้วยความคับแค้นใจก่อนหน้านั้นไม่ใช่เขาหรอกหรือที่ดีกับนางจนถึงขั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อนางแต่มาบัดนี้พอได้ตัดขาดกัน เขาก็ไร้ซึ่งเยื่อใยชิงหมิงทำหน้าบูดบึ้ง เดินเหวี่ยงแขนเข้าบ้านไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายสองวันต่อมาหลังจากบ้านเฉินได้ลูกพลับมาจำนวนมากพอแล้ว พวกเขาก็นั่งปอกเปลือกลูกพลับ และนำมันมาผูกติดกับเชือก แขวนไว้หลังบ้าน หวังว่าอีกไม่นานมันก็จะแห้งได้ที่เมื่อจงเหวินเทียนเสร็จงานของบ้านเฉิน เขาก็ขึ้นไปเก็บลูกพลับมาไว้หลายตะกร้าก่อนจะยอมเปิดปากว่า…บนเขามีลูกพลับที่กำลังสุกงอมอยู่มากมายชาวบ้านที่รู้ข่าวก็พากันสะพายตะกร้าขึ้นเขา ไปตามเส้นทางที่เหวินเทียนบอกขากลับจากการเก็บลูกพลับพวกชาวบ้านก็ต้องรีบวิ่งแจ้นเข้าบ้านอย่างว่องไว เพราะจู่ๆ สายฝนก็ได้ค่อยๆ โปรยปรายลงมาจนกลายเป็นห่าฝนที่รุนแรงเหมือนกับว่าฟ้ารั่ว“ดูท่าข้าคงจะได้ปลูกข้าวหลายสิบหมู่จริงๆ แถมยังต้องปลูกผักอีกหลายแปลง”กงหนานเทียนที่ยืนอยู่ใต้ชายคายื่นมือออกไปลองน้ำฝนที่เย็นฉ่ำแล้วยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ“บุตรชายของเจ้าคนนี้มีความสามารถจริงๆ นะตู้หมิง เจ้าที

ตอนที่ 16 เริ่มทำนาบ่ายแก่ๆ เฉินอวี้ซินเดินคอตกกลับมาที่บ้าน แล้ววางตะกร้าปลาที่มีมากกว่าสิบตัว รวมทั้งผักอีกหลายชนิดลงบนแคร่ไม้ไผ่ที่พึ่งสร้างเสร็จนางไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่าห้องครัวถูกสร้างจนเสร็จ แถมยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อยเพราะในใจของนางตอนนี้รู้สึกท้อแท้หมดหวัง“เวลาอีกตั้งสิบปีเชียวหรือ แล้วข้าควรจะทำเช่นไรต่อไปดี”อวี้ซินบ่นออกมาเบาๆ นางเอาผักออกมาเพื่อเตรียมจะทำมื้ออาหาร“ตงห่าว น้องสาวของเจ้าได้ของมามากมาย แต่เหตุใดจิตใจของนางถึงได้เหม่อลอยเช่นนั้น”หรูซีที่นั่งอยู่โต๊ะไม้หน้าห้องครัวที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ เอ่ยถามบุตรชายอย่างสงสัย“นั่นสิขอรับ ขนาดบ้านเราพึ่งทำห้องครัว โต๊ะไม้ และแคร่ไม้ไผ่เสร็จ นางก็ไม่ได้หันมามองหรือตื่นเต้นเลย”เฉินตงห่าวหันไปกระซิบกระซาบกับผู้เป็นแม่“เช่นนั้นแม่จะเดินไปดูนางเสียหน่อยเผื่อว่านางจะมีอะไรในใจ”หรูซีบอกบุตรชายก่อนจะเดินไปหาอวี้ซินที่กำลังนั่งขอดเกล็ดปลาพร้อมกับถอนหายใจ“อวี้ซินกลับมาแล้วหรือลูก วันนี้เจ้าขึ้นเขาไปคนเดียวเหตุใดถึงไม่ชวนพี่ชายของเจ้าไปด้วยล่ะ”หรูซีดึงตั่งไม้ไปนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วยื่นมือไปจะช่วยอวี้ซินขอดเ

ตอนที่ 18 โต้ตอบ“ท่านนี่มัน…”เฉินอวี้ซินเห็นจางชิงหมิงพลิกขาวไปเป็นดำอย่างหน้าด้านๆ จึงหลุดเสียงหัวเราะเยาะออกมา[โฮสต์ ข้าว่าแม่นางผู้นี้สติไม่สมประกอบนะขอรับ ข้าแนะนำท่านว่าอย่าไปต่อความยาวสาวความยืดกับนางเลยจะดีกว่า]เจ้ามะเขือเทศที่นั่งบนบ่าของผู้เป็นนายกล่าวเตือน“ใครว่าข้าใส่ใจนางถึงเพียงนั้น ข้าแค่อยากให้นางเจอเรื่องอับอายสักหน่อยเพียงเท่านั้นเอง”อวี้ซินหันไปด้านข้างเหมือนมองชมวิวแล้วพูดเสียงลอดไรฟันออกมา“เจ้าหัวเราะอันใด?”จู่ๆ จางชิงหมิงที่อ่อนหวานเมื่อครู่ ก็บันดาลโทสะออกมาและผละออกจากแขนของเหยาอันเหลียน ทำให้เหยาอันเหลียนถึงกับงงงวยในการกระทำของนาง“เปล่าหนิเจ้าคะ ข้าไม่ได้หัวเราะเสียหน่อย เมื่อครู่ข้าแค่เห็นว่าท่านรักกับท่านลุงอันเหลียนดีอยู่ ข้าแค่สงสัยว่า…”อวี้ซินรีบเอามือปิดปากแล้วไม่ถามต่อ ก่อนจะเฉไฉไปกล่าวทักทายท่านลุงกงทั้งสองที่แวะมาหาตน“ท่านลุงทั้งสองมาหาท่านแม่หรือเจ้าคะ แต่บังเอิญว่าวันนี้ท่านแม่ขึ้นเขาไปกับพี่ชายแล้วเจ้าค่ะ”เฉินอวี้ซินกล่าวทักทายท่านผู้นำหมู่บ้านและอดีตท่านผู้นำหมู่บ้านอย่างเป็นมิตร“เจ้าอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะนางเด็กปากดี!”จางชิงหมิงเดินไ

ตอนที่ 20 เก็บเกี่ยว 2“เจ้าจะไปรู้อะไร หากต้องย้ายถิ่นฐานจริง สิ่งที่จำเป็นเช่นเงินทองต้องไม่ขาดมือ กลับกันท่านแม่ของข้ามีอีแปะในมือเพียงขี้ปะติ๋ว การซื้อที่ทางก็ล้วนแต่จำเป็นต้องมีอีกหลายองค์ประกอบ”[โฮสต์ก็บอกท่านแม่ไปสิขอรับว่า… ท่านเทพอยากให้ย้ายไปที่อื่นที่ดีกว่าและพัฒนาพื้นที่ตรงแถบนั้นให้เป็นผืนดินที่เขียวชอุ่ม หากโฮสต์บอกไปเช่นนั้นรับรองว่าท่านแม่ของโฮสต์จะเห็นดีเห็นงามด้วยอย่างแน่นอน]“แล้วทำไมข้าต้องหยิบยกท่านเทพมะเขือเผาะอย่างเจ้าขึ้นมาอ้างด้วยล่ะ”[โฮสต์ข้าทำเพื่อโฮสต์นะขอรับ ท่านไม่เห็นหรืออย่างไรว่าหลังๆ มานี้ข้าไม่จำเป็นต้องนั่งบนบ่าของท่านอีกแล้ว แถมข้ายังไปไหนมาไหนได้อย่างสะดวกมากยิ่งขึ้น]“แล้วมันอย่างไร”[โฮสต์ท่านไม่รู้จริงๆ หรือ เช่นนั้นข้าจะบอกท่านให้เอาบุญก็ได้ การที่ข้าลอยไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบนั้นก็เท่ากับว่า พลังของข้าเริ่มเพิ่มขึ้น นั่นไม่เท่ากับว่าอีกไม่นานท่านจะได้กลับไปยังถิ่นที่จากมาหรอกหรือ]เจ้าระบบมะเขือเทศยกยิ้มมุมปากหลังจากที่พูดให้ความหวังโฮสต์ของเขาจบ“เจ้าจะบอกว่าเจ้าเริ่มมีพลังมากยิ่งขึ้นแล้วสินะ”[แน่นอนขอรับ]“อืมมม งั้นเอาไว้ข้าจะหาโอกาสเหมาะ